πολιτική

  • positiv
  • No Comments

Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης από το sexpositve.gr: Διαβάζουμε το “Μονογαμική σκέψη, πολυσυντροφική πρόκληση”, της Brigitte Vasallo
Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης από το sexpositve.gr: Διαβάζουμε το “Μονογαμική σκέψη, πολυσυντροφική πρόκληση”, της Brigitte Vasallo 1440 754 positiv

Η λέσχη συλλογικής ανάγνωσης του sexpositive.gr αισίως μπαίνει στον τρίτο της χρόνο!

Ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι  το  φθινόπωρο του 2022 με το βιβλίο που αγαπήθηκε όσο λίγα στις πολυσυντροφικές κοινότητες ανά τον κόσμο: Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy της ψυχοθεραπεύτριας Jessica Fern.

Συνεχίσαμε πέρυσι με το: “Relationship Anarchy: Occupy Intimacy! ” του Juan Carlos Pérez Cortés και ετοιμαζόμαστε από Οκτώβρη να μπούμε στην τρίτη χρονιά με το πρώτο ελληνόφωνο βιβλίο για την πολυσυντροφικότητα: “Μονογαμική σκέψη, πολυσυντροφική πρόκληση” της Brigitte Vasallo .

Τώρα που φθινοπώριασε είναι μια ευκαιρία να συναντηθούμε ξανά, να γνωριστούμε με νέα άτομα, να συζητήσουμε για όσα μας απασχολούν, να βουτήξουμε σε νέες γνώσεις πάνω στα αγαπημένα μας θέματα και να απολαύσουμε τη χαρά της συλλογικής ανάγνωσης. Ξεκινάμε λοιπόν με το πρώτο ελληνόφωνο βιβλίο για την πολυσυντροφικότητα!

Πρώτη συνάντηση Τρίτη 8/10 στις 20:00

Το μπάσταρδο δοκίμιο της Brigitte Vasallo με τίτλο «Μονογαμική σκέψη πολυσυντροφική πρόκληση – Για μια νέα πολιτική των αισθημάτων» επιδιώκει να ταρακουνήσει συθέμελα το κυρίαρχο σχεσιακό πλέγμα.
Αυτό το βιβλίο αποτελεί μια έρευνα που θίγει την κεντρική θέση της μονογαμίας ως σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και επιβολής – ένα σύστημα που εκκινεί από το ζευγάρι και φτάνει μέχρι το έθνος-κράτος, αγγίζοντας ακόμη και τις ομάδες των ακτιβιστών, έχοντας έναν ορίζοντα πολυσυντροφικότητας και απελευθέρωσης των αισθημάτων:

“Να γίνουμε ακυβέρνητες, ούτε ένα ακόμη συναισθηματικό πτώμα στις ζωές μας, τόσο στις ιδιωτικές όσο και στις συλλογικές. Τα εργαλεία του αφέντη δεν πρόκειται ποτέ να διαλύσουν το σπίτι του αφέντη. Εμείς έχουμε άλλα εργαλεία, γιατί είμαστε φτιαγμένες από άλλη πάστα. Πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή τη συλλογική φαντασίωση. Να κάνουμε το τελευταίο βήμα, να κόψουμε και τον τελευταίο δεσμό, να ξεφύγουμε από την επιρροή των κέντρων επιθυμίας, να βγούμε από το περιθώριο, για να ζήσουμε σε ένα άλλο, που θα είναι ακόμη πιο απόμακρο… και να αρχίσουμε να κατασκευάζουμε κάτι πραγματικά διαφορετικό”.

Δηλώστε συμμετοχή στη Λέσχη Ανάγνωσης συμπληρώνοντας την παρακάτω φόρμα: https://forms.gle/H4qtmeTBj431z2Pf7

*Η Brigitte Vasallo είναι συγγραφέας, λεσβία, φεμινίστρια, ακτιβίστρια και γνωστή για την ανάλυσή της για τη μονογαμία ως σύστημα κοινωνικής οργάνωσης. Διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Φύλο και Επικοινωνία» στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης (UAB). Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Sex Positive Book Club: Γιατί (και) το διάβασμα είναι πιο απολαυστικό όταν το μοιράζεσαι!

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ
  • positiv
  • No Comments

Δευτέρα 4/3, 19:00 εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ: “The village of lovers”
Δευτέρα 4/3, 19:00 εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ: “The village of lovers” 1024 577 positiv
Το κοινοτικό φόρουμ και το Polyamorygr σας προσκαλούν στην εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ για την οικοκοινότητα της Tamera στην Πορτογαλία “The village of lovers”
Δευτέρα 4/3, 19:00 στο στέκι Π Καμπούρογλου 44 και Σαμαρά Κάτω Πατήσια.
Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά. Όλα τα έσοδα θα δοθούν στην κοινότητα της Tamera
Θα ακολουθήσει συζήτηση για τον κοινοτισμό σήμερα.
Υπόθεση:
Στην ύπαιθρο της Νότιας Πορτογαλίας βρίσκεται ο θεραπευτικός βιότοπος της Tamera, ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κοινωνικά πειράματα της Γης. Η Tamera ξεκίνησε στα ουτοπικά κινήματα της ελεύθερης αγάπης των δεκαετιών του 1960 και του 70 και σύντομα συνειδητοποίησε ότι η απαραίτητη κοινωνική αλλαγή έπρεπε να είναι πιο βαθιά από τις αντιδράσεις στο κυρίαρχο σύστημα. Η Tamera συνειδητοποίησε ότι στον πυρήνα της, η αναγέννηση της εμπιστοσύνης – ειδικά στους πιο οικείους τομείς της ανθρώπινης ζωής – ήταν το κλειδί που έλειπε για τη μακροχρόνια πολιτιστική και πολιτική αλλαγή. Τώρα, πάνω από 40 χρόνια μετά, σε μια εποχή αχαλίνωτου κλιματικού χάους, τον απόηχο μιας παγκόσμιας πανδημίας και εν μέσω μιας αυξανόμενης πολιτικής αναταραχής – όπου η επιβίωση της ανθρωπότητας στον 22ο αιώνα γίνεται όλο και πιο αβέβαιη – η έρευνα της Tamera προσπαθεί να προσφέρει ένα αναγεννητικό μοντέλο για μια μετα- καπιταλιστική κοινωνία, ριζωμένη σε ένα σχέδιο για μια ζωή βασισμένη στην εμπιστοσύνη.
Tamera: μια ριζοσπαστική σκόπιμη κοινότητα 40 χρόνια στα σκαριά, της οποίας η έρευνα μπορεί να προσφέρει τα κλειδιά για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Oι περισσότερες ουτοπικές κοινότητες αποτυγχάνουν λόγω των άλυτων σκιών γύρω από την αγάπη, το σεξ, το χρήμα και την εξουσία. Η Tamera αναγνώρισε την ανάγκη ανάπτυξης ενός ολιστικού μοντέλου που θα επικεντρώνει την αναγέννηση της εμπιστοσύνης ως τον βασικό στόχο. Αυτή η ταινία είναι μια οικεία εξερεύνηση των γνώσεών τους και ένα γράμμα αγάπης που σκοπό έχει να πυροδοτήσει μια επανάσταση της καρδιάς

Γυρισμένο για πέντε χρόνια με συμμετοχική παρατήρηση, το ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ αποκαλύπτει την οπτική της Ταμέρα για πρώτη φορά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή του ανθρώπινου πεπρωμένου.

THE VILLAGE OF LOVERS (Ian MacKenzie, John Wolfstone & Julia Maryanska 2023 / 79 mins ) με αγγλικούς υπότιτλους
Για περισσότερες πληροφορίες: https://thevillageoflovers.com/
Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ
  • positiv
  • No Comments

Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης από το sexpositve.gr: Διαβάζουμε το “Relationship Anarchy: Occupy Intimacy! ” του Juan Carlos Pérez Cortés
Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης από το sexpositve.gr: Διαβάζουμε το “Relationship Anarchy: Occupy Intimacy! ” του Juan Carlos Pérez Cortés 1000 1500 positiv

Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης από το sexpositve.gr!

Λέσχη Ανάγνωσης του sexpositive.gr

Τώρα που φθινοπώριασε είναι μια ευκαιρία να συναντηθούμε ξανά, να γνωριστούμε με νέα άτομα, να συζητήσουμε για όσα μας απασχολούν, να βουτήξουμε σε νέες γνώσεις πάνω στα αγαπημένα μας θέματα και να απολαύσουμε τη χαρά της συλλογικής ανάγνωσης.

Ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι  το προηγούμενο φθινόπωρο με το βιβλίο που αγαπήθηκε όσο λίγα στις πολυσυντροφικές κοινότητες ανά τον κόσμο: Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy της ψυχοθεραπεύτριας Jessica Fern.

Συνεχίζουμε με το: “Relationship Anarchy: Occupy Intimacy! ” του Juan Carlos Pérez Cortés

Η σχεσιακή αναρχία προσπαθεί να είναι μια πραγματική επανάσταση που πυροδοτείται από τις στοργές μας, ριζωμένη όχι μόνο στη μακρά παράδοση του αναρχισμού αλλά και σε συνεισφορές από την πιο πρόσφατη κοινωνιολογία, την ανθρωπολογία,  το φεμινισμό, την queer θεωρία και τους μη μονογαμικούς ακτιβισμούς. Σε μια εποχή που οι επαναστατικές προοπτικές δεν φαίνονται στον ορίζοντα, η πρόκληση της αναρχίας των σχέσεων είναι να οικοδομήσουμε μη ιεραρχικά δίκτυα αμοιβαίας φροντίδας, προσπαθώντας να επεκτείνουμε στην οικειότητα τα ιδανικά που θα θέλαμε να εμφυσήσουμε στην κοινωνία, ξεπερνώντας την κανονικότητα, τις κληρονομημένες δομές εξουσίας και τους στερεοτυπικούς μηχανισμούς ελέγχου.

Η πρόταση γεννήθηκε στη Σουηδία το 2005, αναπτύχθηκε για 15 χρόνια και στη συνέχεια αυτός ο τίτλος δημοσιεύτηκε αρχικά στην Ισπανία την άνοιξη του 2020. Έκτοτε, η μία έκδοση μετά την άλλη έχουν εξαντληθεί (το 2023, η πέμπτη ισπανική έκδοση θα κυκλοφορήσει τα βιβλιοπωλεία) και έχουν κυκλοφορήσει μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες και εκδοτικά έργα σε άλλες χώρες, δείχνοντας ότι υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει παγκόσμια ανάγκη να γνωρίζουμε και να κατανοούμε εναλλακτικές δομές όσον αφορά τις μεταξύ μας σχέσεις.

Η πιο ενθουσιώδης υποδοχή αυτής της μονογραφίας έγινε σε εκείνες τις κοινότητες που ενδιαφέρονται ήδη για αυτές τις  εναλλακτικές στο ηγεμονικό μονογαμικό σύστημα σχέσεις και επίσης σε ομάδες που επικεντρώθηκαν περισσότερο στον ακτιβισμό της καθημερινής ζωής-πολιτικής αντιπατριαρχικής, αναρχικής και αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης. Σε αυτούς τους τομείς, έχουν οργανωθεί ομάδες ανάγνωσης, μαθήματα, σεμινάρια και εργαστήρια ποικίλης εμβέλειας και προσεγγίσεων. Ομοίως, οι προτάσεις που παρουσιάζονται στο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί σε άρθρα στον τύπο, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, συνεντεύξεις, podcast και άλλες ψηφιακές και έντυπες μορφές. Όλη αυτή η δραστηριότητα συνεχίζεται και αυξάνεται όσο περνάει ο καιρός.

*Ο Juan-Carlos Pérez-Cortés,  είναι διδακτορικός ερευνητής στην Τεχνητή Νοημοσύνη με εκτεταμένη επιστημονική παραγωγή στον τομέα αυτό. Είναι τακτικός καθηγητής στο Universitat Politècnica de València, στην Ισπανία, ιδρυτής και διευθυντής της ερευνητικής ομάδας Perception, Recognition, Learning, and Artificial Intelligence. Έχει διατελέσει επιστημονικός διευθυντής του Πανεπιστημιακού Ερευνητικού Ινστιτούτου Επιστήμης Υπολογιστών, όπου η ομάδα του εδρεύει από το 2004.

Εκτός ακαδημαϊκού πεδίου, έχει συμμετάσχει σε εκδηλώσεις και χώρους που σχετίζονται με μη κανονιστικές σχέσεις από το 2010. Ήταν ο συγγραφέας μιας από τις πρώτες μεταφράσεις στα ισπανικά του Μανιφέστου της Σχεσιακής Αναρχίας και συμβάλλει ενεργά στη διάδοσή του σε διαφορετικούς χώρους συζήτησης.

Είναι συνιδρυτής του Association for Affective, Ethical, Non-normative Relationships of València (ARAEN Valencia), το οποίο διοργανώνει, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, μία από τις πιο δημοφιλείς συναντήσεις σχεσιακού ακτιβισμού στην Ευρώπη, το OpenCon Valencia.

Η πρώτη μας συνάντηση θα γίνει την Πέμπτη 5/10 στις 19:30

Το Βιβλίο θα δοθεί δωρεάν σε ηλεκτρονική μορφή σε όλα τα άτομα που θα συμμετέχουν.  Επίσης όσα άτομα συμμετέχουν θα αποκτήσουν πρόσβαση σε ιδιωτική ομάδα του facebook με ενημερωμένη βιβλιοθήκη πάνω σε όλα το φάσμα της εναλλακτικής σεξουαλικότητας. Σε κάθε συνάντηση θα συζητάμε όλα μαζί τις σελίδες που διαβάσαμε και θα ορίζουμε τις σελίδες προς ανάγνωση για την επόμενη φορά. Τα σεμινάρια θα γίνονται από κοντά για όσα άτομα μένουν Αθήνα και θα υπάρχει η δυνατότητα για διαδικτυακή σύνδεση μέσω ΖΟΟΜ για  κόσμο από άλλες πόλεις.  Η συμμετοχή γίνεται με ελεύθερη συνεισφορά. Το βιβλίο είναι γραμμένο στα αγγλικά, η συζήτηση θα γίνεται στα ελληνικά.

Μπορείτε να δείτε περισσότερα για το βιβλίο εδώ: https://relationshipanarchybook.com/ 

Δηλώστε συμμετοχή στη Λέσχη Ανάγνωσης συμπληρώνοντας την παρακάτω φόρμα: https://forms.gle/DB6aTfP2A1vaDSQZ7 

Sex Positive Book Club: Γιατί (και) το διάβασμα είναι πιο απολαυστικό όταν το μοιράζεσαι!

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ
  • positiv
  • No Comments

Άγρια δολοφονία τρανς γυναίκας πρόσφυγα από την Κούβα | Βρέθηκε μαχαιρωμένη στο διαμέρισμά της στον Άγιο Παντελεήμονα
Άγρια δολοφονία τρανς γυναίκας πρόσφυγα από την Κούβα | Βρέθηκε μαχαιρωμένη στο διαμέρισμά της στον Άγιο Παντελεήμονα 720 866 positiv

Η είδηση ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία και προκαλεί σοκ σε όσους ανθρώπους τη γνώρισαν. Η Άννα, τρανς γυναίκα, που ήρθε σαν πρόσφυγας από την Κούβα και τα τελευταία χρόνια εργαζόταν στις «Κούκλες», βρέθηκε άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά της.

Άγρια δολοφονημένη με μαχαίρι εντοπίστηκε τρανς γυναίκα στον Άγιο Παντελεήμονα.

Άγρια δολοφονία τρανς γυναίκας πρόσφυγα από την Κούβα | Βρέθηκε μαχαιρωμένη στο διαμέρισμά της στον Άγιο Παντελεήμονα.

[Η τελευταία φωτογραφία που δημοσίευσε η Άννα στο προφίλ της στο facebook τη προηγούμενη ημέρα της δολοφονίας της]

Η Άννα, εντοπίστηκε θανάσιμα τραυματισμένη, μέσα σε λίμνη αίματος, την Δευτέρα 10 Ιουλίου το απόγευμα στο σπίτι της, σε ισόγειο διαμέρισμα στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, στην οδό Φυλής 130 και Μαγνησίας.

Τα τραύματα στο άψυχο σώμα της είχαν προκληθεί από αιχμηρό αντικείμενο, πιθανότατα μαχαίρι.

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν σε ιστοσελίδες, τη σορό της τρανς γυναίκας εντόπισε η σπιτονοικοκυρά της, η οποία πήγε στο διαμέρισμα για να εισπράξει το ενοίκιο.

Στο σημείο βρίσκονται αστυνομικές δυνάμεις και ιατροδικαστής για να διαπιστώσουν τι ακριβώς έχει συμβεί. Την προανάκριση ανέλαβε η Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής.

 

Αξίζει να σημειωθεί πως τα πρώτα δημοσιεύματα ανέφεραν την Άννα στο αρσενικό γένος ως «Κουβανό», κάνοντας misgendering.

Στη δολοφονία της Άννας, αναφέρθηκε η Άννα Απέργη, Πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών

Μία φίλη μας τρανς γυναίκα προσφύγισσα από την Κούβα, δολοφονήθηκε άγρια.

Η Αννα μας βρέθηκε κατακρεουργημένη μέσα στο σπίτι της.

Τα περισσότερα ειδησεογραφικά site αναφέρθηκαν στη δολοφονία γράφοντας ότι δολοφονήθηκε Κουβανός άνδρας.

Σαφέστατα δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι για αυτό.

Προφανώς αυτή την πληροφορία έλαβαν από την Ελληνική Αστυνομία, επομένως όλο το λάθος ξεκίνησε από την ΕΛ.ΑΣ.

Σήμερα Τρίτη 11 Ιουλίου υπάρχει συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 20:00 στην Πλ. Αγίου Παντελεήμονα και αύριο Τετάρτη 12/7, 20:00 μπροστά από τη Βουλή στο Σύνταγμα

Πηγή: https://t-zine.gr/agria-dolofonia-anna/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ
  • positiv
  • No Comments

Κοινό Δελτίο Τύπου ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων με τίτλο «Ζούμε Αρμονικά Μαζί – Σπάμε τη Σιωπή»
Κοινό Δελτίο Τύπου ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων με τίτλο «Ζούμε Αρμονικά Μαζί – Σπάμε τη Σιωπή» 2560 1707 positiv

Photo by Alexander Grey on Unsplash

Με το παρόν Δελτίο Τύπου, οι συνυπογράφουσες Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών καταθέτουμε τις επισημάνσεις μας σχετικά με το Σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων με τίτλο ««Ζούμε Αρμονικά Μαζί – Σπάμε τη Σιωπή»: Ρυθμίσεις για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας και του εκφοβισμού στα σχολεία και άλλες διατάξεις», που ανέβηκε στην δημόσια διαβούλευση από τις 8 έως τις 20 Νοεμβρίου 2023.

Το συμπεριληπτικό και δημοκρατικό σχολείο δεν αποκλείει κανένα παιδί. Επομένως είναι απολύτως απαραίτητο να συμπεριληφθούν στις μορφές εκφοβισμού η προσβολή του φύλου/γένους, της ταυτότητας φύλου και των χαρακτηριστικών φύλου, καθώς και της έμφυλης έκφρασης.

Οι έρευνες δείχνουν ότι οι μαθήτριες και μαθητές που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα (με πιο ευάλωτα ανάμεσά τους, τα τρανς και ίντερσεξ παιδιά), τα παιδιά που θεωρούνται ΛΟΑΤΚΙ, αλλά και τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πέσουν θύματα σχολικού εκφοβισμού, σε σχέση με τις/τους μη ΛΟΑΤΚΙ συμμαθήτριες/συμμαθητές τους. Ο εκφοβισμός και η βία κατά των ΛΟΑΤΚΙ παιδιών έχουν καταδικαστεί από την Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την Εκπαιδευτική Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO) και το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που έχουν καλέσει τις κυβερνήσεις να εντείνουν τη δράση τους για την αντιμετώπιση αυτής της επιβλαβούς κατάστασης.

Δυστυχώς, ακόμα μέχρι και σήμερα, ο εκφοβισμός λόγω φύλου ή σεξουαλικότητας (ομοφοβικός, αμφιφοβικός), λόγω ταυτότητας φύλου (τρανσφοβικός), λόγω έκφρασης φύλου και χαρακτηριστικών φύλου (ιντερφοβικός), είναι μορφές εκφοβισμού οι οποίες αποσιωπούνται. Δεν κατονομάζονται ούτε στο πλαίσιο του σχολείου αλλά ούτε και στις οδηγίες του Υπουργείου και των αρμόδιων φορέων, παρά το γεγονός ότι -όπως υποδεικνύουν και αποδεικνύουν τα διεθνή δεδομένα και οι έρευνες, σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό, αλλά και εθνικό επίπεδο- ο ομοφοβικός, αμφιφοβικός, τρανσφοβικός και ιντερφοβικός εκφοβισμός είναι η πιο συχνή μορφή εκφοβισμού και  έχει τεράστιο αντίκτυπο στα άτομα που τον δέχονται, στα άτομα που τον ασκούν, στις/στους παρατηρήτριες/ παρατηρητές και στο σχολείο στο οποίο λαμβάνει χώρα και έχει σοβαρές επιπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Για την αντιμετώπισή του πρέπει να σταλούν κατευθυντήριες γραμμές στα σχολεία, όπου χρειάζεται να είναι ξεκάθαρα και ρητά διατυπωμένος ο σεβασμός των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και να υπάρχει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο αναφοράς σχετικά με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπως το Πλαίσιο Αναφοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης για ένα Δημοκρατικό πολιτισμό.

Επίσης, είναι απαραίτητο να συμπεριλαμβάνονται εξαρχής, σε κάθε επιτροπή που ασχολείται με το ζήτημα του σχολικού εκφοβισμού, μέλη με εξειδικευμένη γνώση/εμπειρία σε ΛΟΑΤΚΙ+ θέματα, στην έμφυλη βία και τα ανθρώπινα δικαιώματα που αφορούν το φύλο, τα χαρακτηριστικά φύλου και τη σεξουαλικότητα. Παράλληλα, χρειάζεται σταθερή συνεργασία και υποστήριξη από Σχολικό Ψυχολόγο και άμεση επικοινωνία με κοντινές δομές ψυχοκοινωνικής υγείας και κοινωνικές υπηρεσίες.

Ο ομοφοβικός, αμφιφοβικός, τρανσφοβικός, ιντερφοβικός εκφοβισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά και ξεχωριστά, καθώς αποτελεί διάκριση και παραβιάζει την αρχή του ασφαλούς σχολείου για όλα τα παιδιά.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, στο Β’ Μέρος του Νομοσχεδίου και συγκεκριμένα στα:

    • Άρθρο 3: Κρίνεται απαραίτητη η προσθήκη μιας επιπλέον παραγράφου ως εξής:
      ε) Την αποστολή σε όλα τα σχολεία Α΄Βάθμιας και Β΄Βάθμιας εκπαίδευσης εγκυκλίου με ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗΣ των ΛΟΑΤΚΙ και ανάπηρων παιδιών, των παιδιών-προσφύγων και κάθε άλλης μειονοτικής ομάδας παιδιών που κινδυνεύει από διακρίσεις και εκφοβισμό.
    • Άρθρο 4 – Ορισμοί: Θεωρούμε απαραίτητο στην εννοιολογική αποσαφήνιση και τον ορισμό συμπεριφορών που συνιστούν μορφές ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού να συμπεριληφθούν η ταυτότητα φύλου, τα χαρακτηριστικά φύλου, η αναπηρία και η κατάσταση προσφυγιάς. Και αυτό διότι όπως προαναφέρεται, από την Ευρωπαϊκή έρευνα του 2020 (και άλλες εθνικές αναφορές και έρευνες), ήδη γνωρίζουμε ότι τα θύματα του σχολικού εκφοβισμού είναι κατα προτεραιότητα τα τρανς (διεμφυλικά), τα ίντερσεξ (διαφυλικά), τα ανάπηρα άτομα (είτε παιδιά, είτε εκπαιδευτικοί των παραπάνω κατηγοριών), τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, καθώς και τα προσφυγόπουλα.
      Άρα η παράγραφος η θα πρέπει να συμπληρωθεί ως εξής:
      η) η προσβολή του φύλου/γένους, της ταυτότητας φύλου και των χαρακτηριστικών φύλου, της έμφυλης έκφρασης, της αναπηρίας, της νευρο-διαφορετικότητας, του σεξουαλικού προσανατολισμού, του θρησκεύματος, του είδους της οικογένειας, της ιθαγένειας και της εθνοτικής καταγωγής του ατόμου, είτε το άτομο ανήκει στον μαθητικό πληθυσμό είτε είναι μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού.
    • Άρθρο 5 – “Δράσεις” προτείνουμε:
      α) την προώθηση στο εκπαιδευτικό προσωπικό α’βάθμιας και β’βάθμιας εκπαίδευσης μιας εγκυκλίου με κατευθυντήριες οδηγίες συμπερίληψης,
      β) την εισαγωγή ως υποχρεωτικού του μαθήματος της Ολοκληρωμένης/Συμπεριληπτικής Σεξουαλικής Εκπαίδευσης στα πρότυπα του τεχνικού οδηγού της UNESCO,
      γ) τη λειτουργία του θεσμου της σχολικής διαμεσολάβησης και
      δ) την επικαιροποίηση του (πρότυπου) σχολικού κανονισμού ώστε να καταστεί συμπεριληπτικός για ΛΟΑΤΚΙ παιδιά και παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, για νευρο-διαφορετικά και ανάπηρα παιδιά και προσφυγόπουλα.
    • Άρθρο 7 – “Υπεύθυνοι αποδέκτες αναφορών”: Για τους Αποδέκτες – υπεύθυνους υποδοχείς σε επίπεδο σχολικής μονάδας των αναφορών για τον σχολικό εκφοβισμό πρέπει να προστεθεί η υποχρεωτικότητα της σχετικής επιμόρφωσης για τα ΛΟΑΤΚΙ παιδιά, δηλ: Να είναι προηγουμένως κατάλληλα επιμορφωμένοι για τα είδη εκφοβισμού που υφίστανται τα ΛΟΑΤΚΙ παιδιά (ομο/αμφι/τρανς/ιντερ-φοβικός εκφοβισμός), καθώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος επανατραυματισμού των παιδιών αυτών κατά τη διαδικασία της εξέτασης των αναφορών τους. Ανάμεσα στους αποδέκτες να υπάρχει και εκπρόσωπος (μαθητής/μαθήτρια) της μαθητικής κοινότητας, επίσης μετά από επιμόρφωση στα ΛΟΑΤΚΙ ζητήματα.
    • Άρθρο 8 – “Αρμόδια όργανα εξέτασης αναφορών και περιστατικών ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού” θα πρέπει να τονιστεί ότι: Όλοι οι αποδέκτες των αναφορών σχολικού εκφοβισμού πρέπει να να είναι προηγουμένως επιμορφωμένοι και για τα είδη ομο/αμφι/τρανς/ιντερ-φοβικού εκφοβισμού, ώστε να αντιμετωπίζουν με ευαισθησία και σεβασμό τα ΛΟΑΤΚΙ παιδιά, που άλλωστε αποτελούν τα πρώτα θύματα του σχολικού εκφοβισμού, και άρα να τους παρέχουν ένα ασφαλές, ιδανικά ανώνυμο, υποστηρικτικό και συμπεριληπτικό πλαίσιο όπου θα μπορέσουν να καταγγείλουν τα συμβάντα χωρίς να φοβούνται για την ασφάλεια τους και για περαιτέρω σχολική βία , επανατραυματισμό, ή δευτερογενή θυματοποίηση.Συνυπογράφουν οι Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών:
      • Οικογένειες Ουράνιο Τόξο
      • Intersex Greece – Ελληνική Κοινότητα Ίντερσεξ
      • Πολύχρωμο Σχολείο
      • Thessaloniki Pride
      • Proud Seniors Greece ομάδα υποστήριξης ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων 50 και άνω
      • Ομάδα ΛΟΑΤΚΙ+ Εργασιακής Υποστήριξης
      • Υπερήφανοι Γονείς
      • Colour Youth – Κοινότητα LGBTQ Νέων Αθήνας
      • Rainbow Seniors
      • Athens Pride
      • ΛΟΑΤ ΑμεΑ
Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ
  • positiv
  • No Comments

Ταμπέλες: Μήπως δεν είναι και τόσο κακή ιδέα τελικά;
Ταμπέλες: Μήπως δεν είναι και τόσο κακή ιδέα τελικά; 1440 550 positiv

Έλλη Στούρνα*

Η τσέχα πρωταθλήτρια του Τέννις, Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, είχε κάποτε δηλώσει: «Οι ταμπέλες ταιριάζουν στην αρχειοθέτηση. Οι ταμπέλες ταιριάζουν στα ρούχα. Οι ταμπέλες δεν ταιριάζουν στους ανθρώπους».

Είναι, όμως, πράγματι έτσι;

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει κοντινούς μου ανθρώπους, καθώς και αναγνωρίσιμα πρόσωπα στο διαδίκτυο να δηλώνουν ότι σιχαίνονται τις ταμπέλες, ότι δεν τους/τις αντιπροσωπεύουν ή ότι τις θεωρούν περιττές και συχνά περιοριστικές.

Τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει τις ταμπέλες να ακούγονται τόσο απωθητικές σε μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων και γιατί είναι, κατά τη γνώμη μου, κρίμα να επικρατεί αυτή η θέαση;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Εγώ, η γράφουσα, είμαι μία vegan, φεμινίστρια, queer, πτυχιούχος ιστορίας και φιλοσοφίας της επιστήμης, αρθρογράφος, co-founder της Vegan Life NGO, γατομαμά, γυναίκα, γεννημένη εξαρχειώτισσα που κατοικεί πλέον στο Παγκράτι, και πολλά πολλά ακόμη που, λιγότερο ή περισσότερο, αποτελούν ταμπέλες που με χαρακτηρίζουν.

Όλα αυτά είμαι εγώ αλλά συνάμα και άλλα τόσα που μπορεί να επιλέξω να μην μοιραστώ ποτέ, ή να επιλέξω να τα μοιραστώ κάποτε. Όλα όσα προανέφερα όμως είναι ταμπέλες και ταμπέλες που εγώ επέλεξα να τοποθετήσω, να μοιραστώ ή ακόμα και να δημιουργήσω. Συνάμα, όμως, είμαι και ένας άνθρωπος που τον ενοχλούν οι ταμπέλες. Πώς γίνεται αυτό;

Υποθεση ταμπέλες: Πότε ενοχλούν και πότε όχι; 

Δε θα σου πω όμως ψέματα. Τις ταμπέλες που με χαρακτηρίζουν θέλω να μπορώ να τις επιλέγω εγώ για μένα. Αν έρθεις, δηλαδή, εσύ που δεν με γνωρίζεις και πεις ότι είμαι οτιδήποτε που εγώ δεν νιώθω ότι το πρεσβεύω, είναι δεδομένο ότι δεν θα δεχτώ να μου φορέσεις μία άσχετη ταμπέλα απλώς και μόνο επειδή εσύ το θέλησες. Αυτός είναι ίσως ο πρώτος λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τόσο πολύ τις ταμπέλες.

“Γιατί, μεγαλώνοντας στην κοινωνία αυτή που ζούμε, πολύ συχνά μας φοράνε από μικρά παιδιά κάθε είδους ταμπέλες που εμείς δεν επιλέξαμε”

«Η ωραία του σχολείου», «το φυτό», «η φλύαρη», «ο Αλβανός», «η ξανθιά», «η καλή μαθήτρια», «ο εκκεντρικός» και τόσα μα τόσα πολλά ακόμα. Είναι ταμπέλες που συχνά ακούμε για εμάς από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας.

Οι γονείς, η ευρύτερη οικογένεια, οι συμμαθήτριες και συμμαθητές, τα παιδιά της γειτονιάς, πολλές φορές μας παγιδεύουν μέσα σε δεσμευτικές ετικέτες τις οποίες μπορεί να προσπαθούμε ύστερα για χρόνια να τις βγάλουμε από πάνω μας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως υπάρχει και η σχετική λαϊκή ρήση: «Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα».

“Το να βγάλεις από πάνω σου μία ταμπέλα που σου φορέθηκε με το ζόρι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση”. 

Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις ταμπέλες δεν μπορούν να μας τις φορέσουν μόνο οι γύρω μας. Τις ταμπέλες μπορούμε κάλλιστα να τις φορέσουμε και εμείς σε εμάς, και αυτό είναι ίσως, η πιο απελευθερωτική πράξη.

ΤΑΜΠΕΛΕΣ/ ESTELLA

 

Από τότε που με θυμάμαι, αγαπούσα πολύ τις ταμπέλες. Οι ταμπέλες με έκαναν να νιώθω ότι ξέρω ποια είμαι – ή έστω ποια θέλω να είμαι. Οι ταμπέλες με βοηθούσαν να βρω τα άτομα που μου ταιριάζουν και να με κάνουν να νιώθω ότι ανήκω, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σε διάφορες «οικογένειες» ανθρώπων που μοιράζονταν κοινή ταυτότητα με εμένα.

Δημόσια, η ταμπέλα που φέρω πάνω μου τα τελευταία χρόνια είναι αυτή της «vegan feminist witch». Η ταμπέλα αυτή έχει φέρει κοντά μου εκατοντάδες ανθρώπους και έχει ίσως απομακρύνει άλλους τόσους. Γιατί αυτή είναι, μεταξύ άλλων, μία από τις ενδιαφέρουσες συνέπειες που έχει η επιλογή του να φοράμε ταμπέλες: Οι ταμπέλες αποτελούν ένα εξαιρετικό φίλτρο για το ποιοι άνθρωποι θα σε πλησιάσουν και ποιοι θα νιώσουν απώθηση για όσα πρεσβεύεις. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση, ειδικά αν είσαι άτομο που έχει ανάγκη την αποδοχή των γύρω του.

Οι ταμπέλες που εγώ επιλέγω να μου τοποθετήσω:

Vegan

Η ταμπέλα του ότι είμαι vegan μου χάρισε κάποιους από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Αποτέλεσε για μένα μία μαγική αφετηρία ενός απίστευτου ταξιδιού χωρίς τέλος. Με ανάγκασε να ευθυγραμμίσω τις αξίες με τις πράξεις μου.

Με δικτύωσε με ένα σύμπαν ανθρώπων που ξέρουν να κοιτούν πολύ πέρα από τα προσωπικά τους συμφέροντα. Και με έφερε πολύ πιο κοντά στη φύση. Μου έμαθε να διαβάζω ετικέτες, συστατικά και πιστοποιήσεις. Να γνωρίζω τι φοράω, τι τρώω και τι καταναλώνω. Η ταμπέλα του να είμαι vegan είναι μία ταμπέλα που μου άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή.

Feminist

Και, ύστερα, η ταμπέλα του ότι είμαι φεμινίστρια, με βοήθησε να ενδυναμωθώ και να επιμορφωθώ σε ζητήματα ισότητας και διαθεματικότητας. Με έφερε κοντά με άλλα άτομα που έχουν κοινούς στόχους και ανησυχίες και μου χάρισε στιγμές μοναδικής σύνδεσης αλλά και αφύπνισης. Να αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση τα άτομα που ζουν γύρω μου και έχουν διαφορετικά βιώματα από τα δικά μου. Με έκανε να νιώσω λιγότερο μόνη για όσες φορές αδικήθηκα ή κακοποιήθηκα.

Witch

Και πάμε κάπου πίσω, 20 χρόνια τουλάχιστον, όταν κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι με μία σκούπα και δήλωνα χωρίς αμφιβολία ότι είμαι μάγισσα. Αρνιόμουν να κόψω τα μαλλιά μου για να μη μειωθούν οι μαγικές μου δυνάμεις και λάτρευα να ανακατεύω ό,τι συστατικό έβρισκα μέσα στο σπίτι, υποστηρίζοντας ότι έκανα μαγικά ξόρκια.

Όταν πλέον μπήκα στο Πανεπιστήμιο, έμαθα την αληθινή ιστορία των μαγισσών: Γυναίκες που τιμωρήθηκαν γιατί ήταν διαφορετικές από την υπόλοιπη κοινωνία. Γυναίκες που βασανίστηκαν επειδή ήταν γυναίκες. Και όταν πια μία μέρα μία διαβόητη γραφική φιγούρα της τηλεόρασης δήλωσε δημόσια ότι έχει «πρόβλημα με τις βίγκαν λεσβίες μπαχαλοσατανίστριες μάγισσες», ένιωσα ότι η ταμπέλα της μάγισσας με αντιπροσωπεύει περισσότερο από ποτέ. Γιατί μάγισσα είναι μία γυναίκα που παλεύει να είναι αυτό που νιώθει, σε μία κοινωνία που την τιμωρεί απλώς και μόνο επειδή είναι διαφορετική.

Ταμπέλες

Είναι, άραγε, τελικά, τόσο κακό, τόσο προβληματικό, τόσο απωθητικό το γεγονός ότι επέλεξα και επιλέγω αυτές τις ταμπέλες για μένα; Ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα στο να τολμάς και να λες ρητά ποια είσαι και τι πρεσβεύεις; Οι αξίες μας και η ταυτότητά μας δεν θα έπρεπε να είναι παράσημα που επιλέξαμε και φοράμε περήφανα; Το να δηλώνεις ότι είσαι κάτι είναι μία πολύτιμη εξομολόγηση αλλά και μία δέσμευση για συνέπεια.

Οι ταμπέλες σε εξαναγκάζουν να είσαι συνεπής με όσα λες ότι πρεσβεύεις. Οι ταμπέλες σου ανοίγουν τις πόρτες σε κλειστές και συχνά δεμένες κοινότητες ανθρώπων οι οποίοι σε θεωρούν συχνά «οικογένεια», και απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, απέναντι στις κοινές σας αξίες, έχεις μία υποχρέωση για ιδεολογική συνέπεια, για συνέπεια λόγων και έργων. Μήπως όταν δεν θέλεις να δηλώνεις δημόσια μία ταυτότητα είναι επειδή φοβάσαι να είσαι συνεπής προς αυτή; Μήπως είναι επειδή δεν αντέχεις να σε βλέπουν οι γύρω σου ως κάτι διαφορετικό;

Μην ξεχνάμε ότι κανένας άνθρωπος δεν υπάρχει χωρίς καθόλου ταμπέλες

Το φύλο, το επάγγελμά μας, η οικογενειακή κατάσταση, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, το κοινωνικό και μορφωτικό επίπεδο, τα χόμπι μας κ.ο.κ. συχνά αποτελούν ταμπέλες που φοράμε ασυναίσθητα πάνω μας. Γιατί, λοιπόν, να μην επιλέξουμε στην τελική συνειδητά ποιες από αυτές τις ταμπέλες μας αντιπροσωπεύουν;

Το να φοράμε ταμπέλες δημόσια έχει μία ακόμη “βαριά” συνέπεια: Μας καθιστά εκπροσώπους της κοινότητάς μας. Όποιο άτομο μας γνωρίσει, μας ξεκινάει τις ερωτήσεις για να καταλάβει καλύτερα την ταμπέλα μας.

Άλλοτε καλοπροέραιτες και άλλοτε ειρωνικές, οι ερωτήσεις δεν παύουν να έρχονται. Πόσο εξοντωτικό να πρέπει να εξηγείς διαρκώς αυτό που είσαι… Έχει, όμως, και πάλι η κατάσταση αυτή ένα μεγάλο θετικό, που επισκιάζει με σιγουριά την κούραση που νιώθεις: Η ταμπέλα που έβαλες πάνω σου σου δίνει την ευκαιρία να μιλήσεις για όσα είσαι και πιστεύεις.

Σου δίνει την ευκαιρία να σπάσεις τους μύθους που επικρατούν, να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, και να φέρεις τους άλλους ανθρώπους πιο κοντά σ’ εσένα και στην κοινότητά σου.

Οι ταμπέλες είναι ένα εργαλείο μαγικό που δυστυχώς συχνά υποβαθμίζουμε. Η αίσθηση του ανήκειν, η ενδυνάμωση μέσα από τις νέες σχέσεις με ανθρώπους που έχουν κοινή ταυτότητα, η δικτύωση, η εύρεση χρήσιμων πληροφοριών, η αναγνώριση των κοινών προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε καθώς και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας είναι πάντα πιο εύκολη όταν αγκαλιάζουμε τις ταμπέλες μας και τις φοράμε περήφανα πάνω μας.

Κι ύστερα από όλα αυτά που σου ανέλυσα παραπάνω, θα ήθελα να μου απαντήσεις ειλικρινά: Οι ταμπέλες δεν είναι τόσο κακές τελικά, δεν νομίζεις;

*Η Έλλη Στούρνα, πτυχιούχος στην ιστορία και φιλοσοφία της επιστήμης και συνιδρύτρια της ΜΚΟ Vegan Life, είναι μια βίγκαν φεμινίστρια μάγισσα, η οποία απαιτεί την κλιματική δικαιοσύνη, είναι μια Αθηναία queer γυναίκα που εφαρμόζει τη διαθεματικότητα στην καθημερινή της ζωή και τον ακτιβισμό της. Μαζί με τον Κώστα Γωνιανάκη, παρουσιάζουν την πρώτη vegan εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση, η οποία είναι διαθέσιμη και στο YouTube.

ΠΗΓΗ: https://itsestella.com/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ
  • positiv
  • No Comments

Μια πολυσυντροφική οικογένεια που ανέτρεψε τους παραδοσιακούς νόμους της Κολομβίας
Μια πολυσυντροφική οικογένεια που ανέτρεψε τους παραδοσιακούς νόμους της Κολομβίας 1536 1024 positiv
Το ανώτατο δικαστήριο της Κολομβίας αποφάσισε υπέρ τριών ανδρών που έζησαν μαζί για 10 χρόνια και των δύο που διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους όταν ο ένας πέθανε.

Ο Μανουέλ Μπερμούντεζ είναι μέλος μιας polyamorous οικογένειας τριών ανδρών που κοιμούνται σε ένα κρεβάτι τόσο φαρδύ που σχεδόν δεν χωράει στην κρεβατοκάμαρα. Έχει, επίσης, συμμετάσχει σε αρκετές πρωτιές στην Κολομβία. Αυτός και ο σύντροφός του, Αλεχάντρο Ροντρίγκες, έγιναν ο πρώτος νόμιμα αναγνωρισμένος γκέι γάμος το 2000. Το 2017 πρόσθεσαν ένα τρίτο άτομο στην ένωσή τους. Σε μια άλλη πρωτιά για την Κολομβία, ο τριμερής γάμος τους αναγνωρίστηκε πρόσφατα νόμιμα από το ανώτατο δικαστήριο του έθνους σε μια απόφαση που φέρνει επανάσταση στους νόμους της χώρας.

«Είμαι ένας όχι τόσο συνηθισμένος γκέι άντρας – όλοι μας είμαστε όχι τόσο συνηθισμένοι γκέι άντρες», λέει στην εφημερίδα El PAIS, ενώ φτιάχνει τον καφέ του στο σπίτι του στη βορειοδυτική Κολομβία. Αλλά αντί για «γκέι», χρησιμοποιεί τη λέξη «loca», έναν υποτιμητικό όρο για τους ομοφυλόφιλους σε μια από τις πιο συντηρητικές πόλεις της χώρας. Το σπίτι τους είναι χτισμένο στο παραδοσιακό αρχιτεκτονικό στυλ της περιοχής. Υπάρχει ένα ψηλό χριστουγεννιάτικο δέντρο με φωτάκια και στολίδια και μια πίσω μια αυλή με δέντρα μάνγκο. Αλλά αυτό το σπίτι κάθε άλλο παρά παραδοσιακό είναι γιατί έχει τρεις συζύγους – ενώ για ένα διάστημα ήταν τέσσερις.

Η ιστορία αυτού του γάμου των τριών ξεκινά το 1999 όταν η λέξη polyamory δεν ήταν της μόδας. Στην αρχή, δεν ήταν κάτι περισσότερο από δύο άντρες που συμπαθούσαν ο ένας τον άλλον και ήθελαν να κάνουν σεξ. Ο Μανουέλ γνώρισε τον Αλεχάντρο ένα βράδυ και ξεκίνησαν μια περιστασιακή σχέση. Σύντομα ερωτεύτηκαν και ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκαν από συμβολαιογράφο σε έναν συμβολικό γάμο που δεν παρείχε κανένα νόμιμο δικαίωμα. Παρά την αντίθεση της Καθολικής Εκκλησίας και άλλων συμβολαιογράφων, διακήρυξαν τον έρωτά τους στη λάμψη των σκληρών προβολέων των μέσων ενημέρωσης.

Ήταν μια συμβολική και πολιτική πράξη – μια πρόκληση που είχε σκοπό να ταρακουνήσει την πόλη και να πυροδοτήσει μια μάχη για την ισότητα στον γάμο, που μόλις ξεκινούσε στην Κολομβία. Επτά χρόνια αργότερα, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο επέκτεινε εκ των πραγμάτων τα δικαιώματα των πολιτικών ενώσεων στα ομόφυλα ζευγάρια, ο Μανουέλ και ο Αλεχάντρο παντρεύτηκαν ξανά. Αυτή τη φορά, η ένωσή τους αναγνωρίστηκε νομικά και είχε όλα τα δικαιώματα του γάμου.

Κάποια στιγμή ο Αλεχάντρο ερωτεύτηκε τον Εσνέιντερ Ζαμπάλα, έναν νεαρό άνδρα που τραγουδούσε στη χορωδία του πανεπιστημίου όπου σπούδαζε ο Αλεχάντρο. Όταν το είπε στον Μανουέλ, αντί να χωρίσουν, πρόσθεσαν τον Εσνέιντερ στη σχέση. «Ρώτησα τον εαυτό μου: “Γιατί ο σύζυγός μου να μην έχει αγόρι;”. Φαίνεται πολύ παράλογο να χωρίζουμε απότομα όταν χρειάζεται τόσος χρόνος για να κερδίσουμε ο ένας τον άλλον για να ερωτευτούμε», είπε ο Μανουέλ. Αυτή ήταν μια κρίσιμη αποκάλυψη για τον Μανουέλ, ο οποίος στην αρχή δεν του άρεσε ο Εσνέιντερ. Όμως οι δυο τους κατέληξαν να ερωτευτούν βαθιά. «Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί αυτό», είπε τότε, «αλλά ας δούμε πώς είναι η ζωή και για τους τρεις μας».

Ήταν τρεις άνδρες που έφτιαχναν ένα σπίτι μαζί –  όχι ένα τρίο, γιατί ξεπερνούσε το σεξ. Παρουσιάστηκαν ως τριμελής οικογένεια γιατί έτσι ήταν. «Και οι τρεις μας κάνουμε σεξ, φυσικά, αλλά αυτή η οικογένεια βασίζεται στην αγάπη. Θυμάμαι το απόγευμα που παρουσιάσαμε τον Εσνέιντερ στους ανιψιούς μου. Βλέπαμε τηλεόραση και ένας από αυτούς ρώτησε: “Κι άλλος φίλος, θείε;” Είπα ανέμελα ναι, και απλώς το δέχτηκαν και άρχισαν να τον αποκαλούν θείο», είπε ο Μανουέλ.

Για 10 χρόνια, η τριάδα ήταν σε μια σταθερή σχέση, με όλα τα σκαμπανεβάσματα που βιώνει κάθε οικογένεια. «Οι άνθρωποι είναι μερικές φορές απογοητευμένοι», είπε ο Μανουέλ. «Πρέπει να είσαι έξυπνος με τη πολυσυντροφικότητα γιατί δεν είναι απλώς το να μπεις σε μια σχέση. Έχει να κάνει με το να ερωτευτούμε ο ένας τον άλλον. Το να ερωτεύεσαι ένα άτομο – εντάξει. Αλλά το να ερωτευτείς δύο είναι περίπλοκο και τρία είναι πολύ δύσκολο. Μερικοί δεν καταφέρνουν να το αντιμετωπίσουν αυτό», λέει ο Αλεχάντρο Ροντρίγκες, επαγγελματίας χορευτής.

Τελικά, αποφάσισαν να προσθέσουν ένα ακόμη. Ο Βίκτορ Πράντα, ηθοποιός του θεάτρου και φοιτητής ψυχανάλυσης, έγινε «ο τέταρτος» και λέει, «Έτσι με σύστησε. Το πρώτο βράδυ που ήμουν στο κρεβάτι με τρεις άντρες, ήμουν τόσο φορτισμένος που δεν μπορούσα να κοιμηθώ». Μετά από μια περίοδο γνωριμίας με τους τρεις, ο Πράντα έγινε μέλος της οικογένειας και άρχισε να ζει μαζί τους. Λέει ότι πάντα ονειρευόταν να έχει μια σταθερή οικογένεια και βρήκε μια εκεί.

Ένας θάνατος δοκιμάζει τη σχέση

Ένας θάνατος σε αυτή την οικογένεια ταρακούνησε σύντομα τα θεμέλιά της. Το 2014, ο Εσνέιντερ διαγνώστηκε με καρκίνο στο στομάχι και έμαθε ότι είχε μόνο τρεις μήνες ζωής. Κάθε σύζυγος ακολούθησε τη δική του προσέγγιση για να αντιμετωπίσει τον πόνο. Ο Αλεχάντρο αφοσιώθηκε στη φροντίδα του αρρλωστου. Ο Βίκτορ έγινε ο δυνατός και ο Μανουέλ έδωσε δύναμη στον Έσνειντερ.

«Αν πρόκειται να πεθάνεις σε τρεις μήνες, αγαπητέ μου, θα περάσουμε καλά. Θα κάνεις ό,τι θέλεις», είπε ο Μανουέλ. Ωστόσο, όλοι παραδέχονται ότι ήταν καταστροφικό.

Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Εσνέιντερ, ο Μανουέλ και ο Αλεχάντρο υπέβαλαν αίτηση για να λάβουν τη σύνταξη του Εσνέιντερ. Το ιδιωτικό συνταξιοδοτικό ταμείο απέρριψε την αξίωσή τους με το επιχείρημα ότι δεν αναγνώριζε τη σχέση τους, ενημερώνοντας τους ότι η μητέρα του Εσνέιντερ είχε ήδη ζητήσει τη σύνταξη.

Όμως, καθώς η σχέση τους ήταν δημόσια, ο Μανουέλ και ο Αλεχάντρο μπόρεσαν να αποδείξουν στον δικαστή ότι πληρούσαν την απαίτηση πενταετούς συμβίωσης. Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του Εσνέιντερ, ένα τοπικό δικαστήριο στο Μεντεγίν αποφάνθηκε υπέρ των δύο επειδή η μητέρα δεν ζούσε με τον Εσνέιντερ και διέταξε το συνταξιοδοτικό ταμείο να αρχίσει να εκταμιεύει κεφάλαια στους Μπερμούντεζ και Ροντρίγκες με αναδρομική ισχύ. Ήταν μια εκπληκτική απόφαση για ένα συχνά συντηρητικό δικαστικό σώμα που είπε ότι η απόφασή του βασίστηκε στη σημασία της αυτονομίας. «Πολλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, μπορούν να ενωθούν στο πνεύμα της οικοδόμησης μιας οικογένειας. Ένα άτομο μπορεί να αγαπήσει δύο άλλους ταυτόχρονα, και τρεις μπορούν επίσης να αγαπήσουν ο ένας τον άλλον», έγραψαν οι δικαστές.

Όμως η νομική διαδικασία δεν τελείωσε εκεί. Το συνταξιοδοτικό ταμείο άσκησε έφεση και η υπόθεση πήγε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κολομβίας. Ενώ οι τροχοί της δικαιοσύνης γύρισαν σιγά-σιγά, ο Αλεχάντρο, ο Μανουέλ και ο Βίκτορ κατέγραψαν άλλη μια πρωτιά – έγιναν το πρώτο τρίο που παντρεύτηκε νόμιμα στην Κολομβία. Το πιστοποιητικό γάμου αναφέρει, «… τη συγκρότηση ενός τριμερούς πατρογονικού καθεστώτος» και χρησιμοποίησε έναν νέο νομικό όρο – trieja – ένα «throuple». Και έτσι, οι τρεις άνδρες επισημοποίησαν την πολυσυντροφικότητα στην Κολομβία.

Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου

Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου υπέρ των τριών συζύγων καθόρισε ότι αυτή η οικογένεια πρέπει να προστατεύεται και να αναγνωρίζονται τα συνταξιοδοτικά της δικαιώματα. Ο δικαστής Santander Rafael Brito λέει ότι η απόφαση αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν το δικό τους οικογενειακό παράδειγμα. «Το συνταξιοδοτικό ταμείο προσπαθούσε να επιβάλει έναν ορισμό της οικογένειας που να είναι ενάντια στην ισότητα και να εισάγει διακρίσεις». Μέχρι τώρα, ο νόμος της Κολομβίας επέτρεπε να μοιράζονται τα επιδόματα οι νόμιμοι συντρόφοι.

Η είδηση της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου έγινε δεκτή με έκπληξη και από τους τρεις. «Για εμάς, δεν έχει να κάνει με τα χρήματα. Πρόκειται για την υπεράσπιση της οικογένειάς μας», είπε ο Μανουέλ. Ο Βίκτορ δεν κατονομάζεται ως δικαιούχος επειδή είχε σχέση μόνο για ενάμιση χρόνο όταν πέθανε ο Εστέιντερ. «Ποτέ δεν αξίωσα τίποτα γιατί δεν ήμουν νομικά καλυμμένος. Αλλά έχασα επίσης ένα αγαπημένο πρόσωπο, και είμαι επίσης χήρος», είπε.

Πηγή: avmag.gr

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ
  • positiv
  • No Comments

17/12 Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Σεξεργαζομένων: μια online συζήτηση
17/12 Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Σεξεργαζομένων: μια online συζήτηση 1280 722 positiv

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Σεξεργαζομένων, το Δίκτυο Ενδυνάμωσης Σεξεργαζομένων σας προσκαλεί σε μια οnline συζήτηση με θέμα τη βία που υφίστανται τα άτομα που εργάζονται στο σεξ.

Σάββατο 17/12/2022, ώρα 14.00 μμ (live αναμετάδοση μέσα από τη σελίδα του ΔΕΣ στο Facebook)

Τη συζήτηση συντονίζουν:
Χρήστος Σαγρέδος, PhD(c) King’s College London
Έβελιν Νικόλοβα, PhD(c) Lancaster University

Στη συζήτηση συμμετέχουν οι:

Αθηνά Μιχαλακέα/Athina Michalakea, δικηγόρος και υποψήφια Δρ. Κριτικής Κοινωνιολογίας του Δικαίου στο Κολλέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Στη διατριβή της μελετά την επιρροή του νόμου στα σεξεργαζόμενα άτομα, καθώς και τη σχέση του φεμινιστικού κινήματος με τη σεξεργασία, στην Ελλάδα. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος και νομική σύμβουλος του ΔΕΣ

Trajche Janushev, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των σεξεργαζομένων και Υπεύθυνος διαχείρισης έργων στο Sex Work Advocavy Network (SWAN). Έχει εργαστεί πολλά χρόνια στο χώρο της σεξεργασίας και των πρότζεκτ που στοχεύουν στην οργάνωση της κοινότητας των ατόμων που εργάζονται στο σεξ, εστιάζοντας κυρίως στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και χώρες της Κεντρικής Ασίας.

Έβελιν Νικόλοβα Evelin Nikolova – υποψήφια Δρ. Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ στην Αγγλία. Στη διατριβή της μελετά την γλωσσική αναπαράσταση της σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας σε forum posts γυναικών που εργάζονται στο σεξ ως escorts. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνη της επιστημονικής ομάδας του ΔΕΣ.

Το Δίκτυο Ενδυνάμωσης Σεξεργαζομένων (Δ.Ε.Σ.) είναι ένα μη-κυβερνητικό σωματείο που αποτελείται και διοικείται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από σεξεργαζόμενα άτομα. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας ατόμων που εργάζονται ή έχουν εργαστεί στο σεξ. Βασικός στόχος του δικτύου είναι η καταπολέμηση του στίγματος των ανθρώπων που εργάζονται στο σεξ (ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, κ.ά.) και η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Η σελίδα του ΔΕΣ στο facebook:  https://www.facebook.com/desnetwork.gr 

Το event στο facebook: https://www.facebook.com/events/705278920925972

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

  • positiv
  • No Comments

Σπάζοντας τα δεσμά της μονοκανονικότητας
Σπάζοντας τα δεσμά της μονοκανονικότητας 2560 1707 positiv 
Photo by Maxime Horlaville on Unsplash

 

Λίζα Αστερίου*

 

Η κυρίαρχη άποψη είναι πως «σοβαρές σχέσεις» είναι μόνο αυτές που χαρακτηρίζονται από αποκλειστικότητα. Μήπως όμως η μονοκανονικότητα (η νόρμα της καταναγκαστικής μονογαμίας) καταλήγει να κάνει ζημιά στην ψυχική μας υγεία αλλά και στις ίδιες τις σχέσεις; Ο κλινικός ψυχολόγος Σάββας Σαλπιστής αναφέρει τα εξής:

 

Η πραγματικότητα μας αναγκάζει να παραδεχθούμε πως η μονογαμική στάση ζωής και το όνειρο για τον έναν και μοναδικό οδηγεί συχνά σε σωρεία προβλημάτων και διαψευσμένων ονείρων, όπως η κακή έως ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή μετά από κάποια χρόνια, η συναισθηματική αδιαφορία ή/και κακοποίηση, η ζήλεια, ο έλεγχος του άλλου κλπ. Από τις επιπτώσεις των αρνητικών πλευρών και τη δυστυχία της μονογαμικής ζωής συντηρούνται πολλοί ψυχαναλυτές και από αυτές προέρχεται ένα μεγάλο μέρος των τεράστιων κερδών της φαρμακευτικής βιομηχανίας από την πώληση των Viagra και άλλων βοηθημάτων αποκατάστασης της στυτικής λειτουργίας «ξεψυχισμένων πουλιών», ακόμα και νεαρών ανδρών, των αγχολυτικών και των αντικαταθλιπτικών σκευασμάτων. Στόχος της κατανάλωσης όλων αυτών των χαπιών και της καταφυγής σε θεραπευτές/ψυχαναλυτές είναι η συντήρηση, η αναστύλωση και η διατήρηση αυτού που η κοινωνία μας υποστηρίζει πως είναι καλό για ΟΛΟΥΣ, η απόλυτη ευτυχία -δηλ. η μονογαμία- αλλά που ταυτόχρονα οι περισσότεροι, δυστυχώς, δεν το αισθάνονται…[1]

 

Γιατί άραγε δεν το αισθάνονται αν αυτή είναι η «ανθρώπινη φύση;». Στο ερώτημα αυτό έρχεται να απαντήσει το βιβλίο Sex at Dawn του Christopher Ryan και της Cacilda Jethá, μια πολύ ενδιαφέρουσα ανθρωπολογική μελέτη.[2] Οι συγγραφείς φέρνουν μια πληθώρα στοιχείων που καταδεικνύουν ότι ο θεσμός της μονογαμίας δεν είναι παρά ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Επιβλήθηκε μέσα στις ταξικές κοινωνίες ώστε να εξυπηρετήσει ένα συγκεκριμένο στόχο: να εξασφαλίσει στους άνδρες «γνήσιους απόγονους» που θα κληρονομούσαν την περιουσία τους. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι κανόνες περί μοιχείας υπήρξαν πάντα πολύ πιο αυστηροί για τις γυναίκες;

 

Αυτή η θεωρία δεν είναι και τόσο καινούρια. Το ίδιο είχε υποστηρίξει και ο Φρίντριχ Ένγκελς ήδη από το 19ο αιώνα στο κλασικό βιβλίο του Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους.[3] Είχε βασιστεί, όπως και οι συγγραφείς του Sex at Dawn, σε ανθρωπολογικά στοιχεία: σε έρευνες που δείχνουν ότι στις φυλές των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών δεν υπήρχε ανισότητα των φύλων ούτε καταπίεση της σεξουαλικότητας. Για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξης της η ανθρωπότητα ζούσε σε τέτοιες κοινωνίες, κάποιες από τις οποίες επιβιώνουν μέχρι σήμερα σε απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Οι ιστορικές πηγές μαρτυρούν ότι η ιδιοκτησιακή αντίληψη των σχέσεων αναπτύχθηκε μαζί με τη δημιουργία του πλεονάσματος (πλούτου) και της ατομικής ιδιοκτησίας.

 

Καλλιεργώντας συναινετικά μη μονογαμικές σχέσεις

 

Σήμερα ευτυχώς δεν έχουμε πια ανάγκη από τη σεξουαλική καταπίεση για να γνωρίζουμε «τίνος είναι το παιδί».  Έτσι, όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι η καταναγκαστική μονογαμία είναι μια ξεπερασμένη κοινωνική νόρμα που οδηγεί στη δυστυχία – όπως και κάθε μορφή καταναγκασμού, άλλωστε. Γι’ αυτό και αναζητούν άλλες λύσεις, καλλιεργώντας τις ανοιχτές, δηλαδή τις συναινετικά μη μονογαμικές, σχέσεις.

 

Αυτός ο τρόπος ζωής αφορά κάθε φύλο και σεξουαλικό προσανατολισμό και μπορεί να παίρνει ποικίλες μορφές. Στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια γνωρίζει διάδοση το swinging, γνωστό και ως «ανταλλαγή συντρόφων». Πρόκειται για συνευρέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά ζευγάρια, οι οποίες ενίοτε μπορεί να περιλαμβάνουν και μεμονωμένα άτομα. Υπάρχουν επίσης οι «μονογαμοειδείς» (αγγλ. monogamish) σχέσεις: τα μέλη ενός ζευγαριού συμφωνούν ότι μπορεί να έχουν σεξουαλικές επαφές με τρίτα άτομα, χωρίς όμως να δημιουργούν δεσμούς μαζί τους.

 

Αλλά και οι πολυσυντροφικές σχέσεις εμφανίζονται με ποικίλες μορφές. Κάποιες δίνουν έμφαση στην ανεξαρτησία, όπως η ανεξάρτητη πολυσυντροφικότητα (solo polyamory). Σε άλλες περιπτώσεις, ένα ζευγάρι μπορεί να ακολουθεί το παραδοσιακό σχήμα «γάμος και παιδιά», ενώ παράλληλα τα μέλη του διατηρούν συναινετικά ερωτικές σχέσεις με τρίτα πρόσωπα. Βέβαια, τώρα πια υπάρχουν στο εξωτερικό και χιλιάδες πολυσυντροφικές οικογένειες: τρεις ή περισσότεροι άνθρωποι μοιράζονται το σπίτι και τα οικονομικά τους και, αν έχουν παιδιά, τα ανατρέφουν από κοινού. Κατά καιρούς εμφανίζονται και στη χώρα μας τέτοιες οικογένειες, όμως λόγω της κοινωνικής κατακραυγής παραμένουν «μέσα στην ντουλάπα» ή φεύγουν στο εξωτερικό.

 

Θα αναρωτιέστε ίσως πόσο εύκολο είναι να συμβιώνει κανείς με δύο ή περισσότερα άτομα. Η απάντηση είναι πως καμιά σχέση δεν είναι εύκολη. Ας μην ξεχνάμε ότι παγκοσμίως το 50% των γάμων καταλήγει σε διαζύγιο, ενώ στο υπόλοιπο 50% τα ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με πολλαπλά προβλήματα. Ας δούμε τι λέει πάνω στο θέμα η Susan Rosenthal, η οποία μελετάει τα θέματα των ανθρώπινων σχέσεων από μια μαρξιστική οπτική:

 

Η οικογένεια της εργατικής τάξης έχει μια και μόνο λειτουργία: την αναπαραγωγή – την καθημερινή αναπαραγωγή της ενέργειας των εργαζομένων και την αναπαραγωγή της επόμενης γενιάς εργαζομένων. Όταν αφαιρεθεί το ρομαντικό επίχρισμα από το γάμο, απομένει κατά βάση ένα συμβόλαιο όπου δύο πρόσωπα συμφωνούν να φροντίζουν το ένα το άλλο και τα παιδιά τους, επειδή η κοινωνία δεν θα το κάνει.

 

Οι αναπαραγωγικές λειτουργίες που παρείχε το χωριό (συναισθηματική, κοινωνική και υλική υποστήριξη) είναι τώρα ευθύνη του/της συζύγου. Η έννοια του «ρομαντικού έρωτα» δημιουργήθηκε για να στηρίξει αυτή τη στροφή. Το πρώτο ρομαντικό μυθιστόρημα εμφανίστηκε το 1740, ενώ η Jane Austen διέδωσε αυτό το λογοτεχνικό είδος στις αρχές του 19ου αιώνα. Σήμερα, η προώθηση του ρομαντικού έρωτα είναι μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ωστόσο, το υψηλό ποσοστό διαζυγίων και κατάρρευσης των σχέσεων αποδεικνύει ότι είναι σχεδόν αδύνατο για ένα άτομο να καλύπτει όλες τις ανάγκες του άλλου.[4]

 

Ζούμε στον καπιταλισμό, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση και αποτελεί εμπόδιο στην ικανοποίηση των αναγκών μας. Ταυτόχρονα, το ίδιο σύστημα μας «πουλάει» έναν βολικό μύθο: ότι η ευτυχία είναι μια ατομική υπόθεση που γεννιέται μέσα από τον έρωτα και βρίσκει την ολοκλήρωσή της μέσα στην πυρηνική οικογένεια. Έτσι, στο φαντασιακό μας ο/η σύντροφός μας μεταμορφώνεται σε έναν παντοδύναμο γονιό, ο οποίος θα θέλαμε να μας παρέχει όλη τη στήριξη και τη χαρά που στερηθήκαμε χρόνια ολόκληρα. Αυτή η εξωπραγματική προσδοκία μετατρέπεται συχνά σε ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της σχέσης, καθώς ο αρχικός ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στην απογοήτευση και τον θυμό.

 

«Εγώ δεν σε καλύπτω;»

 

Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τη μονογαμία και στρέφονται προς την πολυσυντροφικότητα συνειδητοποιούν ότι ένα πρόσωπο δεν μπορεί να τους δίνει όλα όσα έχουν ανάγκη. Αλλά και οι ίδιοι/ες δεν μπορούν να ικανοποιούν όλες τις επιθυμίες του/της συντρόφου τους. Αυτή η συνειδητοποίηση για κάποια άτομα είναι ένα σοκ, το οποίο γκρεμίζει την εξιδανικευμένη εικόνα που είχαν για τον εαυτό τους. Στην προσωπική  μου ζωή, έχω κάνει πολλές συζητήσεις γι’ αυτά τα θέματα με άτομα που θα ήθελαν να συνδεθούν ερωτικά μαζί μου. Το ερώτημα που μου κάνουν είναι «δηλαδή, πιστεύεις ότι εγώ δεν σε καλύπτω;» Η απάντησή μου είναι ότι διαφορετικοί άνθρωποι μας δίνουν διαφορετικά πράγματα, ικανοποιώντας διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας. Άλλωστε, αν ένα άτομο μπορούσε να μας τα δίνει όλα, δεν θα χρειαζόμαστε άλλες σχέσεις – οικογενειακές, φιλικές κ.ά.

 

Ας δούμε ένα παράδειγμα: η Μαριάννα και η Γεωργία έχουν μια όμορφη, τρυφερή ερωτική σχέση, όμως η πρώτη λατρεύει το BDSM ενώ η δεύτερη δεν εμπνέεται καθόλου απ’ αυτό. Αν η σχέση τους είναι κλειστή, τι θα συμβεί; Είτε η μία θα πρέπει να στερηθεί κάτι που είναι σημαντικό γι’ αυτήν είτε η άλλη θα πρέπει να πιέσει τον εαυτό της να υποδυθεί έναν ρόλο που δεν της ταιριάζει. Και η μία επιλογή και η άλλη θα δημιουργήσει δυσάρεστα συναισθήματα και μακροχρόνια θα κάνει κακό στη σχέση. Αντίθετα, αν αποφασίσουν να ανοιχτούν σε καινούριες εμπειρίες, τότε η Μαριάννα μπορεί να ικανοποιήσει τις kinky επιθυμίες της με άλλα άτομα – αυτό θα απαλλάξει τη Γεωργία από την πίεση και θα της επιτρέψει να εξερευνήσει τη σεξουαλικότητά της με άλλους ανθρώπους, αν το θέλει.

 

Ας δούμε ένα δεύτερο παράδειγμα: η Αναστασία και ο Σταμάτης ταιριάζουν από πολλές απόψεις και θέλουν να χτίσουν μια σχέση που θα κρατήσει σε βάθος χρόνου. Όμως, η Αναστασία εκτιμάει πολύ την ανεξαρτησία της και θέλει να ζει μόνη στον δικό της χώρο, ενώ ο Σταμάτης νιώθει έντονη την ανάγκη της συμβίωσης. Αν εκείνη επιλέξει να ζήσει μαζί του για να του κάνει το χατίρι, θα χάσει κάτι που είναι σημαντικό για αυτήν. Αν εκείνος συμβιβαστεί και θυσιάσει την ανάγκη της συμβίωσης, θα νιώθει ανικανοποίητος. Μέσα στα πλαίσια της πολυσυντροφικότητας, ο Σταμάτης μπορεί να επιλέξει τη συμβίωση με ένα άλλο πρόσωπο, το οποίο θα αποδέχεται τη σχέση του με την Αναστασία. Κι εκείνη θα μπορεί να διατηρεί την ανεξαρτησία της, καλλιεργώντας παράλληλα ειλικρινείς σχέσεις με άλλα άτομα, εφόσον το επιθυμεί.

 

«Μα οι πολυσυντροφικές σχέσεις είναι δύσκολες!»

 

Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η πολυσυντροφικότητα είναι εύκολη. Για να διατηρηθεί σε βάθος χρόνου μια ποιοτική σχέση, είτε ανοιχτή είτε κλειστή, χρειάζεται συστηματική προσπάθεια. Είναι απαραίτητο να υπάρχουν στοιχεία όπως η καλή επικοινωνία, η συναισθηματική νοημοσύνη, η διαχείριση συναισθημάτων, η τοποθέτηση ορίων και η δημιουργική επίλυση προβλημάτων. Αυτά συνήθως δεν έρχονται αυθόρμητα – απαιτούν δουλειά, αναζήτηση και αυτογνωσία.

 

Σίγουρα οι πολυσυντροφικές σχέσεις είναι πιο περίπλοκες από τις μονογαμικές γιατί περιλαμβάνουν περισσότερα άτομα. Γι’ αυτό σε διάφορες χώρες έχουν σχηματιστεί συλλογικότητες όπου μπορεί κανείς να ενημερωθεί και να συζητήσει με ανθρώπους που έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Οργανώνονται και σχετικές εκδηλώσεις, όπως σεμινάρια και συνέδρια. Έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία, ενώ μπορεί κανείς να βρει μια πληθώρα από άρθρα, βίντεο και podcasts. Μια διαδικτυακή έρευνα με τη λέξη polyamory είναι αρκετή για δείξει τον πλούτο και την ποικιλία δραστηριοτήτων που υπάρχει.

 

Αν ενδιαφέρεστε να ζήσετε με πολυσυντροφικό τρόπο, καλά θα κάνετε ν’ αξιοποιήσετε αυτό το τεράστιο υλικό. Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί μέχρι στιγμής σχετικά με τη διαχείριση των ανοιχτών σχέσεων είναι το Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy της ψυχοθεραπεύτριας Jessica Fern.[5] Μέσα στις σελίδες του θα βρείτε μια ανάλυση της «θεωρίας του δεσμού» (attachment theory) μαζί με στρατηγικές που βοηθούν ένα άτομο να δημιουργήσει ασφαλείς συνδέσεις με τα αγαπημένα του πρόσωπα αλλά και με τον εαυτό του.

 

Αυτό το τελευταίο – η σχέση μας με τον εαυτό μας – είναι κάτι που συχνά ξεχνιέται στις συζητήσεις περί σχέσεων. Είναι πιο εύκολο να ονειρευόμαστε τον «πρίγκιπα» ή την «πριγκίπισσα» που θα μας φέρει την ευτυχία, παρά να κάνουμε τη δουλειά που χρειάζεται για να θεραπεύσουμε τα τραύματά μας – αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα σε μια κοινωνία η οποία μας τραυματίζει ξανά και ξανά.

 

Η δουλειά με τον εαυτό μας και τις/τους συντρόφους μας είναι αναγκαία αλλά … δεν είναι επαρκής. Ως πολυσυντροφικά άτομα, χρειάζεται να αμφισβητήσουμε το όραμα της ατομικής ευδαιμονίας, η οποία θα αναδυθεί σαν την Αφροδίτη μέσα από την όαση που θα φτιάξουμε με τις/τους συντρόφους μας. Η σκληρή αλήθεια είναι πως δεν θα βρούμε και πολλή ευτυχία μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος δεν ικανοποιεί τις ανάγκες των ανθρώπων. Γι’ αυτό, παράλληλα με τις προσπάθειες να δημιουργήσουμε μια καλή σχέση με τον εαυτό μας και τα κοντινά μας πρόσωπα, χρειάζεται και ο συλλογικός αγώνας για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας. Άλλωστε, η ιστορία έχει δείξει ότι τα μαζικά κινήματα μπορούν να προκαλέσουν βαθιές αλλαγές στη νοοτροπία των ανθρώπων και στον τρόπο ζωής τους. Μέσα από ένα τέτοιο κίνημα, αυτό που ξεδιπλώθηκε με ποικίλες μορφές στη δεκαετία του ’60 και του ’70, γεννήθηκε και η έννοια της πολυσυντροφικότητας.

 

*Η Λίζα Αστερίου σπούδασε ψυχολογία και φιλολογία. Δραστηριοποιείται στο αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό, το πολύχρωμο και το γυναικείο κίνημα. Είναι η «μαμά» της ομάδας «Ανοιχτές Σχέσεις», ενώ κατά καιρούς κάνει ομιλίες και βιωματικά εργαστήρια.

Ιστοσελίδα: https://polysyntrofikotita.com/

Facebook: www.facebook.com/anoixtes.sxeseis

Για συμμετοχή στη Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης του sexpositive.gr  κάνε κλικ εδώ

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

 

[1] Σάββας Σαλπιστής, «Μονογαμία και Πολυγαμία», i-psyxologos, 6-7-13, http://www.i-psyxologos.gr/monogamia-poligamia/.

[2] Christopher Ryan and Cacilda Jethá, Sex at Dawn: The Prehistoric Origins of Modern Sexuality (New York: HarperCollins, 2010).

[3] Φρίντριχ Ένγκελς, Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους, μετ. Μαρία Γιαταγάνα (Αθήνα: Θεμέλιο, 1995).

[4] Susan Rosenthal, The Myth of Personal Life Under Capitalism, Susan Rosenthal, 17-2-15, https://susanrosenthal.com/oppression/family-and-gender-oppression/the-myth-of-personal-life-under-capitalism-2/.

[5] Jessica Fern, Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy (Portland, OR: Thorntree Press, 2020).

  • positiv
  • No Comments

Judith Butler: Οι συνέπειες της απόφασης για τις αμβλώσεις κι εμείς
Judith Butler: Οι συνέπειες της απόφασης για τις αμβλώσεις κι εμείς 960 600 positiv

Η Judith Butler, εμβληματική φιλόσοφος και ακτιβίστρια στους queer και φεμινιστικούς αγώνες, αναλύει τα χαρακτηριστικά της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ για τις αμβλώσεις. Όπως εξηγεί η ίδια, πρόκειται για μια απόφαση που αντιπροσωπεύει ένα ιστορικό πλήγμα όχι μόνο για τα δικαιώματα των γυναικών αλλά και πολλών άλλων ομάδων. Υιοθετώντας μια νέα μορφή δικαστικού ακτιβισμού, συντηρητικοί δικαστές θέτουν στο προσκήνιο την αναθεώρηση μιας σειράς δικαιωμάτων που αφορούν την ατομική ελευθερία και τον αυτοπροσδιορισμό, υιοθετώντας έναν εξωφρενικό νομικό κυριολεκτισμό, που αρνείται τον αφηρημένο χαρακτήρα της έννοιας της ελευθερίας. «Το καθήκον μας δεν είναι να διασκορπιστούμε στις δικές μας ταυτοτικές γωνιές, υπερασπιζόμενες μία ατζέντα σε βάρος άλλων, αλλά να συγκεντρωθούμε σε ένα πιο συντριπτικό και ισχυρό κίνημα», σημειώνει η Μπάτλερ για την ανάγκη ενός διευρυμένου κινήματος που θα απαντά σε αυτόν τον δικαστικό αναθεωρητισμό.

Της Judith Butler

Μετάφραση: Συντακτική ομάδα pass-world.gr

Ηπρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, Dobbs v. Jackson, ακυρώνει την απόφαση Roe v. Wade (1973): την υπόθεση που καθιέρωσε το δικαίωμα στην άμβλωση ως ομοσπονδιακό δικαίωμα στις ΗΠΑ. Εξακολουθεί να μην υπάρχει ομοσπονδιακή απαγόρευση των αμβλώσεων, αλλά το δικαίωμα στην άμβλωση βρίσκεται πλέον στο χέρι των επιμέρους πολιτειών.

Το βήμα προς την ομοσπονδιακή απαγόρευση θα πρέπει να ψηφιστεί από το Κογκρέσο των ΗΠΑ και προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχει πλειοψηφία σε καμία από τις δύο Βουλές προς αυτήν την κατεύθυνση.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αναμένεται ότι δώδεκα πολιτείες θα θέσουν ουσιαστικά εκτός νόμου τις αμβλώσεις τις επόμενες εβδομάδες, και όσες επιθυμούν να προβούν σε αμβλώσεις από αυτές τις πολιτείες θα πρέπει να ταξιδέψουν σε άλλες πολιτείες (αν και τα ταξίδια για τον συγκεκριμένο σκοπό σίγουρα θα απαγορευτούν από ορισμένες από αυτές τις πολιτείες, διανοίγοντας έτσι το φάσμα μιας νέας μορφής επιτήρησης των συνόρων).

Οι πλούσιοι άνθρωποι θα βρουν αναμφίβολα έναν τρόπο να εξασφαλίσουν την πρόσβασή τους στη διαδικασία, προσλαμβάνοντας ιδιώτες γιατρούς βάσει εμπιστευτικών συμφωνιών ή ταξιδεύοντας σε πολιτείες όπου οι αμβλώσεις παραμένουν νόμιμες. Όσον αφορά τις φτωχές, οι αμβλώσεις θα μετατραπούν και πάλι σε παρασκηνιακές διαδικασίες, που θα διεξάγονται σε μη ασφαλές περιβάλλον, με ολέθριες συνέπειες για όσες αναγκάζονται να ακολουθήσουν αυτή τη διαδρομή.

Ένα ολόκληρο φάσμα δικαιωμάτων υπό απειλή

Η κατάργηση του ομοσπονδιακά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην άμβλωση όχι μόνο περιορίζει την ελευθερία των γυναικών, αλλά εντείνει την ανισότητα των φύλων, ενισχύοντας τον κρατικό έλεγχο επί των σωμάτων τους.

Μήπως, όμως, επηρεάζει και άλλες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων κοινωνικών κινημάτων των οποίων οι νομικές νίκες εξαρτώνται από παρόμοιο σκεπτικό και κοινά νομικά προηγούμενα;

Η απόφαση του Δικαστηρίου δείχνει ότι η πλειοψηφία, αν και συμφωνεί με την κατάργηση, διακρίνεται από αποκλίνουσες οπτικές σχετικά με τους λόγους για τους οποίους ψήφισε όπως ψήφισε. Είναι σαφές ότι όσοι ψήφισαν κατά του δικαιώματος στην άμβλωση δεν συμφωνούν πλήρως μεταξύ τους σε όλα τα ζητήματα, ιδίως όσον αφορά τις συνέπειες της απόφασης για άλλα συνταγματικά δικαιώματα.

Ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους ισχυρισμούς που διατυπώθηκαν στην απόφαση προέρχεται από τον δικαστή Κλάρενς Τόμας, ο οποίος προειδοποίησε ότι η ανατροπή της απόφασης Roe v. Wade δεν θα ήταν παρά η πρώτη ανάμεσα σε άλλες τέτοιες αποφάσεις και ότι οι βασικές αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου που βασίζονται στο δόγμα της ιδιωτικότητας, που εισήχθη με την υπόθεση Griswold v. Connecticut (1965) καθίστανται πλέον ευάλωτες στην κατάργηση: οι αποφάσεις αυτές εγγυήθηκαν τον γάμο των ομοφυλοφίλων, τα δικαιώματα πρόσβασης στην αντισύλληψη και στην παροχή ιατρικών συμβουλών σχετικά με αυτήν, καθώς και την εξάλειψη της ποινικής μεταχείρισης όσων επιδίδονται σε αυτό που ο νόμος ονόμαζε “σοδομισμό”.

Το σύνθημα που κυκλοφορεί τώρα σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το οποίο επανέλαβε πρόσφατα ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια, Γκάβιν Νιούσομ, προειδοποιεί σχετικά με τις συνέπειες του σχεδίου του Τόμας: «Έρχονται για εσάς μετά!».

Ο νέος ακτιβισμός των συντηρητικών δικαστών

Ο Σαμ Αλίτο, ο δικαστής που συνέταξε την πρόσφατη απόφαση για τις αμβλώσεις, επέμεινε ότι η απόφαση αυτή αφορά μόνο τις αμβλώσεις και όχι οποιοδήποτε άλλο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Κανένας άλλος δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου δεν επανέλαβε την έκκληση του Τόμας να “επανεξεταστούν” αυτά τα άλλα δικαιώματα, αλλά ίσως επέλεξαν απλώς να μείνουν σιωπηλοί. Έχουν τη συνήθεια να το κάνουν αυτό, μέχρι να αποφασίσουν να δράσουν.

Πράγματι, πριν από την ανατροπή της Roe, πολλοί δικαστές που ψήφισαν για την ανατροπή της Roe v. Wade είχαν προηγουμένως δηλώσει την υποστήριξή τους στη Roe. Ο Κάβανο, σε συναντήσεις με γερουσιαστές πριν από τον διορισμό του, επιβεβαίωσε ότι η Roe ήταν κατοχυρωμένο δεδικασμένο –”νόμος της γης”– και ότι η ορθή λήψη δικαστικών αποφάσεων δεν θα έπρεπε να ταράξει αυτά τα νερά.

Πράγματι, οι περισσότεροι συντηρητικοί δικαστές, συμπεριλαμβανομένου του Γκόρσουτς που προσχώρησε στην πλειοψηφία, τάχθηκαν κατά ενός προγενέστερου πνεύματος “ακτιβισμού” του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τον οποίο απέδιδαν μόνο στους αριστερούς και φιλελεύθερους δικαστές ως αδικαιολόγητη υπερβολή εκ μέρους τους.

Επανειλημμένα οι συντηρητικοί δικαστικοί έχουν δηλώσει ότι οι δικαστές πρέπει να τηρούν το γράμμα του νόμου, συμπεριλαμβανομένης της δεσμευτικής ισχύος του δεδικασμένου.

Διέρρηξαν αυτή τη λογική, αποφασίζοντας κατά των δικαιωμάτων άμβλωσης που ισχύουν εδώ και 50 χρόνια, κάνοντας έτσι σαφές ότι αντιτίθενται στην πλειοψηφία του λαού και μπαίνουν στην πολιτική μάχη.

Ενισχυμένο από τη διορισμένη από τον Τραμπ Έιμι Κόνεϊ Μπάρετ, της οποίας οι θρησκευτικές δεσμεύσεις είναι ξεκάθαρα δηλωμένες, το Δικαστήριο εξέδωσε μια απόφαση που διευρύνει και εντείνει το “ενδιαφέρον του κράτους” για το έμβρυο, παρακάμπτοντας κάθε δικαίωμα που έχει μια έγκυος να εξασφαλίσει μια έκτρωση από επιλογή ή για λόγους σωματικής ακεραιότητας (συμπεριλαμβανομένης της πιθανής βλάβης της ευημερίας της).

Είναι σαφές ότι η εξουσία του κράτους επί των γυναικών, της σεξουαλικότητάς τους και της ελευθερίας τους, του δικαιώματός τους στην υγειονομική περίθαλψη έχει γίνει πλέον ξεκάθαρα τρομακτική και αποκρουστική. Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή.

Στην υπόθεση Planned Parenthood v. Casey (1992), η προηγούμενη σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου κατέστησε σαφές ότι πίστευε ότι η απόφαση Roe v. Wade στηρίζεται σε μη νόμιμη βάση. Ο Aλίτο παραπέμπει σε εκείνη την υπόθεση όταν επιμένει ότι δεν υπάρχει δικαίωμα στην άμβλωση στο Σύνταγμα και δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να συναχθεί αυτό το δικαίωμα από την υπάρχουσα γλώσσα του. Στην υπόθεση Dobbs, το Ανώτατο Δικαστήριο δεν ανέτρεψε την υπόθεση Griswold v. Connecticut, αλλά ο Τόμας επισήμανε με δυσοίωνο τρόπο αυτό το προηγούμενο ως πιθανό νέο στόχο. Δήλωσε ότι το δικαστήριο “θα πρέπει να επανεξετάσει όλα τα δεδικασμένα του συγκεκριμένου Δικαστηρίου για την ουσιαστική δέουσα νομική διαδικασία [due process], συμπεριλαμβανομένων των Griswold, Lawrence και Obergefell”.

Τι σχέση έχει η δέουσα νομική διαδικασία με την απόφαση κατά του δικαιώματος στην άμβλωση; Ή με τις αποφάσεις που απαγόρευσαν την ποινικοποίηση της χρήσης αντισύλληψης ή της παροχής συμβουλών σχετικά με αυτή (Griswold), που απαγόρευσαν τις πράξεις σοδομισμού (Lawrence) ή που υποστήριξαν τα δικαιώματα του γάμου των ομοφυλοφίλων (Obergefell).

Τα ουσιώδη δικαιώματα της δέουσας νομικής διαδικασίας θεσπίζονται από την 5η και τη 14η τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος και αναφέρονται σε ελευθερίες που δεν θα έπρεπε να παραβιάζονται από καμία κρατική αρχή.

Γενικά θεωρούνται ότι είναι ιδιωτικής ή προσωπικής φύσης ή ότι ανήκουν στη σφαίρα της ατομικής ελευθερίας. Παρόλο που ο σοδομισμός, η άμβλωση και ο έλεγχος των γεννήσεων δεν αναφέρονται στο Σύνταγμα, έχουν θεωρηθεί από τα δικαστήρια προστατευόμενες πράξεις, που εφάρμοσαν τις αρχές της δέουσας διαδικασίας σε αυτές τις περιπτώσεις, ακριβώς επειδή είναι προσωπικές και ιδιωτικές και ανήκουν στην ατομική ελευθερία.

Το να ισχυρίζεται ο Αλίτο ότι δεν μπορεί να βρει τον όρο “άμβλωση” στο Σύνταγμα, ή το να ισχυρίζεται ο Tόμας ότι κανένα από αυτά τα δικαιώματα δεν μπορεί να βρεθεί εκεί, σημαίνει ουσιαστικά ότι αρνούνται την εφαρμογή αφηρημένων δικαιωμάτων σε συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα, τα οποία το Σύνταγμα δεν προέβλεψε και δεν θα μπορούσε να προβλέψει, όπως εμφανίζονται στις σημερινές ιστορικές τους μορφές.

Από τη μία πλευρά, οι συντηρητικοί έχουν γίνει ξεκάθαρα ακτιβιστές. Από την άλλη πλευρά, επιδιώκουν να προωθήσουν την ατζέντα τους μέσα από έναν εξωφρενικό κυριολεκτισμό.

Μια απειλή που είχε εξαγγελθεί από καιρό

Ένας λόγος για να μην θεωρήσουμε την απειλή που ενυπάρχει στην άποψη του Κλάρενς Τόμας ως τη μοναχική άποψη ενός περιθωριακού είναι ότι το Δικαστήριο στέλνει εδώ και αρκετό καιρό ανάμεικτα μηνύματα σχετικά με τις προθέσεις του.

Οι ακτιβιστριες/ές των κινημάτων για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα γνώριζαν αυτή την απειλή εδώ και αρκετό καιρό, και ο Τόμας απλώς μεταφέρει τώρα τη δάδα που του έχουν περάσει οι συντηρητικοί Ευαγγελιστές.

Στην υπόθεση Planned Parenthood v. Casey (1992), το Δικαστήριο επιβεβαίωσε τη βασική αρχή της απόφασης Roe v. Wade ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να ασκούν τις δικές τους επιλογές στο θέμα των αμβλώσεων χωρίς κρατική παρέμβαση, έκρινε ότι οι πολιτείες δεν μπορούν να απαγορεύουν τις αμβλώσεις πριν από τη στιγμή που ένα έμβρυο μπορεί να επιβιώσει έξω από τη μήτρα – περίπου 23 εβδομάδες μιας εγκυμοσύνης.

Στην ίδια απόφαση του 1992, το Δικαστήριο έθεσε ωστόσο υπό αμφισβήτηση το νομικό της καθεστώς. Εκεί, το Δικαστήριο δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν ήταν έτοιμο να λάβει μια τέτοια “αντιλαϊκή απόφαση”, παρόλο που υποστήριξε ότι δεν είναι δικαιολογημένη η βασική διαπίστωση της υπόθεσης Roe ότι η άμβλωση δικαιολογείται μέσω της προσφυγής στη ρήτρα της δέουσας διαδικασίας.

Δεν αναγνώρισαν την “ελευθερία” των γυναικών –ο Αλίτο προσθέτει τώρα αυτά τα τρομακτικά εισαγωγικά – να τερματίζουν την εγκυμοσύνη ως ελευθερία που πρέπει να προστατεύεται από τις κρατικές εξουσίες, και επιβεβαίωσαν το νόμιμο συμφέρον του κράτους για τη ζωή του εμβρύου, αλλά σε εκείνο το σημείο περιόρισαν την εμβέλεια της κρατικής παρέμβασης.

Το Δικαστήριο αρνήθηκε να ενεργήσει σύμφωνα με τα συμπεράσματά του σε εκείνη την υπόθεση πριν από τριάντα χρόνια, όμως ο σχολιασμός τους σίγουρα προέβλεψε αυτό που οι συντηρητικοί αποκαλούν τώρα την πιο “θαρραλέα” απόφαση στην υπόθεση Dobbs για την κατάργηση της Roe.

Η ιστορικότητα της ελευθερίας και της ισότητας

Αν ο Τόμας κάνει ό,τι θέλει, μιλώντας ανοιχτά για μια συντηρητική ατζέντα που άλλοι στο Δικαστήριο δεν έχουν ακόμη διεκδικήσει ως δική τους, μια σειρά από κοινωνικά κινήματα θα δουν μερικά από τα πιο βασικά κεκτημένα και απαραίτητα δικαιώματά τους να ακυρώνονται σε ομοσπονδιακό επίπεδο.

Τα δικαιώματα της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης παραμένουν αφηρημένα δικαιώματα έως ότου εφαρμοστούν σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, έχοντας κληθεί να ανταποκριθούν και να απαντήσουν στις νέες κοινωνικές πραγματικότητες με την πάροδο του χρόνου.

Όταν ρωτάμε “το δικαίωμα στην ελευθερία περιλαμβάνει το δικαίωμα να παντρεύεσαι κάποιον του ίδιου φύλου;” και η απάντηση σήμερα είναι “ναι”, επεκτείνεται και διευρύνεται η ιδέα της ελευθερίας, καθώς μια αφηρημένη αρχή γίνεται συγκεκριμένη και το περιεχόμενο το οποίο αυτή η αρχή αντιπροσωπεύει αλλάζει. Τόσο η ελευθερία όσο και η ισότητα αποκτούν νέες σημασίες.

Ή, στην περίπτωση της χειραφέτησης των σκλάβων, το νομικό κατεστημένο συνειδητοποίησε ότι οι προηγούμενες ιστορικές ιδέες της ελευθερίας περιορίζονταν στη λευκή ιδιοκτησία και στους ιδιοκτήτες σκλάβων. Ευτυχώς, οι ιδέες μας για την ελευθερία έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου και εναπόκειται στα δικαστήρια να επανεξετάζουν και να επαναδιατυπώνουν την ελευθερία ως απάντηση στις θεμιτές ιστορικές προκλήσεις.

Στην υπόθεση Obergefell, το Δικαστήριο αναφέρει ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα δεν προκύπτουν μόνο από “αρχαίες πηγές”, αλλά πρέπει να εξετάζονται υπό το πρίσμα των εξελισσόμενων κοινωνικών κανόνων. Η ιστορία εισέρχεται πάντοτε στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.

Πράγματι, εκείνη η κρίσιμη απόφαση για την καθιέρωση των δικαιωμάτων του γάμου των ομοφυλοφίλων προειδοποιούσε ότι δεν θα πρέπει ο νόμος να θεμελιώνεται αποκλειστικά σε παραδοσιακές πρακτικές και ρυθμίσεις, απαγορεύοντας στις μη παραδοσιακές σχέσεις να διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους ετεροκανονικούς γάμους. Εδώ, όπως και αλλού, οι συντηρητικοί έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση το κατά πόσον οι νέες ελευθερίες θα πρέπει πραγματικά να θεωρούνται “ελευθερία”, εάν δεν μπορούν να βρεθούν αποδείξεις γι’ αυτές στη γλώσσα του νόμου.

Και βλέπουμε το Δικαστήριο, δηλαδή το ισχυρότερο δικαστικό όργανο των ΗΠΑ, να προτάσσει τα κρατικά συμφέροντα στις αναπαραγωγικές αποφάσεις έναντι οποιασδήποτε διεκδίκησης μπορεί να έχουν οι γυναίκες.

Μπορεί να νομίζουμε ότι αυτό δεν έχει μεγάλη σχέση με τα πολιτειακά νομοθετικά σώματα που απαγορεύουν βιβλία με αναφορές στη σεξουαλικότητα και το φύλο, με τη δίωξη γονέων που αναζητούν υγειονομική περίθαλψη για τα τρανς παιδιά τους ή με τις νέες επιθέσεις σε ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, αλλά ξανασκεφτείτε το.

Τρεις συνέπειες της απόφασης για τις αμβλώσεις

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις συνέπειες αυτής της ανάλυσης που αξίζει να αναφερθούν.

Η πρώτη είναι ότι θα ήταν λάθος να νομίζουμε ότι το Δικαστήριο ενδιαφέρεται μόνο για την κατάργηση της άμβλωσης ως ομοσπονδιακού δικαιώματος. Τα επιχειρήματα κατά των αμβλώσεων μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον οποιουδήποτε αριθμού αποφάσεων που θεμελιώνει ότι νέα δικαιώματα προκύπτουν από νέες κοινωνικές συνθήκες που αφορούν τη σεξουαλικότητα, το φύλο, τη στενή συναναστροφή και την αναπαραγωγική ελευθερία.

Το θέμα δεν είναι ότι θα κυνηγήσουν πρώτα την άμβλωση, δεύτερον τον γάμο των ομοφυλοφίλων και τρίτον την αντισύλληψη.

Όχι, το νομικό πλαίσιο που αναδύεται στοχεύει στην ίδια την ιδέα των νέων ιστορικών σχηματισμών της ελευθερίας (και της ισότητας) και επιδιώκει την αποκατάσταση της πατριαρχικής τάξης που υποστηρίζεται από τη δύναμη του ομοσπονδιακού νόμου.

Δεύτερον, η διαπόμπευση των γυναικών που ζητούν αμβλώσεις ως κακοποιών ή δολοφόνων απηχεί την επίθεση στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση σε πολιτείες όπως η Φλόριντα, το Τέξας και η Οκλαχόμα, όπου οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν θέματα όπως το φύλο ή η σεξουαλικότητα, κατηγορούνται πλέον για κακοποίηση ή κατήχηση, ή οι γονείς που ζητούν υγειονομική περίθαλψη για τα τρανς παιδιά τους πρόκειται να καταγγελθούν στις κυβερνητικές αρχές για κακοποίηση παιδιών.

Τι γίνεται με την άρνηση να αναγνωριστούν τα νομικά δικαιώματα των τρανς ατόμων και το δικαίωμά τους στην υγειονομική περίθαλψη, συμπεριλαμβανομένης της άμβλωσης; Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, το “συμφέρον του κράτους” διευρύνεται μέσω της εξάλειψης θεμελιωδών ελευθεριών, αυτών που ανήκουν στις γυναίκες, στα τρανς άτομα, πράγματι, στα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, στους εκπαιδευτικούς και ακαδημαϊκούς, στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και στους νομοθέτες που εργάζονται για μεγαλύτερες κοινωνικές ελευθερίες και ισότητα.

Τέλος, η δεξιά πτέρυγα έχει συγκεντρώσει πολλές/ούς από εμάς ως έναν ενιαίο στόχο, όπως βλέπουμε από τις τακτικές του κινήματος της ιδεολογίας ενάντια στο κοινωνικό φύλο [anti-gender ideology], που λειτουργεί πλέον σε παγκόσμια κλίμακα.

Το καθήκον μας δεν είναι να διασκορπιστούμε στις δικές μας ταυτοτικές γωνιές, κρατώντας μια ατζέντα σε βάρος των άλλων, αλλά να συγκεντρωθούμε σε ένα πιο συντριπτικό και ισχυρό κίνημα.

Αυτό σημαίνει ότι οι φεμινίστριες πρέπει να ενωθούν με τα τρανς άτομα, ότι οι υποστηρικτές του γάμου των ομοφυλοφίλων πρέπει να ενωθούν με όσους αγωνίζονται για queer και τρανς μπαρ και κοινοτικούς χώρους, ότι η αναπαραγωγική υγεία πρέπει να είναι σε κάθε ατζέντα για όλα τα είδη γυναικών και ανδρών, μη δυαδικά άτομα, συμπεριλαμβανομένων των τρανς και genderqueer παιδιών, όπως πρέπει να είναι και η προστασία από την έμφυλη και σεξουαλική παρενόχληση και βία.

Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν θα λειτουργήσει αν δεν δούμε πως αυτοί που πλήττονται περισσότερο από αυτές τις νέες μορφές στέρησης των δικαιωμάτων είναι οι φτωχοί έγχρωμοι άνθρωποι στις “ανελεύθερες” πολιτείες. Και δεν μπορούμε να έχουμε έναν αξιοπρεπή συνασπισμό χωρίς έξυπνες/ους και ριζοσπαστικές/ούς δικηγόρους που μπορούν να αμφισβητήσουν και να σταματήσουν αυτή τη νομική τάση. Αν η Δεξιά μάς συγκεντρώσει ως στόχο αποτελεσματικότερα από ό,τι εμείς οι ίδιοι συγκεντρωθούμε ως κίνημα, τότε είμαστε χαμένες.

Ας γίνουμε λοιπόν έξυπνοι όσον αφορά τη δύναμη που έχει ο συνασπισμός και ας αναθεωρήσουμε και ας βελτιώσουμε τις διεκδικήσεις μας για την ελευθερία και την ισότητα ως κοινωνικές, συλλογικές, ιστορικές – και απαραίτητες διεκδικήσεις.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Verso, στις 27 Ιουνίου 2022.

ΠΗΓΗ: Τζούντιθ Μπάτλερ: Ο δικαστικός ακτιβισμός των συντηρητικών στην απόφαση για τις αμβλώσεις στις ΗΠΑ – Pass-world

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

 

  • 1
  • 2
Enter your
text here