Το ακόλουθο κείμενο είναι μια νέα μετάφραση από συντρόφους στην Αθήνα ενός zine της Other Weapons distro με τίτλο Σεξεργάτριες κατά της εργασίας (“Sex Workers against Work“). Μπορείτε να βρείτε το PDF του zine για εκτύπωση εδώ: https://athens.indymedia.org/post/1635445/
Σεξεργάτριες κατά της εργασίας
Αυτή τη στιγμή είμαστε μία χούφτα πουτάνες που προσπαθούν να βάλουν τις σκέψεις τους σε λόγια και τα λόγια τους σε πράξεις. Κατά την διάρκεια της ενασχόλησης μας με το εμπόριο του σεξ έχουμε δει και μάθει πολλά. Είδαμε μια σημαντική αλλαγή, την αλλαγή της ταυτότητας μας από πόρνες σε σεξεργάτριες. Είδαμε υπερηφάνια στην σεξεργασία. Είδαμε να αναπτύσσονται εφαρμογές που βοηθούν τις σεξεργάτριες να βρουν δουλειά ή να βρουν η μία την άλλη και να χτίσουν ισχυρές κοινότητες. Νιώσαμε λιγότερη ντροπή και λιγότερο φόβο για το αν θα μας κρίνουν στους ριζοσπαστικούς κύκλους, είδαμε να αυξάνεται η αποδοχή της σεξεργασίας και μάλιστα να αντιμετωπίζεται από λίγα άτομα ως μία επιλογή εργασίας περισσότερο επιθυμητή από κάποιες άλλες.
Αν και αυτές οι αλλαγές είναι θετικές, σίγουρα επιδέχονται κριτική. Η πορνοφοβία είναι ακόμα υπαρκτή στην κοινωνία, ειδικά αν είσαι φτωχή, ανήκεις στην εργατική τάξη, είσαι μαύρη, ή τρανς. Η ιεραρχία ανάμεσα στις εργάτριες του σεξ εντείνει αυτό το πρόβλημα καθώς strippers και άλλες εργάτριες στον ευρύτερο χώρο της ερωτικής διασκέδασης που δεν προσφέρουν σεξ, βλέπουν τις εαυτές τους ανώτερες από αυτές που γαμιούνται για τα λεφτά. Βλέπουμε λευκές cis γυναίκες να δημιουργούν περσόνες ως συνοδοί πολυτελείας ή sugar babies να τραβάνε δημοσιότητα καθώς υποδύονται τις φωνές για το κίνημα της σεξεργασίας, ενώ παραδέχονται ανοιχτά ότι είναι σεξεργάτριες την ίδια στιγμή που άλλες κρύβονται παίζοντας ένα διπλό ρόλο με μεγάλο ρίσκο. Είδαμε μια online κοινότητα να αποζητά αναγνώριση και προστασία από το κράτος, ώστε η πολιτική να ανοίξει τον δρόμο για την απελευθέρωση.
Δεν πιστεύουμε ότι η απελευθέρωση μας θα επέλθει μέσα από την ενσωμάτωσή μας στον καπιταλισμό που θα μπορεί να μας εκμεταλλευτεί με πιο οικονομικά αποτελεσματικούς τρόπους. Δεν θέλουμε να νομιμοποιηθούμε. Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους πάντα θα περιλαμβάνει την παρακολούθηση και τον έλεγχο των εργατριών τόσο κατά τη διάρκεια της εργασίας τους όσο και στην προσωπική τους ζωή, και την καταστολή σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Η εργασία δεν είναι κάτι που μας περιορίζει μόνο καθώς δουλεύουμε σε ένα κτίριο ή δωμάτιο. Η δουλειά καθορίζει κάθε πτυχή της ζωής μας, τα πρωινά μας, τις διακοπές μας, τις αγορές μας, το τι διαβάζουμε, την φροντίδα για την εαυτή μας και τ@ άλλ@, το σεξ και την ευχαρίστησή μας, το σπίτι μας, τις νύχτες μας. Όσο η εργασία μας νομιμοποιείται από το κράτος και το κεφάλαιο, τόσο περισσότερο αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε. Επιθυμούμε ένα τέλος στην ποινικοποίηση, ένα τέλος στην δουλειά και ένα τέλος στον καπιταλισμό γενικώς.
Δεν μπορούμε να βασιστούμε στην αποδοχή της σεξεργασίας από την κοινωνία ή στους διάφορους “σωτήρες” μας για να αλλάξουμε την καθημερινότητά μας. Το κίνημα κατά του trafficking, μια βιομηχανία εκατομμυρίων, είναι μιας μεγάλης κλίμακας επίθεση που διεξάγεται από κρατικούς θεσμούς και τους συνεργάτες τους: MKO, θρησκευτικές οργανώσεις, ρατσίστριες και αυταρχικές φεμινίστριες, διάφορα αδαή άτομα ή οπορτουνιστές. Το κίνημα αυτό τρέφεται από την επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου να “σώσει” τα νέα και ευάλωτα άτομα.
Σκεφτόμαστε την προηγούμενη θανάσιμη εκστρατεία, τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών». Σε αυτούς τους θεαματικούς πολέμους, βλέπουμε την συμμαχία αριστερών και δεξιών συνιστωσών του καπιταλιστικού κράτους που μαζί σχεδιάζουν να πάρουν χρήματα από ευάλωτους πληθυσμούς που με το ζόρι τα βγάζουν πέρα. Αυτοί οι “σωτήρες”, όπως το Drug Enforcement Agency ή ολόκληρο το σωφρονιστικό σύστημα, ανατρέπουν την πιθανότητα να ξεφύγουμε από την εξαχρείωση και την φτώχεια μέσα σε ανεπίσημες οικονομίες.
Η περίπλοκη αντιπαράθεση της σεξεργασίας και του trafficking χρησιμοποιείται σε μία ευρύτερη agenda διακυβέρνησης και ελέγχου που εκμεταλλεύεται την άποψη που έχει η κοινωνία για την σεξεργασία ώστε να διευρύνει τις πολιτικές για τον “σωφρονισμό”, την φύλαξη των συνόρων και την ανάπλαση. Δραματικοί τίτλοι ειδήσεων τονίζουν προκαταλήψεις μέσα από επιφανειακές περιγραφές όπως για παράδειγμα “Οχτώ αλλοδαπές ελευθερώθηκαν από παράνομους οίκους ανοχής που λειτουργούσαν ως θεραπευτήρια μασάζ στο Berkeley”. Μία τέτοια περιγραφή δεν μας δίνει κάποια καινούργια πληροφορία για το τι συμβαίνει σε αυτά τα μέρη ή το πως βιώνουν αυτά τα άτομα την κατάσταση, μόνο ενισχύει τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις.
Το μεταναστευτικό, ο ρατσισμός και ο μισογυνισμός είναι ξεκάθαροι παράγοντες στις λεγόμενες νίκες της κυβέρνησης έναντι στο trafficking. Strip clubs και χώροι massage τα οποία έχει κλείσει η αστυνομία μετατρέπονται σε AirBnBs. Σε κάθε strip club που βλέπεις το σήμα “Αν δεις κάτι, κάνε κάτι”, τα σήματα που σε προτρέπουν να καλέσεις το αλλοδαπών, δεν είναι ηρωικές προσπάθειες να σώσουν ευάλωτες γυναίκες αλλά υποχθόνιοι τρόποι για να φέρουν την ανάπλαση, την καπιταλιστική ανάπτυξη και σε τελική ανάλυση την βία έναντι των σεξεργατριών και των δικών τους ανθρώπων.
Αν το θέμα ήταν να αναγκάσουμε τους κυβερνώντες να αναγνωρίσουν το ότι είμαστε άνθρωποι, τότε θα ήμασταν πρώτη σειρά στα δημοτικά συμβούλια. Ωστόσο, ξέρουμε ότι ο πλούτος τους εξαρτάται από τον έλεγχό μας. Ο ρόλος τους είναι να μας επαναφέρουν στον κόσμο τους, όταν έχουμε προσπαθήσει όλη την ζωή μας να δημιουργήσουμε τον δικό μας με νύχια και με δόντια. Το να περιμένουμε να αναγνωριστούν τα βάσανά μας μέσω της δημιουργίας εύπεπτων αφηγημάτων για κατανάλωση από τον εχθρό μας, υπονομεύει την δύναμη που υπάρχει στην ιστορία των αγώνων μας.
Είμαστε κατά της οικονομικής εκμετάλλευσης και της κρατικής ρύθμισης της οικονομικής εκμετάλλευσης, ως εκ τούτου πρέπει να υποστηρίξουμε την αυτονομία μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε όλες μαζί. Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση, για το πως οι σεξεργάτριες, οι οποίες αν και περιθωριοποιημένες δεν είναι καθόλου περιθωριακές, μπορούν να οργανώσουν υλική βοήθεια και δίκτυα φροντίδας που ενισχύουν το αίσθημα της κοινότητας και περιορίζουν την δυνατότητα του κράτους να μας κρατάει αιχμάλωτες. Θέλουμε να εξετάσουμε τα όρια της μεταρρύθμισης και της αφομοίωσης, προχωρώντας πέρα από τον θεσμοποιημένο ακτιβισμό των σεξεργατριών, αλλά τιμώντας τους αγώνες τους. Πιστεύουμε ότι το να είναι κανένα σεξεργάτρια είναι μια ισχυρή κοινή εμπειρία, όπου το ένστικτό μας να επιβιώσουμε ανεξάρτητες μπορεί να δημιουργήσει ισχυρά δίκτυα φροντίδας και να οδηγήσει σε αντίσταση εναντίον εκείνων που μας βλάπτουν.
Είναι σημαντικό να κριτικάρουμε την υποκειμενικότητα μας ως σεξεργάτριες και να αναγνωρίσουμε ότι όσα πουλάνε σεξ δεν ταυτίζονται με τον ίδιο τρόπο. Υποστηρίζουμε ότι οι μοναδικές εμπειρίες μας ως άτομα που έχουν εμπλακεί στην σεξεργασία για την επιβίωση τους, μας καθιστούν τα μόνα ικανά να αναγνωρίσουμε τους περιορισμούς μας, τα τραύματά μας, τις τάσεις και τις ευαισθησίες για απελευθερωτικές σχέσεις. Πέρα από την παραποίηση, την εξιδανίκευση και τις προκαταλήψεις, οι ιδέες και οι εμπειρίες των ατόμων που πουλάνε σεξ για να επιβιώσουν προσφέρουν μία σημαντική προοπτική για άλλα που αγωνίζονται για την απελευθέρωση από την εργασία και το κράτος.
Αναγνωρίζουμε και τιμούμε την σκληρή δουλειά, τους κινδύνους, τις θυσίες και τους θανάτους του περασμένου αιώνα για να οικοδομήσουμε το πλαίσιο για την οργάνωση και την πολιτική ανάλυση της σεξεργασίας που χρησιμοποιούμε σήμερα. Ο διαρκής αγώνας των σεξεργατριών εξαρτάται από την συνέχιση των αγώνων της Μαύρης ριζοσπαστικής παράδοσης και την αλληλεγγύη με τις ιθαγενείς κοινότητες που υπερασπίζονται την γη τους από την αποικιακή επέκταση. Θυμόμαστε ότι η ελπίδα για την queer απελευθέρωση ξεκίνησε από την εξέγερση του Stonewall με επικεφαλής τις μαύρες τρανς γυναίκες, πόρνες, queens, λεσβίες και άλλες προδότριες του φύλου τους. Αρνούμαστε να αφήσουμε αυτές τις θαρραλέες και μαχητικές πράξεις που αποτελούν την κληρονομιά μας να διαστρεβλωθούν και να ξαναγραφτούν σε βιβλία που προάγουν την παθητική αντίσταση. Σήμερα, η αλληλεγγύη σημαίνει: Αντεπίθεση.
Πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1635445/
