Τέχνη

Η ηθοποιός μιλά στο Olafaq για τον ρόλο της στα Νούμερα, την πολυσυντροφικότητα, τον φεμινισμό και τις κρίσεις πανικού.

Σίντυ Χατζή

Από τα πρώτα πράγματα που μου είπε, όταν βρεθήκαμε εκείνο το απόγευμα στο Παγκράτι ήταν πόσο περήφανη νιώθει για την τελευταία της δουλειά. «Είναι το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο, γιατί το φτιάξαμε μόνοι μας από το μηδέν». Πρόκειται για την παράσταση «Αυτές που δεν προλάβατε» στο θέατρο Πλύφα, η οποία, όπως με ενημερώνει, είναι sold-out. Γενικά, η χρονιά αυτή ήταν γεμάτη και τυχερή για την Άλκηστις Ζιρώ, με συμμετοχές στο θέατρο και την τηλεόραση. Πρόσφατα, ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της σειράς «Νούμερα», όπου υποδύεται τον ρόλο της Δανάης.

Είπαμε τόσα πολλά κατά την διάρκεια της συνέντευξης κι άλλα τόσα πριν και μετά. Η Άλκηστις όταν μιλάει έχει μια ευκολία να περνάει από το ένα θέμα στο άλλο, καταφέρνοντας πάντα -παρόλαυτά- να απαντάει στην ερώτηση. Το αγαπώ αυτό στους ανθρώπους, γιατί κι εγώ μόνο έτσι μπορώ να επικοινωνήσω. Οι «τακτοποιημένες» συζητήσεις είναι πληκτικές.

Τρομερά έξυπνη, ετοιμόλογη, θετική και εύθυμη, σε σημεία ξεχνούσα ότι δε γνωριζόμαστε κι από χθες. Μιλήσαμε για την πολυσυντροφικότητα, τον φεμινισμό, τις κρίσεις πανικού, την εργασιακή ασφάλεια κι άλλα τόσα, τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω.

– Πού μεγάλωσες;
Στην Αθήνα. Τα πρώτα μου χρόνια τα πέρασα στην Ερυθραία και στην Α’ Λυκείου πήγαμε στην Αγία Παρασκευή. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Πολύ παιχνίδι, αγάπη, τρυφερότητα, αποδοχή, στήριξη. Ό,τι τρέλα ήθελα, οι γονείς μου ήταν από πίσω και με στήριζαν. Μετά το δημοτικό πήγα στο καλλιτεχνικό σχολείο του Γέρακα, στην κατεύθυνση «θέατρο-κινηματογράφος».

– Ήθελες από μικρή να γίνεις ηθοποιός;
Δε θυμάμαι να λέω από μικρή ότι θα γίνω ηθοποιός. Κάπως απλώς έγινε. Σαν να συμφωνήσαμε ότι «η Άλκηστις θα γίνει ηθοποιός», χωρίς να έχουμε πει κάτι στην οικογένεια. Ήταν δική μου απόφαση να πάω σε καλλιτεχνικό σχολείο, γιατί μου άρεσε που δε γίνονταν μόνο τα βασικά μαθήματα. Είχαμε μάθημα 10 ώρες την ημέρα και ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μου αλλά δε με ένοιαζε. Είναι το πιο ελευθεριακό σχολείο που ξέρω. Απόλυτη αποδοχή της διαφορετικότητας. Στη Β’ Λυκείου ξεκίνησα φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες. Έλεγα να πάω Θεατρικών Σπουδών, χωρίς πραγματικά να το θέλω. Στα καλοκαιρινά μαθήματα, πάω κλαίγοντας στη μαμά μου και της λέω ότι «Δε μπορώ άλλο. Δεν είναι για μένα, η ψυχή μου δεν το θέλει». Μου είπε ότι δε θα ξαναπάω. Θα ξεκινούσα μαθήματα θεάτρου για να μπω σε δραματική σχολή. Έτσι κι έγινε. Στη δραματική υπήρχε ιδρυματοποίηση γιατί περνούσαμε μίνιμουμ 10 ώρες την ημέρα εκεί. Με το που τελείωσα τη σχολή ξεκίνησα να δραστηριοποιούμαι και να βιοπορίζομαι από το θέατρο και την τηλεόραση. Βρήκα αμέσως δουλειά μετά την σχολή. Είμαι από τις τυχερές, αυτό δεν είναι ο κανόνας. Φυσικά, έχουν περάσει και περίοδοι που δεν έβρισκα δουλειά ως ηθοποιός και δούλεψα σέρβις -και πριν και κατά τη διάρκεια και μετά την αποφοίτησή μου.

– Έχεις φτάσει σε σημείο που έχεις πλέον επαγγελματική ασφάλεια;
Αν κάποιος καλλιτέχνης πει «οκ, κλείδωσα την καριέρα μου, πλέον πάω μόνο μπροστά», κάνει λάθος. Είναι αλαζονικό. Όλοι είμαστε αναλώσιμοι. Μπορεί έναν χρόνο να έχω προτάσεις και τον άλλον να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν παίζει μόνο ρόλο το ταλέντο αλλά και το typecast. Μέχρι να το καταλάβω αυτό, με έπαιρνε από κάτω η απόρριψη. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απλά μπορεί να μην ταιριάζω με το όραμα του εκάστοτε σκηνοθέτη. Μπορεί να θέλει για κάποιον ρόλο μια κοπέλα με διαφορετικά χαρακτηριστικά από μένα κι αυτό είναι οκ. Δε μπορώ να πω ότι έχω κερδίσει το λαχείο και προχωράω. Είμαι πολύ έτοιμη για το ενδεχόμενο να μην έχω δουλειά.

– Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στα «Νούμερα»;
Πέρσι, τέλη Μαΐου με παίρνει τηλέφωνο ο Μιχάλης Σαράντης και με ρωτάει αν τραγουδάω. Του λέω, ναι αλλά δεν είμαι και η Μαρία Φαραντούρη. Μου είπε ότι θα με προτείνει στον Φοίβο (Δεληβοριά) για ένα σίριαλ που ετοιμάζει. Πήγα στο κάστινγκ, πήγε καλά αλλά ήξερα ότι είχε δει πάρα πολλές και συν τοις άλλοις δεν ήμουν και τραγουδίστρια . Ένιωθα ότι ο ρόλος αυτός ταιριάζει σε μένα. Τις περισσότερες φορές δε μου έδιναν τέτοιους ρόλους. Μου έδιναν πάντα τον ρόλο του κοριτσιού που βασανίζεται, που την παρατάνε οι γκόμενοι και κλαίει. Ίσως έχουν στο μυαλό τους ότι αυτό ταιριάζει στο φιζίκ μου. Αυτό παίζει πολύ στην Ελλάδα. «Κωμικός ρόλος; Θα βάλουμε έναν χοντρο». «Στον ρόλο του ποθητού άντρα που τον θέλουν όλες, θα βάλουμε έναν κούκλο» με βάση τα στερεότυπα της κοινωνίας. Στη ζωή δεν υπάρχει αυτό. Στη ζωή δε ξέρεις από πού θα σου’ ρθει. Το ίδιο βράδυ μετά το κάστινγκ, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι πήρα τον ρόλο. Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη! Πέραν του ότι θαυμάζω πολύ τον Φοίβο για τη δουλειά του αλλά και για τις τοποθετήσεις του σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, ήξερα και για τους ανθρώπους που θα δουλέψουν σε αυτό το πρότζεκτ. Το πιο σημαντικό για μένα είναι άνθρωποι που θαύμαζα, τους γνώρισα στα «Νούμερα», δουλέψαμε μαζί και τους θαύμασα ακόμη περισσότερο. Για το ταλέντο και την γενναιοδωρία τους. Μου έχει συμβεί και το αντίστροφο, να θαυμάζεις κάποιον, να τον γνωρίζεις και να έρχεται η απόλυτη απομυθοποίηση.

– Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου στο σίριαλ.
Στην πρώτη ανάγνωση, η Δανάη ήταν μια κοπέλα λίγο «όπου πάει το κύμα». Δούλευε στην εστίαση, δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει με τη ζωή της, με τη μουσική δεν είχε καμία σχέση, ήταν ημιμαθής, πολύ ελεύθερο πνεύμα, δε χωρούσε σε κουτάκια, δοτική, θετική, η χαρά της ζωής. Μετά μου είπαν ότι είναι polyamorous. Εκεί ξετρελάθηκα, γιατί το θεώρησα πολύ σημαντικό να προβληθεί η επιλογή της πολυσυντροφικότητας  στην κρατική τηλεόραση. Μου άρεσαν και οι επιλογές των συντρόφων της, που ήταν τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ήμουν έτοιμη και για τις αντιδράσεις του κοινού. Εννοείται με το που αποκαλύφθηκε ότι είναι πολυγαμική, ξεκίνησαν τα σχόλια. Όλα αυτά τα ωραία που ακούμε καθημερινά. Δε με πείραξε, πρώτον γιατί είναι ένας ρόλος και δεύτερον γιατί αν μπορούν να μπαίνουν σιγά σιγά  δείγματα μέσα από την τηλεόραση στα σπίτια του κόσμου και να κανονικοποιούνται, είναι θετικό. Ακόμα κι αν δεν το γουστάρεις, κάποια στιγμή θα το αποδεχτείς.

– Υπάρχουν καλλιτέχνες που σε εμπνέουν;
Ο αγαπημένος μου ξένος σκηνοθέτης είναι ο Castellucci. Δεν τον χάνω ποτέ όταν έρχεται στην Ελλάδα. Τις προάλλες πήγα στην παράστασή του. Ήταν ένα έτοιμο πλαίσιο και ταξίδευε σε διάφορες χώρες. Σε κάθε χώρα έπαιρνε ντόπιους ηθοποιούς. Στην παράσταση φορούσαν όλοι ακουστικά και τους έδιναν εντολές. Το έργο μιλούσε για την αστυνομοκρατία. Σαν κοινωνικό πείραμα, οι ηθοποιοί απλά άκουγαν κι εκτελούσαν. Όταν τελείωσε, ρώτησα έναν φίλο μου που συμμετείχε, πόσες πρόβες έκαναν. Μου είπε ότι δεν έκαναν, απλά ακολουθούσαν εντολές. «Το νούμερο 33 τώρα θα χτυπήσει το νούμερο 40». Είναι μια προσομοίωση της πραγματικότητας μέσα από το θέατρο. Σου έδειχνε πώς λειτουργούν τα όργανα της τάξης, πώς αναπαράγεται η τρομοκρατία. Είναι κυριολεκτικά εκτελεστικά όργανα. Θαυμάζω φυσικά και Έλληνες καλλιτέχνες, απλά αυτή τη στιγμή αναφέρω τον Castellucci γιατί με είχε συνταράξει πολύ η προσέγγισή του. Επίσης, ο Γιώργος Παλούμπης, που τον είχα και καθηγητή, είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω. Υπέροχος άνθρωπος, σκηνοθέτης και δάσκαλος. Είναι φως μέσα στο σκοτάδι που επικρατεί στον χώρο. Υπάρχουν τέτοια άνθρωποι, που φωτίζουν τον χώρο και εμείς θα παλέψουμε μέχρι ο χώρος αυτός να έχει περισσότερο φως, από ότι σκοτάδι.

– Πώς είδες να αλλάζει το θέατρο μετά το #MeToo;
Βρισκόμαστε στο σημείο της αλλαγής κι έρχεται, αλλά πολύ σταδιακά, γιατί έχουν γαλουχηθεί ολόκληρες γενιές θεωρώντας κακοποιητικές συμπεριφορές ως κάτι φυσιολογικό. Είχαν εμποτιστεί με την λογική ότι αν ο σκηνοθέτης δεν είναι μαλάκας, δεν είναι καλός σκηνοθέτης. Αν δεν πετάξει το τασάκι ή την καρέκλα, αν δε σε κάνει σκουπίδι, δεν έχει κύρος. Πλέον έχουν αποστηρωθεί λίγο τα πράγματα. Βλέπεις ότι ίσως αναρωτιούνται «είναι οκ τώρα να το κάνω αυτό;». Αλλά πρέπει να περάσουμε κι από αυτό το στάδιο, για να έρθει η ισορροπία και να νιώθουμε όλοι ασφάλεια να πηγαίνουμε στη δουλειά μας και να μη φοβόμαστε. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να φοβάσαι. Να πηγαίνεις με μισή καρδιά και να φεύγεις με ακόμη λιγότερη.

– Είχες αναφέρει στο παρελθόν ότι είχες δεχτεί κι εσύ κακοποίηση στη δουλειά σου. Πώς το αντιμετώπισες;
Αυτό που συνειδητοποίησα μετά το ξέσπασμα του #MeToo, είναι ότι κι εγώ είχα βιώσει περιστατικά που με είχαν σημαδέψει και δεν είχα καταλάβει ότι ήταν κακοποιητικά. Ενώ πίστευα ότι ήμουν δυνατή γιατί δεν επέτρεψα ορισμένα περιστατικά να με επηρεάσουν, τελικά ίσως δεν τα αντιμετώπισα όπως θα ήθελα. Πλέον θα το πήγαινα μέχρι τέλους, μέχρι ο θύτης να έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Μετέπειτα που μου συνέβη πάλι, έβαλα τα όριά μου. Αλλά και πάλι, η Άλκηστις του σήμερα θα το αντιμετώπιζε πολύ διαφορετικά. Έχω πάρει δύναμη από όλα τα θύματα που έχουν μιλήσει. Φυσικά, δε μας επηρεάζουν όλους το ίδιο αυτά τα περιστατικά. Ο καθένας έχει διαφορετικά αντανακλαστικά. Γι’ αυτό δε μπορείς να ζητάς από το θύμα να κάνει μαθήματα αυτοάμυνας και να παίξει μπουνιές. Το ζητούμενο είναι να μην τίθεται καν θέμα. Τι να πω δηλαδή σε ένα εν δυνάμει θύμα «Αν σου συμβεί αυτό, να τον χτυπήσεις»; Αλήθεια τώρα; Που εκείνη τη στιγμή σου παγώνει το αίμα και δε ξέρεις από πού σου ήρθε; Δε μπορούμε να ζητάμε από τα εν δυνάμει θύματα να είναι προετοιμασμένα. Το σύστημα να είναι προετοιμασμένο.

– Πώς φροντίζεις το μέσα σου;
Φέτος έβαλα την ψυχοθεραπεία στη ζωή μου, κάτι που ήθελα να κάνω χρόνια. Φοβόμουν να το κάνω γιατί ήξερα ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσω πράγματα που δεν ήθελα. Τώρα, έχει μπει στην καθημερινότητά μου και μου έχει ανοίξει τον τρόπο σκέψης μου. Νιώθω πιο δυνατή, ώστε να αντιμετωπίσω τα πράγματα με καθαρότητα. Επίσης κάτι που με βοηθά να φροντίζω το μέσα μου είναι να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ.

– Ποια είναι η βασική σου πρόθεση ως ηθοποιός;
Να μην σταματήσω ποτέ να εξελίσσομαι. Να δοκιμάζομαι συνεχώς σε νέα πράγματα, να τρώω τα μούτρα μου και να ξαναπροσπαθώ, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω. Μέχρι στιγμής δεν έχω κανένα παράπονο, αυτό μου έχει ήδη συμβεί και με έχει εξελίξει. Μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο που αποφασίζουν να συμπεριφέρεται ο ρόλος τους, οι επιλογές που κάνουν. Και σίγουρα θα ήθελα να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία.

– Αν χώριζες τη ζωή σου σε κεφάλαιο, τώρα σε ποιο κεφάλαιο βρίσκεσαι; Τι τίτλο θα του έδινες;
Δεν είμαι στην αρχή της καριέρας μου αλλά δεν είμαι και στη μέση. «Βρίσκομαι ακριβώς εκεί που θα ήθελα να βρίσκομαι» θα ήταν ο τίτλος.

 – Γίνεσαι ο άνθρωπος που ήθελες πάντα να είσαι;
Μπορώ να πω πως ναι. Έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου και την μικρή Άλκηστις που υπάρχει εδώ μέσα. Έχω παλέψει αρκετά, δε μου χαρίστηκε κάτι. Οπότε γίνομαι αυτός ο άνθρωπος.

– Είσαι καλή ηθοποιός;
Έλα ντε! Υπάρχουν περίοδοι που λέω ότι είμαι κι άλλες που με πιάνει η ανασφάλεια. Ευτυχώς το άγχος και ανασφάλεια σε μένα λειτουργούν δημιουργικά, με πεισμώνουν.

– Ποιο είναι το mantra σου;
Να πηγαίνω εκεί που μου λέει το μέσα μου. Αυτό μου το έμαθε κυρίως η μαμά μου. Να ακούω την καρδιά κι όχι το μυαλό μου. Είχα ερωτική απογοήτευση στο λύκειο και της έλεγε «Μαμά, θέλω να πάω να τον βρω». «Να πας» ήταν πάντα η απαντήση. Ποτέ «δεν πρέπει, σε πλήγωσε, αξίζεις καλύτερα». Μου έλεγε πήγαινε και φάε τα μούτρα σου. Δε μπορεί κάποιος να σου λέει να μην κάνεις κάτι. Είναι εξωτερικός παράγοντας, δε μπορεί να ξέρει την εξέλιξη. Ας αφήσουμε τους ανθρώπους -και ειδικά τα παιδιά- να φάνε τα μούτρα τους. Έτσι θα διαμορφώσουν χαρακτήρα.

– Με την B.P.M., τη θεατρική σου ομάδα, ανεβάσατε τη φεμινιστική κωμωδία «Αυτές που δεν προλάβατε». Πες μας λίγα λόγια.
Παίζει μέχρι τις 11 Απριλίου αλλά έχουν μείνει ελάχιστα εισιτήρια. Το έγραψε η Δανάη Λιοδάκη, μέλος της B.P.M. Η ομάδα ιδρύθηκε το 2018, όταν αποφοιτήσαμε από τη σχολή. Αποτελείται από κάποιους φοιτητές εκείνου του έτους. Από τότε ανεβάζουμε παραστάσεις και προσπαθούμε να είναι δικά μας τα έργα, κείμενα, σκηνοθεσία, κλπ. Η Δανάη έγραψε το κείμενο – μια ωδή στη γυναικεία φιλία. Έχει χρησιμοποιήσει βιώματα δικά της και φίλων της. Είναι μια κωμωδία και για μένα αυτό είναι σημαντικό. Ο κόσμος έρχεται και γελάει μέσα από πολύ τραγικά γεγονότα, πέφτουν οι άμυνές του κι έτσι λαμβάνει πιο εύκολα την πληροφορία. Όταν πας να κουνήσεις το δάχτυλο, δε θα σε ακούσει κανένας. Ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες και μας έκανε εντύπωση που αρχίσαμε να μοιραζόμαστε δικά μας σχετικά βιώματα που δε γνωρίζαμε καν η μια για την άλλη. Ενώ είμαστε φίλες 8 χρόνια. Αυτό μας έδεσε περισσότερο. Ξεκινήσαμε μην έχοντας τίποτα, πέραν από το έργο και η μία την άλλη. Το στήσαμε με υπέροχους συνεργάτες. Άντρες και γυναίκες, γιατί υπάρχουν κι άντρες φεμινιστές που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω τέτοιες δουλειές. Βάλαμε δικά μας λεφτά, δικά μας χέρια, δικά μας μέσα. Αφισοκόλληση πόρτα-πόρτα, δικό μας τρέιλερ, άγχος πολύ. Και φτάνουμε στο σήμερα που είμαστε sold-out σε όλες τις παραστάσεις μας. Το κοινό ήταν αρχικά γυναίκες και πλέον έχει καταλήξει να είναι 50-50. Και ορισμένες φορές και μεγαλύτερο ποσοστό του αντρικού κοινού. Έχουν έρθει άντρες μετά την παράσταση και μας έχουν πει «Έφυγα ένας άλλος άνθρωπος». Βγήκαμε κερδισμένες από αυτό γιατί έρχονται άνθρωποι όλων των φύλων και των ηλικιών και ταυτίζονται. Νομίζουμε ότι έχουμε χάσμα γενεών αλλά τελικά όλοι για τα ίδια πράγματα παλεύουμε.

– Τι είναι φεμινισμός για σένα;
Είμαι τόσο επηρεασμένη από την παράσταση που θα πω ότι αυτό είναι φεμινισμός. Παλεύουμε όλοι για να εδραιώσουμε τα αυτονόητα. Μέσα από τα αυτονόητα έρχεται η αλλαγή. Έστω κι ένα πράγμα να πάρει ο θεατής, είναι κέρδος για την κοινωνία. Το θέατρο δε σου δίνει τις απαντήσεις. Το θέατρο σου θέτει τις κατάλληλες ερωτήσεις. Ο φεμινισμός είναι ένας ισχυρός πυρήνας και στο κέντρο του είναι η γυναίκα αλλά ενδυναμώνεται από τον καθένα που παλεύει για να μπορέσει ο πυρήνας να συμπεριλάβει όλους τους ανθρώπους.

– Μου είπες ότι η οικογένειά σου σε στήριξε όταν αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός. Όμως δε στηρίζουν όλες οι οικογένειες. Τι θα συμβούλευες ένα άτομο που θέλει να γίνει ηθοποιός χωρίς τη στήριξη των γύρω του;
Αν εσύ έχεις αποδεχτεί ότι αυτό θες να κάνεις, θα το κάνεις ο κόσμος να χαλάσει. Η αποδοχή από τους γύρω σου θα έρθει. Βέβαια, είμαι πολύ υπέρ της συζήτησης. Αν το συζητήσεις με την οικογένειά σου και «πέσεις σε τοίχο», εσύ συνεχίζεις. Οι άλλοι έφτασαν στο τέλμα, όχι εσύ. Οι τέχνες είναι αγχολυτικές. Αν η ανάγκη σου είναι να δημιουργήσεις, να το κάνεις για σένα, για το μέσα σου. Ασχέτως αν θα καταλήξεις να το κάνεις επαγγελματικά. Ξεκλειδώνεις πίστες κι επίπεδα της υπάρξής σου, που ούτε φαντάζεσαι. Πήγαινέ το όσο πάει, μέχρι να σου πει η ψυχή σου ότι «εδώ είμαι καλά».

– Το καλοκαίρι του 2021 έπαιξες για πρώτη φορά στην Επίδαυρο. Πώς ήταν η εμπειρία;
Ήταν τόσο πολλά τα συναισθήματα που ένιωθα ότι θα σκάσω. Σε αυτήν την σκηνή, νιώθεις τόσο δα μικρός. Ήμασταν πολύ ωραία ομάδα, το ευχαριστήθηκα πολύ. Δεν ένιωσα ποτέ εκτεθειμένη επάνω στη σκηνή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν τελείωσε η παράσταση κι ο κόσμος χειροκροτούσε, δε μπορούσαν τα μάτια μου να χωρέσουν το πλάνο. Έκλαιγα, με έπνιγαν τα συναισθήματα. Και τώρα που στο λέω, νιώθω το ίδιο. Δε λέω ότι ο στόχος ενός ηθοποιού είναι να παίξει στην Επίδαυρο γιατί τότε καταξιώνεσαι. Αυτά είναι βλακείες. Είναι το θέατρο που σου δημιουργεί αυτήν την ενέργεια, αυτός ο χώρος. Νιώθεις τα πάντα! Αν στην Επίδαυρο, κοιτάξεις προς τα πάνω και δεις πώς φαίνονται τα αστέρια και πόσο μικρός είσαι στον κόσμο, κάπως το απολαμβάνεις περισσότερο. Είπα «Ουάου! Αυτή τη στιγμή είμαι εδώ». Γι’ αυτό και δεν πρέπει το άγχος να μας καταπίνει. Γιατί αν αγχωθείς, δε θα δεις ούτε τα αστέρια, ούτε το κοινό που έχει σηκωθεί όρθιο και σε χειροκροτά. Δε θα βιώσεις την εμπειρία ατόφια. Και αν πάει κάτι στραβά, τι έγινε; Δε θα το θυμάται κανένας. Να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να μας στερεί εμπειρίες.

– Πολύ σημαντικό αυτό που είπες. Πραγματικά, γιατί μας φυλακίζουμε μόνοι μας έτσι;
Και το λέει ένας άνθρωπος που ζούσε με κρίσεις πανικού για χρόνια. Είχα βάλει τον εαυτό μου να ζει μέσα σε ένα κελί, γιατί φοβόμουν να ζήσω. Στο λέω και θέλω να βάλω τα κλάματα. Όταν έμπαινα στο λεωφορείο, κοιτούσα ποιος μπορεί να είναι γιατρός, έτσι ώστε αν πάθω κάτι να με σώσει. Όταν ταξίδευα, έψαχνα που υπάρχει κέντρο υγείας. Ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Κάποια στιγμή είπα «Άλκηστις, τι κάνεις; Γιατί αφήνεις τον εαυτό σου να παίζει έτσι μαζί σου; Μπορείς να απολαύσεις αυτό που σου συμβαίνει; Ζήτα βοήθεια». Παρολα αυτά όμως νιώθω δυνατή, που πέρασα κι από αυτό γιατί τώρα εκτιμώ περισσότερο τις καθημερινές στιγμές. Οι άνθρωποι δυσκολεύομαστε να καταλάβουμε το τέρας που ζει μέσα στους άλλους και πολλές φορές κι αυτό που ζει μέσα μας. Μπορεί να καθόμασταν και να σου έλεγα ξαφνικά «Σίντυ, φοβάμαι ότι κάτι θα πάθω». Αν μου απαντούσες «Πάλι τα ίδια. Χαλάρωσε ρε» θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί απορρίπτεις τον φόβο μου. Ε και αυτό γιγαντώνεται και σε στέλνει. Αλλά θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή και το αλλάζεις, και αλλάζεις κι εσύ μαζί του. Εμείς έχουμε το κλειδί εμείς και το λουκέτο, το μαχαίρι, το καρπούζι, ξέρεις.

– Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Με τα Νούμερα, ευελπιστούμε να συνεχίσουμε. Το κάναμε με πάρα πολλή  αγάπη. Οπότε θελουμε σίγουρα να συνεχιστεί αυτή η τρέλα. Επίσης, συζητάμε για 2η σεζόν το «Αυτές που δεν προλάβατε». Μακρινή σκέψη ακόμα αλλά ελπίζουμε να γίνει. Είναι η δουλειά για την οποία νιώθω πιο περήφανη απ’όλες, γιατί το χτίσαμε μόνοι μας. Ήταν όλο δικό μας και πέτυχε. Με συγκινεί πολύ αυτή η σκέψη. Βλέπω τις φίλες και συνεργάτιδές μου και λέω «Κορίτσια, τα καταφέραμε».

ΠΗΓΗ: https://olafaq.gr/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Photo by Joel Filipe on Unsplash

Παμέλα Τσάτση*

Κοιτάζω για να δω/

ατέρμονα/

ουράνια τόξα/

ασπρόμαυρα/

παίζουμε ακόμα πρόσωπα/

σε ένα πορτρέτο κινέζικο.

Θυμήθηκα κάτι.

Ερωτεύομαι πια σοβαρά

και ερωτοτροπώ με τη νοσταλγία.

Το πιο γλυκό μπλε.

Βαθύ χαμόγελο σαν σκιά.

Φίδια ξυπνάω στα χέρια.

Μια μέρα/ ένα ταξίδι/ μια αφιέρωση.

Δοκιμή συναπόλαυσης!

Χρονοδιακόπτες και χρονοσυνέχειες.

Όμορφα δεσίματα λέξεων/ πράξεις.

Να αλχημίζω κάθε δηλητήριο.

Δημιουργική μανία/

ένας πυρήνας ιερός/

σκοπός υπαρξιακός/

μέσα μου/

μέσα σου/

ποίηση/

από το σκοτάδι της/

ανάδυση φωτός/

λίγο ακόμα/

αντέχω

*Η Παμέλα Τσάτση έχει σπουδάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τον Μάη του 2018 συμμετείχε στη θεατρική παράσταση “Paralogism” από τη θεατρική ομάδα “Καλειδοσκόπιο” και σε σκηνοθεσία Διονύση Σάββα στο θέατρο “Αλκμήνη”. Ποιητικές συλλογές της ίδιας: “Σιντριβάνια για σάουντρακ” από τις εκδόσεις “Κάκτος”(2019), “μέρες Κυριακές” από τις εκδόσεις Ηδυέπεια (2020) και το ποιητικό έργο με τίτλο “Αμμόλοφοι σε κλεψύδρα” (εκδόσεις Ηδυέπεια, 2021).

Για το συγκεκριμένο ποίημα της “Νύχτα αλχημείας και συναπόλαυσης” που δημοσιεύεται πρώτη φορά πηγή έμπνευσης αποτέλεσε μεταξύ άλλων η συμμετοχή της στον “πολυσυντροφικό κύκλο μοιράσματος”.

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Βάνα Κράβαρη

Το προηγούμενο διάστημα το Ρομάντσο κατακλείστηκε από ανθρώπους πρόθυμους -μεταξύ άλλων- να καυλώσουν δημόσια, δίπλα σε άλλους θεατές των ταινιών που προβλήθηκαν στο Athens Porn Festival, “Σάτυροι και Μαινάδες”. Γράφω “μεταξύ άλλων” γιατί από φουρνιά ταινιών και δημιουργών που βρήκαν τη θέση τους στις προβολές του φεστιβάλ, έγινε σαφές πως το πορνό δεν (έχει σκοπό να) προκαλεί μόνο καύλα, αλλά είναι ικανό να δημιουργήσει συναισθήματα που κάποιος που έχει χάσει την επαφή με το πώς προχωράει πλέον η βιομηχανία, δεν μπορεί καν να φανταστεί.

Στα πλαίσια του φεστιβάλ παρακολούθησα το Input Error. Μια φουτουριστική μικρού μήκους ταινία, με 80s αναφορές και δυστοπικό χαρακτήρα, αν σκεφτείς πως σε αυτή, μια προνομιούχα γυναίκα, αφού κάνει unboxing το sex robot που έχει παραγγείλει, κάνει σεξ μαζί της, ως κυρίαρχο υποκείμενο -θα το έλεγε πρωτόγνωρο κάποιος που έχει χάσει την εξέλιξη της ταυτότητας των γυναικών ως πορνογραφικούς δρώντες. Το Input Error μου έδωσε δυο σημαντικές εμπειρίες: αφενός την παρακολούθηση μιας ταινίας πορνό για επαγγελματικούς λόγους (θα το έλεγα… “ιδιαίτερο), αφετέρου μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με το Iris Glitzer, που είναι το αόρατο χέρι πίσω από ένα μεγάλο κομμάτι της σκηνοθεσίας της cyberpunk ταινίας.

Αρχικά, πώς είσαι;  

Είμαι καλά. Διανύω μια πολύ δημιουργική περίοδο και αυτό το φθινόπωρο με βρήκε με μεγάλα αποθέματα ενέργειας και όρεξης.

Σε γνωρίσαμε στο Provocateur πριν ένα χρόνο, με την ιδιότητα του δημιουργού κόμικς. Από τότε μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στη ζωή σου; 

Συμπληρώνοντας το δεύτερο χρόνο διαμονής μου στο Βερολίνο και με την πανδημία να κινείται σε διαχειρίσιμα πλέον επίπεδα, είχα την ευκαιρία να ξαναπάω σε εκθέσεις και σε φεστιβάλ, να εμπνευστώ, να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους τόσο από το χώρο των κόμικς όσο και από αυτόν του πορνό που θα μας απασχολήσει σήμερα και να συνεργαστώ με κάποιους από αυτούς. Δεν έχει αλλάξει ριζικά κάτι στη ζωή μου αλλά είμαι σε διαρκή κίνηση, μου αρέσει ο τρόπος που εξελίσσομαι διεκδικώντας το δικαίωμά μου στην ευτυχία και απολαμβάνω την πορεία.

Πες μας λίγα λόγια για “Satyrs and Maenads”, το porn festival της Αθήνας; Πώς «μπλέχτηκες» με αυτό; Και γενικότερα, στη βιομηχανία. 

Το “Σάτυροι και Μαινάδες” είναι φεστιβάλ καλλιτεχνικού πορνό που δημιούργησε το 2019 ο Μενέλας Σιαφάκας και που φέτος έλαβε χώρα για πρώτη φορά δια ζώσης φιλοξενούμενο στο Ρομάντσο. Το φεστιβάλ χωρίζεται σε θεματικές ενότητες με χαρακτηριστικά ονόματα εμπνευσμένα από την αρχαιότητα και τη μυθολογία. Έτσι έχουμε προγράμματα όπως Ευφροσύνη, για κεφάτες ταινίες μικρού μήκους, Προμηθέας, για bdsm, Σαπφώ για λεσβιακές, Γανυμήδης για γκέι, κλπ… Παράλληλα με τις προβολές ταινιών, το φεστιβάλ πλαισιώνουν εκθέσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις, συναυλίες και πάρτι. Πρόκειται για ένα τετραήμερο που προσφέρει πάρα πολλά ερεθίσματα στο κοινό και απευθύνεται σε ανήσυχα και φιλομαθή πνεύματα. Με αφορμή την επιλογή δύο ταινιών μου και τη συμπερίληψή τους στο πρόγραμμα προβολών, κατέβηκα στην Αθήνα, παρακολούθησα εξαιρετικές ταινίες ποικίλων ειδών, ενώ γνώρισα από κοντά άλλες δημιουργούς, σκηνοθέτα και performers που επισκέπτονταν το φεστιβάλ.

Όσο για τη βιομηχανία, η δουλειά μου απέχει πολύ από τον πυρήνα της καθώς είναι κομμάτι μιας underground κίνησης. Μιας εναλλακτικής σκηνής πορνό κουήρ-φεμινιστικού χαρακτήρα που φιλοδοξεί να γεφυρώσει τον επαγγελματισμό με μια d.i.y. προσέγγιση. Θυμάμαι ακόμα πως την πρώτη φορά που είδα postporn (τα επεισόδια της συλλογής Urban Smut) συγκινήθηκα! Δεν ήξερα πως το πορνό μπορεί να προκαλέσει και άλλα συναισθήματα πέραν της καύλας -στην καλύτερη περίπτωση- ή της αποστροφής. Μετά από αυτή την πρώτη επαφή ανακάλυψα διεθνή φεστιβάλ καλλιτεχνικού/ποστ/φεμινιστικού πορνό που προσέφεραν το πρόγραμμά τους διαδικτυακά και μου ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος. Λίγο καιρό μετά με ρώτησε ένα φιλενάδι αν θα ήθελα να βοηθήσω σε ένα γύρισμα και δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη προτείνοντας να αναλάβω χρέη set runner και catering. Εν τέλη βρέθηκα πέρα αυτών να αναλαμβάνω μεγάλο κομμάτι της σκηνοθεσίας, του μοντάζ και τους τίτλους.

[Ένα φεστιβά πορνό ταινιών] είναι μια πολύτιμη πηγή γνώσης που καταφέρνει μέσω του κινηματογράφου να διευρύνει την αντίληψή μας για τον κόσμο και για εμάς τα ίδια. Φυσικά προσφέρει και τη δυνατότητα να καυλώσουμε δημόσια, πράγμα όμορφο και απελευθερωτικό, αλλά με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

Γιατί πιστεύεις πως είχε ανάγκη η πόλη ένα τέτοιο φεστιβάλ; Αν το πορνό «βγει» από τα σκοτεινά δωμάτια και την απόλυτη ιδιωτικότητα θα αντικατοπτρίσει το σεξ όπως είναι στην πραγματικότητα; 

Η σεξουαλικότητα είναι πολλά περισσότερα από το σεξ και αποτελεί κομβική πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Επηρεάζει και επηρεάζεται από τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε, την κουλτούρα στην οποία μεγαλώνουμε και την οποία συνδιαμορφώνουμε, τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται εις όφελος ή εις βάρος ολόκληρων κοινωνικών ομάδων… Είναι απίστευτο το πώς εν έτει 2022 η συναίνεση συνεχίζει για πολύ κόσμο να είναι μια αφηρημένη έννοια με ασαφή χαρακτηριστικά ενώ μετράμε καθημερινά βιασμούς και γυναικοκτονίες. Ακούω συχνά κόσμο να σχολιάζει σε συζητήσεις γύρω από την έμφυλη βία πως “είναι θέμα έλλειψης παιδείας”, αναθέτοντας την ευθύνη στην οικογένεια και στο σχολείο και αγνοώντας πως ως ενήλικα άτομα με πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν μπορούμε πλέον να χρησιμοποιούμε τη  δικαιολογία της “έλλειψης παιδείας” με την ίδια ευκολία. Πράγματι η έμφυλη βία είναι μεταξύ άλλων (αλλά όχι μόνο) ζήτημα παιδείας αλλά ένα κομμάτι μου αρνείται να πιστέψει πως σε ένα θέμα σχεδόν καθολικού ενδιαφέροντος όπως η σεξουαλικότητα πολύς κόσμος δεν έχει την περιέργεια να ψαχτεί λίγο παραπάνω.

Η Αθήνα είχε ανάγκη το Σάτυροι και Μαινάδες για πάρα πολλούς λόγους.  Ένα φεστιβάλ εναλλακτικού πορνό μας προσφέρει τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με θέματα που σπάνια προβάλλονται στα μ.μ.ε. δίνοντας το λόγο στους πρωταγωνιστές τους. Θέματα όπως η σεξεργασία, η λεσβιακή/τρανς/ίντερσεξ/μη δυαδική ορατότητα, το bdsm, η ζωή με HIV, η σεξουαλικότητα στην τρίτη ηλικία, το chemsex και πολλά άλλα. Πρόκειται για μια πολύτιμη πηγή γνώσης που καταφέρνει μέσω του κινηματογράφου να διευρύνει την αντίληψή μας για τον κόσμο και για εμάς τα ίδια. Φυσικά προσφέρει και τη δυνατότητα να καυλώσουμε δημόσια, πράγμα όμορφο και απελευθερωτικό, αλλά με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

Όσο το πορνό αντιμετωπίζεται μονοδιάστατα, τόσο θα παραμένει ταμπού και θα περιορίζεται στην κλασική του σεξιστική και τετριμμένη μορφή, έρμαιο της πατριαρχικής ματιάς πάνω στην ανθρώπινη επιθυμία. Όσο περισσότερες εναλλακτικές φωνές δίνουν το στίγμα τους, τόσο το πορνό βγαίνει στο φως και γίνεται αντικείμενο άξιο συζήτησης και ανάλυσης. Όσο γίνονται φεστιβάλ που επανανοηματοδοτούν το πορνό από προϊόν-ταμπού σε ανθρώπινη δραστηριότητα, κλάδο εργασίας, μέσο καλλιτεχνικής και πολιτικής έκφρασης τόσο συμβάλουν στο δημόσιο διάλογο γύρω. Θέλω ωστόσο να σταθώ στο τελευταίο κομμάτι της ερώτησής σου γιατί απηχεί μία κοινή παρανόηση που αξίζει να αποσαφηνίσουμε. Ανάμεσα στα πολλά είδη (πορνό) ταινιών υπάρχει και το ντοκιμαντέρ. Το πορνό αυτό καθαυτό δεν είναι ντοκιμαντέρ και άρα ο ρόλος του δεν περιορίζεται στο να αντικατοπτρίσει το σεξ «όπως είναι». Το κλασικό πορνό, όπως το ξέρουμε, προσεγγίζει το σεξ ως κάτι κανονικό και αμετάλλακτο, ξέχωρο από την εξέλιξη της ανθρωπότητας και ανέπαφο από κοινωνικούς παράγοντες. Τις περισσότερες φορές στοχεύει στη ρύθμιση της σεξουαλικότητας και στην αποφόρτιση του σιζ αρσενικού θεατή. Το εναλλακτικό/φεμινιστικό/ποστ/καλλιτεχνικό πορνό αναγνωρίζει τη σεξουαλικότητα ως εργαλείο και τον εαυτό του ως μέσο έκφρασης που δεν αντλεί απλά έμπνευση από τη σεξουαλικότητα αλλά αλληλεπιδρά με αυτή και την επηρεάζει αντίστοιχα.

Στο “Input Error” η σεξουαλική της ικανοποίηση είναι στο επίκεντρο. Επίσης βλέπουμε να ακολουθούνται πρακτικές ασφαλέστερου σεξ (προφυλακτικό και γάντια μιας χρήσης) κάτι που δυστυχώς συχνά δε συμβαίνει στην καθημερινή ζωή καθώς αφενός δεν υπάρχει όση ενημέρωση θα έπρεπε και αφετέρου η όποια ενημέρωση είναι συχνά μονομερής εστιάζοντας στο ετεροκανονικό σεξ.

Τι έρχονται να προσθέσουν ταινίες σαν το δικό σου “Input Error” στη βιομηχανία;

Το “Input Error” είναι μία cyberpunk δυστοπία μικρού μήκους που φλερτάρει με την αισθητική των ταινιών επιστημονικής φαντασίας των 80s. Γυρίστηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες, εν μέσω πανδημίας, lock down και απόλυτης μυστικότητας καθώς τα γυρίσματα απαγορεύονταν. Ο κοινωνικός αποκλεισμός, η υγειονομική κρίση και η διαρκής αίσθηση κινδύνου επηρέασαν πολύ το σενάριο της ταινίας. ‘Ενα ταξίδι στο έτος 20xx μας μεταφέρει στη ζωή της προνομιούχας Κίρα, η οποία μπορεί και αγοράζει τα πιο σύγχρονα, όμοια με ζωντανά, ρομπότ του σεξ. Η ταινία αντλεί έμπνευση από τις τεχνολογικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας και θέτει ερωτήματα γύρω από το μέλλον της σεξουαλικότητας αφήνοντάς τα ανοιχτά. Είναι τα ρομπότ η απάντηση στις βαθύτερες σεξουαλικές επιθυμίες μας, ή σημάδι της παρακμής της ανθρωπότητας; Μια σημαντική διαφορά από τη συντριπτική πλειοψηφία των πορνό ταινιών είναι ο ρόλος της πρωταγωνίστριας ως αυτόνομου υποκειμένου της σεξουαλικής περίπτυξης. Στο “Input Error” η σεξουαλική της ικανοποίηση είναι στο επίκεντρο. Επίσης βλέπουμε να ακολουθούνται πρακτικές ασφαλέστερου σεξ (προφυλακτικό και γάντια μιας χρήσης) κάτι που δυστυχώς συχνά δε συμβαίνει στην καθημερινή ζωή καθώς αφενός δεν υπάρχει όση ενημέρωση θα έπρεπε και αφετέρου η όποια ενημέρωση είναι συχνά μονομερής εστιάζοντας στο ετεροκανονικό σεξ

Το “Input Error” είναι κομμάτι μιας τριλογίας. Πες μας λίγα λόγια.  

Όταν ξεκίνησε το “Input Error” δεν είχαμε ιδέα ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι μεγαλύτερο. Ήταν η πρώτη δουλειά της συγκεκριμένης ομάδας και την προσεγγίσαμε χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, πέραν του να περάσουμε καλά. Εν τέλει τόσο στο γύρισμα όσο και στην ποστ παραγωγή περάσαμε κάτι περισσότερο από καλά και ολοκληρώνοντας την ταινία άρχισε να οριστικοποιείται η ιδέα μιας τριλογίας γιατί θέλαμε να εξερευνήσουμε το δυστοπικό κόσμο που είχαμε μόλις ανοίξει. Στην παραγωγή της πρώτης ταινίας, το σενάριο ήταν προϊόν συλλογικής δουλειάς, έπειτα όμως βρεθήκαμε πολλά άτομα να δουλεύουμε σε πολλά πρότζεκτς παράλληλα και ελλείψει χρόνου αποφασίσαμε να μοιράσουμε τους ρόλους διαφορετικά. Για τη δεύτερη ταινία ανέλαβα εξ ολοκλήρου το σενάριο και τη σκηνοθεσία και αυτή τη χρονική περίοδο παρακολουθώ την πορεία του μοντάζ με πολύ σασπένς. Σε αυτή την ταινία γνωρίζουμε καινούριους χαρακτήρες όπως μια χάκερ, έναν σεξεργάτη και έναν αρχιμπάτσο. Μαθαίνουμε για τη δραστηριότητα μιας πολυεθνικής που κατασκευάζει ρομπότ του σεξ και σαμποτάρει επί δεκαετίες το σεξ μεταξύ των ανθρώπων ποινικοποιώντας τη σεξεργασία, προκειμένου να κάνει το προϊόν της απολύτως απαραίτητο. Μια ομάδα χάκερς και εργαζόμενων στο σεξ οργανώνει όμως την απάντησή της αθόρυβα δρώντας στο περιθώριο. Η ταινία αναμένεται να ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2023 και να σταλεί σε φεστιβάλ πορνό.

Η flinta gaze στο πορνό δεν περιορίζεται στα κριτήρια επιλογής των ατόμων μπροστά από την κάμερα αλλά διαπερνά όλο τον κορμό της παραγωγής, φροντίζοντας το τεχνικό συνεργείο να μην ανδροκρατείται, προσλαμβάνοντας intimacy coordinator, σεβόμενη τις ψυχικές και σωματικές ανάγκες και τα όρια των πρωταγωνιστών και γενικότερα δουλεύοντας ηθικά.

Τελευταία, γίνεται πολύς λόγος για το female gaze στη βιομηχανία του πορνό. Μήπως χρειάζεται να καταδείξουμε με περισσότερη σαφήνεια τα σκοτεινά σημεία του male gaze ώστε να το αντιληφθούμε καλύτερα; Γιατί ξέρεις, όπως κάθε τι που αμφισβητεί και προσπαθεί να εκθρονίσει την πατριαρχία έρχεται με αντιδράσεις.  

Να σου πω την αλήθεια δε θέλω να εμβαθύνω ιδιαίτερα στο πόσο κακοποιητική, υποβιβαστική και μη βιώσιμη μπορεί να είναι η αντρική ματιά τόσο για όλα τα υπόλοιπα φύλα όσο και για τους ίδιους τους άντρες. Άμεσα ή έμμεσα βιώνουμε αρκετό σεξισμό και βία στην καθημερινή μας ζωή ώστε να αναγκαζόμαστε να τη σκεφτόμαστε διαρκώς και να κουβαλάμε το φορτίο της πατριαρχίας. Από την άλλη, αν σου μιλούσα για τη γυναικεία ματιά θα έβγαζα το εαυτό μου απ’ έξω, γιατί δεν είμαι γυναίκα. Προτιμώ να σου μιλήσω για την flinta gaze, τη ματιά των females/femmes, lesbians, intersex,non binary, trans και agender ατόμων.

Στην παραγωγή μιας ταινίας πορνό οφείλουμε να εξασφαλίζουμε ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον για όλους τους συντελεστές, χτίζοντας μια κουλτούρα επικοινωνίας και συναίνεσης ώστε αν κάτι πάει στραβά να νιώθουν όλα άνετα να μιλήσουν και να ακουστούν. Η flinta gaze στο πορνό δεν περιορίζεται στα κριτήρια επιλογής των ατόμων μπροστά από την κάμερα αλλά διαπερνά όλο τον κορμό της παραγωγής, φροντίζοντας το τεχνικό συνεργείο να μην ανδροκρατείται, προσλαμβάνοντας intimacy coordinator, σεβόμενη τις ψυχικές και σωματικές ανάγκες και τα όρια των πρωταγωνιστών και γενικότερα δουλεύοντας ηθικά. Επακόλουθο αυτής της προσέγγισης και φροντίδας είναι η flinta ματιά να περνά και στο τελικό προϊόν, προβάλλοντας σώματα που αποκλίνουν από τα στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς, μεγαλύτερες ηλικίες χωρίς να τις φετιχοποιεί, σεξουαλικές πρακτικές που αποσκοπούν στην απόλαυση με όλες τις αισθήσεις, στιγμές ευαλωτότητας και aftercare, επικοινωνία μεταξύ των πρωταγωνιστών, μη ετεροκανονική κατανομή ρόλων και δυναμικών…

Φυσικά και επηρεάζεται η αισθητική μας από το πορνό, με τον ίδιο τρόπο που επηρεάζεται από ό,τι καταναλώνουμε, από ό,τι μας περιβάλλει και από ότι φέρουμε στον κόσμο.

Μέσα σε όλα όσα «ακούει» το πορνό τελευταία, είναι και πως αρχίζει να καθορίζει τη βασική μας αισθητική. Υπάρχει κομμάτι αλήθειας σε αυτό ή είναι ακόμα ένα μέσο εκτόνωσης σνομπισμού που κρύβει βαθύ πουριτανισμό; 

Φυσικά και επηρεάζεται η αισθητική μας από το πορνό, με τον ίδιο τρόπο που επηρεάζεται από ό,τι καταναλώνουμε, από ό,τι μας περιβάλλει και από ότι φέρουμε στον κόσμο. Η συλλογική και η προσωπική αισθητική μας επηρεάζει τις ταινίες που παράγουμε και εκείνες με τη σειρά τους επηρεάζουν την αισθητική μας. Ο κινηματογράφος είναι έτσι κι αλλιώς ο drag king των τεχνών, το μέσο με την αμεσότερη επιδραστικότητα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι σημαντικό να κάνουμε ταινίες που να αντιπροσωπεύουν τις ηθικές αξίες, τις ταυτότητες και την αισθητική μας.

Αλήθεια, υπάρχει συμπεριληπτικότητα στη βιομηχανία; Το λέω ορμώμενη από το γεγονός πως οι πρωταγωνιστές του “Input Error” είναι φιγούρες εντελώς διαφορετικές από ό,τι έρχεται στο μυαλό κάποιου στο άκουσμα της λέξης “porn movie”.  

Συμπεριληπτικότητα υπάρχει. Επειδή όμως ο κόσμος της βιομηχανίας είναι αχανής και σχεδόν αδύνατο να χαρτογραφηθεί, δε μπορώ να σου πω ακριβώς σε ποιο βαθμό. Προκύπτει και το ερώτημα τι ορίζουμε ως βιομηχανία πορνό. Ανήκουν τα ερασιτεχνικά βίντεο με την κάμερα του κινητού που φιλοξενούνται σε μεγάλες πλατφόρμες ηλεκτρονικής διανομής, και που καθένας μπορεί να τραβήξει, στη βιομηχανία; Ανήκουν οι εναλλακτικές ταινίες μηδαμινού ή ελάχιστου budget που δεν έχουν εισπρακτική αξία στη βιομηχανία; Το πορνό παρουσιάζει περισσότερες ομοιότητες απ’ ότι νομίζουμε με άλλα προϊόντα και ένα από αυτά είναι το κόστος του. Για τον περισσότερο κόσμο είναι ευνόητο πως δεν μπορούν να έχουν μεγάλες απαιτήσεις και προσδοκίες από ένα πολύ φθηνό προϊόν και πως αν θέλουν κάτι πιο ποιοτικό θα πρέπει να πληρώσουν την αντίστοιχη τιμή. Αντίστοιχα για να δει ταινίες στο σπίτι, πολύς κόσμος επιλέγει συνδρομητικά κανάλια και πλατφόρμες καταβάλοντας μηνιαία κάποιο χρηματικό ποσό.  Όταν γίνεται λόγος για το πορνό που καταναλώνουμε όμως, και δυστυχώς δε γίνεται αρκετός λόγος, ελάχιστοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πληρώσουν για να δουν ποιοτικό και ηθικό πορνό σε πλατφόρμες όπως η pinklabel, η bright desire ή η beautiful agony. Συμπεριληπτικότητα στη βιομηχανία λοιπόν υπάρχει αλλά για να συνεχίσει να υπάρχει χρειάζεται τη στήριξη των ανθρώπων που τη θεωρούν σημαντική.

ΠΗΓΗ: https://provocateur.gr/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα που με συντάραξε χθες το βράδυ στο Κτήριο της Πειραιώς 260, στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε εκείνο το απίστευτο τελευταίο δεκάλεπτο της παράστασης ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ από την ομάδα Εν Δυνάμει σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου. Πάνω στην σκηνή 29 ηθοποιοί, άνθρωποι με διαφόρων ειδών αναπηρία ή και χωρίς αναπηρία, άρχισαν σταδιακά να γυμνώνονται ενώ το Sarabande του Χέντελ γέμιζε κατά κύματα την αίθουσα σμίγοντας με τον κρότο μιας δαιμονισμένης βροχής που έσκαγε στην οροφή του κτηρίου της Πειραιώς. Οι άνθρωποι στις γύρω θέσεις ξεσπούσαν ο ένας μετά τον άλλον σε λυγμούς, καθώς οι γυμνοί ηθοποιοί της σκηνής ενώθηκαν σε ένα σώμα, σε μία ενότητα, σε μια κυριολεκτική αποθέωση της σάρκας. Και όταν γύρισαν προς εμάς σε έναν ανεπανάληπτο μετωπικό ύμνο της αγάπης (της δικής τους αγάπης που έγινε δική μας λύτρωση) ξέσπασα κι εγώ. Ο καταληκτήριος καλπασμός των αλόγων –που εντέλει κάλπαζαν μέσα στα στήθη μας– ήταν κάτι που δεν ορίζεται: μια υπόγεια απρόσμενη χαρά, μια ευτυχία που αλυχτά απρόσμενα ελεύθερη, μια ηδονή που φανερώνεται πυρώνοντας τον εαυτό της. Και όλα αυτά ανταμωμένα με δάκρυα ευτυχίας για το ό,τι υπήρξα έστω ως θεατής συμμέτοχος, κομμάτι αυτής της σπάνιας αλήθειας.