Γιατί με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου!

Γιατί με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου!

Happy Sisyphus*

Μια φράση που ακούμε και διαβάζουμε συχνά σε βαθμό που να έχει γίνει στερεοτυπική είναι το “δεν με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους”. Συνήθως συνοδεύεται και από το επίσης κλασσικό “αρκεί να μην προκαλούν”. Αυτή η φράση παρότι προβάλλεται ως δείγμα ανοχής προς το διαφορετικό στην πραγματικότητα πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Πρώτα πρώτα η περιστολή της σεξουαλικότητας στο χώρο της κρεβατοκάμαρας είναι βαθιά προβληματική από μόνη της. Όταν σχετίζομαι ερωτικά με ένα ή περισσότερα άτομα αυτό είναι κάτι που επηρεάζει το σύνολο της καθημερινότητας μου και όχι μόνο την ώρα που κάνω σεξ. Αυτό θεωρείται συνήθως αυτονόητο για τα straight, μονογαμικά ζευγάρια που έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζουν την έλξη τους, την αγάπη τους, την τρυφερότητα τους στο δημόσιο χώρο. Τίθεται όμως υπό αμφισβήτηση για κάθε άλλη μορφή ερωτικής σχέσης που ξεφεύγει από τα κυρίαρχα πρότυπα ερωτισμού. Εκεί είναι που επιστρατεύονται φράσεις σαν την παραπάνω για να αστυνομεύσουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων στη δημόσια σφαίρα, εγκαλώντας τα να περιορίσουν ένα τμήμα της ύπαρξής τους πίσω από κλειστές πόρτες ή μέσα σε σκοτεινά πάρκα.

Πέρα από αυτό το “τι κάνουμε στο κρεβάτι μας” δεν συμβαίνει σε ένα κενό χώρο. Είναι κάτι που επηρεάζει και επηρεάζεται από την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Οι κοινωνικοί θεσμοί, ο πολιτισμός, το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, οι θρησκείες, η εκπαίδευση, οι επιστήμες όλα διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τις αντιλήψεις και τις πρακτικές μας γύρω από τη σεξουαλικότητα αλλά και διαμορφώνονται από αυτές. Σχετικά πρόσφατα είδαμε την αυτοκτονία ενός ανθρώπου επειδή δεν άντεξε την κοινωνική πίεση που υφίσταντο όταν διέρρευσε βίντεο με το γιο του να κάνει σεξ με άνδρα. Μάθαμε έτσι από πρώτο χέρι τι συμβαίνει σε φοβικές κοινωνίες σαν τη δική μας όταν αυτό που “κάνουμε στο κρεβάτι μας” δεν ταιριάζει με τα κυρίαρχα πρότυπα για τα φύλα και το σεξ.

Όταν ζούμε σε μια κοινωνία που δεν έχει μάθει τι σημαίνει συναίνεση, που στιγματίζει όλες τις σεξουαλικότητες και τις μορφές σχέσεων που δεν αποσκοπούν στην παραγωγή παιδιών, που οι γυναίκες (και αυτό σχετίζεται και με το μίσος για τους ομοφυλόφιλους) μόνο τυπικά θεωρούνται ίσες με τους άνδρες αλλά στην πραγματικότητα υφίστανται από υποτίμηση και διακρίσεις μέχρι και δολοφονίες, όπου τα λοατκια+ άτομα βρίσκονται στο περιθώριο στους χώρους εκπαίδευσης και εργασίας και κινδυνεύουν καθημερινά με λεκτικές και σωματικές επιθέσεις επειδή απλά κυκλοφορούν στο δρόμο τότε αυτό που κάνουμε στο κρεβάτι μας είναι κάτι που εκ των πραγμάτων μας επηρεάζει και μας αφορά όλους.

Σε τελική ανάλυση παρά το επίχρισμα φιλελευθερισμού δεν είμαστε ελεύθεροι να αποφασίσουμε τι πραγματικά θέλουμε να κάνουμε ούτε καν στο κρεβάτι μας αφού από μωρά ακόμα μαθαίνουμε ότι οποιαδήποτε μορφή ερωτικής σχέσης ξεφεύγει από την ετεροφυλόφιλη, μονογαμική σχέση ζεύγους με σκοπό τη δημιουργία οικογένειας είναι εκτός του φυσιολογικού. Όλος αυτός ο κοινωνικός προγραμματισμός από τους γονείς, τα παιδικά παραμύθια, το σχολείο, την εκκλησία, τα τραγούδια, τις ταινίες, τις ειδήσεις, τους νόμους,κλπ είναι λογικό να εσωτερικεύεται σε μεγάλο βαθμό με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι από αυτά που κάνουμε είναι συνειδητή μας επιλογή και τι όχι. Αυτό γίνεται πιο φανερό αν συγκρίνουμε την ίδια κοινωνία σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους ή διαφορετικές κοινωνικές κατά την ίδια χρονική περίοδο. Έτσι θα δούμε για παράδειγμα κοινωνίες που βασίζονται στην πολυγαμία και κοινωνίες που βασίζονται στη μονογαμία γεγονός που μας δείχνει ότι πολλά από αυτά που τείνουμε να αντιμετωπίζουμε ως καθαρά ατομικές μας επιλογές ή ως έμφυτες τάσεις του ανθρώπου παράγονται από τις δομές του κοινωνικού χώρου μέσα στον οποίο ζούμε.

Με νοιάζει λοιπόν τι κάνεις στο κρεβάτι σου γιατί η σεξουαλικότητα είναι κάτι πολύ κεντρικό στην κοινωνία μας. Γιατί γυναίκες δολοφονούνται επειδή δεν ήταν “πιστές”, γιατί ομοφυλόφιλοι ξυλοκοπούνται επειδή δεν είναι αρκετά αρρενωποί, γιατί γονείς αυτοκτονούν επειδή μαθεύτηκε τι έκαναν στο κρεβάτι τους τα παιδιά τους, γιατί οι βιασμοί γυναικών στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν συμβαίνουν από αγνώστους αλλά από εργοδότες, συναδέλφους, φίλους, συγγενείς ή ερωτικούς συντρόφους τους που δεν σεβάστηκαν το όχι τους, γιατί τα τρανς άτομα δεν μπορούν να βρουν άλλη δουλειά πέρα από τη σεξεργασία, γιατί τα ομόφυλα ζευγάρια και τα πολυσυντροφικά άτομα δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα απέναντι στο νόμο, γιατί το να περιορίζουμε τη σεξουαλικότητα στην ιδιωτική σφαίρα σαν να είναι κάτι βρώμικο και αρνητικό γεννάει καθημερινά από ψυχολογικά προβλήματα μέχρι φόνους, ενώ η σεξουαλική καταπίεση και πείνα μπορεί να μετουσιωθεί ακόμα και σε πολέμους.

Με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου γιατί θέλω όλη αυτή η κατάσταση να αλλάξει. Θέλω τα παιδιά να μαθαίνουν από μικρά με την κατάλληλη σεξουαλική αγωγή, τι είναι η συναίνεση, το σεξ, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ταυτότητα φύλου, ο σχεσιακός προσανατολισμός, η αποδοχή, η αγάπη και η απόλαυση της διαφορετικότητας. Με νοιάζει γιατί θέλω όλα τα άτομα να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο και να έχουν τα ίδια δικαιώματα. Με νοιάζει γιατί θέλω να μπορούμε να ερωτευόμαστε και να αγαπάμε άλλα άτομα ανεξαρτήτως του φύλου τους και του αριθμού τους. Με νοιάζει γιατί θέλω μια κοινωνία φροντίδας, αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης και όχι μια κοινωνία ανταγωνισμού, κτητικότητας, μίσους και εκμετάλλευσης. Με νοιάζει γιατί ελευθερία του ενός δεν σταματά αλλά αρχίζει εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου.