Η Πόρτα

Η Πόρτα

Η Πόρτα 640 427 positiv

Photo by Dima Pechurin on Unsplash

 

 

Η Πόρτα

-εκεί που όλα άρχισαν-

της

Υπατίας Λοβ*

 

Η ζέστη ήταν. H άνοιξη… Θα έλεγε. Θα έλεγε πως δεν ήξερε.

Η ζέστη σίγουρα. Έτσι θα έλεγε. Πριν…

Έπρεπε οπωσδήποτε να βρει κάπου να κάτσει. Ευτυχώς ήταν δίπλα στο ΣΕΝΙΟΡΙΤΑ. Ευτυχώς, όλα ήταν κοντά. Όλα βολικά. Έπιασε με το δεξί της χέρι το στρογγυλό πόμολο της γυάλινης πόρτας. Η κίνηση δημιούργησε ένα αεράκι που τη δρόσισε όμορφα, μπλέχτηκε με τα μακριά σγουρά μαλλιά της, το πλούσιο μπούστο της, δίνοντας έναν ακόμη λόγο στον Γιάννο να σφυρίξει εντυπωσιακά από το μπαρ πετώντας την πετσέτα στον ώμο του κι αφήνοντας το ποτήρι που σκούπιζε στην άκρη.

 

-Καλώς τηνε, κούκλα και σήμερα, σε πήρε το μάτι μου από απέναντι , αλλά λέω μπα η Υπατία τέτοια ώρα,

-Καλημέρα Γιάννο μου, ναι έχω ανάγκη από έναν δεύτερο καφέ. Με μαύρη ε;

-Και κανέλα, όχι διπλό φαντάζομαι…

-Διπλό!

-Δεύτερο διπλό; Ωπα, ντέρτια έχουμε σήμερα, κάτσε κι έφτασα!

 

Προχώρησε στο διάδρομο. Γλίστρησε στο σκαμπό πολυθρόνα έστησε τους αγκώνες στην μπάρα και τα πόδια στο υποπόδιο, πλάτη στο μπαρ, με θέα τον δρόμο.

Ελάχιστα μετά έφτασε ο Γιάννος με τον δίσκο και το βεντέξ.

Κάνοντας τον πάγκο λαμπίκο,

 

-Τώρα θα βγει η μεσημεριανή φρουρά, η πρωινή είναι καλύτερη, αλλά από το τίποτε…

Γέλασε με τον φίλο της. Αλήθεια ήταν. Είναι η ώρα της μεσημεριανής φρουράς. Αυτά τα αγόρια με τις φούστες της προκαλούσαν μια γλυκιά ένταση και απολάμβανε κάθε λεπτό της πορείας τους μπροστά στη μικρή πλατεία. Όμορφοι άντρες στην απαρχή της άνοιξης.

-Έχω καιρό να δω αυτά τα μωρά! Τυχεροί Γιάννο μου,

– Τυχεροί, τυχεροί!

 

Η καλοπροαίρετη ευθυμία τους χύθηκε στο χώρο κάνοντας δυο πελάτες στο μπαρ να χαμογελάσουν.

 

 

Ακούμπησε τον καφέ επάνω στην μπάρα και πλησίασε λίγο πιο κοντά

-Ορίστε! Δεν ήρθες για να δεις τη μεσημεριανή φρουρά φαντάζομαι, τι συμβαίνει; Δεν είσαι στη δουλειά;

 

-Σ ’ευχαριστώ Γιάννο. Όχι δεν ήρθα για τη φρουρά, αν και όπως βλέπω και αυτά τα αγόρια είναι να τους πιείς στο ποτήρι,

Κι έφερε το φλιτζάνι στα χείλη της. Κράτησαν και οι δυο ενός λεπτού σιγή θαυμάζοντας την ανοιξιάτικη φύση που είχε πάρει τώρα μορφή νεαρών αγοριών εν κινήσει.

-Τα πρωινά όμως είναι καλύτερα. Έτσι δεν είναι; ο κούκλος ο Δαμιανός; Ε;

-Θα περάσει να με πάρει όταν σχολάσω!

-Αυτά είναι νέα Γιάννο μου!

-Εσύ; Για πες τι έχεις κούκλα μου; Λίγο αναστατωμένη σε βλέπω

-Καλά είμαι, για δουλειά ήμουν. Είχα μια συνάντηση. Όντως αναστατώθηκα λίγο. Ήταν έντονες οι ενέργειες.

-Ποιος σε α ν α σ τ ά τ ω σ ε  μωρό μου;

Τα δυο του μάτια σχίστηκαν στο πρόσωπό του. Χάθηκαν μέσα στο πλατύ χαμόγελό του.

-Ας πούμε η ζέστη!

-Η ζέστη, η άνοιξη… ε;

-Ναι, απάντησε ντροπαλά. Χαμογέλασε, σχεδόν κοκκίνισε σαν να είχαν ανακαλύψει το πιο βαθύ της μυστικό.

Τι πραγματικά συνέβη δεν είχε ακόμη καλά καλά καταλάβει. Ναι, ο αισθησιασμός των γυναικών δεν της ήταν αδιάφορος. Είχε τύχει άλλωστε. Πλατωνικούς έρωτες, ίσως και αντικείμενο πόθου, τώρα μπορεί να το πει. Αλλά δεν ήταν λεσβία.  Δηλαδή μια φαντασίωση, ένα φιλί, ένα τυχαίο χάδι, μια εγγύτητα. Αλλά να ποθήσει; σεξουαλικά; να καυλώσει στη σκέψη ναι, αλλά να θέλει να…

 

Ο καφές φυσικά δεν τη βοήθησε να χαλαρώσει. Ρουφώντας ωστόσο αργά αργά τις γουλιές του με το βλέμμα στην πλατεία, νιώθοντας το υγρό να πλατσουρίζει νωχελικά στη γλώσσα και να κατευθύνεται έπειτα στον λάρυγγά της, έζησε στιγμές γαλήνης.

 

Ναι είναι αλήθεια ότι και στην πρώτη τους συνάντηση υπήρχε μια ένταση. Όχι επιθετική. Είχε πάθος στην ανάλυση των επιχειρημάτων! ‘Ένας ευφυής άνθρωπος που δεν έλεγε πολλά, λιτά μικρά μαχαίρια γοητείας. Αναγκάστηκε να παίξει τον δικηγόρο του διαβόλου. Το έκανε μάλλον χαριτωμένα, γιατί η απάντηση που την περίμενε είχε μόνο κίνηση, χιούμορ και χαμόγελα. Δεν είχε ενοχληθεί καθόλου. Το απολάμβανε.

 

Σήμερα όμως. Δυσκολεύτηκε να κάτσει απέναντι της. Προφασίσθηκε κάτι εντελώς ανούσιο και ελίχθηκε σαν χέλι σε μια κάπως διαγώνια θέση.

 

Τα μάτια της και τα χείλια συντονισμένα -το πρόσωπό της- είχαν πάρει μορφή αρχαίου αγάλματος, σκέφτηκε. Της ήταν αδύνατο να κρύψει την ταραχή της, εμφανής ακόμη και στο σώμα. Ένιωθε ότι δεν μπορούσε να (της) κρυφτεί. Σίγουρα είχε κοκκινίσει. Κοκκίνιζε σε συγκεκριμένες στιγμές που μόνο οι ολόκαρδα δοσμένοι σ’εκείνην εραστές γνώριζαν. Αυτή η γυναίκα όμως. Αυτό το χαμόγελο αυτοπεποίθησης λες και διάβαζε τις πιο μύχιες σκέψεις τις. Ένιωθε ότι την διαπερνούσε σαν ακτίνα Χ. Ήταν λεσβία; Θυμάται ότι είχε αναφέρει για κάποιον, σύντροφό. Σαν ανεπαίσθητη κίνηση ήρθε μια αόρατη απόκριση: ούτε θηλυκό ούτε αρσενικό. Η Φωτεινή. Ένα πλάσμα που συνομιλούσε αέρινα με την ερωτική της σκέψη χωρίς να χρειάζεται καν ν΄αρθρώνει λέξη. Μαζί και πέρα από το σώμα.

 

Το έσωσαν οι υπόλοιποι με την κουβέντα. Λες να την είχαν πάρει χαμπάρι; Λες να ΤΙΣ είχαν καταλάβει. Στην σκέψη και μόνο χλόμιασε. Ένιωσε άβολα. Γιατί;

 

Σήκωσε το κεφάλι. Τα όμορφα αγόρια με τις φούστες είχαν τελειώσει την παράσταση. Άραγε ήξεραν για το κοινό που τους απολάμβανε όταν έβγαιναν στην πλατεία; Ο Δαμιανός πάντως ήξερε!

 

Κρυφογέλασε. Η πλατεία φιλοξενούσε πλέον διαβάτες, κάποιες  παρέες εφήβων και μερικά περιστέρια.

 

Μπιμπ, μπιμπ. Ακούστηκε μήνυμα από το κινητό. Ήταν ένας χτύπος δυνατός κ ευθύς που έκανε το εργαλείο να δονείται ελαφρώς, επιλεγμένο όντας το μόνο που διέθετε την ικανότητα να την επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ναι. Ονειροπολούσε. Ναι ερωτοτροπούσε διαρκώς στη σκέψη της.

 

Έβγαλε το κινητό από την τσάντα και το εναπόθεσε δεξιά, φέρνοντας στη συνέχεια με το αριστερό της χέρι την κούπα του καφέ στα χείλη. Ήταν μήνυμα. Κοίταξε την ειδοποίηση με ένα ελαφρύ γύρισμα του κεφαλιού πιάνοντας ταυτόχρονα το κινητό με το δεξί της χέρι.

 

Ω! Τα χείλη της σχημάτισαν την έκπληξη και ένας ήχος φωνήεντου χύθηκε σε όλο το χώρο. Ο Γιάννος γύρισε προς το μέρος της και με μια κίνηση του ματιού, όλα καλά; Παραλίγο να πνιγεί! Όλα τέλεια, του απάντησε τελικά.

Το στόμα επανήλθε, όπως κι η κούπα του καφέ στο πιατάκι!

Η Φωτεινή!!

Το ξέρω ότι έφυγες μόλις. Μήπως θέλεις όμως να βρεθούμε να τα πούμε οι δύο μας καλύτερα;

Σοκ. Η αμεσότητά της ήταν αφοπλιστική. Δεν χρειαζόταν να εξηγήσει τι και πως. Το καταλάβαινε. Τι να της πει; Ήθελε; Ήθελε. Να βρεθούνε οι δύο τους. Η Υπατία σκέφτηκε ότι ναι θα ήταν καλύτερα να βρεθούνε οι δυο τους. Ήθελε κάτι να της πει; Ναι ήθελε. Να βρεθούνε. Σήμερα. Τώρα. Όλες οι υποχρεώσεις μπορούσαν να περιμένουν αύριο. Ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη, επαναστατική  μέρα.

Είμαι ακόμη στη γειτονιά, να περάσω;

Απεστάλη, διαβάστηκε.

 

Κατά βάθος ήταν ήδη γοητευμένη και απολάμβανε αυτήν την προσοχή.

 

Μπιπ.Μπιπ. Τελειώνω μια φωτογράφιση για ένα φωτορομάντζο. Δεν θα αργήσουμε πολύ. Έλα. Ετοιμάζω τσάι γιασεμί.

 

Πρόσκληση να παρακολουθήσει φωτογράφιση για ένα φωτορομάντζο μια ανοιξιάτικη μέρα! Πληθυντικός. Τσάι γιασεμί. Θέλει να τη δει! Μία ανατριχίλα τη διαπέρασε από το πόδια μέχρι το στήθος. Ταρακουνήθηκε σαν από αύξηση ζωτικότητας. Δεν χρειαζόταν  να απαντήσει προφανώς.

 

Τέλεια! Εξαιρετική πρόσκληση θα είμαι εκεί στο  τέταρτο.  

Απεστάλη, διαβάστηκε.

 

Ακούμπησε το κινητό στην μπάρα, σταύρωσε τα πόδια της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Έβρισκε πάντα πολύ ελκυστική την αφοσίωση με την οποία ο φωτογράφος δινόταν στα μοντέλα του. Κάτι τόσο προσωπικό εκτεθειμένο στα δικά της μάτια. Και τώρα με φωτογράφο την Φωτεινή.

Ωραία. Ας πάμε λοιπόν. Σκέφτηκε.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή…

Μπιπ.Μπιπ.  Χαίρομαι! Σου στέλνω δυο τρεις φωτογραφίες από αυτήν τη δουλειά για να ξέρεις πως θα μας βρεις!

 

Το μήνυμα αυτό είχε μόνο κείμενο. Κόλλησε τα μάτια της στην οθόνη προσπαθώντας να καταλάβει. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα. Μπιπ. Μπιπ. Πρώτο. Μπιμπ…Μπιπ….εκτεταμένη δόνηση και άλλα δύο ακολούθησαν, όλα με συνημμένο.

Πατάει, ανοίγει το πρώτο μήνυμα. Και το δεύτερο. Και το τρίτο. Σκάει η πρώτη φωτογραφία επάνω αριστερά στην οθόνη, έπειτα, κι η δεύτερη κι η τρίτη σε αλληλουχία. Σιωπή.

Η φωτογράφος αποτύπωσε τα ίδια ζουμερά οπίσθια μιας γυναίκας ξαπλωμένης σε ένα πορφυρό σεντόνι κατά τη διάρκεια ενός –ελαφρώς– bdsm παιχνιδιού, σε 3 στιγμές της δράσης. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από την ίδια όπισθεν αριστερά, στα τρία τέταρτα, γωνία.

Γουάου! Α Υ Τ Η είναι η δουλειά; Καύλα κυρίαρχη! σκέφτηκε. Αυτή είναι η φωτογράφιση στην οποία την προσκαλεί; Που δεν θα αργήσουνε πολύ, να περιμένει στο σαλονάκι πίνοντας τσάι γιασεμί; Πήρε μια βαθιά ανάσα. Ναι. Αυτές είναι οι φωτογραφίες. 3 μηνύματα, 3 φωτογραφίες δεν μπορεί να έγινε λάθος. Έτσι θα τους βρει…

 

Δεν θυμάται πόση ώρα έμεινε να κοιτάζει το υλικό. Θαύμασε τις καμπύλες, την γωνία, το μαστίγιο και τη γενικότερη αισθητική. Το μοντέλο φαινόταν να απολαμβάνει τη στάση. Διέκρινε σε μία σημάδια από σχοινί, κάτι που έκανε τον εγκέφαλό της να πλημμυρίσει, μαζί και το μουνάκι της.

Την προκαλούσε σεξουαλικά; Ήθελε να τη διεγείρει; Ήθελε να τη φωτογραφίσει κι εκείνην; Να της στηθεί στα τέσσερα… Ένιωθε ανάγκη να της υποταχτεί;

Να παραδοθεί;

Και δεν είχε καν ακόμη φτάσει μεσημέρι!

Ξαφνικά είδε τον εαυτό της στο στούντιο, με τα μεγάλα, ψηλά μέχρι το ταβάνι, χωρίς κουρτίνες, παράθυρα. Ο ήλιος τώρα θα λούζει τον χώρο με ώριμο φως και τα πράσινα κλαδιά θα χορεύουν στη νέα άνοιξη. Καθισμένη στον καναπέ, πίνοντας τσάι γιασεμί, θα μπορούσε να τους παρακολουθεί. Η Φωτεινή να στήνει, να φωτογραφίζει -αλλά χωρίς ν’αγγίζει-, κι εκείνη λίγο πιο μακριά να τους παρατηρεί. Η σκέψη αυτή πυροδότησε μέσα της μια γλυκιά μέθη! Άραγε θα σκεφτόταν η Φωτεινή όπως αυτή; Θα καταλάβαινε πόσο πολύ ήθελε να γαμηθεί;

Μπιπ.Μπιπ… Σε περιμένω

Η Υπατία πάγωσε. Ένιωσε ξαφνικά την ανάγκη να ξεγλιστρήσει από τη διάσταση του χρόνου. Σαν να ήρθε ο ταχυδρόμος να παραδώσει συστημένο κι εκείνη τον κοιτούσε βουβή πίσω απ’ την κουρτίνα, χωρίς αντίδραση στις εκκλήσεις του για παραλαβή.

Κράτησε μόνο μια στιγμή.

Είχε απλά ανάγκη να της επιβεβαιώσει ότι θα ‘ρθει.

Έρχομαι!

Απεστάλη, διαβάστηκε.

 

Δεν χρειαζόταν να πούνε τίποτε άλλο. Θα πήγαινε. Τα τελευταία χρόνια είχε μάθει να ακολουθεί τις διαδρομές της καρδιάς αλλά και όλων των οργάνων του σώματος της. Είχε μάθει πως το κορμί της είναι πλασμένο για χαρά και φροντίδα. Για ζωή! Η Φωτεινή παίζει με το μυαλό της όπως κανένας άλλος πριν. Θα πήγαινε λοιπόν. Άλλωστε, το ένιωθε, είχε κάνει πλέον, εκείνη τη στιγμή, ειδική συμφωνία με τη λέξη ηδονή. Να τη φροντίζει, να την ποτίζει, να ανθίζει˙ να ξεπροβάλλει στο φως η ψυχή της καθαρή.

 

Μπιπ.Μπιπ…. Δωδεκανήσων 7, τρίτος όροφος, όπως πάντα. Σπρώξε την πόρτα και μπες. Θα είναι ανοιχτή.

 

*Υπατία Λοβ: Συγγραφέας ερωτικών ιστοριών για ενηλίκους. Το διήγημα “Η Πόρτα” δημοσιεύεται πρώτη φορά στο sexpositive.gr μετά από την ευγενική της παραχώρηση.

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ