φεμινισμός

Photo by Rajiv Bajaj on Unsplash

for the english version click here

Σαγήνη*

Κάθε πρωί ήταν η πιο δύσκολη ώρα της μέρας, κάθε ξύπνημα ήταν ένας βασανισμός. Από τον πρώτο χτύπο του ρολογιού ο οποίος γινόταν κατά τις 9 , άνοιγα τα μάτια μου. Μαζί με τα παράθυρα του εαυτού μου άνοιγαν και τα αλουμινένια πάνω από μια εκθετικά παρανοϊκά πόλη ,κάπου στο κέντρο της Αθήνας, στο κέντρο της Ελλάδας. Ένας υπεροργανισμός σαν μια φωλιά μυρμηγκιών ,όπου όλοι συνεργάζονταν για την προστασία της βασίλισσας: το χρήμα και τον έρωτα. Για μένα ήταν το κέντρο του κόσμου.

Μαζί με την πρωινή μου ρουτίνα ξεκινούσαν αυτόματα οι ταχυπαλμίες , ο φόβος και η έξαψη για την ημέρα μου. Δεν ήμουν μια συνηθισμένη φοιτήτρια. Δεν πήγαινα στην σχολή , δεν έτρωγα στη λέσχη και δεν μου έστελναν λεφτά οι γονείς μου. Πάντα είχα κάτι παραπάνω από τα απαραίτητα για εμένα και αυτούς που έως τώρα βλέπω σαν δικά μου παιδιά, τους φίλους μου. Μέσα στις εστίες υπήρχαν κατεστραμμένα περιβάλλοντα , με τάση στην μετεφηβεία , τις καταχρήσεις και την αντιμετώπιση της ζωής σαν βιντεοπαιχνίδι. Εάν παίξω καλά , ίσως και ζήσω. Ήταν προνόμιο να μπορώ να εκπληρώνω όλα τα παραπάνω με την συμβολή χρημάτων. Και κάπου εδώ πρέπει να έρθω σε επαφή με τα συναισθήματα μου.

Έως και τώρα αντιμετωπίζω τον εαυτό μου σαν ένα τρίτο άτομο, σκέφτομαι τι θα ένιωθε κάποιος στην θέση μου και αποφασίζω να μιλήσω για αυτά όποτε με ρωτάνε. Μα τώρα , και σήμερα και καθώς τα χέρια μου τρέχουν στο πληκτρολόγιο – μακάρι να ήμουν μια από τις κλασσικές , να έγραφα σε λευκό χαρτί με μαύρα γράμματα- θα εκφραστώ αυθεντικά και αφιλτράριστα , γιατί αυτό είναι η κατάρα της γραφής.

Πίσω στην πρωινή μου επιτηδευμένη κινηματογραφική ζωή. Πάντα πρόσεχα την υγιεινή μου , γιατί έτσι ήταν οι κανόνες της εργασίας. Περιποιημένα άκρα , σαγηνευτική μυρωδιά, ολόισιο ξανθό μαλλί, προσεγμένα και διακριτικά βαμμένη- δεν ήθελες να μοιάζεις με γυναίκα άλλωστε, μα με κοριτσάκι- σώμα χωρίς τρίχες , γιατί έτσι επιτάσσουν τα κοινωνικά πρότυπα και η πορνοπαιδεία για την γυναίκα . Αυτή η σιχαμένη απάθεια που κάθε μέρα έβγαζα από την ντουλάπα και με εφοδίαζε για να αντέξω την ζωή. Ποτέ δεν χώνεψα την ιδέα πως είμαι το ωραίο φύλο. Ωραία κάνει μια γυναίκα η αιχμηρότητα του όχι της , η τρεχούμενη φαντασία του χιούμορ της, η δυναμικότητα της στοργής της, η ακατέργαστη διανόηση της και εγώ πάντα ήμουν ωραία στα μάτια των άλλων για τα δικά μου μάτια. Αυτό ήταν ανέκαθεν μια στενάχωρη απεικόνιση του εαυτού μου στα κεφάλια των άλλων. Φαντάζομαι πως η ευαισθησία σε αυτόν τον κόσμο , είτε θα σε κάνει να καταστρέψεις τον εαυτό σου ή τους υπόλοιπους, και εγώ επειδή είμαι μετρημένη, η σκέψη μου απαρτίζεται από αλληλουχίες, αποφάσισα να τα κάνω ένα- ένα.

Ένα μήνυμα , με μια διεύθυνση για ένα σπίτι ή ένα ξενοδοχείο , ένας αριθμός δωματίου ή ορόφου και ένα όνομα ήταν αυτά που περίμενα πάντα, μα ποτέ δεν ήθελα να έρθουν. Ερχόντουσαν από την dealer μου, μια γυναίκα που πληρωνόταν να μου κλείνει ραντεβού με άντρες κατά κύριο λόγο, με σκοπό να τους κάνω μασάζ. Κυρίως αυτό έλεγα στους γύρω μου . Με ενημέρωνε για όλες τις ιδιαιτερότητες τους, αφού πρώτα είχε πάει η ίδια σε αυτούς ,για λόγους ασφαλείας. Αυτά τα μηνύματα με διέκοπταν από ένα γέλιο και έφερναν στην επιφάνεια την κυνικότητα και την αρρώστια που συνοδεύει τις υπάρξεις μας. Ανέβαζαν από αυτήν την βαθιά και απύθμενη λίμνη του συλλογικού ασυνείδητου όλα αυτά που τριγυρίζουν στα κεφάλια όλων , όμως τα τιτλοφορούν ως ανωμαλία. Η εργασία μου είναι στο περιθώριο γιατί είναι κακοποιητική, κάτι για το οποίο η κοινωνία έχει βαθιά συνείδηση αλλά και μεγάλη ανάγκη από αυτήν, αφού απαρτίζεται από τα δύο βασικά συστατικά της σύγχρονης βιώσιμης ζωής : το χρήμα και τον έρωτα. Την στιγμή που ο ήχος ενός μηνύματος ταξίδευε στα τύμπανα μου παραδόξως ένιωθα τόσο δυνατή που δεν ασθενώ ενώ βρίσκομαι μέσα στις φλέβες μια κοινωνικής λευχαιμίας. Έτσι αμυντικά ατρόμητη , μασουλούσα την τσίχλα μου και ξεκινούσα .

Πάντα στην διαδρομή κοιτούσα λευκούς προνομιακούς άντρες μέσα στα μάτια, μέσα από λευκά φώτα μέσων μεταφοράς ή κάτω από τον λαμπερό ήλιο που τους χτυπούσε στα μάγουλα και ύστερα κατέβαζα το βλέμμα. Έπαιρνα δύο ανάσες εκεί που χωρούσε μια και ξαναέλεγα τα ίδια ψέματα που μου είχαν πει από το γραφείο: ‘’ Εκμεταλλεύσου την πατριαρχία , αν δεν μπορείς να την πολεμήσεις΄΄. Για μια στιγμή αναθάρρευα και ένιωθα σίγουρη για το τι πάω να κάνω, μα πάντα δάγκωνα και μάτωνα τα χείλη μου από το φόβο. Ήταν μια εξευτελιστική εμπειρία για όλους τους άλλους , εκτός από εμένα λογικά. Έχεις προσέξει πως όταν μιλάμε για πράγματα που έχουν πάψει να υπάρχουν στην ζωή μας, μιλάμε σε παρελθοντικούς χρόνους; Λες και τώρα έχουν σταματήσει να υπάρχουν. Αυτό το ονομάζω μικρό θάνατο ,και μαζί με την δολοφονία του σκοτώνω και ένα κομμάτι μου. Και έτσι σαπίζεις από μέσα σου σιγά- σιγά , μα τουλάχιστον σκέφτεσαι και δεν ζεις υπέροχα.

Έπαιρνα ταξί που σχεδόν καθημερινά με οδηγούσαν στα ξενοδοχεία ημιδιαμονής . Ήξεραν για αυτά τα μέρη αφού υπήρχαν σε όλες τις γειτονίες. Οι υπάλληλοι των ταξί , μικροαστοί άνθρωποι , επηρεασμένοι βαθύτατα από την πατριαρχία είχαν την ανάγκη να επιδείξουν τον ανδρισμό τους υποτιμώντας μια σεξεργάτρια , κατά πλειοψηφία στην ηλικία της κόρης τους. Εκείνες τις στιγμές άναβα ένα τσιγάρο και ένιωθα άδεια. Όχι δεν υπήρχε μένος απέναντι στο πρόσωπο του , μόνο ένα μειδίαμά στο δικό μου. Δεν έμπαινα ποτέ στην διαδικασία να εξηγήσω τις πεποιθήσεις μου ή να του μιλήσω για ποίηση για να ξεπεράσει την εικόνα για μια τελειωμένη νυμφομανή νέα που είχε στο κεφάλι του για εμένα. Δεν το έκανα όχι γιατί ήμουν μια δυναμική γυναίκα που δεν την ένοιαζε τι πίστευε κάποιος για αυτήν, αλλά γιατί πίστευα πως μου άξιζε αυτή η αντιμετώπιση. Και εκεί είναι που μοιάζαμε εγώ και αυτός ο ταξιτζής , στα υπολείμματα μισογυνισμού και πατριαρχίας, και πόσο λυπάμαι που χώραγε το μυαλό αυτά για τα οποία μιλούσε.

Με κατεύθυνε στα μέρη στα οποία πωλούταν ο αισθησιασμός με το κιλό μακριά από οικογενειακές στιγμές και την κάρτα που χτυπάς πριν μπεις στην εταιρεία. Εκεί οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να σε ψωνίσουν από μια φωτογραφία σε ένα σαιτ, σαν να είσαι ένα κομμάτι φρέσκο κρέας. Εκεί σε περίμεναν ημίγυμνοι , και ένιωθαν άνετα να σε φέρουν σε δύσκολη θέση με απόλυτη άνεση. Σε καλωσόριζαν με το όνομα σου , και σου έσφιγγαν το χέρι ασφυκτικά δυνατά , για να επισημάνουν πως αφού σε πληρώνουν είσαι εγκλωβισμένη και τους ανήκεις. Ήταν πελάτες σου. Αντίκριζες κυρίως πλούσιους και μεσοαστούς που ψάχνανε αυτό το νόημα , μα τουλάχιστον βρίσκαν τον έρωτα – επί πληρωμή . Χασάπηδες , χρηματιστές , αρχιτέκτονες που πολλές φορές ήθελαν απλά να πιείτε κρασί και να μιλήσετε. Απλά άκουγα και προσποιούμουν ότι συμπονούσα την μοναξιά τους. Ήταν τα πλάσματα που άκουγα σε παραμύθια σαν παιδί με κενά βλέμματα , κρύα χέρια και υπήρχαν κάτω από το κρεβάτι σου ακόμα και όταν ήσουν μόνη σου στο δωμάτιο . Και στις δύο περιπτώσεις τα φώτα ήταν κλειστά. Έβγαζαν απόκοσμους ήχους , που ακουγόντουσαν σαν παραμορφωμένα τραγούδια και που και που ξεχώριζες κάποια λέξη. Λοιπόν αυτές οι λέξεις επαναλαμβάνονται και δεν ξέρω αν έτσι θεωρείται λειτουργικός ο εγκέφαλος μου. Αναγνωρίζω το κλισέ του επακόλουθου , όμως και την αλήθεια του. Πόσο ταπεινωμένη ήσουν με τα λάδια να λερώνουν τα ρούχα σου και τα νύχια σου να έχουν δέρμα μέσα τους. Ξέρεις, ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του φυσική μυρωδιά , μα για εμένα εκείνη την περίοδο η μυρωδιά μου ήταν οι αισχρολογίες , ένα αντρικό αποσμητικό , το τσιγάρο και οι χωματερές.

Ο φυσικός πόνος είναι στην λήξη αυτής της παράστασης παραλογισμού. Όταν βγαίνεις από το μπάνιο και τα λεφτά σε περιμένουν στην άκρη ενός λευκού σεντονιού, που κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να διαχωρίσει το οξυγόνο από την εισπνοή. Τότε είναι που ο πόνος σε ακουμπάει και έρχεται μια ολόκληρη ζωή με πατεράδες να σου φωνάζουν να μην βγεις έτσι έξω , σαν πόρνη , με συντρόφους να σε λένε εύκολη , με διαφημίσεις να υπονοούν πόσο πρόστυχη είσαι με αυτό το βαθύ ντεκολτέ και με την κοινωνία να σε δείχνει με το ένα δάχτυλο και μια λαοθάλασσα να σου φωνάζει ‘’Τι περίμενες;’’. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ένοχη, αλλά ήμουν θύμα ενός κύκλου σεξεργασίας.

Αναδυόμενη και γέννημα θρέμμα ενός αστικού τοπίου , που είμαι σίγουρη πως ενέπνευσε πολλαπλές ταινίες κοινωνικής δυστοπίας , ξεκίνησα από μικρή να αντιλαμβάνομαι τις παθογένειες μέσα στον ιστό του. Από το σχολικό κώδικα ένδυσης ως και την διαφορετική αντιμετώπιση των γονέων ανάμεσα σε εμένα και τον αδερφό μου ήμουν καταδικασμένη στα διαφορετικά μου χρωμοσώματα. Όλη η βιομηχανία την καπιταλιστικής προώθησης έφερνε μπροστά στα παιδικά μου μάτια κούκλες, ψηλές , αδύνατες και πλαστικές. Αργότερα κατάλαβα πως με προετοίμαζε να προσληφθώ και εγώ ως μια βιτρίνα από καφετέριες μέχρι έναν φωτογραφικό φακό . Ο μόνος τρόπος να ξεφύγω και ίσως να αναμετρηθώ σε διανοητικούς εργασιακούς αγώνες ήταν να γίνω δυναμική δικηγόρος ή γιατρός όπου με την πρώτη αναποδιά κάποιος θα μου πρόσαπτε τον χαμηλό μου κώλο και όχι την επαγγελματική μου ιδιότητα. Δεν είναι μια μικρή νίκη να ισοσταθμίζονται οι μισθοί ανάμεσα στα δύο φύλα , αλλά μην γελιόμαστε, ο πραγματικός πόλεμος έγκειται στην νοοτροπία του ωραίου σε σχέση με το δυνατό. Η δυναμικότητα ενός κυνηγού , ένα σαθρό στερεότυπο για τους άντρες, είναι σε θέση και σχεδόν επιβάλλεται να κατακτήσει το ωραίο – με την μόνη προϋπόθεση το ωραίο να είναι εκεί. Πληρωνόμαστε για να τοποθετούμαστε ως λαμπερά τρόπαια κατάκτησης στον άθλο ενός αρρωστημένου κυνηγιού ανάμεσα μας. Τι το διαφορετικό έχει η σεξεργασία με οποιαδήποτε άλλη εργασία σκέφτηκα. Τουλάχιστον δεν θα υποκρίνομαι πως δεν πληρώνομαι για την εμφάνιση μου. Και αν αυτό ακόμα δεν το βλέπεις ρίξε μια ματιά στην υποδοχή του κλαμπ, στις τηλεπαρουσιάσεις, στις ινφλουενσερ.

Μα παρόλα αυτά δεν είναι μόνο η σεξουαλικοποίηση και η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση της καταναλωτικής ανάγκης που καταλήγει τα αρσενικά να μετράνε την αίγλη τους στον αριθμό γυναικών και στα ρολόγια τους, είναι και ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός. Είναι οι μαμάδες μας που παρακολουθούν σειρές με μια γυναίκα να δέχεται σεξουαλική παρενόχληση και να διαστέλλονται οι κόρες τους από το πώς τόλμησε να διεγείρει τον πόθο ενός παντρεμένου. Είναι οι φίλες μας που ψαλιδίζουν την αυτοπεποίθηση μας για τα μακρύτερα μαλλιά μας και τα μεγαλύτερα στήθη μας. Είναι οι receptionists που μόλις άκουγαν ότι έχω ραντεβού στο 302 , γελούσαν. Είναι η βιομηχανία της μόδας, τα συγκεκριμένα νούμερα της και οι στυλίστριες που μιλάνε για diversity σ ’έναν χώρο που βασίζεται στον διαχωρισμό του όμορφου και το άσχημου. Ειρωνεία. Είναι ο ανταγωνισμός που διογκώνεται μέσα στο απέραντο άστυ και μένει λίγος χώρος για αυτόν σε κάθε μυαλό θηλυκότητας.

Σαφώς και η πατριαρχία θίγει και την αρσενική πλευρά με άπειρους καταπιεστικούς τρόπους , αλλά η αλήθεια δεν είναι πως είμαι εδώ για μιλήσω για αυτό. Είμαι εδώ για να καταθέσω ένα κομμάτι των λόγων που ο φεμινισμός χρειάζεται να είναι υπαρκτός και ηχηρός. Είμαι μια λευκή προνομιούχα γυναίκα και αντιλαμβάνομαι τον σεξισμό και την πατριαρχία σε κάθε μου μεσοβαλκανικό κύτταρο.

Μα η άβυσσος είναι αβάσταχτη και πολλές φορές έπαιρνα ένα διάλειμμα και πήγαινα μέχρι το μπάνιο για να ρίξω κανένα κλάμα. Ύστερα έβγαινα πάλι έξω και πλάγιαζα στο κρεβάτι μαζί τους , ανεπηρέαστη από το τι είναι η πραγματικότητα. Πραγματικότητα για εμένα ήταν ότι κάποια στιγμή αυτό θα τελειώσει και ζούσα μόνο για εκείνη την στιγμή. Έτσι κατάλαβα για τα ετεροχρονισμένα μου συναισθήματα. Δεν προλάβαινα να βιώσω την κατάσταση μόνο να την ξεπεράσω. Είσαι ο πιο αρρωστημένος αν νιώθεις υγιής εδώ που ζούμε;

*Η Σαγήνη είναι μια που ψάχνει ακόμα το όνομα της. Τα ψευδώνυμα έχουν πιάσει τόπο.

Photo by Jon Tyson on Unsplash

Ειρήνη Γεωργή*

Έχω κάνει αποστολή της ζωής μου το να μιλάω στους άντρες για φεμινισμό. Κοίτα να δεις όμως τι γίνεται. Το πρόβλημα είναι ότι οι άντρες δεν ακούν τις γυναίκες, πόσο μάλλον όταν οι γυναίκες τους μιλάνε για φεμινισμό. Το πρόβλημα είναι ότι οι άντρες ακούν άλλους άντρες. Και ξέρεις τι είδους άντρες μιλάνε στους άλλους άντρες; Θα σου πω.

Πιθανότατα ξέρεις τον Jordan Peterson. Εκείνον τον ωραίο ασπρομάλλη που σε μια άλλη ζωή μπορεί να τον έλεγες ντάντι, που είναι χαρισματικός όταν μιλάει, και κάποτε ίσως έβγαζε κάπως νόημα, παρόλο που ήταν τρομερά επιλεκτικός στις έρευνες που χρησιμοποιούσε για να στηρίξει τα επιχειρήματά του. Γενικά λατρεύει να μιλάει για τις βιολογικές διαφορές των φύλων και άλλα τέτοια που λένε οι μπαρμπάδες της ηλικίας του, αλλά εδώ και χρόνια το ‘χει χάσει και πραγματικά σχεδόν ανησυχώ γι’ αυτόν. (Δηλαδή πρέπει να λύσεις τα θέματά σου με τη μαμά και τη γιαγιά σου, κάνε θεραπεία, δεν γίνεται να κλαις συνέχεια μπροστά στον φακό, ούτε εγώ δεν κλαίω τόσο όταν μιλάω για ιστορίες βιασμών εκατοντάδων γυναικών, κάπου έλεος λοιπόν).

Ο Τζόρνταν δεν ξέρω αν όντως το ‘χει χάσει ή αν το κάνει γιατί κάθε φορά που κλαίει στην κάμερα σκουπίζει τα δάκρυά του με πεντακοσιοδόλαρα ή για έναν λόγο τελείως διαφορετικό. Πιθανολογώ ότι μπορεί να ανήκει στην κατηγορία εκείνων που ξεκίνησαν την ονλάιν καριέρα τους σχετικά μετριοπαθώς, και σταδιακά έγιναν radicalized από το ίδιο τους το κοινό. Ναι, η ριζοσπαστικοποίηση δεν συμβαίνει μόνο από τον creator προς το κοινό, συμβαίνει και αντίστροφα και είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο που σε έναν μικρούλη βαθμό συνέβη και σε μένα. (Αριστερώθηκα. Προφανώς).

Στη manosphere (αντρόσφαιρα), συγκεκριμένα, πολλοί ξεκίνησαν ας πούμε ως fitness coaches που μιλούσαν για σκουότς και πρωτεϊνούλα, και εξαιτίας του κοινού που διψούσε για έτζι περιεχόμενο, το γύρισαν σε μισογυνισμό, αλτ ραϊτισμό και ματσίλα.

Όλο ευθεία μέχρι Andrew Tate γωνία. Ο οποίος έλεγε ξεκάθαρα να βιάζετε γυναίκες για να τις βάζετε στη θέση τους, και δεν έμενε μόνο στα λόγια ο άνθρωπος, ζούσε ό,τι δίδασκε, μάλιστα είχε και μπίζνα τράφικινιγκ. Αυθεντικός.

Ο Τέιτ είχε τεράστια επιρροή αλλά πλέον δεν υπάρχει στο ίντερνετ. Τον είχαν κόψει από παντού εκτός από μια σύντομη επανεμφάνιση στο Τουίτερ, στο οποίο εξαιτίας της ιδιοφυΐας Elon Musk, ο λογαριασμός του είχε επανεγκαθιδρυθεί, αλλά έντερ Greta Thunberg ως από μηχανής θεά, που τον έστειλε φυλακή.

Όμως ο Τέιτ είναι η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχουν άπειροι εκεί έξω που θέλουν να γίνουν Τέιτ στη θέση του Τέιτ, και κάνουν ό,τι μπορούν για να το πετύχουν, διότι ξέρουν ότι υπάρχει κενό στην αγορά και έχουν τρέξει να το γεμίσουν.

Και έχει γεμίσει το Tiktok με επίδοξους Τέιτερζ (δεν ξέρω αν υπάρχει η λέξη), που λένε σε δεκαπεντάχρονα να γίνουν άντρες, να παίρνουν στεροειδή για να φουσκώσουν, να μην γκρινιάζουν, να μην κάνουν σαν λιτλ μπίτσεζ, να μάθουν να βγάζουν λεφτά ονλάιν, (με κομπίνες σε δωδεκάχρονα μάλλον), να επενδύουν σε κρύπτο, κι ότι αν έχουν πατήσει τα είκοσι, δεν αξίζουν τίποτα αν δεν έχουν κώλο (έτσι σκέτο, να ίπταται στο πλάνο) και λάμπο. Όπου το «λάμπο» δεν είναι άνορθόγραφη Αννούλα, είναι Λαμποργκίνι. Τα εικοσάχρονα. Λαμποργκίνι.

Οι Τέιτερζ ξεφυτρώνουν στα σόσιαλ σαν ντικ πικς στα μέσατζ ρικουέστς κοπέλας με φωτό προφίλ με μαγιό, και μιλάνε συνέχεια για το τι σημαίνει να είσαι άντρας, που στην κοσμοθεωρία τους είναι να είσαι gym bro, να βγάζεις πολλά λεφτά, να μην μιλάς για συναισθήματα και άλλα τέτοια γλυκερά, να είσαι συνέχεια θυμωμένος και να βλέπεις τις γυναίκες σαν τρύπες, εκτός κι αν έχει φτάσει η ώρα να τους κάνεις παιδιά. (Που και τότε δεν θα είναι αληθινοί άνθρωποι, αλλά ρομπότ φροντίδας, μαγειρέματος, σεξ και νοικοκυριού φυσικά).

Οι Τέιτερζ είναι αμέτρητοι και γίνονται ίνφλουενσερς που πραγματικά επηρεάζουν εκατομμύρια εφήβους που βλέπουν ένα βίντεο αρχικά, και μετά τους βγαίνει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, μέχρι που τα πιστεύουν όλα και προσαρμόζουν την ιδέα της πραγματικότητας μέσα από τα παραμορφωμένα φίλτρα αυτού που ονομάζουμε προβληματική αρρενωπότητα.

Οι άντρες και ειδικότερα οι νεαροί άντρες, έχουν τεράστια ανάγκη από καθοδήγηση. Αναζητούν απελπισμένα καθοδήγηση από σχεδόν οποιονδήποτε, που να τους βοηθήσει να βγάλουν νόημα από έναν κόσμο που αλλάζει, από έναν κόσμο όπου αυτά που τους έμαθαν παιδιά, φαίνονται να μην ισχύουν πια. Έζησαν ένα κίνημα MeToo και είδαν τις γυναίκες θυμωμένες, και η άμεση αντίδρασή τους ήταν “not all men”, δηλαδή αμυντική, αλλά αυτό πια δεν αρκεί.

—
Πώς τολμάνε να είναι θυμωμένες, αφού έχουν όλα τα προνόμια μαζί; Όλοι έχουν τις γυναίκες μην βρέξει και μην στάξει, είδες ποτέ γυναίκα σε δουλειά χειρωνακτική; Άσε που δεν πάνε στον πόλεμο και που αυτές σώζουν πρώτες αν το πλοίο βυθιστεί. Αλλά το χειρότερο απ’ όλα, αυτές οι κάρχιες στερούν το σεξ στα καλά παιδιά, μια και καμιά δεν δέχεται μαζί μου να πηδηχτεί. Με ποιο δικαίωμα κυρά μου λες όχι σε ένα καλό παιδί;

Και λένε κάτι μπούρδες για πατριαρχία, (λες και ειδικά στην Ελλάδα που πέφτει παντόφλα, δεν έχουμε μητριαρχία), λένε ότι υπάρχει κουλτούρα βιασμού, λες και δεν καταδικάζουμε όλοι τον βιασμό, λένε ότι δεν τους αρέσει να τους μιλάνε στον δρόμο, τότε γιατί το φόρεσες μωρή το μίνι; Κι από πάνω λένε ότι τα φύλα δεν είναι δύο, μιλάμε το ‘χουν χάσει τελείως.

Λένε ότι η αρρενωπότητα είναι «τοξική» και κάνουν ότι γουστάρουν κάτι αγοράκια που δεν τα λες και πολύ αγοράκια, βουτυρομπεμπέδες, φλώροι, που μιλάνε για τα συναισθήματά τους και δεν ντρέπονται και να κλάψουν, μπέτα simp λουλούδες του καναπέ, μαλακοί και μαλθακοί, που δεν θα γίνουν ποτέ άντρες σωστοί.

Γιατί οι άντρες οι αυθεντικοί δεν είναι έτσι. Είναι σκληροί. Δυνατοί. Ανθεκτικοί. Δεν χρειάζεται να μιλάνε πολύ. Είναι άλφα. Κυρίαρχοι. Αυτοί είναι οι άντρες που κερδίζουν στη ζωή. Όλα τα άλλα είναι ψέματα και προπαγάνδα, για μια νέα τάξη πραγμάτων που οι άντρες θα χάσουν τα δικαιώματά τους, τα κεκτημένα τους δηλαδή, και θα ευνουχίζονται από παιδιά, μεγαλώνοντας σαν κοριτσάκια, μην τυχόν και εκφράσουν την αληθινή τους αντρική φύση, τη βιολογική. Οτιδήποτε woke προσπαθούν να μας πουλήσουν, ανήκει στο Σχέδιό τους, και ο άντρας ο αληθινός οφείλει να αντισταθεί.

—
Και αντιστέκονται φυσικά. Αντιστέκονται στρεφόμενοι στον νεοσυντηρητισμό, δηλαδή στον αλτ ραϊτισμό, δηλαδή στη δεξιά και στον μισογυνισμό. Θέλουν απεγνωσμένα να ανήκουν και να αισθανθούν ότι ταιριάζουν σε μια κοινωνία που αλλάζει με ρυθμό καταιγιστικό, και που οι προοδευτικοί γελάνε στα μούτρα τους και τους λένε αμόρφωτους και πρωτόγονους. Τους μένει μόνο το μίσος και η αντίδραση σε κάθε τι προοδευτικό. Κοροϊδεύουν με τη σειρά τους και βρίζουν τον προοδευτισμό, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να ξορκίσουν τον φόβο και την απειλή ότι κανείς πια δεν έχει ανάγκη αυτό που εκείνοι είναι, το μόνο πράγμα που τους έμαθαν να είναι. Γιατί η αρρενωπότητα που νομίζουν ότι είναι αυθεντική, είναι μια ύπουλη κοινωνική κατασκευή.

Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες Τέιτερζ υπάρχουν αλλά ξέρω ότι η τάση δεν είναι μόνο στο εξωτερικό. Το τι σχόλια έχω στο Tiktok είναι αποκαρδιωτικό. Και τα διαβάζω με ένα ενδιαφέρον κοινωνιολογικό και ανθρωπολογικό, με λένε «νεοταξίτισσα» μεταξύ πολλών κοσμητικών επιθέτων ως τον υπέρτατο χλευασμό, και αυτό που με θλίβει είναι ότι θα μπορούσαμε να μιλάμε για πολύ πιο σύνθετες έννοιες, να ανέβουμε επίπεδα και να αναλύουμε την Barbie και το beauty culture από σκοπιά μεταφεμινιστική και καπιταλιστική, να επαναπροσδιορίσουμε την αρρενωπότητα και να αποδομήσουμε το αντρικό βίωμα σε μια εποχή που η αυταπάτη της πατριαρχίας ως λογική δομή της κοινωνίας έχει κλονιστεί. Αλλά όχι. Ακόμα, το να αναφέρεις τη λέξη «γυναικοκτονία» ή το να πεις ότι ένα αστείο μπορεί να είναι σεξιστικό, σε κάνει φεμιναζί. Ειλικρινά, μου λείπει ο διάλογος που θα μπορούσαμε να είχαμε μαζί.

Η αρρενωπότητα περνάει κρίση και δεν έχουμε αρκετά θετικά πρότυπα της εξελιγμένης αρρενωπότητας. Ξέρεις τι έχουμε; Έχουμε τον Bedros Keuilian. Έναν φουσκωτό Ρωσοαμερικάνο εντρεπρενέρ που έχει χτίσει μια αυτοκρατορία που βασίζεται στην ανάγκη εκατοντάδων χιλιάδων αντρών να ανήκουν, και να επανακτίσουν την αίσθηση ότι η αρρενωπότητα που ξέρουν έχει αξία. Ο Μπέντρος προσφέρει πάρα πολλές υπηρεσίες, έχει γράψει και το βιβλίο Man Up (Γίνε Άντρας), αλλά η πιο γνωστή απ’ όλες είναι το Modern Day Knight Project, (Σύγχρονος Ιππότης), που πίστεψέ με, δεν έχει καμία σχέση με ρομάντζο ούτε μαγεία.

Το MDK πρότζεκτ είναι ένα bootcamp πρόγραμμα 75 ωρών για τα υπέρτατα άλφα μέιλς. Ο Μπέντρος λέει «κάποιοι θα το έλεγαν βασανιστήριο, αλλά εγώ το λέω ευκαιρία». Πάνε άντρες και πληρώνουν λεφτά για να τους έχουν κάτι τύποι με μούσκουλα και πούρα τρεις μέρες να κυλιούνται στη λάσπη (πάρα πολλή λάσπη), πάνω σε σύρματα και σε πέτρες, να κάνουν πεζοπορίες σε βουνά φορτωμένοι εξοπλισμό, να κυλιούνται ξανά για μεγάλες αποστάσεις, να τους κάνουν bullying, να τους ουρλιάζουν στα μούτρα και να τους κάνουν καψόνια στρατού, να μην τους αφήνουν να κοιμηθούν, να τους βάζουν να κάνουν ασκήσεις που προσομοιάζουν την εβδομάδα κόλασης (Hell Week) των Navy Seals για την οποία κανείς τους δεν έχει προπονηθεί, να τους πνίγουν σχεδόν με μάνικες νερό στη μούρη, μέχρι και να τους βάζουν να σκάψουν τον ίδιο τους τον τάφο και να μπαίνουν μέσα, για να μην μπορούν να αναπνεύσουν. Ένας άντρας πέθανε την 5η φορά που πραγματοποιήθηκε το πρόγραμμα. Εννοείται όλοι έχουν υπογράψει ότι το πρόγραμμα δεν έχει καμία ευθύνη για ό,τι συμβεί.

Ξέρεις πόσα πληρώνουν για το προνόμιο να κάνουν το MDK πρότζεκτ; Δεκαοκτώ χιλιάδες δολάρια ($18,000).

Αν ήθελα να γελάσω, θα έλεγα ότι αυτή είναι η πιο γκέι κραυγή βοήθειας που έχω δει ποτέ, να πληρώνεις για να είσαι τρεις μέρες βρεγμένος μέσα σε χαντάκια δίπλα σε άλλους άντρες που αγκομαχάνε, αυτή είναι η μόνη θεωρία δύο άκρων που ασπάζομαι, γιατί αλλιώς καλύτερα πλήρωσε ντομινατρίξ να στα κάνει αυτά, θα σου έρθει πιο φτηνά και στο τέλος άμα θέλεις θα κάνεις και σεξ, αλλά νομίζω ότι δεν σε νοιάζει αυτό τελικά.

Όμως δεν είναι καθόλου αστείο. Αυτό που είναι το λιγότερο αστείο απ’ όλα, είναι ότι έχουν φτιάξει και το Squire πρόγραμμα για έφηβα αγόρια, από 13-14 χρονών. Στέλνουν τα αγοράκια μαζί με τους πατεράδες, ώστε τα αγοράκια να γίνουν «άντρες». (Γιατί τα δεδομένα τραύματα της παιδικής ηλικίας δεν είναι αρκετά, οπότε ας προσθέσουμε μερικά). Στα πλεονεκτήματα μάλιστα του προγράμματος αναφέρεται το ότι «δεν θα φέρεται πια σαν παιδί». Το αφήγημα είναι ανατριχιαστικά ακριβές από την ανάποδη. Ότι η κοινωνία θέλει τα αγόρια αδύναμα και μαλθακά και το Χόλιγουντ προβάλλει το πρότυπο του υποτακτικού λούζερ, και πρέπει να προστατεύσεις τον γιο σου από τη θηλυκοποίηση που θέλουν *αυτοί*.

«Αυτοί» είμαστε εμείς που θέλουμε τα παιδιά να είναι παιδιά. Αυτοί είμαστε εμείς που θέλουμε οι άντρες να είναι ολόκληροι άνθρωποι και όχι μισοί. Γιατί η πατριαρχία έχει τραβήξει πάνω στην ανθρώπινη υπόσταση μια κάθετη γραμμή, κι έχει πει από δω είναι τα αρρενωπά χαρακτηριστικά, δύναμη, αντοχή, προστασία, λογική, κι από δω τα θηλυκά, γλυκύτητα, φροντίδα, επικοινωνία, συναίσθημα. Αλλά οι γυναίκες επιτρέπεται να δανειστούν λίγο από τα αρρενωπά, γιατί το να είσαι «αντράκι» είναι θετικό, ενώ το να θες οτιδήποτε θηλυκό, είναι ντροπιαστικό.

Το ζητούμενο δεν είναι να είσαι άντρας σε επαφή με τη «θηλυκή σου πλευρά». Δεν υπάρχει πλευρά θηλυκή κι αρσενική. Το ζητούμενο είναι να είμαστε ολόκληροι άνθρωποι, να ζούμε όλο το φάσμα της ανθρωπινότητας, αλλιώς καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε αυτό-ακρωτηριασμό και φυλακή. Η στερεοτυπική αρρενωπότητα θέλει τους άντρες να ζουν μισή ζωή.

Πρέπει να προστατεύσουμε τα αγόρια μας. Τα κορίτσια μπορεί να κινδυνεύουν από τα πρότυπα ομορφιάς του ίνσταγκραμ και του Tiktok, στην ολιγαρχία της προσδοκούμενης θηλυκότητας, αλλά τα αγόρια κινδυνεύουν να χάσουν την ίδια τους την ανθρώπινη διάσταση, στον βωμό της αρρενωπότητας

*Η Ειρήνη Γεωργή είναι σύμβουλος dating και συγγραφέας του βιβλίου “Αυτός που θέλουν οι γυναίκες, οδηγός dating για άντρες από μια φεμινίστρια”. Μπορείς να τη βρεις στο irinigeorgi.com  Την ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση του κειμένου!

Sian Norris*

Υπάρχει η τάση όταν κοιτάμε την χρηματοδότηση ενάντια στα θέματα φύλου να τοποθετούμε την Ευρώπη ως θύμα κακόβουλων δυνάμεων στις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Πρόκειται για κάτι απόλυτα ανακριβές. Παρακαλώ πολύ, όσον αφορά το ζήτημα της συγκέντρωσης χρημάτων για την απαγόρευση της άμβλωσης, η Ευρώπη τα καταφέρνει πολύ καλά από μόνη της! Ως ιδρυτής και διευθυντής του Φόρουμ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Σεξουαλικά και Αναπαραγωγικά Δικαιώματα ο Neil Datta μου είπε, «Το κίνημα ενάντια στα έμφυλα δικαιώματα είναι λίγο πολύ εγχώριο φαινόμενο. Οι Αμερικάνοι έχουν σημαντικό ρόλο. Δεν είναι όμως απλά εξωτερική διείσδυση στους αθώους Ευρωπαίους που διαφορετικά θα ήταν υπέροχα προοδευτικοί».

Από τα 702 εκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν από πενήντα τέσσερα κινήματα ενάντια στα έμφυλα δικαιώματα μεταξύ του 2009 και του 2018, τα 437 εκατομμύρια συνολικά προέρχονταν μέσα από την Ευρώπη, σύμφωνα με την έρευνα που διεξάχθηκε από τον Datta. Οι χρηματοδότες αυτοί περιλαμβάνουν θρησκευτικά ιδρύματα, οικονομικές ελίτ όπως πλούσιους επιχειρηματίες, και ιδρύματα ιδρυμένα από αριστοκράτες. Επειδή μιλάμε για την Ευρώπη, οι αριστοκράτες αυτοί κατάγονται από οικογένειες που κάποτε κυβερνούσαν τη περιοχή – από τη δυναστεία των Αψβούργων ως τους απογόνους του Γερμανού Κάιζερ. Συναντιόνται στις συνόδους της Agenda Europe και στο ετήσιο Παγκόσμιο Κογκρέσο των Οικογενειών (World Congress of Families)· έχουν γραφεία στα κέντρα λήψεων πολιτικών αποφάσεων της περιοχής όπως σε Βρυξέλες και Γενεύη· και χρηματοδοτούν κόμματα που είναι εναντίον των έμφυλων δικαιωμάτων, ακτιβιστές, δημόσιες καμπάνιες και νομικές υποθέσεις.

Στη καρδιά της Ευρώπης το κίνημα εναντίον των έμφυλων δικαιωμάτων είναι η CitizenGO, μια οργάνωση που είναι δικτυωμένη με Αμερικάνικες, Λατινοαμερικάνικες και Αφρικανικές οργανώσεις όπως και ενδοευρωπαϊκά. Το να προσπαθήσουμε να βρούμε τους χρηματοδότες της CitizenGO μπορεί να μας βοηθήσει να χαρτογραφήσουμε τους υποστηρικτές άνδρες και γυναίκες στη περιοχή, χάρη στους οργανωτικούς δεσμούς της οργάνωσης με την Agenda Europe, το ισπανικό ακροδεξιό κόμμα Vox, την One of Us Initiative και τους σημαντικούς παράγοντες ενάντια στα έμφυλα δικαιώματα όπως οι Brian Brown και Alexey Komov στο Παγκόσμιο Κογκρέσο Οικογενειών.

Σε συνδυασμό με την Hazte Oir, η CitizenGO ξόδεψε συνολικά 32,7 εκατομμύρια δολάρια σε ακτιβισμό κατά των έμφυλων δικαιωμάτων μέσα στην Ευρώπη στο διάστημα από το 2009 ως το 2078. Το υλικό της αναφέρει πως «χρηματοδοτείται πλήρως από μικρές διαδικτυακές δωρεές που οργανώνονται από χιλιάδες πολίτες σε ολόκληρο το κόσμο». Το 2021 συγκέντρωσε 4,9 εκατομμύρια δολάρια από δωρητές – σχεδόν τα διπλά από το εισόδημα της το 2019 με 2,7 εκατομμύρια. Ο ιδρυτής της Ignacio Arsuaga υποστηρίζει πάντοτε πως ούτε η Hazte Oir ούτε και η CitizenGO παίρνει χρήματα από ομάδες στις ΗΠΑ καθώς το «99% του  ετήσιου προϋπολογισμού ύψους 1,9 εκατομμυρίων ευρώ της Hazte Oir προέρχεται από δωρεές Ισπανών πολιτών. Η CitizenGO συγκεντρώνει 30000 με 40000 ευρώ κάθε μήνα από 1.2 εκατομμύρια μέλη που έχει εγγράψει σε όλο το κόσμο από την δημιουργία της τον Οκτώβριο».

Η επιμονή της CitizenGO πως χρηματοδοτείται από τη βάση είναι σημαντική στη στρατηγική των εκστρατειών της, και για την κατανόηση εκ μέρους μας πως οι ακροδεξιές αντιρρήσεις στην άμβλωση εισέρχονται στη κεντρική σκηνή. Πρώτα η ιδέα πως το κίνημα κατά των αμβλώσεων χρηματοδοτείται με δωρεές των 5€ από απλούς υποστηρικτές στηρίζεται στην στρατηγική της Agenda Europe του να τοποθετεί το κίνημα κατά των έμφυλων δικαιωμάτων ως Δαβίδ απέναντι στο Γολιάθ της Βιομηχανίας Εκτρώσεων Α.Ε. – με την τελευταία να παρουσιάζεται ως καλά χρηματοδοτούμενος σατανικός κολοσσός αποφασισμένος να τσακίσει τις επιθυμίες των καλών θεοσεβούμενων αντιπάλων του.

Δεύτερο, με το να δείχνει χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια μικρές μεμονωμένες δωρεές, η CitizenGO μπορεί να ισχυριστεί πως αντιπροσωπεύει τη σιωπηλή πλειοψηφία, υποστηρίζοντας πως η αντίθεση στην άμβλωση και τα δικαιώματα των LGBTIQ ατόμων είναι η τυπική άποψη, η οποία αγνοείται από τις υπέρ των αμβλώσεων ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και/ή των εθνικών κυβερνήσεων.

Η CitizenGO, ωστόσο, επωφελείται επίσης και από δωρεές των ελίτ. Ενώ είναι αλήθεια πως λαμβάνει πολλές μεμονωμένες δωρεές από το κοινό, έχει υποστηριχθεί επίσης από μεγάλες δωρεές από πλούσιους και με σημαντική επιρροή επιχειρηματίες. Ένα έγγραφο που διέρρευσε αποκάλυψε πως ο David Alvarez της Eulen έδωσε 20000€, ενώ ο Isidoro Alvarez, ιδρυτής της El Corte Ingles και η επιχειρηματίας Esther Koplowitz έδωσαν από 10000€. Δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από τον Neil Datta έδειξαν πως ο Juan-Miguel Villar Mir, μέλος της πέμπτης πιο πλούσιας οικογένειας της Ισπανίας είναι υποστηρικτής· περιλαμβάνει επίσης τον Jose Luis Bonet Ferrer, της οικογένειας πίσω από τη κρασιά Freixenet.

Επιπλέον, κάθε άλλο παρά προερχόμενη από τις πλατιές μάζες, η έρευνα που δημοσίευσε ο Neil Datta σε αναφορά με τίτλο Η Κορυφή του Παγόβουνου αποκάλυψε πως η CitizenGO συγκέντρωσε αρχικό κεφάλαιο 600.000 δολαρίων από «τη στήριξη γενναιόδωρων επιχειρηματιών και πολιτών». «Για να στήσεις τη τεχνολογική υποδομή για να έχεις την CitizenGO, αυτό χρειάστηκε ένα συγκεκριμένο πσοός χρημάτων για να πληρωθεί», εξήγησε ο Datta κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας. «Χρειάζεσαι πρώτα τη τεχνολογική υποδομή για να αρχίσεις να δημιουργείς αυτές τις αιτήσεις και μετά μπορείς να αρχίσεις να προσελκύεις χρήματα».

Το 2018, το γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι Arte αποκάλυψε πως η CitizenGO είχε ξεκινήσει έρανο για να προσελκύσει πιθανούς χρηματοδότες. Ο Arsuaga μοίρασε ένα πλάνο δράσης που περιέγραφε τους σκοπούς του:

«Η CitizenGO θα δημιουργήσει κοινωνικό όφελος που πιστεύουμε πως θα επηρεάσει την ανθρώπινη ιστορία. Οι αμβλωτιστές, το ομοφυλοφιλικό λόμπι, οι ακραίοι εκοσμικευτές, και οι υπέρμαχοι της σχετικοποίησης θα βρεθούν πίσω από το φραγμό της CitizenGO. Η πλατφόρμα όχι μόνο θα καταδικάσει τους ελιγμούς ενάντια στην ελευθερία, αλλά και θα κινητοποιηθεί επίσης εναντίον της κοινής γνώμης σε χώρες σε όλο το κόσμο, και θα μπορέσουμε να επηρεάσουμε τις αποφάσεις πολιτικών και επιχειρηματιών».

«Αν ρίξεις μια ματιά σε ποιους έστειλε αυτές τις επιστολές… και μετά συγκρίνεις αυτό με τα μέλη γενικότερα», μου είπε ο Datta. «Υπάρχει αντιστοιχία – Brian Brown, Luca Volonte. Έγραψε επίσης σε κάποιους ανθρώπους στην Αγία Έδρα, αξιωματούχους του Βατικανού, ξέρουμε πως ένα από τα άτομα στο συμβούλιο που ονομάζεται Δρ. Garcia Jones τυχαίνει να είναι ο σύμβουλος ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Αγίας Έδρας στην Οργάνωση Αμερικάνικων Κρατών. Φαίνεται έτσι πως στάθηκε τυχερός πως σχεδόν κάθε δωρητής στον οποίο έγραψε να είναι υποστηρικτικός κατά κάποιο τρόπο». Ο Brian Brown είναι σημαντικός κρίκος της αλυσίδας εναντίον των έμφυλων δικαιωμάτων.

Η CitizenGo δέχεται συμβουλές «κάθε δυο μήνες πάνω κάτω» από έναν «σημαντικό ειδικό» στη χρηματοδότηση και τη τεχνολογία που «πληρώνεται από τον Brian Brown». Ο ειδικός ήταν ο Darian Rafie, συνεργάτης του Brown σε μια αμερικάνικη οργάνωση με το όνομα ActRight που αυτοπαρουσιάζεται ως «διαμεσολαβητής για τη δράση συντηρητικών», και που βοηθά συντηρητικές εκστρατείες  με συμβουλές πως να κάνουν συλλογή υπογραφών και άσκηση πίεσης μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Μαζί με τη βοήθεια του Rafie, το openDemocracy ανέφερε πως φαίνεται πως «η ActRight πλήρωσε μισθούς για ένα υπάλληλο της CitizenGo το 2013, ισχυρισμό που ο Rafie δεν αρνείται σε σχολιασμό μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου». Η έρευνα από τον Neil Datta αποκάλυψε πως η CitizenGo είχε συμβόλαιο με την ActRight σχετικά την οικονομική στήριξη. Αναφέρει, «η ActRight θα στηρίξει την CitizenGo (μέλος της ActRight Global) με ένα ετήσιο ποσό 50 χιλιάδων δολαρίων Ηνωμένων Πολιτειών, μέσω άμεσης συνεισφοράς». Το συμβόλαιο επίσης επιβεβαιώνει πως «ο Brian Brown θα συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο της CitizenGo».

Το κίνημα κατά των έμφυλων δικαιωμάτων είναι διεθνές, είναι δικτυωμένο, και βασίζεται στο διεθνή πλούτο για να φέρει την εξτρεμιστική του ιδεολογία για τα γυναικεία σώματα στην καθημερινότητα. Μεγάλο μέρος του ακτιβισμού κατά των έμφυλων δικαιωμάτων στην Ευρώπη πληρώνεται από μεμονωμένα ιδρύματα, που συχνά συνδέονται με γνωστούς πολιτικούς, πλούσιους επιχειρηματίες, ή τους απογόνους της παλιάς αριστοκρατίας της Ευρώπης – που τουλάχιστον μερικοί από αυτούς έχουν ιστορικούς δεσμούς με το ναζιστικό, φασιστικό και φαλαγγιστικό καθεστώς του εικοστού αιώνα.

Και το Ίδρυμα για τις Οικογενειακές Αξίες (Stiftung für Familienwerte) και το Ευρωπαϊκό Ίδρυμα Οικογένειας έχουν σχέσεις με παλιά τζάκια. Το τελευταίο δημιουργήθηκε από το Κόμη Albrecht Graf von Brandenstein-Zeppelin, ενώ το Ίδρυμα Οικογενειακών αξιών χρηματοδοτήθηκε από μια σειρά από αριστοκράτες Γερμανούς. Μια ακόμη Γερμανίδα αριστοκράτισσα, η Πριγκίπισσα Gloria von Thurn und Taxis, δώρισε στο Παγκόσμιο Κογκρέσο Οικογενειών, και στήριξε τον ακροδεξιό πρώην σύμβουλο του Trump, με τα (αποτυχημένα) ευρωπαϊκά εγχειρήματα του.

Το ότι η ευρωπαϊκή ευγένεια θέλει να δαπανήσει τις προγονικές της περιουσίες σε καμπάνιες για την υπονόμευση των αναπαραγωγικών και σεξουαλικών ελευθεριών των γυναικών δεν αποτελεί έκπληξη: είναι μια δημογραφική ομάδα που επιθυμεί να αποκαταστήσει μια φυσική τάξη ριζωμένη στο φασιστικό μυθικό παρελθόν, όταν οι παλιές οικογένειες κυριαρχούσαν. εν τέλει, οι εύποροι χρηματοδότες του κινήματος κατά των έμφυλων δικαιωμάτων είναι εκείνοι που οι πρόγονοι τους κάποτε κυβερνούσαν την Ευρώπη – που είχαν τεράστια επιρροή πάνω στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και που θεωρούσαν τη γη και το πλούτο τους ως το ελέω θεού δικαίωμα τους.

Ακόμη και όταν η αριστοκρατική επιρροή εξασθενούσε μετά το 1^ο ΠΠ, η παλιά αριστοκρατία εν μέρει προστατεύτηκε από το φασιστικό, ναζιστικό και φαλαγγιστικό καθεστώς. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα να καταλάβει κανείς γιατί η γαιοκτήμονες συντάσσονταν με την ακροδεξιά εναντίον σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κινημάτων που σάρωναν ολόκληρη την Ευρώπη μετά τον 1^ο ΠΠ. Αυτά ήταν τα κινήματα που ήθελαν να τελειώσουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα που πλούτισαν την αριστοκρατική τάξη.

Επιπλέον,  η περίοδος ακμής των αριστοκρατών ήταν μια εποχή ξέφρενης αποικιοκρατίας και ανεξέλεγκτου λευκού σοβινισμού. Οι αριστοκρατικές οικογένειες έκαναν το πλούτο τους από την εκμετάλλευση των άλλων· τους έλεγαν πως το δικαίωμα τους να το κάνουν προέρχονταν από το Θεό· και στη διάρκεια του ζενίθ τους η λευκή σοβινιστική κυριαρχία περνούσε δίχως αμφισβήτηση. Όσοι αμφισβητούσαν αυτή την ανισότητα υπέφεραν τις συνέπειες.

«Υπάρχουν αυτά τα ιδρύματα», μου είπε ο Datta. «Και όλα συνδέονται μεταξύ τους. Και χρηματοδοτούν διαφορετικά πράγματα. Αυτό σημαίνει πως έχουμε και στην Ευρώπη ένα οικοσύστημα παρόμοιο που είναι πολύ παρόμοιο με αυτό που η Jane Mayer περιέγραψε στις Ηνωμένες Πολιτείες με το βιβλίο της Dark Money. Έτσι δεν είμαστε πιο ενάρετοι από τους Αμερικάνους, έχουμε και εμείς αυτούς τους ανθρώπους».

Το γεγονός πως πλούσιοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν τις περιουσίες τους στον εξτρεμισμό εναντίον των αμβλώσεων μας λέει κάτι ανησυχητικό για την κανονικοποίηση αυτής της ιδεολογίας: ο στόχος αυτός είναι πλέον διαστρεβλωμένος ως μια επένδυση που αξίζει με την πιθανότητα μελλοντικών κερδών.

*Απόσπασμα από το βιβλίο Bodies Under Siege: How the Far–Right Attack on Reproductive Rights Went Global (Verso, 2023) που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Verso. Η Sian Norris είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος-ερευνήτρια και ακτιβίστρια. Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

Πηγή: Sian Norris: Ποιος Χρηματοδοτεί το Κίνημα Κατά των Αμβλώσεων στην Ευρώπη; – null (wordpress.com)

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Έλλη Στούρνα*

Η τσέχα πρωταθλήτρια του Τέννις, Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, είχε κάποτε δηλώσει: «Οι ταμπέλες ταιριάζουν στην αρχειοθέτηση. Οι ταμπέλες ταιριάζουν στα ρούχα. Οι ταμπέλες δεν ταιριάζουν στους ανθρώπους».

Είναι, όμως, πράγματι έτσι;

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει κοντινούς μου ανθρώπους, καθώς και αναγνωρίσιμα πρόσωπα στο διαδίκτυο να δηλώνουν ότι σιχαίνονται τις ταμπέλες, ότι δεν τους/τις αντιπροσωπεύουν ή ότι τις θεωρούν περιττές και συχνά περιοριστικές.

Τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει τις ταμπέλες να ακούγονται τόσο απωθητικές σε μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων και γιατί είναι, κατά τη γνώμη μου, κρίμα να επικρατεί αυτή η θέαση;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Εγώ, η γράφουσα, είμαι μία vegan, φεμινίστρια, queer, πτυχιούχος ιστορίας και φιλοσοφίας της επιστήμης, αρθρογράφος, co-founder της Vegan Life NGO, γατομαμά, γυναίκα, γεννημένη εξαρχειώτισσα που κατοικεί πλέον στο Παγκράτι, και πολλά πολλά ακόμη που, λιγότερο ή περισσότερο, αποτελούν ταμπέλες που με χαρακτηρίζουν.

Όλα αυτά είμαι εγώ αλλά συνάμα και άλλα τόσα που μπορεί να επιλέξω να μην μοιραστώ ποτέ, ή να επιλέξω να τα μοιραστώ κάποτε. Όλα όσα προανέφερα όμως είναι ταμπέλες και ταμπέλες που εγώ επέλεξα να τοποθετήσω, να μοιραστώ ή ακόμα και να δημιουργήσω. Συνάμα, όμως, είμαι και ένας άνθρωπος που τον ενοχλούν οι ταμπέλες. Πώς γίνεται αυτό;

Υποθεση ταμπέλες: Πότε ενοχλούν και πότε όχι; 

Δε θα σου πω όμως ψέματα. Τις ταμπέλες που με χαρακτηρίζουν θέλω να μπορώ να τις επιλέγω εγώ για μένα. Αν έρθεις, δηλαδή, εσύ που δεν με γνωρίζεις και πεις ότι είμαι οτιδήποτε που εγώ δεν νιώθω ότι το πρεσβεύω, είναι δεδομένο ότι δεν θα δεχτώ να μου φορέσεις μία άσχετη ταμπέλα απλώς και μόνο επειδή εσύ το θέλησες. Αυτός είναι ίσως ο πρώτος λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τόσο πολύ τις ταμπέλες.

“Γιατί, μεγαλώνοντας στην κοινωνία αυτή που ζούμε, πολύ συχνά μας φοράνε από μικρά παιδιά κάθε είδους ταμπέλες που εμείς δεν επιλέξαμε”

«Η ωραία του σχολείου», «το φυτό», «η φλύαρη», «ο Αλβανός», «η ξανθιά», «η καλή μαθήτρια», «ο εκκεντρικός» και τόσα μα τόσα πολλά ακόμα. Είναι ταμπέλες που συχνά ακούμε για εμάς από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας.

Οι γονείς, η ευρύτερη οικογένεια, οι συμμαθήτριες και συμμαθητές, τα παιδιά της γειτονιάς, πολλές φορές μας παγιδεύουν μέσα σε δεσμευτικές ετικέτες τις οποίες μπορεί να προσπαθούμε ύστερα για χρόνια να τις βγάλουμε από πάνω μας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως υπάρχει και η σχετική λαϊκή ρήση: «Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα».

“Το να βγάλεις από πάνω σου μία ταμπέλα που σου φορέθηκε με το ζόρι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση”. 

Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις ταμπέλες δεν μπορούν να μας τις φορέσουν μόνο οι γύρω μας. Τις ταμπέλες μπορούμε κάλλιστα να τις φορέσουμε και εμείς σε εμάς, και αυτό είναι ίσως, η πιο απελευθερωτική πράξη.

Από τότε που με θυμάμαι, αγαπούσα πολύ τις ταμπέλες. Οι ταμπέλες με έκαναν να νιώθω ότι ξέρω ποια είμαι – ή έστω ποια θέλω να είμαι. Οι ταμπέλες με βοηθούσαν να βρω τα άτομα που μου ταιριάζουν και να με κάνουν να νιώθω ότι ανήκω, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σε διάφορες «οικογένειες» ανθρώπων που μοιράζονταν κοινή ταυτότητα με εμένα.

Δημόσια, η ταμπέλα που φέρω πάνω μου τα τελευταία χρόνια είναι αυτή της «vegan feminist witch». Η ταμπέλα αυτή έχει φέρει κοντά μου εκατοντάδες ανθρώπους και έχει ίσως απομακρύνει άλλους τόσους. Γιατί αυτή είναι, μεταξύ άλλων, μία από τις ενδιαφέρουσες συνέπειες που έχει η επιλογή του να φοράμε ταμπέλες: Οι ταμπέλες αποτελούν ένα εξαιρετικό φίλτρο για το ποιοι άνθρωποι θα σε πλησιάσουν και ποιοι θα νιώσουν απώθηση για όσα πρεσβεύεις. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση, ειδικά αν είσαι άτομο που έχει ανάγκη την αποδοχή των γύρω του.

Οι ταμπέλες που εγώ επιλέγω να μου τοποθετήσω:

Vegan

Η ταμπέλα του ότι είμαι vegan μου χάρισε κάποιους από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Αποτέλεσε για μένα μία μαγική αφετηρία ενός απίστευτου ταξιδιού χωρίς τέλος. Με ανάγκασε να ευθυγραμμίσω τις αξίες με τις πράξεις μου.

Με δικτύωσε με ένα σύμπαν ανθρώπων που ξέρουν να κοιτούν πολύ πέρα από τα προσωπικά τους συμφέροντα. Και με έφερε πολύ πιο κοντά στη φύση. Μου έμαθε να διαβάζω ετικέτες, συστατικά και πιστοποιήσεις. Να γνωρίζω τι φοράω, τι τρώω και τι καταναλώνω. Η ταμπέλα του να είμαι vegan είναι μία ταμπέλα που μου άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή.

Feminist

Και, ύστερα, η ταμπέλα του ότι είμαι φεμινίστρια, με βοήθησε να ενδυναμωθώ και να επιμορφωθώ σε ζητήματα ισότητας και διαθεματικότητας. Με έφερε κοντά με άλλα άτομα που έχουν κοινούς στόχους και ανησυχίες και μου χάρισε στιγμές μοναδικής σύνδεσης αλλά και αφύπνισης. Να αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση τα άτομα που ζουν γύρω μου και έχουν διαφορετικά βιώματα από τα δικά μου. Με έκανε να νιώσω λιγότερο μόνη για όσες φορές αδικήθηκα ή κακοποιήθηκα.

Witch

Και πάμε κάπου πίσω, 20 χρόνια τουλάχιστον, όταν κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι με μία σκούπα και δήλωνα χωρίς αμφιβολία ότι είμαι μάγισσα. Αρνιόμουν να κόψω τα μαλλιά μου για να μη μειωθούν οι μαγικές μου δυνάμεις και λάτρευα να ανακατεύω ό,τι συστατικό έβρισκα μέσα στο σπίτι, υποστηρίζοντας ότι έκανα μαγικά ξόρκια.

Όταν πλέον μπήκα στο Πανεπιστήμιο, έμαθα την αληθινή ιστορία των μαγισσών: Γυναίκες που τιμωρήθηκαν γιατί ήταν διαφορετικές από την υπόλοιπη κοινωνία. Γυναίκες που βασανίστηκαν επειδή ήταν γυναίκες. Και όταν πια μία μέρα μία διαβόητη γραφική φιγούρα της τηλεόρασης δήλωσε δημόσια ότι έχει «πρόβλημα με τις βίγκαν λεσβίες μπαχαλοσατανίστριες μάγισσες», ένιωσα ότι η ταμπέλα της μάγισσας με αντιπροσωπεύει περισσότερο από ποτέ. Γιατί μάγισσα είναι μία γυναίκα που παλεύει να είναι αυτό που νιώθει, σε μία κοινωνία που την τιμωρεί απλώς και μόνο επειδή είναι διαφορετική.

Ταμπέλες

Είναι, άραγε, τελικά, τόσο κακό, τόσο προβληματικό, τόσο απωθητικό το γεγονός ότι επέλεξα και επιλέγω αυτές τις ταμπέλες για μένα; Ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα στο να τολμάς και να λες ρητά ποια είσαι και τι πρεσβεύεις; Οι αξίες μας και η ταυτότητά μας δεν θα έπρεπε να είναι παράσημα που επιλέξαμε και φοράμε περήφανα; Το να δηλώνεις ότι είσαι κάτι είναι μία πολύτιμη εξομολόγηση αλλά και μία δέσμευση για συνέπεια.

Οι ταμπέλες σε εξαναγκάζουν να είσαι συνεπής με όσα λες ότι πρεσβεύεις. Οι ταμπέλες σου ανοίγουν τις πόρτες σε κλειστές και συχνά δεμένες κοινότητες ανθρώπων οι οποίοι σε θεωρούν συχνά «οικογένεια», και απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, απέναντι στις κοινές σας αξίες, έχεις μία υποχρέωση για ιδεολογική συνέπεια, για συνέπεια λόγων και έργων. Μήπως όταν δεν θέλεις να δηλώνεις δημόσια μία ταυτότητα είναι επειδή φοβάσαι να είσαι συνεπής προς αυτή; Μήπως είναι επειδή δεν αντέχεις να σε βλέπουν οι γύρω σου ως κάτι διαφορετικό;

Μην ξεχνάμε ότι κανένας άνθρωπος δεν υπάρχει χωρίς καθόλου ταμπέλες

Το φύλο, το επάγγελμά μας, η οικογενειακή κατάσταση, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, το κοινωνικό και μορφωτικό επίπεδο, τα χόμπι μας κ.ο.κ. συχνά αποτελούν ταμπέλες που φοράμε ασυναίσθητα πάνω μας. Γιατί, λοιπόν, να μην επιλέξουμε στην τελική συνειδητά ποιες από αυτές τις ταμπέλες μας αντιπροσωπεύουν;

Το να φοράμε ταμπέλες δημόσια έχει μία ακόμη “βαριά” συνέπεια: Μας καθιστά εκπροσώπους της κοινότητάς μας. Όποιο άτομο μας γνωρίσει, μας ξεκινάει τις ερωτήσεις για να καταλάβει καλύτερα την ταμπέλα μας.

Άλλοτε καλοπροέραιτες και άλλοτε ειρωνικές, οι ερωτήσεις δεν παύουν να έρχονται. Πόσο εξοντωτικό να πρέπει να εξηγείς διαρκώς αυτό που είσαι… Έχει, όμως, και πάλι η κατάσταση αυτή ένα μεγάλο θετικό, που επισκιάζει με σιγουριά την κούραση που νιώθεις: Η ταμπέλα που έβαλες πάνω σου σου δίνει την ευκαιρία να μιλήσεις για όσα είσαι και πιστεύεις.

Σου δίνει την ευκαιρία να σπάσεις τους μύθους που επικρατούν, να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, και να φέρεις τους άλλους ανθρώπους πιο κοντά σ’ εσένα και στην κοινότητά σου.

Οι ταμπέλες είναι ένα εργαλείο μαγικό που δυστυχώς συχνά υποβαθμίζουμε. Η αίσθηση του ανήκειν, η ενδυνάμωση μέσα από τις νέες σχέσεις με ανθρώπους που έχουν κοινή ταυτότητα, η δικτύωση, η εύρεση χρήσιμων πληροφοριών, η αναγνώριση των κοινών προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε καθώς και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας είναι πάντα πιο εύκολη όταν αγκαλιάζουμε τις ταμπέλες μας και τις φοράμε περήφανα πάνω μας.

Κι ύστερα από όλα αυτά που σου ανέλυσα παραπάνω, θα ήθελα να μου απαντήσεις ειλικρινά: Οι ταμπέλες δεν είναι τόσο κακές τελικά, δεν νομίζεις;

*Η Έλλη Στούρνα, πτυχιούχος στην ιστορία και φιλοσοφία της επιστήμης και συνιδρύτρια της ΜΚΟ Vegan Life, είναι μια βίγκαν φεμινίστρια μάγισσα, η οποία απαιτεί την κλιματική δικαιοσύνη, είναι μια Αθηναία queer γυναίκα που εφαρμόζει τη διαθεματικότητα στην καθημερινή της ζωή και τον ακτιβισμό της. Μαζί με τον Κώστα Γωνιανάκη, παρουσιάζουν την πρώτη vegan εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση, η οποία είναι διαθέσιμη και στο YouTube.

ΠΗΓΗ: https://itsestella.com/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ