σεξεργασία

The Sun

The Sun 640 480 positiv

Photo by Rajiv Bajaj on Unsplash

for the english version click here

Σαγήνη*

Κάθε πρωί ήταν η πιο δύσκολη ώρα της μέρας, κάθε ξύπνημα ήταν ένας βασανισμός. Από τον πρώτο χτύπο του ρολογιού ο οποίος γινόταν κατά τις 9 , άνοιγα τα μάτια μου. Μαζί με τα παράθυρα του εαυτού μου άνοιγαν και τα αλουμινένια πάνω από μια εκθετικά παρανοϊκά πόλη ,κάπου στο κέντρο της Αθήνας, στο κέντρο της Ελλάδας. Ένας υπεροργανισμός σαν μια φωλιά μυρμηγκιών ,όπου όλοι συνεργάζονταν για την προστασία της βασίλισσας: το χρήμα και τον έρωτα. Για μένα ήταν το κέντρο του κόσμου.

Μαζί με την πρωινή μου ρουτίνα ξεκινούσαν αυτόματα οι ταχυπαλμίες , ο φόβος και η έξαψη για την ημέρα μου. Δεν ήμουν μια συνηθισμένη φοιτήτρια. Δεν πήγαινα στην σχολή , δεν έτρωγα στη λέσχη και δεν μου έστελναν λεφτά οι γονείς μου. Πάντα είχα κάτι παραπάνω από τα απαραίτητα για εμένα και αυτούς που έως τώρα βλέπω σαν δικά μου παιδιά, τους φίλους μου. Μέσα στις εστίες υπήρχαν κατεστραμμένα περιβάλλοντα , με τάση στην μετεφηβεία , τις καταχρήσεις και την αντιμετώπιση της ζωής σαν βιντεοπαιχνίδι. Εάν παίξω καλά , ίσως και ζήσω. Ήταν προνόμιο να μπορώ να εκπληρώνω όλα τα παραπάνω με την συμβολή χρημάτων. Και κάπου εδώ πρέπει να έρθω σε επαφή με τα συναισθήματα μου.

Έως και τώρα αντιμετωπίζω τον εαυτό μου σαν ένα τρίτο άτομο, σκέφτομαι τι θα ένιωθε κάποιος στην θέση μου και αποφασίζω να μιλήσω για αυτά όποτε με ρωτάνε. Μα τώρα , και σήμερα και καθώς τα χέρια μου τρέχουν στο πληκτρολόγιο – μακάρι να ήμουν μια από τις κλασσικές , να έγραφα σε λευκό χαρτί με μαύρα γράμματα- θα εκφραστώ αυθεντικά και αφιλτράριστα , γιατί αυτό είναι η κατάρα της γραφής.

Πίσω στην πρωινή μου επιτηδευμένη κινηματογραφική ζωή. Πάντα πρόσεχα την υγιεινή μου , γιατί έτσι ήταν οι κανόνες της εργασίας. Περιποιημένα άκρα , σαγηνευτική μυρωδιά, ολόισιο ξανθό μαλλί, προσεγμένα και διακριτικά βαμμένη- δεν ήθελες να μοιάζεις με γυναίκα άλλωστε, μα με κοριτσάκι- σώμα χωρίς τρίχες , γιατί έτσι επιτάσσουν τα κοινωνικά πρότυπα και η πορνοπαιδεία για την γυναίκα . Αυτή η σιχαμένη απάθεια που κάθε μέρα έβγαζα από την ντουλάπα και με εφοδίαζε για να αντέξω την ζωή. Ποτέ δεν χώνεψα την ιδέα πως είμαι το ωραίο φύλο. Ωραία κάνει μια γυναίκα η αιχμηρότητα του όχι της , η τρεχούμενη φαντασία του χιούμορ της, η δυναμικότητα της στοργής της, η ακατέργαστη διανόηση της και εγώ πάντα ήμουν ωραία στα μάτια των άλλων για τα δικά μου μάτια. Αυτό ήταν ανέκαθεν μια στενάχωρη απεικόνιση του εαυτού μου στα κεφάλια των άλλων. Φαντάζομαι πως η ευαισθησία σε αυτόν τον κόσμο , είτε θα σε κάνει να καταστρέψεις τον εαυτό σου ή τους υπόλοιπους, και εγώ επειδή είμαι μετρημένη, η σκέψη μου απαρτίζεται από αλληλουχίες, αποφάσισα να τα κάνω ένα- ένα.

Ένα μήνυμα , με μια διεύθυνση για ένα σπίτι ή ένα ξενοδοχείο , ένας αριθμός δωματίου ή ορόφου και ένα όνομα ήταν αυτά που περίμενα πάντα, μα ποτέ δεν ήθελα να έρθουν. Ερχόντουσαν από την dealer μου, μια γυναίκα που πληρωνόταν να μου κλείνει ραντεβού με άντρες κατά κύριο λόγο, με σκοπό να τους κάνω μασάζ. Κυρίως αυτό έλεγα στους γύρω μου . Με ενημέρωνε για όλες τις ιδιαιτερότητες τους, αφού πρώτα είχε πάει η ίδια σε αυτούς ,για λόγους ασφαλείας. Αυτά τα μηνύματα με διέκοπταν από ένα γέλιο και έφερναν στην επιφάνεια την κυνικότητα και την αρρώστια που συνοδεύει τις υπάρξεις μας. Ανέβαζαν από αυτήν την βαθιά και απύθμενη λίμνη του συλλογικού ασυνείδητου όλα αυτά που τριγυρίζουν στα κεφάλια όλων , όμως τα τιτλοφορούν ως ανωμαλία. Η εργασία μου είναι στο περιθώριο γιατί είναι κακοποιητική, κάτι για το οποίο η κοινωνία έχει βαθιά συνείδηση αλλά και μεγάλη ανάγκη από αυτήν, αφού απαρτίζεται από τα δύο βασικά συστατικά της σύγχρονης βιώσιμης ζωής : το χρήμα και τον έρωτα. Την στιγμή που ο ήχος ενός μηνύματος ταξίδευε στα τύμπανα μου παραδόξως ένιωθα τόσο δυνατή που δεν ασθενώ ενώ βρίσκομαι μέσα στις φλέβες μια κοινωνικής λευχαιμίας. Έτσι αμυντικά ατρόμητη , μασουλούσα την τσίχλα μου και ξεκινούσα .

Πάντα στην διαδρομή κοιτούσα λευκούς προνομιακούς άντρες μέσα στα μάτια, μέσα από λευκά φώτα μέσων μεταφοράς ή κάτω από τον λαμπερό ήλιο που τους χτυπούσε στα μάγουλα και ύστερα κατέβαζα το βλέμμα. Έπαιρνα δύο ανάσες εκεί που χωρούσε μια και ξαναέλεγα τα ίδια ψέματα που μου είχαν πει από το γραφείο: ‘’ Εκμεταλλεύσου την πατριαρχία , αν δεν μπορείς να την πολεμήσεις΄΄. Για μια στιγμή αναθάρρευα και ένιωθα σίγουρη για το τι πάω να κάνω, μα πάντα δάγκωνα και μάτωνα τα χείλη μου από το φόβο. Ήταν μια εξευτελιστική εμπειρία για όλους τους άλλους , εκτός από εμένα λογικά. Έχεις προσέξει πως όταν μιλάμε για πράγματα που έχουν πάψει να υπάρχουν στην ζωή μας, μιλάμε σε παρελθοντικούς χρόνους; Λες και τώρα έχουν σταματήσει να υπάρχουν. Αυτό το ονομάζω μικρό θάνατο ,και μαζί με την δολοφονία του σκοτώνω και ένα κομμάτι μου. Και έτσι σαπίζεις από μέσα σου σιγά- σιγά , μα τουλάχιστον σκέφτεσαι και δεν ζεις υπέροχα.

Έπαιρνα ταξί που σχεδόν καθημερινά με οδηγούσαν στα ξενοδοχεία ημιδιαμονής . Ήξεραν για αυτά τα μέρη αφού υπήρχαν σε όλες τις γειτονίες. Οι υπάλληλοι των ταξί , μικροαστοί άνθρωποι , επηρεασμένοι βαθύτατα από την πατριαρχία είχαν την ανάγκη να επιδείξουν τον ανδρισμό τους υποτιμώντας μια σεξεργάτρια , κατά πλειοψηφία στην ηλικία της κόρης τους. Εκείνες τις στιγμές άναβα ένα τσιγάρο και ένιωθα άδεια. Όχι δεν υπήρχε μένος απέναντι στο πρόσωπο του , μόνο ένα μειδίαμά στο δικό μου. Δεν έμπαινα ποτέ στην διαδικασία να εξηγήσω τις πεποιθήσεις μου ή να του μιλήσω για ποίηση για να ξεπεράσει την εικόνα για μια τελειωμένη νυμφομανή νέα που είχε στο κεφάλι του για εμένα. Δεν το έκανα όχι γιατί ήμουν μια δυναμική γυναίκα που δεν την ένοιαζε τι πίστευε κάποιος για αυτήν, αλλά γιατί πίστευα πως μου άξιζε αυτή η αντιμετώπιση. Και εκεί είναι που μοιάζαμε εγώ και αυτός ο ταξιτζής , στα υπολείμματα μισογυνισμού και πατριαρχίας, και πόσο λυπάμαι που χώραγε το μυαλό αυτά για τα οποία μιλούσε.

Με κατεύθυνε στα μέρη στα οποία πωλούταν ο αισθησιασμός με το κιλό μακριά από οικογενειακές στιγμές και την κάρτα που χτυπάς πριν μπεις στην εταιρεία. Εκεί οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να σε ψωνίσουν από μια φωτογραφία σε ένα σαιτ, σαν να είσαι ένα κομμάτι φρέσκο κρέας. Εκεί σε περίμεναν ημίγυμνοι , και ένιωθαν άνετα να σε φέρουν σε δύσκολη θέση με απόλυτη άνεση. Σε καλωσόριζαν με το όνομα σου , και σου έσφιγγαν το χέρι ασφυκτικά δυνατά , για να επισημάνουν πως αφού σε πληρώνουν είσαι εγκλωβισμένη και τους ανήκεις. Ήταν πελάτες σου. Αντίκριζες κυρίως πλούσιους και μεσοαστούς που ψάχνανε αυτό το νόημα , μα τουλάχιστον βρίσκαν τον έρωτα – επί πληρωμή . Χασάπηδες , χρηματιστές , αρχιτέκτονες που πολλές φορές ήθελαν απλά να πιείτε κρασί και να μιλήσετε. Απλά άκουγα και προσποιούμουν ότι συμπονούσα την μοναξιά τους. Ήταν τα πλάσματα που άκουγα σε παραμύθια σαν παιδί με κενά βλέμματα , κρύα χέρια και υπήρχαν κάτω από το κρεβάτι σου ακόμα και όταν ήσουν μόνη σου στο δωμάτιο . Και στις δύο περιπτώσεις τα φώτα ήταν κλειστά. Έβγαζαν απόκοσμους ήχους , που ακουγόντουσαν σαν παραμορφωμένα τραγούδια και που και που ξεχώριζες κάποια λέξη. Λοιπόν αυτές οι λέξεις επαναλαμβάνονται και δεν ξέρω αν έτσι θεωρείται λειτουργικός ο εγκέφαλος μου. Αναγνωρίζω το κλισέ του επακόλουθου , όμως και την αλήθεια του. Πόσο ταπεινωμένη ήσουν με τα λάδια να λερώνουν τα ρούχα σου και τα νύχια σου να έχουν δέρμα μέσα τους. Ξέρεις, ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του φυσική μυρωδιά , μα για εμένα εκείνη την περίοδο η μυρωδιά μου ήταν οι αισχρολογίες , ένα αντρικό αποσμητικό , το τσιγάρο και οι χωματερές.

Ο φυσικός πόνος είναι στην λήξη αυτής της παράστασης παραλογισμού. Όταν βγαίνεις από το μπάνιο και τα λεφτά σε περιμένουν στην άκρη ενός λευκού σεντονιού, που κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να διαχωρίσει το οξυγόνο από την εισπνοή. Τότε είναι που ο πόνος σε ακουμπάει και έρχεται μια ολόκληρη ζωή με πατεράδες να σου φωνάζουν να μην βγεις έτσι έξω , σαν πόρνη , με συντρόφους να σε λένε εύκολη , με διαφημίσεις να υπονοούν πόσο πρόστυχη είσαι με αυτό το βαθύ ντεκολτέ και με την κοινωνία να σε δείχνει με το ένα δάχτυλο και μια λαοθάλασσα να σου φωνάζει ‘’Τι περίμενες;’’. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ένοχη, αλλά ήμουν θύμα ενός κύκλου σεξεργασίας.

Αναδυόμενη και γέννημα θρέμμα ενός αστικού τοπίου , που είμαι σίγουρη πως ενέπνευσε πολλαπλές ταινίες κοινωνικής δυστοπίας , ξεκίνησα από μικρή να αντιλαμβάνομαι τις παθογένειες μέσα στον ιστό του. Από το σχολικό κώδικα ένδυσης ως και την διαφορετική αντιμετώπιση των γονέων ανάμεσα σε εμένα και τον αδερφό μου ήμουν καταδικασμένη στα διαφορετικά μου χρωμοσώματα. Όλη η βιομηχανία την καπιταλιστικής προώθησης έφερνε μπροστά στα παιδικά μου μάτια κούκλες, ψηλές , αδύνατες και πλαστικές. Αργότερα κατάλαβα πως με προετοίμαζε να προσληφθώ και εγώ ως μια βιτρίνα από καφετέριες μέχρι έναν φωτογραφικό φακό . Ο μόνος τρόπος να ξεφύγω και ίσως να αναμετρηθώ σε διανοητικούς εργασιακούς αγώνες ήταν να γίνω δυναμική δικηγόρος ή γιατρός όπου με την πρώτη αναποδιά κάποιος θα μου πρόσαπτε τον χαμηλό μου κώλο και όχι την επαγγελματική μου ιδιότητα. Δεν είναι μια μικρή νίκη να ισοσταθμίζονται οι μισθοί ανάμεσα στα δύο φύλα , αλλά μην γελιόμαστε, ο πραγματικός πόλεμος έγκειται στην νοοτροπία του ωραίου σε σχέση με το δυνατό. Η δυναμικότητα ενός κυνηγού , ένα σαθρό στερεότυπο για τους άντρες, είναι σε θέση και σχεδόν επιβάλλεται να κατακτήσει το ωραίο – με την μόνη προϋπόθεση το ωραίο να είναι εκεί. Πληρωνόμαστε για να τοποθετούμαστε ως λαμπερά τρόπαια κατάκτησης στον άθλο ενός αρρωστημένου κυνηγιού ανάμεσα μας. Τι το διαφορετικό έχει η σεξεργασία με οποιαδήποτε άλλη εργασία σκέφτηκα. Τουλάχιστον δεν θα υποκρίνομαι πως δεν πληρώνομαι για την εμφάνιση μου. Και αν αυτό ακόμα δεν το βλέπεις ρίξε μια ματιά στην υποδοχή του κλαμπ, στις τηλεπαρουσιάσεις, στις ινφλουενσερ.

Μα παρόλα αυτά δεν είναι μόνο η σεξουαλικοποίηση και η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση της καταναλωτικής ανάγκης που καταλήγει τα αρσενικά να μετράνε την αίγλη τους στον αριθμό γυναικών και στα ρολόγια τους, είναι και ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός. Είναι οι μαμάδες μας που παρακολουθούν σειρές με μια γυναίκα να δέχεται σεξουαλική παρενόχληση και να διαστέλλονται οι κόρες τους από το πώς τόλμησε να διεγείρει τον πόθο ενός παντρεμένου. Είναι οι φίλες μας που ψαλιδίζουν την αυτοπεποίθηση μας για τα μακρύτερα μαλλιά μας και τα μεγαλύτερα στήθη μας. Είναι οι receptionists που μόλις άκουγαν ότι έχω ραντεβού στο 302 , γελούσαν. Είναι η βιομηχανία της μόδας, τα συγκεκριμένα νούμερα της και οι στυλίστριες που μιλάνε για diversity σ ’έναν χώρο που βασίζεται στον διαχωρισμό του όμορφου και το άσχημου. Ειρωνεία. Είναι ο ανταγωνισμός που διογκώνεται μέσα στο απέραντο άστυ και μένει λίγος χώρος για αυτόν σε κάθε μυαλό θηλυκότητας.

Σαφώς και η πατριαρχία θίγει και την αρσενική πλευρά με άπειρους καταπιεστικούς τρόπους , αλλά η αλήθεια δεν είναι πως είμαι εδώ για μιλήσω για αυτό. Είμαι εδώ για να καταθέσω ένα κομμάτι των λόγων που ο φεμινισμός χρειάζεται να είναι υπαρκτός και ηχηρός. Είμαι μια λευκή προνομιούχα γυναίκα και αντιλαμβάνομαι τον σεξισμό και την πατριαρχία σε κάθε μου μεσοβαλκανικό κύτταρο.

Μα η άβυσσος είναι αβάσταχτη και πολλές φορές έπαιρνα ένα διάλειμμα και πήγαινα μέχρι το μπάνιο για να ρίξω κανένα κλάμα. Ύστερα έβγαινα πάλι έξω και πλάγιαζα στο κρεβάτι μαζί τους , ανεπηρέαστη από το τι είναι η πραγματικότητα. Πραγματικότητα για εμένα ήταν ότι κάποια στιγμή αυτό θα τελειώσει και ζούσα μόνο για εκείνη την στιγμή. Έτσι κατάλαβα για τα ετεροχρονισμένα μου συναισθήματα. Δεν προλάβαινα να βιώσω την κατάσταση μόνο να την ξεπεράσω. Είσαι ο πιο αρρωστημένος αν νιώθεις υγιής εδώ που ζούμε;

*Η Σαγήνη είναι μια που ψάχνει ακόμα το όνομα της. Τα ψευδώνυμα έχουν πιάσει τόπο.

17/12 Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Σεξεργαζομένων: μια online συζήτηση

17/12 Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Σεξεργαζομένων: μια online συζήτηση 1280 722 positiv

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Σεξεργαζομένων, το Δίκτυο Ενδυνάμωσης Σεξεργαζομένων σας προσκαλεί σε μια οnline συζήτηση με θέμα τη βία που υφίστανται τα άτομα που εργάζονται στο σεξ.

Σάββατο 17/12/2022, ώρα 14.00 μμ (live αναμετάδοση μέσα από τη σελίδα του ΔΕΣ στο Facebook)

Τη συζήτηση συντονίζουν:
Χρήστος Σαγρέδος, PhD(c) King’s College London
Έβελιν Νικόλοβα, PhD(c) Lancaster University

Στη συζήτηση συμμετέχουν οι:

Αθηνά Μιχαλακέα/Athina Michalakea, δικηγόρος και υποψήφια Δρ. Κριτικής Κοινωνιολογίας του Δικαίου στο Κολλέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Στη διατριβή της μελετά την επιρροή του νόμου στα σεξεργαζόμενα άτομα, καθώς και τη σχέση του φεμινιστικού κινήματος με τη σεξεργασία, στην Ελλάδα. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος και νομική σύμβουλος του ΔΕΣ

Trajche Janushev, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των σεξεργαζομένων και Υπεύθυνος διαχείρισης έργων στο Sex Work Advocavy Network (SWAN). Έχει εργαστεί πολλά χρόνια στο χώρο της σεξεργασίας και των πρότζεκτ που στοχεύουν στην οργάνωση της κοινότητας των ατόμων που εργάζονται στο σεξ, εστιάζοντας κυρίως στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και χώρες της Κεντρικής Ασίας.

Έβελιν Νικόλοβα Evelin Nikolova – υποψήφια Δρ. Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ στην Αγγλία. Στη διατριβή της μελετά την γλωσσική αναπαράσταση της σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας σε forum posts γυναικών που εργάζονται στο σεξ ως escorts. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνη της επιστημονικής ομάδας του ΔΕΣ.

Το Δίκτυο Ενδυνάμωσης Σεξεργαζομένων (Δ.Ε.Σ.) είναι ένα μη-κυβερνητικό σωματείο που αποτελείται και διοικείται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από σεξεργαζόμενα άτομα. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας ατόμων που εργάζονται ή έχουν εργαστεί στο σεξ. Βασικός στόχος του δικτύου είναι η καταπολέμηση του στίγματος των ανθρώπων που εργάζονται στο σεξ (ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, κ.ά.) και η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Η σελίδα του ΔΕΣ στο facebook:  https://www.facebook.com/desnetwork.gr 

Το event στο facebook: https://www.facebook.com/events/705278920925972

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Πέρα από το πατριαρχικό βλέμμα: Το πορνό αλλιώς!

Πέρα από το πατριαρχικό βλέμμα: Το πορνό αλλιώς! 1600 1067 positiv

Βάνα Κράβαρη

Το προηγούμενο διάστημα το Ρομάντσο κατακλείστηκε από ανθρώπους πρόθυμους -μεταξύ άλλων- να καυλώσουν δημόσια, δίπλα σε άλλους θεατές των ταινιών που προβλήθηκαν στο Athens Porn Festival, “Σάτυροι και Μαινάδες”. Γράφω “μεταξύ άλλων” γιατί από φουρνιά ταινιών και δημιουργών που βρήκαν τη θέση τους στις προβολές του φεστιβάλ, έγινε σαφές πως το πορνό δεν (έχει σκοπό να) προκαλεί μόνο καύλα, αλλά είναι ικανό να δημιουργήσει συναισθήματα που κάποιος που έχει χάσει την επαφή με το πώς προχωράει πλέον η βιομηχανία, δεν μπορεί καν να φανταστεί.

Στα πλαίσια του φεστιβάλ παρακολούθησα το Input Error. Μια φουτουριστική μικρού μήκους ταινία, με 80s αναφορές και δυστοπικό χαρακτήρα, αν σκεφτείς πως σε αυτή, μια προνομιούχα γυναίκα, αφού κάνει unboxing το sex robot που έχει παραγγείλει, κάνει σεξ μαζί της, ως κυρίαρχο υποκείμενο -θα το έλεγε πρωτόγνωρο κάποιος που έχει χάσει την εξέλιξη της ταυτότητας των γυναικών ως πορνογραφικούς δρώντες. Το Input Error μου έδωσε δυο σημαντικές εμπειρίες: αφενός την παρακολούθηση μιας ταινίας πορνό για επαγγελματικούς λόγους (θα το έλεγα… “ιδιαίτερο), αφετέρου μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με το Iris Glitzer, που είναι το αόρατο χέρι πίσω από ένα μεγάλο κομμάτι της σκηνοθεσίας της cyberpunk ταινίας.

Αρχικά, πώς είσαι;  

Είμαι καλά. Διανύω μια πολύ δημιουργική περίοδο και αυτό το φθινόπωρο με βρήκε με μεγάλα αποθέματα ενέργειας και όρεξης.

Σε γνωρίσαμε στο Provocateur πριν ένα χρόνο, με την ιδιότητα του δημιουργού κόμικς. Από τότε μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στη ζωή σου; 

Συμπληρώνοντας το δεύτερο χρόνο διαμονής μου στο Βερολίνο και με την πανδημία να κινείται σε διαχειρίσιμα πλέον επίπεδα, είχα την ευκαιρία να ξαναπάω σε εκθέσεις και σε φεστιβάλ, να εμπνευστώ, να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους τόσο από το χώρο των κόμικς όσο και από αυτόν του πορνό που θα μας απασχολήσει σήμερα και να συνεργαστώ με κάποιους από αυτούς. Δεν έχει αλλάξει ριζικά κάτι στη ζωή μου αλλά είμαι σε διαρκή κίνηση, μου αρέσει ο τρόπος που εξελίσσομαι διεκδικώντας το δικαίωμά μου στην ευτυχία και απολαμβάνω την πορεία.

Πες μας λίγα λόγια για “Satyrs and Maenads”, το porn festival της Αθήνας; Πώς «μπλέχτηκες» με αυτό; Και γενικότερα, στη βιομηχανία. 

Το “Σάτυροι και Μαινάδες” είναι φεστιβάλ καλλιτεχνικού πορνό που δημιούργησε το 2019 ο Μενέλας Σιαφάκας και που φέτος έλαβε χώρα για πρώτη φορά δια ζώσης φιλοξενούμενο στο Ρομάντσο. Το φεστιβάλ χωρίζεται σε θεματικές ενότητες με χαρακτηριστικά ονόματα εμπνευσμένα από την αρχαιότητα και τη μυθολογία. Έτσι έχουμε προγράμματα όπως Ευφροσύνη, για κεφάτες ταινίες μικρού μήκους, Προμηθέας, για bdsm, Σαπφώ για λεσβιακές, Γανυμήδης για γκέι, κλπ… Παράλληλα με τις προβολές ταινιών, το φεστιβάλ πλαισιώνουν εκθέσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις, συναυλίες και πάρτι. Πρόκειται για ένα τετραήμερο που προσφέρει πάρα πολλά ερεθίσματα στο κοινό και απευθύνεται σε ανήσυχα και φιλομαθή πνεύματα. Με αφορμή την επιλογή δύο ταινιών μου και τη συμπερίληψή τους στο πρόγραμμα προβολών, κατέβηκα στην Αθήνα, παρακολούθησα εξαιρετικές ταινίες ποικίλων ειδών, ενώ γνώρισα από κοντά άλλες δημιουργούς, σκηνοθέτα και performers που επισκέπτονταν το φεστιβάλ.

Όσο για τη βιομηχανία, η δουλειά μου απέχει πολύ από τον πυρήνα της καθώς είναι κομμάτι μιας underground κίνησης. Μιας εναλλακτικής σκηνής πορνό κουήρ-φεμινιστικού χαρακτήρα που φιλοδοξεί να γεφυρώσει τον επαγγελματισμό με μια d.i.y. προσέγγιση. Θυμάμαι ακόμα πως την πρώτη φορά που είδα postporn (τα επεισόδια της συλλογής Urban Smut) συγκινήθηκα! Δεν ήξερα πως το πορνό μπορεί να προκαλέσει και άλλα συναισθήματα πέραν της καύλας -στην καλύτερη περίπτωση- ή της αποστροφής. Μετά από αυτή την πρώτη επαφή ανακάλυψα διεθνή φεστιβάλ καλλιτεχνικού/ποστ/φεμινιστικού πορνό που προσέφεραν το πρόγραμμά τους διαδικτυακά και μου ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος. Λίγο καιρό μετά με ρώτησε ένα φιλενάδι αν θα ήθελα να βοηθήσω σε ένα γύρισμα και δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη προτείνοντας να αναλάβω χρέη set runner και catering. Εν τέλη βρέθηκα πέρα αυτών να αναλαμβάνω μεγάλο κομμάτι της σκηνοθεσίας, του μοντάζ και τους τίτλους.

[Ένα φεστιβά πορνό ταινιών] είναι μια πολύτιμη πηγή γνώσης που καταφέρνει μέσω του κινηματογράφου να διευρύνει την αντίληψή μας για τον κόσμο και για εμάς τα ίδια. Φυσικά προσφέρει και τη δυνατότητα να καυλώσουμε δημόσια, πράγμα όμορφο και απελευθερωτικό, αλλά με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

Γιατί πιστεύεις πως είχε ανάγκη η πόλη ένα τέτοιο φεστιβάλ; Αν το πορνό «βγει» από τα σκοτεινά δωμάτια και την απόλυτη ιδιωτικότητα θα αντικατοπτρίσει το σεξ όπως είναι στην πραγματικότητα; 

Η σεξουαλικότητα είναι πολλά περισσότερα από το σεξ και αποτελεί κομβική πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Επηρεάζει και επηρεάζεται από τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε, την κουλτούρα στην οποία μεγαλώνουμε και την οποία συνδιαμορφώνουμε, τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται εις όφελος ή εις βάρος ολόκληρων κοινωνικών ομάδων… Είναι απίστευτο το πώς εν έτει 2022 η συναίνεση συνεχίζει για πολύ κόσμο να είναι μια αφηρημένη έννοια με ασαφή χαρακτηριστικά ενώ μετράμε καθημερινά βιασμούς και γυναικοκτονίες. Ακούω συχνά κόσμο να σχολιάζει σε συζητήσεις γύρω από την έμφυλη βία πως “είναι θέμα έλλειψης παιδείας”, αναθέτοντας την ευθύνη στην οικογένεια και στο σχολείο και αγνοώντας πως ως ενήλικα άτομα με πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν μπορούμε πλέον να χρησιμοποιούμε τη  δικαιολογία της “έλλειψης παιδείας” με την ίδια ευκολία. Πράγματι η έμφυλη βία είναι μεταξύ άλλων (αλλά όχι μόνο) ζήτημα παιδείας αλλά ένα κομμάτι μου αρνείται να πιστέψει πως σε ένα θέμα σχεδόν καθολικού ενδιαφέροντος όπως η σεξουαλικότητα πολύς κόσμος δεν έχει την περιέργεια να ψαχτεί λίγο παραπάνω.

Η Αθήνα είχε ανάγκη το Σάτυροι και Μαινάδες για πάρα πολλούς λόγους.  Ένα φεστιβάλ εναλλακτικού πορνό μας προσφέρει τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με θέματα που σπάνια προβάλλονται στα μ.μ.ε. δίνοντας το λόγο στους πρωταγωνιστές τους. Θέματα όπως η σεξεργασία, η λεσβιακή/τρανς/ίντερσεξ/μη δυαδική ορατότητα, το bdsm, η ζωή με HIV, η σεξουαλικότητα στην τρίτη ηλικία, το chemsex και πολλά άλλα. Πρόκειται για μια πολύτιμη πηγή γνώσης που καταφέρνει μέσω του κινηματογράφου να διευρύνει την αντίληψή μας για τον κόσμο και για εμάς τα ίδια. Φυσικά προσφέρει και τη δυνατότητα να καυλώσουμε δημόσια, πράγμα όμορφο και απελευθερωτικό, αλλά με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

Όσο το πορνό αντιμετωπίζεται μονοδιάστατα, τόσο θα παραμένει ταμπού και θα περιορίζεται στην κλασική του σεξιστική και τετριμμένη μορφή, έρμαιο της πατριαρχικής ματιάς πάνω στην ανθρώπινη επιθυμία. Όσο περισσότερες εναλλακτικές φωνές δίνουν το στίγμα τους, τόσο το πορνό βγαίνει στο φως και γίνεται αντικείμενο άξιο συζήτησης και ανάλυσης. Όσο γίνονται φεστιβάλ που επανανοηματοδοτούν το πορνό από προϊόν-ταμπού σε ανθρώπινη δραστηριότητα, κλάδο εργασίας, μέσο καλλιτεχνικής και πολιτικής έκφρασης τόσο συμβάλουν στο δημόσιο διάλογο γύρω. Θέλω ωστόσο να σταθώ στο τελευταίο κομμάτι της ερώτησής σου γιατί απηχεί μία κοινή παρανόηση που αξίζει να αποσαφηνίσουμε. Ανάμεσα στα πολλά είδη (πορνό) ταινιών υπάρχει και το ντοκιμαντέρ. Το πορνό αυτό καθαυτό δεν είναι ντοκιμαντέρ και άρα ο ρόλος του δεν περιορίζεται στο να αντικατοπτρίσει το σεξ «όπως είναι». Το κλασικό πορνό, όπως το ξέρουμε, προσεγγίζει το σεξ ως κάτι κανονικό και αμετάλλακτο, ξέχωρο από την εξέλιξη της ανθρωπότητας και ανέπαφο από κοινωνικούς παράγοντες. Τις περισσότερες φορές στοχεύει στη ρύθμιση της σεξουαλικότητας και στην αποφόρτιση του σιζ αρσενικού θεατή. Το εναλλακτικό/φεμινιστικό/ποστ/καλλιτεχνικό πορνό αναγνωρίζει τη σεξουαλικότητα ως εργαλείο και τον εαυτό του ως μέσο έκφρασης που δεν αντλεί απλά έμπνευση από τη σεξουαλικότητα αλλά αλληλεπιδρά με αυτή και την επηρεάζει αντίστοιχα.

Στο “Input Error” η σεξουαλική της ικανοποίηση είναι στο επίκεντρο. Επίσης βλέπουμε να ακολουθούνται πρακτικές ασφαλέστερου σεξ (προφυλακτικό και γάντια μιας χρήσης) κάτι που δυστυχώς συχνά δε συμβαίνει στην καθημερινή ζωή καθώς αφενός δεν υπάρχει όση ενημέρωση θα έπρεπε και αφετέρου η όποια ενημέρωση είναι συχνά μονομερής εστιάζοντας στο ετεροκανονικό σεξ.

Τι έρχονται να προσθέσουν ταινίες σαν το δικό σου “Input Error” στη βιομηχανία;

Το “Input Error” είναι μία cyberpunk δυστοπία μικρού μήκους που φλερτάρει με την αισθητική των ταινιών επιστημονικής φαντασίας των 80s. Γυρίστηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες, εν μέσω πανδημίας, lock down και απόλυτης μυστικότητας καθώς τα γυρίσματα απαγορεύονταν. Ο κοινωνικός αποκλεισμός, η υγειονομική κρίση και η διαρκής αίσθηση κινδύνου επηρέασαν πολύ το σενάριο της ταινίας. ‘Ενα ταξίδι στο έτος 20xx μας μεταφέρει στη ζωή της προνομιούχας Κίρα, η οποία μπορεί και αγοράζει τα πιο σύγχρονα, όμοια με ζωντανά, ρομπότ του σεξ. Η ταινία αντλεί έμπνευση από τις τεχνολογικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας και θέτει ερωτήματα γύρω από το μέλλον της σεξουαλικότητας αφήνοντάς τα ανοιχτά. Είναι τα ρομπότ η απάντηση στις βαθύτερες σεξουαλικές επιθυμίες μας, ή σημάδι της παρακμής της ανθρωπότητας; Μια σημαντική διαφορά από τη συντριπτική πλειοψηφία των πορνό ταινιών είναι ο ρόλος της πρωταγωνίστριας ως αυτόνομου υποκειμένου της σεξουαλικής περίπτυξης. Στο “Input Error” η σεξουαλική της ικανοποίηση είναι στο επίκεντρο. Επίσης βλέπουμε να ακολουθούνται πρακτικές ασφαλέστερου σεξ (προφυλακτικό και γάντια μιας χρήσης) κάτι που δυστυχώς συχνά δε συμβαίνει στην καθημερινή ζωή καθώς αφενός δεν υπάρχει όση ενημέρωση θα έπρεπε και αφετέρου η όποια ενημέρωση είναι συχνά μονομερής εστιάζοντας στο ετεροκανονικό σεξ

Το “Input Error” είναι κομμάτι μιας τριλογίας. Πες μας λίγα λόγια.  

Όταν ξεκίνησε το “Input Error” δεν είχαμε ιδέα ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι μεγαλύτερο. Ήταν η πρώτη δουλειά της συγκεκριμένης ομάδας και την προσεγγίσαμε χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, πέραν του να περάσουμε καλά. Εν τέλει τόσο στο γύρισμα όσο και στην ποστ παραγωγή περάσαμε κάτι περισσότερο από καλά και ολοκληρώνοντας την ταινία άρχισε να οριστικοποιείται η ιδέα μιας τριλογίας γιατί θέλαμε να εξερευνήσουμε το δυστοπικό κόσμο που είχαμε μόλις ανοίξει. Στην παραγωγή της πρώτης ταινίας, το σενάριο ήταν προϊόν συλλογικής δουλειάς, έπειτα όμως βρεθήκαμε πολλά άτομα να δουλεύουμε σε πολλά πρότζεκτς παράλληλα και ελλείψει χρόνου αποφασίσαμε να μοιράσουμε τους ρόλους διαφορετικά. Για τη δεύτερη ταινία ανέλαβα εξ ολοκλήρου το σενάριο και τη σκηνοθεσία και αυτή τη χρονική περίοδο παρακολουθώ την πορεία του μοντάζ με πολύ σασπένς. Σε αυτή την ταινία γνωρίζουμε καινούριους χαρακτήρες όπως μια χάκερ, έναν σεξεργάτη και έναν αρχιμπάτσο. Μαθαίνουμε για τη δραστηριότητα μιας πολυεθνικής που κατασκευάζει ρομπότ του σεξ και σαμποτάρει επί δεκαετίες το σεξ μεταξύ των ανθρώπων ποινικοποιώντας τη σεξεργασία, προκειμένου να κάνει το προϊόν της απολύτως απαραίτητο. Μια ομάδα χάκερς και εργαζόμενων στο σεξ οργανώνει όμως την απάντησή της αθόρυβα δρώντας στο περιθώριο. Η ταινία αναμένεται να ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2023 και να σταλεί σε φεστιβάλ πορνό.

Η flinta gaze στο πορνό δεν περιορίζεται στα κριτήρια επιλογής των ατόμων μπροστά από την κάμερα αλλά διαπερνά όλο τον κορμό της παραγωγής, φροντίζοντας το τεχνικό συνεργείο να μην ανδροκρατείται, προσλαμβάνοντας intimacy coordinator, σεβόμενη τις ψυχικές και σωματικές ανάγκες και τα όρια των πρωταγωνιστών και γενικότερα δουλεύοντας ηθικά.

Τελευταία, γίνεται πολύς λόγος για το female gaze στη βιομηχανία του πορνό. Μήπως χρειάζεται να καταδείξουμε με περισσότερη σαφήνεια τα σκοτεινά σημεία του male gaze ώστε να το αντιληφθούμε καλύτερα; Γιατί ξέρεις, όπως κάθε τι που αμφισβητεί και προσπαθεί να εκθρονίσει την πατριαρχία έρχεται με αντιδράσεις.  

Να σου πω την αλήθεια δε θέλω να εμβαθύνω ιδιαίτερα στο πόσο κακοποιητική, υποβιβαστική και μη βιώσιμη μπορεί να είναι η αντρική ματιά τόσο για όλα τα υπόλοιπα φύλα όσο και για τους ίδιους τους άντρες. Άμεσα ή έμμεσα βιώνουμε αρκετό σεξισμό και βία στην καθημερινή μας ζωή ώστε να αναγκαζόμαστε να τη σκεφτόμαστε διαρκώς και να κουβαλάμε το φορτίο της πατριαρχίας. Από την άλλη, αν σου μιλούσα για τη γυναικεία ματιά θα έβγαζα το εαυτό μου απ’ έξω, γιατί δεν είμαι γυναίκα. Προτιμώ να σου μιλήσω για την flinta gaze, τη ματιά των females/femmes, lesbians, intersex,non binary, trans και agender ατόμων.

Στην παραγωγή μιας ταινίας πορνό οφείλουμε να εξασφαλίζουμε ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον για όλους τους συντελεστές, χτίζοντας μια κουλτούρα επικοινωνίας και συναίνεσης ώστε αν κάτι πάει στραβά να νιώθουν όλα άνετα να μιλήσουν και να ακουστούν. Η flinta gaze στο πορνό δεν περιορίζεται στα κριτήρια επιλογής των ατόμων μπροστά από την κάμερα αλλά διαπερνά όλο τον κορμό της παραγωγής, φροντίζοντας το τεχνικό συνεργείο να μην ανδροκρατείται, προσλαμβάνοντας intimacy coordinator, σεβόμενη τις ψυχικές και σωματικές ανάγκες και τα όρια των πρωταγωνιστών και γενικότερα δουλεύοντας ηθικά. Επακόλουθο αυτής της προσέγγισης και φροντίδας είναι η flinta ματιά να περνά και στο τελικό προϊόν, προβάλλοντας σώματα που αποκλίνουν από τα στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς, μεγαλύτερες ηλικίες χωρίς να τις φετιχοποιεί, σεξουαλικές πρακτικές που αποσκοπούν στην απόλαυση με όλες τις αισθήσεις, στιγμές ευαλωτότητας και aftercare, επικοινωνία μεταξύ των πρωταγωνιστών, μη ετεροκανονική κατανομή ρόλων και δυναμικών…

Φυσικά και επηρεάζεται η αισθητική μας από το πορνό, με τον ίδιο τρόπο που επηρεάζεται από ό,τι καταναλώνουμε, από ό,τι μας περιβάλλει και από ότι φέρουμε στον κόσμο.

Μέσα σε όλα όσα «ακούει» το πορνό τελευταία, είναι και πως αρχίζει να καθορίζει τη βασική μας αισθητική. Υπάρχει κομμάτι αλήθειας σε αυτό ή είναι ακόμα ένα μέσο εκτόνωσης σνομπισμού που κρύβει βαθύ πουριτανισμό; 

Φυσικά και επηρεάζεται η αισθητική μας από το πορνό, με τον ίδιο τρόπο που επηρεάζεται από ό,τι καταναλώνουμε, από ό,τι μας περιβάλλει και από ότι φέρουμε στον κόσμο. Η συλλογική και η προσωπική αισθητική μας επηρεάζει τις ταινίες που παράγουμε και εκείνες με τη σειρά τους επηρεάζουν την αισθητική μας. Ο κινηματογράφος είναι έτσι κι αλλιώς ο drag king των τεχνών, το μέσο με την αμεσότερη επιδραστικότητα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι σημαντικό να κάνουμε ταινίες που να αντιπροσωπεύουν τις ηθικές αξίες, τις ταυτότητες και την αισθητική μας.

Αλήθεια, υπάρχει συμπεριληπτικότητα στη βιομηχανία; Το λέω ορμώμενη από το γεγονός πως οι πρωταγωνιστές του “Input Error” είναι φιγούρες εντελώς διαφορετικές από ό,τι έρχεται στο μυαλό κάποιου στο άκουσμα της λέξης “porn movie”.  

Συμπεριληπτικότητα υπάρχει. Επειδή όμως ο κόσμος της βιομηχανίας είναι αχανής και σχεδόν αδύνατο να χαρτογραφηθεί, δε μπορώ να σου πω ακριβώς σε ποιο βαθμό. Προκύπτει και το ερώτημα τι ορίζουμε ως βιομηχανία πορνό. Ανήκουν τα ερασιτεχνικά βίντεο με την κάμερα του κινητού που φιλοξενούνται σε μεγάλες πλατφόρμες ηλεκτρονικής διανομής, και που καθένας μπορεί να τραβήξει, στη βιομηχανία; Ανήκουν οι εναλλακτικές ταινίες μηδαμινού ή ελάχιστου budget που δεν έχουν εισπρακτική αξία στη βιομηχανία; Το πορνό παρουσιάζει περισσότερες ομοιότητες απ’ ότι νομίζουμε με άλλα προϊόντα και ένα από αυτά είναι το κόστος του. Για τον περισσότερο κόσμο είναι ευνόητο πως δεν μπορούν να έχουν μεγάλες απαιτήσεις και προσδοκίες από ένα πολύ φθηνό προϊόν και πως αν θέλουν κάτι πιο ποιοτικό θα πρέπει να πληρώσουν την αντίστοιχη τιμή. Αντίστοιχα για να δει ταινίες στο σπίτι, πολύς κόσμος επιλέγει συνδρομητικά κανάλια και πλατφόρμες καταβάλοντας μηνιαία κάποιο χρηματικό ποσό.  Όταν γίνεται λόγος για το πορνό που καταναλώνουμε όμως, και δυστυχώς δε γίνεται αρκετός λόγος, ελάχιστοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πληρώσουν για να δουν ποιοτικό και ηθικό πορνό σε πλατφόρμες όπως η pinklabel, η bright desire ή η beautiful agony. Συμπεριληπτικότητα στη βιομηχανία λοιπόν υπάρχει αλλά για να συνεχίσει να υπάρχει χρειάζεται τη στήριξη των ανθρώπων που τη θεωρούν σημαντική.

ΠΗΓΗ: https://provocateur.gr/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Η εργασία στο σεξ ως εργασία

Η εργασία στο σεξ ως εργασία 1170 780 positiv

Αθηνά Μιχαλακέα *

Η εργασία στο σεξ βρίσκεται στο επίκεντρο της ενδοφεμινιστικής διαμάχης εδώ και περίπου 4 δεκαετίες. Από τα sex wars της δεκαετίας του 1980 μέχρι τις σύγχρονες διεκδικήσεις των δικαιωμάτων των σεξεργαζόμενων, ο -συχνά έντονα συγκρουσιακός- διάλογος είναι συνεχής.

Το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται σε συνεπείς δευτεροκυματικές φεμινίστριες που θεωρούν την πορνεία συνώνυμη της έμφυλης βίας και αγωνίζονται για την κατάργησή της. Είναι δεδομένο ότι ανήκουμε σε διαφορετικά καθεστώτα αλήθειας, έχουμε διαφορετική θεωρητική αλλά και επιστημολογική προσέγγιση. Αντίθετα, απευθύνεται στο τμήμα εκείνο του φεμινιστικού, αναρχικού και αριστερού χώρου που, ενώ προσχηματικά τάσσεται υπέρ των σεξεργαζόμενων ατόμων, επί της ουσίας το απωθεί η ιδέα της σεξουαλικής εργασίας.

Ενα συνηθισμένο επιχείρημά τους είναι ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την εργασία στο σεξ σαν «μια δουλειά σαν όλες τις άλλες». Η θέση αυτή ομολογουμένως γεννά απορίες γύρω από το τι αντιλαμβάνονται ως το standard της μισθωτής εργασίας, ώστε να προκύψει αυτή η σύγκριση. Τις δουλειές γραφείου ή, στην καλύτερη περίπτωση, το σέρβις; Η απώθηση της ιδέας ότι σε πάρα πολλές εργασίες ο εργαζόμενος αξιοποιεί το ίδιο του το σώμα ως μέσο παραγωγής, από «πολυτελείς» τομείς όπως ο χορός και ο αθλητισμός, μέχρι βαριές και σκληρά ταξικές, όπως η δουλειά στην οικοδομή, τα ανθρακωρυχεία ή την πυροσβεστική. Ακολουθώντας τη συλλογιστική ότι οι εργαζόμενοι στο σεξ «πουλάνε το σώμα τους», θα έπρεπε να θεωρήσουμε το ίδιο και για τους εργαζόμενους στους παραπάνω χώρους.

Ενα άλλο επιχείρημα που ακούγεται συχνά είναι πως, όταν εκλείψουν η πατριαρχία και ο καπιταλισμός, θα εξαλειφθεί και η πορνεία. Το επιχείρημα είναι αντίστοιχο με το ότι στον κομμουνισμό δεν θα υπάρχουν ανθρακωρύχοι και πυροσβέστες∙ η μισθωτή εργασία θα εκλείψει, η ανάγκη για τις συγκεκριμένες εργασίες όμως όχι. Αντίστοιχα, η ανάγκη για σεξ μέσω μιας κάποιας ιδέας της ανταλλαγής δεν θα εκλείψει, ακριβώς επειδή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι μόνοι, άνθρωποι με βαριές αναπηρίες που θα έχουν ανάγκη από σεξουαλικούς βοηθούς (sexual surrogates), αλλά και άνθρωποι που θα θέλουν να δοκιμάσουν συγκεκριμένα πράγματα στο σεξ που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ζητήσουν από τους συντρόφους τους. Επίσης, όσο κι αν είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε και ενδεχομένως μας σοκάρει, θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα επιλέγουν να παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες, ακόμα κι αν η επιβίωσή τους δεν εξαρτάται από αυτό. Και επειδή δεν θα εκλείψουν ούτε η προσφορά ούτε η ζήτηση, ίσως να πρέπει να ανοίξουμε τη συζήτηση στο πώς οι cis άνδρες θα πάψουν να είναι οι βασικοί λήπτες των υπηρεσιών σεξουαλικής εργασίας.

Τέλος, μια κατηγορία που αποδίδεται σε όσες ανήκουμε στον ακαδημαϊκό χώρο και υπερασπιζόμαστε τη σεξεργασία, είναι ότι το κάνουμε με όρους «happy hooker», με μια αφελή ελευθεριότητα που επικαλείται, γενικά και αόριστα, την καύλα. Στην πραγματικότητα, με όρους καύλας μιλούν, εφόσον το επιθυμούν, μόνο τα ίδια τα σεξεργαζόμενα άτομα. Οπως και με όρους τραύματος. Εχουμε διάθεση να τα ακούσουμε, από την/τον έσκορτ που είναι freelancer και χρεώνει 150€ την ώρα, μέχρι τον πρόσφυγα/τη μετανάστρια που κάνει survival sex; Οπως έχει γράψει η Pluma Sumaq, «για πολλές έγχρωμες γυναίκες στη θέση μου, η πορνεία δεν είναι αυτό που κάνεις όταν χτυπάς πάτο. Η πορνεία είναι αυτό που κάνεις για να παραμείνεις στην επιφάνεια, να κολυμπήσεις παρά να βυθιστείς, να αψηφήσεις παρά να εξαφανιστείς […] Είμαστε χειραγωγημένοι/ες ώστε να αγνοούμε τα διαλυμένα συστήματα και αντίθετα εξαναγκαζόμαστε να βλέπουμε διαλυμένα άτομα που θα επιλέξουν την επιβίωση, μόνο εάν είναι αρκετά απελπισμένα, σαν η επιβίωση να ήταν κάποια ακραία επιλογή».1

Ναι, η μισθωτή εργασία είναι βία, σίγουρα επίσης η πορνεία υπάρχει εντός πατριαρχίας και σήμερα σε μεγάλο βαθμό νοηματοδοτείται από εκείνη, σίγουρα για πολλά άτομα η εργασία στο σεξ είναι η μόνη επιλογή επιβίωσης, ενώ για άλλα είναι στυγνός εξαναγκασμός. Το να πολεμάμε τον εξαναγκασμό, άμεσο ή έμμεσο, είναι καθήκον όσων από εμάς ενδιαφερόμαστε για την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη. Sumaq, και πάλι: «Οταν μιλάμε για εμπειρίες που δεν είναι δικές μας, που δεν καταλαβαίνουμε πλήρως, και όταν εμπλεκόμαστε σε μια νοοτροπία διάσωσης ως σωτήρες προς τις πόρνες, προϋποθέτουμε την αποδυνάμωση των γυναικών και επομένως διαιωνίζουμε τη βία εναντίον τους, έστω και άθελά μας. Αντί να ενδυναμώνουμε αποδυναμώνουμε, εμπλεκόμαστε στη βία, συμμετέχουμε στην αορατοποίηση. Οταν απομονώνουμε την πορνεία ως προβληματική σε σχέση με άλλες δουλειές και άλλες μορφές σεξουαλικής επαφής, χάνουμε την ευκαιρία να κατανοήσουμε όλες τις μορφές μισθωτής εργασίας ως εκμεταλλευτικές και υποβαθμίζουμε τον βαθμό στον οποίο όλες οι γυναίκες έχουν αντιμετωπίσει (τη μία ή την άλλη στιγμή) την επιλογή να χρησιμοποιήσουν τη σεξουαλικότητά τους προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση σε πόρους».

Και ένα ακόμα δυσκολότερο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στους εαυτούς μας είναι το γιατί αποτελεί μέλημά μας η εξάλειψη αυτής ειδικά της θηλυκοποιημένης μορφής εργασίας. Γιατί ενώ τόσες άλλες φροντιστικές δουλειές, που απαιτούν σε εξίσου μεγάλο βαθμό οικειότητα και άμεση σωματική επαφή, όπως είναι οι νταντάδες και οι αποκλειστικές νοσηλεύτριες, είναι πλήρως αποδεκτές, κανονικοποιημένες και θεωρούνται και μάλιστα «ιερές»; Πόσο ανεπηρέαστες είμαστε από την πατριαρχική αντίληψη γύρω από το σεξ και τη σεξουαλικότητα αν η μόνη intimate εργασία που μας ενοχλεί είναι η εργασία στο σεξ, παραβλέποντας ότι και η ίδια περιέχει σε μεγάλο βαθμό στοιχεία συναισθηματικής εργασίας (emotional labor);

*H Αθηνά Μιχαλακέα είναι Δικηγόρος και υπ. Δρ Κριτικής Θεωρίας του Δικαίου, Κολέγιο Birkbeck, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Την ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση του άρθρου. Πρώτη δημοσίευση Εφσυν: https://www.efsyn.gr/nisides/305670_i-ergasia-sto-sex-os-ergasia


1. Sumaq, Pluma «A disgrace reserved for prostitutes», μτφρ. Miss Behave