τέχνη

ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ για ενηλίκους: ΥΠΑΤΙΑ ΛΟΒ

ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ για ενηλίκους: ΥΠΑΤΙΑ ΛΟΒ 1666 2421 positiv

ΔΤ Νέα Κυκλοφορία

ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ για ενηλίκους

ΥΠΑΤΙΑ ΛΟΒ

Εκδόσεις Οδός Πανός

Ο παράδεισοςη απενοχοποιημένη ηδονήη αγάπη στον χρόνο και η χαρά της απόλαυσης είναι οι άξονες στους οποίους κινείται αυτό το πρώτο βιβλίο της Υπατίας Λοβ. Ένα βιβλίο που ανοίγει νέους δρόμους στην ελληνική ερωτική λογοτεχνία, στο είδος ερότικα, με τη σφραγίδα του Γιώργου Χρονά (Εκδόσεις Πανός) και επιμέλεια του Δημήτρη Αλεξάκη.

Ελπίζουμε να το απολαύσετε!

Με εκτίμηση,

Οι Φίλοι της Υπατίας

Για οποιαδήποτε περαιτέρω επικοινωνία ypatialov@gmail.com & Ypatia Lov @ Instagram

Hastags:  #οιφίλοιτηςυπατίας #υπατίαλοβ #ypatialov

Φεβρουάριος 2024

Δείτε εδώ σε αποκλειστική πρώτη δημοσίευση πώς ξεκίνησαν όλα: Η Πόρτα -εκεί που όλα άρχισαν-

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Δευτέρα 4/3, 19:00 εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ: “The village of lovers”

Δευτέρα 4/3, 19:00 εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ: “The village of lovers” 1024 577 positiv
Το κοινοτικό φόρουμ και το Polyamorygr σας προσκαλούν στην εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ για την οικοκοινότητα της Tamera στην Πορτογαλία “The village of lovers”
Δευτέρα 4/3, 19:00 στο στέκι Π Καμπούρογλου 44 και Σαμαρά Κάτω Πατήσια.
Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά. Όλα τα έσοδα θα δοθούν στην κοινότητα της Tamera
Θα ακολουθήσει συζήτηση για τον κοινοτισμό σήμερα.
Υπόθεση:
Στην ύπαιθρο της Νότιας Πορτογαλίας βρίσκεται ο θεραπευτικός βιότοπος της Tamera, ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κοινωνικά πειράματα της Γης. Η Tamera ξεκίνησε στα ουτοπικά κινήματα της ελεύθερης αγάπης των δεκαετιών του 1960 και του 70 και σύντομα συνειδητοποίησε ότι η απαραίτητη κοινωνική αλλαγή έπρεπε να είναι πιο βαθιά από τις αντιδράσεις στο κυρίαρχο σύστημα. Η Tamera συνειδητοποίησε ότι στον πυρήνα της, η αναγέννηση της εμπιστοσύνης – ειδικά στους πιο οικείους τομείς της ανθρώπινης ζωής – ήταν το κλειδί που έλειπε για τη μακροχρόνια πολιτιστική και πολιτική αλλαγή. Τώρα, πάνω από 40 χρόνια μετά, σε μια εποχή αχαλίνωτου κλιματικού χάους, τον απόηχο μιας παγκόσμιας πανδημίας και εν μέσω μιας αυξανόμενης πολιτικής αναταραχής – όπου η επιβίωση της ανθρωπότητας στον 22ο αιώνα γίνεται όλο και πιο αβέβαιη – η έρευνα της Tamera προσπαθεί να προσφέρει ένα αναγεννητικό μοντέλο για μια μετα- καπιταλιστική κοινωνία, ριζωμένη σε ένα σχέδιο για μια ζωή βασισμένη στην εμπιστοσύνη.
Tamera: μια ριζοσπαστική σκόπιμη κοινότητα 40 χρόνια στα σκαριά, της οποίας η έρευνα μπορεί να προσφέρει τα κλειδιά για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Oι περισσότερες ουτοπικές κοινότητες αποτυγχάνουν λόγω των άλυτων σκιών γύρω από την αγάπη, το σεξ, το χρήμα και την εξουσία. Η Tamera αναγνώρισε την ανάγκη ανάπτυξης ενός ολιστικού μοντέλου που θα επικεντρώνει την αναγέννηση της εμπιστοσύνης ως τον βασικό στόχο. Αυτή η ταινία είναι μια οικεία εξερεύνηση των γνώσεών τους και ένα γράμμα αγάπης που σκοπό έχει να πυροδοτήσει μια επανάσταση της καρδιάς

Γυρισμένο για πέντε χρόνια με συμμετοχική παρατήρηση, το ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ αποκαλύπτει την οπτική της Ταμέρα για πρώτη φορά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή του ανθρώπινου πεπρωμένου.

THE VILLAGE OF LOVERS (Ian MacKenzie, John Wolfstone & Julia Maryanska 2023 / 79 mins ) με αγγλικούς υπότιτλους
Για περισσότερες πληροφορίες: https://thevillageoflovers.com/
Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Φεμινισμοί της κατάργησης και κόσμοι που δεν (επανα)τραυματίζουν

Φεμινισμοί της κατάργησης και κόσμοι που δεν (επανα)τραυματίζουν 525 697 positiv

Κατερίνα Στάμου*

 


 

Περίληψη

Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο του κοινοτικού μαθήματος για τους φεμινισμούς της κατάργησης που πραγματοποιήθηκε στο Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο έρευνας το φθινόπωρο του 2022 στην Αθήνα, σε συντονισμό της Άννας Καραστάθη. Ασχολείται με τους φεμινισμούς της κατάργησης ως προεικονιστική πολιτική θεωρία και πράξη εστιάζοντας στο όραμά τους για το χτίσιμο κόσμων που δεν (επανα)τραυματίζουν. Θέτοντας ως σημείο εκκίνησης την παραδοχή ότι το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα αποτελεί τον κατεξοχήν μηχανισμό πρόκλησης (επανα)τραυματισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, το άρθρο επιχειρεί να σκιαγραφήσει με διακριτό τρόπο πώς οι φεμινισμοί της κατάργησης προσφέρουν δυνατότητες ατομικής και συλλογικής επούλωσης μέσα από πολιτικές πράξεις μετασχηματισμού του τρόπου διαχείρισης των κοινωνικών σχέσεων και της βλάβης, ενθαρρύνοντας μια κουλτούρα συμπόνιας ενάντια στην κυρίαρχη κουλτούρα τιμωρίας και βίας του φυλακικού συστήματος. Αντλώντας υλικό από μια κατά βάση ξενόγλωσση βιβλιογραφία αποτελούμενη από κείμενα ακτιβιστριών-συγγραφέων της φεμινιστικής καταργητικής γενεαλογίας των ΗΠΑ, όπως η Angela Y. Davis, η adrienne maree brown και η Mariame Kaba, στο άρθρο επιχειρώ να ιχνηλατήσω την προσέγγιση αυτών σε έννοιες όπως η δικαιοσύνη, η βλάβη και το συναίσθημα, επιδιώκοντας να αναδείξω τις συναισθηματικές και σχεσιακές όψεις του φεμινιστικού καταργητικού κινήματος και των πρακτικών της επουλωτικής και μεταμορφωτικής δικαιοσύνης. Λαμβάνοντας υπόψη πρόσφατες κριτικές αναφορές ενημερωμένες σχετικά με την κοινωνική διάσταση του τραύματος, το άρθρο καταλήγει υπογραμμίζοντας τη διαλογική σχέση ανάμεσα στην κατάργηση και την επούλωση, την ολιστική διάσταση της πολιτικής σκέψης και πράξης των φεμινισμών της κατάργησης, καθώς και την αναγκαιότητα του καταργητισμού στη φροντίδα της ψυχικής υγείας και διαφόρων άλλων, αλληλένδετων πτυχών της ζωής.

——————————————————————————————-

Σε μια συνέντευξή της από το 2019, η ακτιβίστρια και εκπαιδεύτρια Mariame Kaba λέει πως ως καταργήτρια ενδιαφέρεται για δύο πράγματα: «τις σχέσεις και το πώς θα αντιμετωπίσουμε τη βλάβη». Και συνεχίζει: «Ο λόγος που είμαι καταργήτρια είναι επειδή γνωρίζω ότι οι φυλακές, η αστυνομία και τα συστήματα παρακολούθησης προκαλούν απεριόριστη βλάβη. Εάν σκοπός μου είναι να βάλω ένα τέλος στη βλάβη, τότε δεν μπορώ να υποστηρίζω τη θανατική ποινή και τους επιβλαβείς θεσμούς. Αυτό που πραγματικά προσπαθώ είναι να εξαλείψω τη βλάβη, όχι να την αναπαράγω, ούτε να την ενισχύσω ή να τη διατηρήσω» (Kaba, 2021, σελ. 155).  Τα λόγια της Kaba περιγράφουν με σύντομο και ξεκάθαρο τρόπο πώς η κατάργηση των φυλακών, της αστυνομίας και των συστημάτων ελέγχου συνεπάγεται την κατάργηση πρόκλησης των αλλεπάλληλων και πολλαπλών μορφών βλάβης και βίας που προκαλεί το λεγόμενο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Παρόλο που η βλάβη και το τραύμα δεν είναι δύο απόλυτα ταυτόσημες έννοιες, αξίζει να δούμε την αλληλένδετη σχέση τους μέσα από τον τρόπο που τις προσεγγίζουν οι φεμινισμοί της κατάργησης, διακρίνοντας στο όραμα της φεμινιστικής καταργητικής σκέψης και πράξης τη μείωση της πρόκλησης τόσο της μιας, όσο και της άλλης. Σύμφωνα με την adrienne maree brown (UC Santa Cruz, 2021), η πρόκληση βλάβης σχετίζεται με το τραύμα μιας βαθιά ρατσιστικής, ανταγωνιστικής και καπιταλιστικής ετεροπατριαρχίας. Για εκείνη, αυτό που χρειάζεται για τη μείωση της βλάβης δεν είναι άλλο από την επούλωση των τραυμάτων που προκαλεί το σύστημα θεσμών και ιδεών που διαχρονικά και πολλαπλώς μας υποτιμά, στερώντας μας την υποστήριξη που αξίζουμε, με αποτέλεσμα οι πληγές μας να πονούν ακόμα. Σε μια χρονική στιγμή σαν τη σημερινή, όπου η συζήτηση γύρω από το τραύμα –ατομικό ή/και συλλογικό– αρθρώνεται κυρίως με όρους προνομίων και αποκλεισμών, οι πρακτικές της επουλωτικής και μεταμορφωτικής δικαιοσύνης τοποθετούν τη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων εντός δυνατοτήτων επούλωσης, πέραν της διαιώνισης δομών και συμπεριφορών κακοποίησης και (επανα)τραυματισμού. Τη σχέση μεταξύ επούλωσης και φεμινισμών της κατάργησης νιώθω την ανάγκη να τονίσω ύστερα από τα αναγνώσματα και τις συζητήσεις της συλλογικής διαδρομής στην οποία συμμετείχα στο πλαίσιο του κοινοτικού μαθήματος για τους φεμινισμούς της κατάργησης, το περασμένο φθινόπωρο στο Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο έρευνας· το άρθρο αυτό είναι η προσπάθειά μου να μοιραστώ την επίδραση που η διαδικασία αυτή είχε σε εμένα, και ο τρόπος μου να αποδώσω την προσωπική μου μετάφραση αυτής ως κινητήρια δύναμη για το χτίσιμο κόσμων που δεν (επανα)τραυματίζουν.

Προκειμένου να κατανοήσουμε την πολιτική σημασία της επούλωσης του τραύματος, αλλά και τη σχέση που αυτή έχει με τους φεμινισμούς της κατάργησης, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο της αστικής δικαιοσύνης και των ελεγκτικών μηχανισμών της (όπως είναι για παράδειγμα τα συστήματα της φυλακής και της αστυνομίας) τις τακτικές εκείνες που συντηρούν και αναπαράγουν το τραύμα. Με άλλα λόγια, να αναγνωρίσουμε ότι το πλέον παγκοσμιοποιημένο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και οι θεσμοί του αποτελούν τον κατεξοχήν μηχανισμό πρόκλησης (επανα)τραυματισμού τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Με τη λέξη τραύμα αναφέρομαι εξίσου στο ψυχικό όσο και το σωματικό τραύμα, λαμβάνοντας υπόψη την αδιαχώριστη σχέση σώματος και ψυχής: και αυτό όχι μόνο γιατί το ψυχικό τραύμα εδρεύει στο σώμα, αλλά και γιατί η διαγενεακή βία που ξεσπά στα καταπιεσμένα σώματα με τη μορφή πατριαρχικής, λευκής, οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας εδρεύει εξίσου στην ψυχή, συντηρώντας έναν διαχρονικό φαύλο κύκλο (επανα)τραυματισμού της ψυχικής υγείας τον οποίο το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα όχι μόνο αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει, αλλά πυροδοτεί σε ανυπολόγιστο βαθμό. Η σχέση μεταξύ τραύματος και φυλακής μπορεί να εντοπιστεί και μέσω μιας ακόμη, διπλής παραδοχής: πρώτον, ότι η φυλακή και το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα αποτελούν τραυματική συνθήκη για όλους τους ανθρώπους που θα βρεθούν πρωτογενή ή δευτερογενή θύματά του, με τις καταπιεσμένες και περιθωριοποιημένες ομάδες να αποτελούν τον συνηθέστερο και ευαλωτότερο στόχο του. Δεύτερον, ότι το τραύμα βιώνεται ως φυλακή (sic), ως εγκλωβιστική συνθήκη για το άτομο που το ζει, ακόμα και όταν η τραυματική εμπειρία καταλαμβάνει χώρο στο ψυχόσωμά του (Maté, 2022, σελ. 37) εξαιτίας παραγόντων της ζωής που δεν συνδέονται με την καθαυτό εμπειρία της φυλάκισης ή με άλλους εμφανείς πολιτικοκοινωνικούς παράγοντες. Υπό το παραπάνω πρίσμα, η αναφορά στην έννοια της φυλακής στον τίτλο του έργου Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας της Άλις Μίλερ (Alice Miller) –στο οποίο η σπουδαία ψυχολόγος εμβαθύνει στα αίτια και στις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας– φωτίζει ακόμα περισσότερο τη συμβολική σύνδεση μεταξύ φυλακής και τραύματος. Όπως σημειώνει ο Gabor Maté στο τελευταίο του βιβλίο The Myth of Normal, «το τραύμα διαπερνά την κουλτούρα μας, από την ατομική μας λειτουργία μέχρι τις κοινωνικές σχέσεις, τη γονεϊκότητα, την οικονομία, την πολιτική» και «οι συνέπειες αυτού για τους ανθρώπους και τον πλανήτη είναι τεράστιες» (στο ίδιο, σσ. 20, 245).

Ο (επανα)τραυματισμός ως βιοπολιτική στους κόσμους που κατασκευάζει το φυλακικό σύστημα δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω της άμεσης πρόκλησης τραύματος, αλλά και της έλλειψης ενδιαφέροντος απέναντι στο τραύμα από τους φορείς εκείνους που το σύστημα αναπαριστά ως πηγές κοινωνικής ασφάλειας και δικαιοσύνης. Στο τελευταίο έγκεινται και τα δυο επικρατέστερα επιχειρήματα για τη διατήρηση του φυλακικού συστήματος: το πρώτο αφορά την υπόσχεση παροχής ασφάλειας η οποία επιτυγχάνεται μέσω του τρόπου με τον οποίο η αστική δικαιοσύνη κατασκευάζει το δίπολο αθωότητας και ενοχής. Καλλιεργώντας την προσήλωση στο παραπάνω δίπολο, η αστική δικαιοσύνη είναι προσκείμενη στο να παραβλέπει τα κοινωνικά αίτια κατασκευής τόσο της αθωότητας όσο και της ενοχής, με τη δεύτερη να είναι φτιαγμένη από τις ίδιες τακτικές αποκλεισμού και προκατάληψης που συντελούν στην κατασκευή των άλλων. Το δεύτερο επιχείρημα άπτεται των διαδικασιών απόδοσης δικαιοσύνης μέσω των πράξεων υποτιθέμενης δικαίωσης των ατόμων που υπήρξαν θύματα από την πρόκληση βλάβης. Ενάντια στο πλέγμα εξουσίας που συγκροτείται από ένα πατριαρχικό, τρανσφοβικό, ρατσιστικό και μισαναπηρικό σύστημα αξιών, οι φεμινισμοί της κατάργησης προεικονίζουν μια διαφορετική θεώρηση ως προς την αντιμετώπιση της βλάβης και τη δικαίωση των επιζωσών. Συγκεκριμένα, όσον αφορά την υλική, ηθική και συναισθηματική υποστήριξη προς τις επιζώσες έμφυλης βίας, το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα «δεν ισχυρίζεται καν ότι ενδιαφέρεται για το αν εκείνες θεραπεύονται από τα τραύματα της κακοποίησής τους» (Kaba, 2021, σελ. 134), ενώ ο περιορισμένος αριθμός πρακτικών που αυτό προσφέρει αδυνατεί να θρέψει το κατάλληλο έδαφος τόσο για την ασφάλεια της ζωής τους όσο και για τη διαχείριση των συναισθημάτων τους. Όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα, το κράτος όχι μόνο αφήνει τις θηλυκότητες εκτεθειμένες απέναντι στην έμφυλη βία, αλλά επιπλέον την αναπαράγει, εγκαθιδρύοντας και φυσικοποιώντας τη διαμέσου συστημικών τακτικών βίας που προσιδιάζουν μια έμφυλα προσδιορισμένη κακοποιητική σχέση: συναισθηματική και οικονομική κακοποίηση, εκφοβισμός, απομόνωση, υποτίμηση και εκμετάλλευση των παιδιών ως αντικείμενα πρόκλησης πόνου στην επιζώσα είναι μερικές μόνο από τις κακοποιητικές πρακτικές που εφαρμόζει το ίδιο το κράτος απέναντι στις θηλυκότητες (Davis, Gent, Meiners και Richie, 2022). Εκτός αυτού, οποιαδήποτε πρακτική πέρα από τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης παρουσιάζεται ως ριψοκίνδυνη και ανεύθυνη από το ίδιο το σύστημα (Kaba, 2021), ενώ η εσωτερικευμένη και αμετανόητη δυσπιστία, ως μορφή επιπρόσθετης βίας, με την οποία οι επιζώσες έρχονται αντιμέτωπες από το στάδιο της καταγγελίας έως το τέλος της διαδικασίας της δίκης, με ερωτήσεις και συμπεράσματα που προσβάλλουν, αμφισβητούν και περιφρονούν τα βιώματά τους, λειτουργεί επανατραυματικά, υποσκάπτοντας ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα να ανακτήσουν την αυτοδιάθεσή τους (στο ίδιο, σελ. 142).

Οι φεμινισμοί της κατάργησης αγωνίζονται για έναν διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της βλάβης και του τραύματος που αυτή προξενεί, πέρα από την αναπαραγωγή μιας κουλτούρας δυσπιστίας ή τιμωρίας, υπογραμμίζοντας την αλληλένδετη σχέση έμφυλης, ρατσιστικής, οικονομικής και συστημικής βίας. Όπως επισημαίνει και πάλι η Kaba: «Όταν δίνεις προτεραιότητα στην τιμωρία, σημαίνει ότι η πατριαρχία παραμένει ισχυρά στη θέση της. Και αν ενδιαφέρομαι ουσιαστικά να διαλύσω τα συστήματα καταπίεσης, πρέπει να ξεφορτωθώ την τιμωρία. Αλλά θέλω ανάληψη ευθύνης και θέλω αυτό να βρίσκεται στο επίκεντρο της αλληλεπίδρασής μου με τους άλλους ανθρώπους» (στο ίδιο, σελ. 146). Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σκιαγραφεί τους ανθρώπους που έχουν προξενήσει βλάβη ως άτομα τα οποία είναι αδύνατο να αισθανθούν την ανάγκη της ανάληψης ευθύνης και υπαιτιότητας των πράξεών τους (στο ίδιο, σσ. 139-147), και ότι ο μόνος ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσω ενός τιμωρητικού εξαναγκασμού, όπως η φυλάκιση. Ενώ χρειάζεται να κατανοήσουμε τον περιοριστικό τρόπο σκέψης της αστικής δικαιοσύνης ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία της μεταμορφωτικής δικαιοσύνης και των προσωπικών και συλλογικών διεργασιών που αυτή προτείνει για τη μείωση της βλάβης, η μεταμορφωτική δικαιοσύνη δεν αποσκοπεί μονάχα στη διαδικασία ειλικρινούς ανάληψης ευθυνών από τη μεριά των δραστών, αλλά σε «οτιδήποτε δημιουργεί περισσότερη ασφάλεια, δικαιοσύνη ή επούλωση για τα άτομα που έχουν επιβιώσει από τη βία, την κακοποίηση ή τη βλάβη το οποίο δεν βασίζεται στους μπάτσους ή στα δικαστήρια. Μπορεί να σημαίνει ότι ο δράστης μεταμορφώνεται, ή απλά ότι η επιζώσα βγαίνει από αυτό ζωντανή» (Dixon και Piepzna-Samarasinha, 2021). Η παρατήρηση αυτή αποσαφηνίζει ότι στη φιλοσοφία της μεταμορφωτικής δικαιοσύνης η απουσία ανάληψης ευθύνης από τον δράστη δεν μεταφράζεται ως αποτυχία για την επιζώσα και δεν περιορίζει τη δυνατότητα επούλωσής της, ενώ, όπως τονίζει και η διαμεσολαβήτρια επανορθωτικής δικαιοσύνης Αλέξια Στουραΐτη, η μεταμορφωτική δικαιοσύνη αμφισβητεί και την άποψη που θέλει την εκδίκηση να αποτελεί το μονόδρομο της επιθυμίας της (προσωπική επικοινωνία, 30 Νοεμβρίου 2022). Όπως εύστοχα λέει η Leah Lakshmi Piepzna-Samarasinha, «δικαιοσύνη είναι η ζωή που δημιουργείς για την εαυτή σου» (Dixon και Piepzna-Samarasinha, 2021).

Σε αντίθεση με την αστική δικαιοσύνη που προσεγγίζει τη δικαίωση μέσω του εγκλεισμού, της τιμωρίας και του τι θα ακολουθήσει κατόπιν της πρόκλησης βλάβης, οι φεμινισμοί της κατάργησης εστιάζουν στο ποιες συνθήκες προηγήθηκαν της βλάβης και στο ευρύτερο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό συγκείμενο που επέτρεψε ή ενθάρρυνε την πρόκλησή της: καταπιέσεις όπως ο ρατσισμός, η φτώχεια, η ασθένεια και η αναπηρία είναι μερικοί μόνο από τους κοινωνικούς παράγοντες  που συμβάλλουν στην περιθωριοποίηση ανθρώπων και μετέπειτα στην παραβατικότητα, η οποία πολύ συχνά ορίζεται με ταξικά, μισαναπηρικά και ρατσιστικά κριτήρια, οδηγώντας μας να σκεφτούμε ότι αυτό που οι άνθρωποι χρειάζονται δεν είναι η τιμωρία, αλλά η στέγαση, η δωρεάν εκπαίδευση και η ισότιμη και δωρεάν πρόσβαση σε φροντιστικές και ενήμερες γύρω από το τραύμα δομές περίθαλψης· ένα μεγάλο, δηλαδή, οικοσύστημα για τη φροντίδα της ψυχικής υγείας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες «υπάρχουν αυτή τη στιγμή περισσότεροι άνθρωποι με ψυχικές και συναισθηματικές διαταραχές στη φυλακή από ό,τι στα ψυχιατρεία» (Davis, 2003, σελ. 10), ένδειξη ότι η χρήση των εργαλείων του φυλακικού κράτους είναι πανταχού παρούσα ως η μοναδική απάντηση για κάθε είδους πρόβλημα. Στην Ελλάδα αυτό συναντάται, μεταξύ άλλων, και μέσω του ρόλου διαμεσολάβησης της αστυνομίας ως «μεταφορέα» ανθρώπων με ψυχικές ασθένειες κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης, μια άκρως προβληματική τακτική διαιώνισης του στίγματος της ψυχικής υγείας και (επανα)τραυματισμού. Επιπρόσθετη απόδειξη για την αποτυχία της φυλακής ως σύστημα αντιμετώπισης του εγκλήματος αποτελεί το γεγονός ότι, πάλι στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των κρατουμένων επιστρέφουν στις φυλακές μετά την αποφυλάκισή τους, σύμφωνα με την ψυχολόγο και απόφοιτη του τμήματος ψυχιατροδικαστικής στην Αθήνα, Κετιόνα Μαλλόλη (προσωπική επικοινωνία, 8 Νοεμβρίου 2022), καθώς τα εργαλεία και το περιβάλλον που έχουν στη διάθεσή τους είναι ανίκανα να τους προσφέρουν τη δυνατότητα μετασχηματισμού που χρειάζονται.

Στο συνηθέστερο ερώτημα «τι θα γίνει με τους κακούς ανθρώπους αν οι φυλακές και η αστυνομία καταργηθούν», νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται είναι να αναρωτηθούμε πόση και τι είδους ασφάλεια χρειαζόμαστε και εν τέλει μας επιστρέφεται προκειμένου να εναποθέτουμε το προσωπικό μας αίσθημα δικαιοσύνης σε ένα σύστημα που στερεί από τους ανθρώπους την αξιοπρέπεια και τη δυνατότητα αλλαγής των εαυτών και της ζωής τους προς το καλύτερο. Στρέφοντας το ερώτημα αυτό σε εμάς μπορούμε να σκεφτούμε, όπως αναφέρει η adrienne maree brown (UC Santa Cruz, 2021), πώς θα θέλαμε εμείς «να έρθουμε αντιμέτωποι με τη χειρότερή μας μέρα, πώς θα θέλαμε να μας υπερασπιστούν, να μας προστατεύσουν, να μας δουν και να μας κρατήσουν υπαίτιες/α/ους των πράξεών μας όταν εμείς προξενήσουμε τη βλάβη. Δεn θέλουμε να μας πιάσει η αστυνομία, να μας καταδώσουν, να μας πάνε για θανατική ποινή, να βρεθούμε πίσω από τα κάγκελα. Θέλουμε να μας δώσουν την ευκαιρία να αλλάξουμε, γιατί ξέρουμε πως δεν είμαστε κακοί άνθρωποι».

Οι ολέθριες συνέπειες του τραύματος στην ανθρώπινη ζωή όταν αυτό παραμείνει ανεπεξέργαστο δεν είναι ασύνδετες με τα πολλαπλά καταπιεστικά συστήματα από τα οποία βάλλονται οι ζωές μας. Αντίθετα, πολύ συχνά είναι τα συστήματα αυτά που λειτουργούν ως αιτίες πρόκλησής του. Η έννοια της φυλακής δεν εντοπίζεται μονάχα στη χωρική διάσταση ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος μαζικών φυλακίσεων, ελέγχου, τιμωρίας, αστυνόμευσης, ρατσισμού, έμφυλης βίας και πολιτικού ελέγχου που επιτελείται στο όνομα της αστικής δικαιοσύνης και που πολύ συχνά κοστίζει την ίδια τη ζωή∙ επεκτείνεται σε ποικίλες συναισθηματικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές συνυποδηλώσεις. Στην ανατροφοδοτούμενη σχέση μεταξύ συστημάτων καταπίεσης και συστημάτων σκέψης, φυσικοποιείται μια κουλτούρα που ανενδοίαστα παραμένει κακοποιητική και τραυματική, ένα σύστημα πολλαπλών μορφών βίας που εσωτερικεύεται. Υπό το πρίσμα της διαθεματικής, καταργητικής φεμινιστικής προσέγγισης, μπορούμε να μιλήσουμε για την κουλτούρα των φυλακών ή της τιμωρίας ως αναπόσπαστο φαινόμενο της ατμοσφαιρικότητας της βίας (Καραστάθη, 2018,  σσ. 6-15) και των εσωτερικεύσεων που αυτή δημιουργεί διαδρώντας με μορφές κουλτούρας όπως εκείνη του βιασμού, και με ανάλογο τρόπο να ενδιαφερθούμε να εντοπίζουμε και να καταπολεμάμε μέρα με τη μέρα τα εσωτερικευμένα ψήγματα που αυτό το «στοιχειολογικό καθεστώς που μιμείται το φυλακικό» αφήνει μέσα μας (Dillon, 2022, σελ. 185). Να δεσμευτούμε με απαλότητα και ειλικρίνεια απέναντι στη μη πρόκληση βλάβης, κοιτάζοντας έτσι με θάρρος και ειλικρίνεια τη βία από την οποία εμείς έχουμε περάσει, τη βία που έχουμε υποστεί και ενδεχομένως εσωτερικεύσει (Cullors, 2022, σελ. 161).

Η αχρηστία των φυλακών και των ιδεών που τις συνοδεύουν εγκαθιδρύοντάς τες και αναπαράγοντάς τες στον κόσμο του πλανήτη και τους μικρόκοσμους των σχέσεών μας αποτελεί μια από τις αλήθειες που οι φεμινισμοί της κατάργησης επιθυμούν να φωτίσουν. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι μέσω της υπογράμμισης και της πολιτικοποίησης του τραύματος και, ως εκ τούτου, της επούλωσής του. Η adrienne maree brown (brown, Gent, Han, S και Shange, 2021, 43:00) προσθέτει: «Όταν σκέφτομαι την κατάργηση, σκέφτομαι πόση επούλωση χρειάζεται να γίνει για εμάς ώστε να φτάσουμε στο σημείο όπου όλες οι ζωές θα μετράνε τόσο ώστε να αξίζουν υπεράσπιση και προστασία και χώρο να μεταμορφωθούν· και το ερώτημά μου αυτό αφορά το ποιες/α/ους σκεφτόμαστε όταν αναφερόμαστε στο “εμείς”, όταν σκεφτόμαστε ποιες/α/οι αξίζουν προστασία. Πάντα προσπαθώ να διευρύνω το “εμείς” και αναρωτιέμαι πώς μπορώ να το κάνω. Χωριζόμαστε σε κατηγορίες από εκείνους που ωφελούνται από το να είμαστε διαχωρισμένες/α/οι». Στη διεύρυνση του «εμείς» σκέφτομαι πως κατοικεί μια αμετάκλητη προσήλωση στην προστασία της ανθρώπινης ζωής και του χτισίματος της κουλτούρας της συμπόνιας η οποία αντιτίθεται στην κουλτούρα του εγκλεισμού και της τιμωρίας. Με την κουλτούρα της συμπόνιας και της ενσυναίσθησης να αποτελούν μια καθημερινή, πολιτικοποιημένη και αγωνιστική πράξη απέναντι στις στρατηγικές απανθρωποποίησης και κατασκευής των «άλλων», βασικός γνώμονας είναι η αποϊδεολογικοποίηση των συστημάτων εξουσίας και καταπίεσης ως φορέων δικαιοσύνης, και η αναγνώριση αυτών ως μηχανισμών πρόκλησης τραύματος. «Η κατάργηση είναι μια μορφή προστασίας και υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής η οποία δεν βασίζεται στην ενίσχυση του νόμου. Συνεπώς, είναι πολύ προσωπική, ατομική, και ταυτόχρονα καθολική, καθώς υπόσχεται να μην ενισχύει τον νόμο και να μην παραδίνεται σε αυτόν» (brown, Gent, Han, S και Shange, 2021, 1:22:24). Είναι, δηλαδή, μια πράξη συλλογικής, «ηθικής και πολιτικής υπευθυνότητας που αποτελεί τη βάση της αλληλεγγύης» (Bhandar και Ziadah, 2020). Έχει ενδιαφέρον να λάβουμε υπόψη ότι η δέσμευση σε αυτήν τη μορφή υπευθυνότητας επιτελείται πρωτίστως ως αρχή και πειθαρχία, όπως προτάσσει η φράση «hope is a discipline» της Kaba (Kaba, 2021, σελ. 24), και ως δυνατότητα επούλωσης των συλλογικών τραυμάτων από τη λευκή κυριαρχία, τον καπιταλισμό και την ετεροκανονικότητα. Κι αυτό διότι οι φυλακιστικές (sic) ιδεολογίες είναι επιπλέον ενισχυμένες από τη ματιά του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που επιλέγει να ερμηνεύει την ανθρώπινη φύση ως εγωιστική, ανταγωνιστική και κυριαρχική, στοχεύοντας έτσι στην αποδυνάμωση των κοινωνικών σχέσεων, προωθώντας ταυτόχρονα μια κοινωνικά ριζωμένη εσχατολογική προσέγγιση που περιφρονεί τη διάθεση ρευστότητας, επανόρθωσης και μετασχηματισμού της ίδιας της ζωής. Η θεωρία των φεμινισμών της κατάργησης συνομιλεί πολύ διακριτά με τη θεωρία του συναισθήματος, προεικονίζοντας την επούλωση των κοινωνικών μας σχέσεων μέσω της εξάσκησης συναισθημάτων όπως είναι η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια∙ συναισθήματα πολύ σημαντικά για το τραυματισμένο νευρικό μας σύστημα που βρίσκεται συνεχώς σε μια αίσθηση επαγρύπνησης και απειλής, μέσα στο παρόν κλίμα βίας, απομόνωσης, αβεβαιότητας και καταπίεσης (Maté, 2022).

Είναι κάπου εδώ που οι φεμινισμοί της κατάργησης επαναφέρουν το ερώτημα προσέγγισης του συναισθήματος: με ποιους τρόπους μέσω ενός καταργητικού φεμινισμού μπορούμε να δούμε πέρα από τα καθεστώτα εγκλεισμού, τιμωρίας και συνόρων τα οποία έχουν ορίσει τις ανθρώπινες γεωγραφίες με βάση συναισθήματα όπως είναι ο πόνος, ο φόβος, η μοναξιά και το μίσος; Πώς μπορούμε να φανταστούμε την κατάργηση της συνεχούς αναπαραγωγής ανθρώπινης κακοποίησης και τραύματος, παύοντας να τα δικαιολογούμε ως πρόσχημα σωφρονισμού, προνομίου ή έλλειψης αθωότητας; Η απάντηση νομίζω βρίσκεται στην εξάσκηση της πεποίθησης ότι η ασφάλεια και η επούλωση οφείλουν να αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τα οποία δεν χρειάζεται να υφίσταται κανένα τεκμήριο υπεροχής ή αθωότητας (brown, 2020). Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με την επανορθωτική και τη μεταμορφωτική δικαιοσύνη, οι συνέπειες για τον δράστη πραγματοποιούνται με διαφορετικό τρόπο, χωρίς να περνάνε μέσα από ένα τιμωρητικό και εκδικητικό σύστημα: «καθορίζονται σε άμεση σχέση με τη βλάβη που προκλήθηκε και περιλαμβάνουν την άποψη όσων υπέστησαν τη βλάβη αυτή» ενώ μπορούν να αφορούν την αφαίρεση προνομίων και το «να νιώσει κάποιος άβολα ή να χάσει την εξουσία που κατέχει, χωρίς να του στερηθούν όμως οι συνθήκες για να ζήσει» (Kaba, 2021, σελ. 137). Η δυνατότητα επούλωσης των κακοποιητών είναι ένα ζήτημα που επανεμφανίζεται συχνά στους φεμινισμούς της κατάργησης και αυτό διότι, κάτω από το πρίσμα της μεταμορφωτικής δικαιοσύνης, η σχέση κακοποιητή και επιζώσας τοποθετείται στο πλέγμα των κοινωνικών δομών, επισημαίνοντας πως η έμφυλη βία δεν είναι κάτι το έμφυτο και πως η ριζική συστημική αλλαγή είναι προϋπόθεση για τη μεταμόρφωση και την επούλωση των έμφυλων σχέσεων. Μάλιστα, η μετατόπιση της συλλογικής αντίληψης για τη δικαιοσύνη από την τιμωρία στη δυνατότητα μετασχηματισμού και οι δύσκολες συζητήσεις που μια τέτοια διαδικασία επιφέρει είναι απαραίτητες για το φεμινιστικό καταργητικό κίνημα (Kaba, 2021). Σύμφωνα με τη Mariame Kaba, «το να μπερδεύουμε τη συναισθηματική ικανοποίηση με τη δικαιοσύνη δεν είναι καταργητικό» (στο ίδιο, σελ.133). Ενώ η επιθυμία για εκδίκηση εντός μιας ανεξέλεγκτα άδικης και βίαιης κοινωνίας είναι κάτι απολύτως κατανοητό, όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει: «η κατάργηση δεν έχει να κάνει με τα γαμοσυναισθήματά σου» (στο ίδιο, σελ. 152). Ο ισχυρισμός αυτός δεν ισοδυναμεί με άρνηση ή υποτίμηση του συναισθήματος, αλλά προεικονίζει μια διαφορετική διαχείριση αυτού από εκείνη του φυλακικού κράτους· μια συνθήκη δηλαδή στην οποία όλα τα συναισθήματα μπορούν να βιωθούν, να εκφραστούν και να διοχετευτούν σε έναν ασφαλή χώρο, χωρίς να εργαλειοποιούνται προς μια καταστροφική, τιμωρητική αντιδραστικότητα. Η οπτική της Kaba γύρω από το συναίσθημα μοιράζεται αρκετά κοινά με αυτή της Patrisse Cullors, η οποία στο βιβλίο της An Abolitionist’s Handbook θέτει την απόκριση αντί της αντίδρασης ως βήμα καταργητικής πρακτικής στην καθημερινότητα (σελ. 49). Σύμφωνα με την Cullors και την Kaba, η συνειδητή απόκριση αντί της αντίδρασης δεν μπορεί να πραγματωθεί αν δεν επιτρέψουμε στις εαυτές μας να αισθανθούν και να πάρουν τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζονται για να βιώσουν όλα τα δύσκολα και επίπονα συναισθήματα (Cullors, 2022∙ Kaba, 2021): «στην πραγματικότητα χρειάζεται να είμαστε στο εδώ και το τώρα, να το διαχειριστούμε ολόκληρο. Τον φόβο, τον θυμό, τα αισθήματα εκδίκησης, το μπρος-πίσω στο να τους θες μια μέρα νεκρούς, την επόμενη να είσαι καλά. […] Γιατί το να επουλωθείς δεν είναι προορισμός. Είσαι συνεχώς στη διαδικασία. […] Δε σημαίνει ότι αυτό που βιώνεις δεν θα σε βοηθήσει προς την επούλωση. […] Αλλά ενώ είσαι σε αυτό, συχνά δεν μοιάζει καθόλου έτσι». Ο χώρος και ο χρόνος επεξεργασίας των συναισθημάτων, ο χρόνος για να βιωθεί το πένθος είναι στο επίκεντρο της επουλωτικής διαδικασίας της μεταμορφωτικής δικαιοσύνης, η οποία εμπεριέχει μια μετακίνηση γύρω από την αντίληψη της έννοιας του μετασχηματισμού ως γραμμική διαδικασία, αλλά και της ίδιας της βλάβης. Όπως υποστηρίζει η brown (2020), χρειάζεται «να δούμε τις ατομικές προκλήσεις βλάβης ως συμπτώματα της συστημικής βίας, και να κάνουμε ό,τι μπορούμε συλλογικά για να διαλύσουμε τα συστήματα αυτά και να ελευθερώσουμε όσες/α/ους περισσότερες/α/ους από εμάς» (κεφ. Unthinkable Thoughts). Με άλλα λόγια, για την πραγματοποίηση κοινωνικών αλλαγών απαιτείται η απομάθηση των τρόπων με τους οποίους έχουμε διδαχθεί να ερμηνεύουμε και να αισθανόμαστε ασφάλεια και προστασία και «να ανασκάψουμε το πώς η λευκή κυριαρχία, η ετεροκανονικότητα και άλλες καταπιέσεις έχουν κεντρική θέση στους φόβους μας» (Jackson και Meiners, 2021, σελ. 272). Κάτι παρόμοιο εντοπίζει και η Angela Y. Davis στο συλλογικό φαντασιακό του ρατσισμού, χαρακτηρίζοντάς το ως «ολίσθηση σε ένα συγκεκριμένο είδος παλινδρόμησης, ένα είδος νηπίωσης» μέσω της απλοποίησης των πολιτικών ζητημάτων από τον κυβερνητικό λόγο και την τυφλή παράδοση στο συναίσθημα. Όπως επισημαίνει: «δεν προτείνω ότι το συναίσθημα πρέπει πάντα να δίνει χώρο στη λογική, αλλά λέω ότι χρειάζεται να αναγνωρίζουμε τη διαφορά» (Davis, 2005, κεφ. 4). Η διαφορά αυτή ίσως έγκειται στον τρόπο με τον οποίο το συναίσθημα μένει παρόν στα κοινωνικά ερωτήματα και τους αγώνες με τρόπο τέτοιο που δεν τα αποπολιτικοποιεί, δεν τα απονευρώνει και δεν τα αφήνει να παραδοθούν στο τραύμα το οποίο λειτουργεί ως απόσπαση της προσοχής μας (Blackwell, 2022) από τα ριζικά προβλήματα, αναπαράγοντας έτσι ενίοτε το μοντέλο του εκδικητικού, φυλακικού κράτους.

Δεν μπορούμε να μιλάμε για επούλωση του τραύματος και ριζοσπαστική συμπόνια, αν δεν ενεργοποιήσουμε τη φαντασία μας ως προς αυτά πέρα των καταναλωτικών, εμπορευματοποιημένων πλαισίων που έχουμε συνηθίσει, αν δεν εντάξουμε ενεργά στην προεικονιστική πολιτική της κατάργησης τη δυνατότητα πρόσβασης στην ψυχική υγεία και την ψυχοθεραπεία χωρίς οικονομικό αντίτιμο, αν δεν συζητήσουμε για μια δωρεάν, ολιστική εκπαίδευση, αν δεν αναγνωρίσουμε στην επανορθωτική και τη μεταμορφωτική δικαιοσύνη έναν δρόμο απεύθυνσης του ατομικού και συλλογικού τραύματος που πραγματώνεται πέραν των αποκλεισμών που παράγει το ιατρικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Και έτσι να διεκδικήσουμε τη θεραπεία των σωμάτων μας μέσω της απόλαυσης και της συμμετοχής μας σε μορφές συλλογικής επούλωσης που μας έχουν στερηθεί, όπως είναι η χαρά της ίδιας της κοινότητας, η (αυτο)φροντίδα, η καλλιτεχνική δημιουργία. «Αυτό που ενσωματώνουμε, αυτό είναι η πεποίθησή μας» λέει ο Prentis Hemphill (Blackwell, 2022). Πιστεύω πως η ανάκτηση της εσωτερικής δύναμης μέσω του σώματος και της ενεργοποίησής του σε μορφές δημιουργίας μπορεί να είναι ιδιαίτερα επουλωτική, τόσο για τη σχέση με την εαυτή μας όσο και για τη σχέση μας με τους άλλους. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς διάφορες μέθοδοι όπως το ψυχόδραμα και το κοινωνιόδραμα που συνδυάζουν την εκδραμάτιση με τον αυθορμητισμό και την ψυχοθεραπεία μπορούν πιθανώς να προσφέρουν πολύ χρήσιμα εργαλεία στο πεδίο της διαμεσολάβησης για την επανορθωτική και τη μετασχηματιστική δικαιοσύνη, μέσω της καλλιέργειας της ενσυναίσθησης (Stouraiti, 2021, σσ. 128-139) όταν γίνονται σε ένα ασφαλές και καλά ενημερωμένο πλαίσιο. Το ίδιο ισχύει για όλες τις μορφές τέχνης, όπως για παράδειγμα τα εικαστικά και τις δυνατότητες που αυτά προσφέρουν μέσω της απελευθέρωσης της φαντασίας, της εξοικείωσης με τον πειραματισμό και το ανοίκειο. Πώς, δηλαδή, μέσω των υλικών πραγματώνεται μια εξέλιξη η οποία διαπερνά την επουλωτική διαδικασία «γιατί κάποιος αφήνεται, λερώνεται, έρχεται σε επαφή με διαφορετικά υλικά από αυτά που νομίζει ότι τον καθρεφτίζουν, ανοίγεται, εμπιστεύεται», σύμφωνα με την art therapist Χρυσούλα Πλακιώτη (προσωπική επικοινωνία, 19 Νοεμβρίου 2022). Και όλο αυτό δεν συμβαίνει με αισθητικά κριτήρια, αλλά έχοντας στο επίκεντρο το άτομο πίσω από τη διαδικασία και τον τρόπο εμπλοκής και δέσμευσής του με αυτή. Ίσως εδώ θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια περαιτέρω σύνδεση με τον όρο «καταργητική φεμινιστική αισθητική» (Davis, Gent, Meiners και Richie, 2022, Introduction) και τη σχέση του με την τέχνη ως εργαλείο προεικονιστικών συνθηκών. Τη σχέση μας με την τέχνη, δηλαδή, ως κομμάτι αναπόσπαστο της ανθρώπινης υπόστασης μέσω της αποσύνδεσής της από τα ταξικά προνόμια, την εμπορευματοποίηση και τον ικανοτισμό, και της ενσωμάτωσής της στη ζωή ως μια επαναληπτική και διευρυμένη διαδικασία καταργητισμού, συνεργασίας, εμπιστοσύνης, παιχνιδιού, φαντασίας, πειραματισμού και ενδυνάμωσης.

Θυμάμαι μερικούς στίχους από ένα ποίημα του Harry Josephine Giles με τίτλο «Abolish the Police» που ξεκινάει ως εξής: «Το φεγγάρι κάνει τα ποιητικά του και έτσι διαλύει την αστυνομία», ενώ ένας άλλος στίχος πιο κάτω λέει: «προτού συνεχίσουμε  πρέπει να δεχτούμε ότι το “Καταργείστε την Αστυνομία” δεν είναι μεταφορά […] Η αστυνομία δεν είναι μεταφορά: είναι η γροθιά του κράτους» (Giles, 2020, σελ. 139). Θέλω να πω πως η κατάργηση δεν είναι μεταφορά, / το φεγγάρι δεν είναι μεταφορά, / η επούλωση δεν είναι μεταφορά, / η μεταμόρφωση δεν είναι μεταφορά και / τίποτα από όλα αυτά δεν λειτουργεί ως αλληγορία. Οι κόσμοι μας δεν είναι μεταφορά∙ είναι όλες οι δυνατότητες και τα φεγγάρια που μπορούμε να ενσωματώσουμε.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ελληνόγλωσση

Καραστάθη, Ά. (2018). «Η ατμοσφαιρικότητα της βίας υπό συνθήκες συνυφασμένων κρίσεων», Feministiqa, 1, σσ. 6-15.

Ξενόγλωσση

Bhandar, B., & Ziadah, R. (2020). Introduction. Στο Revolutionary feminisms: Conversations on collective action and radical thought. Verso.

Blackwell, A. G. (30 Ιουνίου 2022). Radical healing with Prentis Hemphill. Radical Healing, Season 4, Episode 1. Ανακτήθηκε 1/9/2022 από https://www.policylink.org/episodes/radical-healing.

brown, a. m. (2020). We will not cancel us: And other dreams of transformative justice. AK Press.

brown, a. m., Brown, A., Dixon, E., & Piepzna-Samarasinha, L. L. (2021). Survival as transformative justice: “Live and work and be free and heal”. Yes Magazine, The Solving Plastic Issue: Culture Shift. Ανακτήθηκε 1/9/2022 από https://www.yesmagazine.org/issue/solving-plastic/2021/05/10/transformative-justice-live-work-be-free-heal.

brown, a. m., Gent, G., Han, S., & Shange, S. [UC Santa Cruz Arts, Lectures and Entertainment] (2021, May 12). Visualizing abolition: Futures [Video]. Youtube. Ανακτήθηκε 1/9/2022 από https://www.youtube.com/watch?v=i5OYwqw1rIk.

Cullors, P. (2022). An abolitionist’s handbook: 12 steps to changing yourself and the world. St. Martin’s Press.

Davis, A. (2003). Are prisons obsolete?. Seven Stories Press.

Davis, A. (2005). Abolition democracy: Beyond empire, prisons and torture. Seven Stories Press.

Davis, A. Y., Gent, G., Meiners, E. R., & Richie, B. E. (2022). Abolition. Feminism. Now.  Penguin, 2022.

Dillon, S. (2022). I must Become a menace to my enemies: Black feminism, vengeance, and the futures of abolition, GLQ: A Journal of Lesbian and Gay Studies, 28(2), 185.

Giles, H. G. (2020). Abolish the police. Στο Abi-Karam, Α. & Gabriel, K. (επιμ.), We want it all: An anthology of radical trans poetics (σσ. 139-143). Nightboat.

Jackson, J. L., & Meiners, E. R. (2011). Fear and loathing: Public feelings in antiprison work, WSQ: Women’s Studies Quarterly, 39(1/2), 272.

Kaba, M. (2021). We do this ‘Till we free us”: Abolitionist organizing and transforming justice. Haymarket Books.

Maté, G. (2022). The myth of normal: Trauma, illness and healing in a toxic culture. Avery Publishing.

Stouraiti, A. (2021). The use of psychodrama in mediation training, Mediares, 1, 128-139. https://www.mediaresrivista.it/wp-content/uploads/2021/08/psychodrama-stouraiti.pdf

*Κατερίνα Στάμου

Η Κατερίνα Στάμου είναι ανεξάρτητη επιμελήτρια και υποψήφια διδακτόρισσα στο τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αντικείμενο της έρευνάς της αποτελούν οι επανορθωτικές (reparative) πρακτικές στη διασταύρωση τέχνης, κοινότητας και κοινωνικής αλλαγής.

ΠΗΓΗ: https://feministiqa.net/feminismoi-katargisis-kosmoi-pou-den-epanatravmatizoun/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

«Ναι, το Matrix ήταν μια τρανς αλληγορία» | Η Λίλι Γουατσόφσκι μιλά για την τρανς ορατότητα και το νέο πρότζεκτ ως μέντορας νέων τρανς καλλιτεχνών.

«Ναι, το Matrix ήταν μια τρανς αλληγορία» | Η Λίλι Γουατσόφσκι μιλά για την τρανς ορατότητα και το νέο πρότζεκτ ως μέντορας νέων τρανς καλλιτεχνών. 1200 630 positiv

Σε μια σπάνια συνέντευξή της, η Λίλι Γουατσόφσκι μιλά για την τρανς ορατότητα μέσα από την τριλογία του «Matrix», αλλά και για το νέο της πρότζεκτ ως μέντορας νεαρών τρανς ατόμων.

«Ναι, το Matrix ήταν μια τρανς αλληγορία» | Η Λίλι Γουατσόφσκι μιλά για την τρανς ορατότητα και το νέο πρότζεκτ ως μέντορας νέων τρανς καλλιτεχνών.

 

Τα τελευταία 25 χρόνια λίγοι δημιουργοί της κινηματογραφικής βιομηχανίας επαναστάτησαν δημιουργικά στις νεοφιλελεύθερες ευαισθησίες του Χόλιγουντ, όσο οι αδελφές Γουατσόφσκι.

Με κορυφαίο κοινό δημιούργημά τους την αρχική τριλογία του Matrix, κυρίως για την αλληγορική γλώσσα με την οποία μίλησαν για την τρανς κουλτούρα και ζωή, και με ταινίες όπως το έντονα αντιφασιστικό θρίλερ V for Vendetta, αλλά και η καλειδοσκοπικά queer σειρά Sense8, οι δυο τους έθεσαν προς συζήτηση δύσκολα θέματα, από εκείνα που το Χόλιγουντ πάντα αντιμετώπιζε με αμφιθυμία, αν όχι με δυσφορία, σε μια εποχή πολύ περισσότερο φοβική για θέματα φύλου και δικαιωμάτων.

Ειδικά, η Λίλι έχει επίσης γράψει, σκηνοθετήσει και κάνει παραγωγή σε δύο σεζόν του Work in Progress, ενός καυστικού και ξεκαρδιστικού πορτρέτου μιας αυτοπροσδιοριζόμενης χοντρής λεσβίας που προσπαθεί να ξεπεράσει την κατάθλιψη, την απομόνωση και πολλά άλλα.

Τόσο η ίδια, όσο και η αδελφή της, μιλά σπάνια, ωστόσο όταν αποφασίζει να το κάνει, δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις: για το αν στ’ αλήθεια το Matrix ήταν μία αλληγορική αφήγηση των ζωών τους πριν από τη φυλομετάβαση, για τον λεκέ της θητείας του Τραμπ στην αμερικανική ζωή, αλλά και για το έργο της ως μέντορα στον μη κερδοσκοπικό οργανισμό «QUEER | ART» που στόχο έχει να βοηθήσει τρανς άτομα να εξελιχθούν και να αντιμετωπίσουν την εχθρική πολιτική απέναντι στη ζωή και τα δικαιώματά τους.

Λίλι Γουατσόφσκι: «Ναι, το Matrix ήταν πάντα μία ιστορία trans» | FLIX

Σε μια σπάνια συνέντευξή της η Γουατσόφσκι μίλησε για την επαναστατική υπόσχεση της queer καθοδήγησης, την πλήρη ιστορία πίσω από το Matrix και το μέλλον που οραματίζεται στο Χόλιγουντ ως «μπροστάρισσα» μίας παράξενης μάχης για το σώμα και το φύλο.

Στη συγκεκριμένη συνέντευξη στο Them, όταν η Γουατσόφσκι ερωτάται για το αν τελικά το Matrix ήταν μία τρανς αλληγορία, για πρώτη φορά δίνει μία κατηγορηματική απάντηση, κυρίως για να λήξει την παραφιλολογία που όλα αυτά τα χρόνια έχει αναπτυχθεί γύρω από την τριλογία.

«Ναι, με όλες τις αποφάσεις που πήραμε γι’ αυτή την ταινία, όλη αυτή η συζήτηση σκέπαζε τα πάντα. Έτσι, όταν κοιτάζω πίσω στον τρόπο που επιλέξαμε αυτούς τους δύο ρόλους (του Νίο και της Σουίτς, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν άνδρας στην πραγματική ζωή και γυναίκα στο Μάτριξ), βλέπω πόσο προφανές είναι ότι από πολλές απόψεις πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».

«Δεν ήταν συνειδητές αποφάσεις» συνεχίζει, «περισσότερο βρίσκαμε τον δρόμο μας ενστικτωδώς ως δύο τρανς γυναίκες που κρύβονταν απ’ όλους και όλα. Οπότε όλα αυτά τα πράγματα για τα οποία βουίζει ο τόπος είναι απολύτως έγκυρα. Όταν οι άνθρωποι λένε, “ω, είναι μια τρανς αλληγορία”, είναι σαν να τους λέμε “ναι… είναι, αλλά εμείς δεν είπαμε ‘έι, ας γράψουμε μια τρανς αλληγορία’”. Δεν ξεκίνησε έτσι. Γράψαμε μια ταινία δράσης και μετά βάλαμε το τρανς στοιχείο παντού!», εξηγεί η Γουατσόφσκι.

8 ταινίες των αδελφών Λάνα και Λίλι Γουατσόφσκι που πρέπει να δεις

Η ίδια έχει μία αναπάντεχη απάντηση, όταν τη ρωτούν γιατί τελικά αποφάσισε να γίνει μέντορας για τρανς νέους.

«Η άμεση σκέψη και απάντησή μου σ’ αυτή την πρόταση είναι ότι νομίζω ότι το queerness αντιστέκεται στην αυτοκρατορία. Με την ίδια μου την ύπαρξη, με το τρανς σώμα μου, αντιστέκομαι στην αυτοκρατορία. Είναι ένας άλλο τρόπος να δούμε αυτό που συμβαίνει με τον καπιταλισμό, μια αυτοκρατορία που θέλει νικητές και ηττημένους. Απαιτεί ανταγωνισμό αυτό το σύστημα διοίκησης. Η καθοδήγηση που κάνουμε στην οργάνωση αφοπλίζει την αυτοκρατορία και τον καπιταλισμό φέρνοντάς μας κοντά ως μέρος του ίδιου κοινωνικού ιστού», λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει:

«Ως τρανς άνθρωποι, είμαστε χτίστες του κόσμου. Είμαστε σε θέση να οραματιστούμε ένα μέλλον που ακόμη δεν υπάρχει. Και έτσι έμαθα να ζητάω περισσότερα, να θέλω να μάθω περισσότερο τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, ιδιαίτερα τις queer ιστορίες τους».

Η Γουατσόφσκι τοποθετείται ιδιαίτερα σκληρά και για την αντι-τρανς πολιτική και νομοθεσία που επιτίθεται στα τρανς άτομα στις ΗΠΑ και εξηγεί γιατί αποφάσισε να κινητοποιηθεί εναντίον αυτής της πολιτικής που δείχνει να επεκτείνεται σε όλη τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.

Lilly Wachowski on Queer Mentorship, Trans Allegory, and Artistic Resistance | Them

«Είναι εντελώς εξουθενωτικό αυτό που συμβαίνει και μάλιστα με πολλούς τρόπους. Αλλά ένα πράγμα που μπορώ να κάνω ως δημιουργός που βρίσκεται σε αυτή τη βιομηχανία είναι να δίνω δουλειές σε queer και τρανς άτομα και σε μετανάστες μπροστά και πίσω από την κάμερα.

 

Μετά τη δεύτερη σεζόν του Work in Progress, είπα: “Αυτός είναι ο λόγος για να μείνω εδώ”. Η χαρά που παίρνουν αυτοί οι άνθρωποι από το να είναι ο αληθινός καλλιτεχνικός τους εαυτός, αυτό είναι η επανάσταση. Πρέπει να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να φέρω τις φωνές τους στο προσκήνιο. Γιατί όταν σκέφτομαι τι συμβαίνει σε αυτή τη βιομηχανία αυτή τη στιγμή, μιλάμε για το ακριβώς αντίθετο.

Τα στούντιο έχουν μετατραπεί σε αυτούς τους απορροφητήρες πλούτου που απλά απορροφούν χρήματα, σε αυτούς τους νεκρούς αστέρες του καπιταλισμού που βρίσκονται από πάνω μας σε αυτούς τους υπερ-ομίλους. Η τελική γραμμή ήταν πάντα παρούσα, αλλά τώρα έχει γίνει το βασικό προϊόν. Αυτός είναι ο λόγος που οι σειρές μπαίνουν στο ράφι.

Ταυτόχρονα, προσπαθούν να μας βγάλουν νομοθετικά από τον δημόσιο χώρο – να μας εξαφανίσουν. Αυτές οι δύο δυνάμεις που δουλεύουν μαζί είναι απίστευτα τρομακτικές. Αλλά ως τρανς άτομο, είμαι η ζωντανή ενσάρκωση της αλλαγής και της ελπίδας. Και έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω τη δουλειά μου, να συνεχίσω να κάνω την τέχνη μου, προσφέροντας έργο και ελπίδα».

Η Λίλι Γουατσόφσκι σε παλαιότερη συνέντευξή της.

– Από τη lifo

ΠΗΓΗ: https://t-zine.gr/matrixasatransallegory/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

 

Πολυσυντροφικότητα, φεμινισμός, κρίσεις πανικού και εργασιακή επισφάλεια: Μια συζήτηση με την Άλκηστη Ζιρώ

Πολυσυντροφικότητα, φεμινισμός, κρίσεις πανικού και εργασιακή επισφάλεια: Μια συζήτηση με την Άλκηστη Ζιρώ 1920 1280 positiv

Η ηθοποιός μιλά στο Olafaq για τον ρόλο της στα Νούμερα, την πολυσυντροφικότητα, τον φεμινισμό και τις κρίσεις πανικού.

Σίντυ Χατζή

Από τα πρώτα πράγματα που μου είπε, όταν βρεθήκαμε εκείνο το απόγευμα στο Παγκράτι ήταν πόσο περήφανη νιώθει για την τελευταία της δουλειά. «Είναι το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο, γιατί το φτιάξαμε μόνοι μας από το μηδέν». Πρόκειται για την παράσταση «Αυτές που δεν προλάβατε» στο θέατρο Πλύφα, η οποία, όπως με ενημερώνει, είναι sold-out. Γενικά, η χρονιά αυτή ήταν γεμάτη και τυχερή για την Άλκηστις Ζιρώ, με συμμετοχές στο θέατρο και την τηλεόραση. Πρόσφατα, ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της σειράς «Νούμερα», όπου υποδύεται τον ρόλο της Δανάης.

Είπαμε τόσα πολλά κατά την διάρκεια της συνέντευξης κι άλλα τόσα πριν και μετά. Η Άλκηστις όταν μιλάει έχει μια ευκολία να περνάει από το ένα θέμα στο άλλο, καταφέρνοντας πάντα -παρόλαυτά- να απαντάει στην ερώτηση. Το αγαπώ αυτό στους ανθρώπους, γιατί κι εγώ μόνο έτσι μπορώ να επικοινωνήσω. Οι «τακτοποιημένες» συζητήσεις είναι πληκτικές.

Τρομερά έξυπνη, ετοιμόλογη, θετική και εύθυμη, σε σημεία ξεχνούσα ότι δε γνωριζόμαστε κι από χθες. Μιλήσαμε για την πολυσυντροφικότητα, τον φεμινισμό, τις κρίσεις πανικού, την εργασιακή ασφάλεια κι άλλα τόσα, τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω.

– Πού μεγάλωσες;
Στην Αθήνα. Τα πρώτα μου χρόνια τα πέρασα στην Ερυθραία και στην Α’ Λυκείου πήγαμε στην Αγία Παρασκευή. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Πολύ παιχνίδι, αγάπη, τρυφερότητα, αποδοχή, στήριξη. Ό,τι τρέλα ήθελα, οι γονείς μου ήταν από πίσω και με στήριζαν. Μετά το δημοτικό πήγα στο καλλιτεχνικό σχολείο του Γέρακα, στην κατεύθυνση «θέατρο-κινηματογράφος».

– Ήθελες από μικρή να γίνεις ηθοποιός;
Δε θυμάμαι να λέω από μικρή ότι θα γίνω ηθοποιός. Κάπως απλώς έγινε. Σαν να συμφωνήσαμε ότι «η Άλκηστις θα γίνει ηθοποιός», χωρίς να έχουμε πει κάτι στην οικογένεια. Ήταν δική μου απόφαση να πάω σε καλλιτεχνικό σχολείο, γιατί μου άρεσε που δε γίνονταν μόνο τα βασικά μαθήματα. Είχαμε μάθημα 10 ώρες την ημέρα και ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μου αλλά δε με ένοιαζε. Είναι το πιο ελευθεριακό σχολείο που ξέρω. Απόλυτη αποδοχή της διαφορετικότητας. Στη Β’ Λυκείου ξεκίνησα φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες. Έλεγα να πάω Θεατρικών Σπουδών, χωρίς πραγματικά να το θέλω. Στα καλοκαιρινά μαθήματα, πάω κλαίγοντας στη μαμά μου και της λέω ότι «Δε μπορώ άλλο. Δεν είναι για μένα, η ψυχή μου δεν το θέλει». Μου είπε ότι δε θα ξαναπάω. Θα ξεκινούσα μαθήματα θεάτρου για να μπω σε δραματική σχολή. Έτσι κι έγινε. Στη δραματική υπήρχε ιδρυματοποίηση γιατί περνούσαμε μίνιμουμ 10 ώρες την ημέρα εκεί. Με το που τελείωσα τη σχολή ξεκίνησα να δραστηριοποιούμαι και να βιοπορίζομαι από το θέατρο και την τηλεόραση. Βρήκα αμέσως δουλειά μετά την σχολή. Είμαι από τις τυχερές, αυτό δεν είναι ο κανόνας. Φυσικά, έχουν περάσει και περίοδοι που δεν έβρισκα δουλειά ως ηθοποιός και δούλεψα σέρβις -και πριν και κατά τη διάρκεια και μετά την αποφοίτησή μου.

Φωτ.: Άσπα Κουλύρα / Olafaq

– Έχεις φτάσει σε σημείο που έχεις πλέον επαγγελματική ασφάλεια;
Αν κάποιος καλλιτέχνης πει «οκ, κλείδωσα την καριέρα μου, πλέον πάω μόνο μπροστά», κάνει λάθος. Είναι αλαζονικό. Όλοι είμαστε αναλώσιμοι. Μπορεί έναν χρόνο να έχω προτάσεις και τον άλλον να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν παίζει μόνο ρόλο το ταλέντο αλλά και το typecast. Μέχρι να το καταλάβω αυτό, με έπαιρνε από κάτω η απόρριψη. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απλά μπορεί να μην ταιριάζω με το όραμα του εκάστοτε σκηνοθέτη. Μπορεί να θέλει για κάποιον ρόλο μια κοπέλα με διαφορετικά χαρακτηριστικά από μένα κι αυτό είναι οκ. Δε μπορώ να πω ότι έχω κερδίσει το λαχείο και προχωράω. Είμαι πολύ έτοιμη για το ενδεχόμενο να μην έχω δουλειά.

– Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στα «Νούμερα»;
Πέρσι, τέλη Μαΐου με παίρνει τηλέφωνο ο Μιχάλης Σαράντης και με ρωτάει αν τραγουδάω. Του λέω, ναι αλλά δεν είμαι και η Μαρία Φαραντούρη. Μου είπε ότι θα με προτείνει στον Φοίβο (Δεληβοριά) για ένα σίριαλ που ετοιμάζει. Πήγα στο κάστινγκ, πήγε καλά αλλά ήξερα ότι είχε δει πάρα πολλές και συν τοις άλλοις δεν ήμουν και τραγουδίστρια . Ένιωθα ότι ο ρόλος αυτός ταιριάζει σε μένα. Τις περισσότερες φορές δε μου έδιναν τέτοιους ρόλους. Μου έδιναν πάντα τον ρόλο του κοριτσιού που βασανίζεται, που την παρατάνε οι γκόμενοι και κλαίει. Ίσως έχουν στο μυαλό τους ότι αυτό ταιριάζει στο φιζίκ μου. Αυτό παίζει πολύ στην Ελλάδα. «Κωμικός ρόλος; Θα βάλουμε έναν χοντρο». «Στον ρόλο του ποθητού άντρα που τον θέλουν όλες, θα βάλουμε έναν κούκλο» με βάση τα στερεότυπα της κοινωνίας. Στη ζωή δεν υπάρχει αυτό. Στη ζωή δε ξέρεις από πού θα σου’ ρθει. Το ίδιο βράδυ μετά το κάστινγκ, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι πήρα τον ρόλο. Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη! Πέραν του ότι θαυμάζω πολύ τον Φοίβο για τη δουλειά του αλλά και για τις τοποθετήσεις του σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, ήξερα και για τους ανθρώπους που θα δουλέψουν σε αυτό το πρότζεκτ. Το πιο σημαντικό για μένα είναι άνθρωποι που θαύμαζα, τους γνώρισα στα «Νούμερα», δουλέψαμε μαζί και τους θαύμασα ακόμη περισσότερο. Για το ταλέντο και την γενναιοδωρία τους. Μου έχει συμβεί και το αντίστροφο, να θαυμάζεις κάποιον, να τον γνωρίζεις και να έρχεται η απόλυτη απομυθοποίηση.

Φωτ.: ‘Ασπα Κουλύρα / Olafaq

– Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου στο σίριαλ.
Στην πρώτη ανάγνωση, η Δανάη ήταν μια κοπέλα λίγο «όπου πάει το κύμα». Δούλευε στην εστίαση, δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει με τη ζωή της, με τη μουσική δεν είχε καμία σχέση, ήταν ημιμαθής, πολύ ελεύθερο πνεύμα, δε χωρούσε σε κουτάκια, δοτική, θετική, η χαρά της ζωής. Μετά μου είπαν ότι είναι polyamorous. Εκεί ξετρελάθηκα, γιατί το θεώρησα πολύ σημαντικό να προβληθεί η επιλογή της πολυσυντροφικότητας  στην κρατική τηλεόραση. Μου άρεσαν και οι επιλογές των συντρόφων της, που ήταν τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ήμουν έτοιμη και για τις αντιδράσεις του κοινού. Εννοείται με το που αποκαλύφθηκε ότι είναι πολυγαμική, ξεκίνησαν τα σχόλια. Όλα αυτά τα ωραία που ακούμε καθημερινά. Δε με πείραξε, πρώτον γιατί είναι ένας ρόλος και δεύτερον γιατί αν μπορούν να μπαίνουν σιγά σιγά  δείγματα μέσα από την τηλεόραση στα σπίτια του κόσμου και να κανονικοποιούνται, είναι θετικό. Ακόμα κι αν δεν το γουστάρεις, κάποια στιγμή θα το αποδεχτείς.

– Υπάρχουν καλλιτέχνες που σε εμπνέουν;
Ο αγαπημένος μου ξένος σκηνοθέτης είναι ο Castellucci. Δεν τον χάνω ποτέ όταν έρχεται στην Ελλάδα. Τις προάλλες πήγα στην παράστασή του. Ήταν ένα έτοιμο πλαίσιο και ταξίδευε σε διάφορες χώρες. Σε κάθε χώρα έπαιρνε ντόπιους ηθοποιούς. Στην παράσταση φορούσαν όλοι ακουστικά και τους έδιναν εντολές. Το έργο μιλούσε για την αστυνομοκρατία. Σαν κοινωνικό πείραμα, οι ηθοποιοί απλά άκουγαν κι εκτελούσαν. Όταν τελείωσε, ρώτησα έναν φίλο μου που συμμετείχε, πόσες πρόβες έκαναν. Μου είπε ότι δεν έκαναν, απλά ακολουθούσαν εντολές. «Το νούμερο 33 τώρα θα χτυπήσει το νούμερο 40». Είναι μια προσομοίωση της πραγματικότητας μέσα από το θέατρο. Σου έδειχνε πώς λειτουργούν τα όργανα της τάξης, πώς αναπαράγεται η τρομοκρατία. Είναι κυριολεκτικά εκτελεστικά όργανα. Θαυμάζω φυσικά και Έλληνες καλλιτέχνες, απλά αυτή τη στιγμή αναφέρω τον Castellucci γιατί με είχε συνταράξει πολύ η προσέγγισή του. Επίσης, ο Γιώργος Παλούμπης, που τον είχα και καθηγητή, είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω. Υπέροχος άνθρωπος, σκηνοθέτης και δάσκαλος. Είναι φως μέσα στο σκοτάδι που επικρατεί στον χώρο. Υπάρχουν τέτοια άνθρωποι, που φωτίζουν τον χώρο και εμείς θα παλέψουμε μέχρι ο χώρος αυτός να έχει περισσότερο φως, από ότι σκοτάδι.

Φωτ.: Άσπα Κουλύρα / Olafaq

– Πώς είδες να αλλάζει το θέατρο μετά το #MeToo;
Βρισκόμαστε στο σημείο της αλλαγής κι έρχεται, αλλά πολύ σταδιακά, γιατί έχουν γαλουχηθεί ολόκληρες γενιές θεωρώντας κακοποιητικές συμπεριφορές ως κάτι φυσιολογικό. Είχαν εμποτιστεί με την λογική ότι αν ο σκηνοθέτης δεν είναι μαλάκας, δεν είναι καλός σκηνοθέτης. Αν δεν πετάξει το τασάκι ή την καρέκλα, αν δε σε κάνει σκουπίδι, δεν έχει κύρος. Πλέον έχουν αποστηρωθεί λίγο τα πράγματα. Βλέπεις ότι ίσως αναρωτιούνται «είναι οκ τώρα να το κάνω αυτό;». Αλλά πρέπει να περάσουμε κι από αυτό το στάδιο, για να έρθει η ισορροπία και να νιώθουμε όλοι ασφάλεια να πηγαίνουμε στη δουλειά μας και να μη φοβόμαστε. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να φοβάσαι. Να πηγαίνεις με μισή καρδιά και να φεύγεις με ακόμη λιγότερη.

– Είχες αναφέρει στο παρελθόν ότι είχες δεχτεί κι εσύ κακοποίηση στη δουλειά σου. Πώς το αντιμετώπισες;
Αυτό που συνειδητοποίησα μετά το ξέσπασμα του #MeToo, είναι ότι κι εγώ είχα βιώσει περιστατικά που με είχαν σημαδέψει και δεν είχα καταλάβει ότι ήταν κακοποιητικά. Ενώ πίστευα ότι ήμουν δυνατή γιατί δεν επέτρεψα ορισμένα περιστατικά να με επηρεάσουν, τελικά ίσως δεν τα αντιμετώπισα όπως θα ήθελα. Πλέον θα το πήγαινα μέχρι τέλους, μέχρι ο θύτης να έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Μετέπειτα που μου συνέβη πάλι, έβαλα τα όριά μου. Αλλά και πάλι, η Άλκηστις του σήμερα θα το αντιμετώπιζε πολύ διαφορετικά. Έχω πάρει δύναμη από όλα τα θύματα που έχουν μιλήσει. Φυσικά, δε μας επηρεάζουν όλους το ίδιο αυτά τα περιστατικά. Ο καθένας έχει διαφορετικά αντανακλαστικά. Γι’ αυτό δε μπορείς να ζητάς από το θύμα να κάνει μαθήματα αυτοάμυνας και να παίξει μπουνιές. Το ζητούμενο είναι να μην τίθεται καν θέμα. Τι να πω δηλαδή σε ένα εν δυνάμει θύμα «Αν σου συμβεί αυτό, να τον χτυπήσεις»; Αλήθεια τώρα; Που εκείνη τη στιγμή σου παγώνει το αίμα και δε ξέρεις από πού σου ήρθε; Δε μπορούμε να ζητάμε από τα εν δυνάμει θύματα να είναι προετοιμασμένα. Το σύστημα να είναι προετοιμασμένο.

Φωτ.: Άσπα Κουλύρα / Olafaq

– Πώς φροντίζεις το μέσα σου;
Φέτος έβαλα την ψυχοθεραπεία στη ζωή μου, κάτι που ήθελα να κάνω χρόνια. Φοβόμουν να το κάνω γιατί ήξερα ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσω πράγματα που δεν ήθελα. Τώρα, έχει μπει στην καθημερινότητά μου και μου έχει ανοίξει τον τρόπο σκέψης μου. Νιώθω πιο δυνατή, ώστε να αντιμετωπίσω τα πράγματα με καθαρότητα. Επίσης κάτι που με βοηθά να φροντίζω το μέσα μου είναι να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ.

– Ποια είναι η βασική σου πρόθεση ως ηθοποιός;
Να μην σταματήσω ποτέ να εξελίσσομαι. Να δοκιμάζομαι συνεχώς σε νέα πράγματα, να τρώω τα μούτρα μου και να ξαναπροσπαθώ, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω. Μέχρι στιγμής δεν έχω κανένα παράπονο, αυτό μου έχει ήδη συμβεί και με έχει εξελίξει. Μου αρέσει να παρατηρώ τον τρόπο που αποφασίζουν να συμπεριφέρεται ο ρόλος τους, οι επιλογές που κάνουν. Και σίγουρα θα ήθελα να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία.

– Αν χώριζες τη ζωή σου σε κεφάλαιο, τώρα σε ποιο κεφάλαιο βρίσκεσαι; Τι τίτλο θα του έδινες;
Δεν είμαι στην αρχή της καριέρας μου αλλά δεν είμαι και στη μέση. «Βρίσκομαι ακριβώς εκεί που θα ήθελα να βρίσκομαι» θα ήταν ο τίτλος.

 – Γίνεσαι ο άνθρωπος που ήθελες πάντα να είσαι;
Μπορώ να πω πως ναι. Έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου και την μικρή Άλκηστις που υπάρχει εδώ μέσα. Έχω παλέψει αρκετά, δε μου χαρίστηκε κάτι. Οπότε γίνομαι αυτός ο άνθρωπος.

– Είσαι καλή ηθοποιός;
Έλα ντε! Υπάρχουν περίοδοι που λέω ότι είμαι κι άλλες που με πιάνει η ανασφάλεια. Ευτυχώς το άγχος και ανασφάλεια σε μένα λειτουργούν δημιουργικά, με πεισμώνουν.

Φωτ.: Άσπα Κουλύρα / Olafaq

– Ποιο είναι το mantra σου;
Να πηγαίνω εκεί που μου λέει το μέσα μου. Αυτό μου το έμαθε κυρίως η μαμά μου. Να ακούω την καρδιά κι όχι το μυαλό μου. Είχα ερωτική απογοήτευση στο λύκειο και της έλεγε «Μαμά, θέλω να πάω να τον βρω»«Να πας» ήταν πάντα η απαντήση. Ποτέ «δεν πρέπει, σε πλήγωσε, αξίζεις καλύτερα». Μου έλεγε πήγαινε και φάε τα μούτρα σου. Δε μπορεί κάποιος να σου λέει να μην κάνεις κάτι. Είναι εξωτερικός παράγοντας, δε μπορεί να ξέρει την εξέλιξη. Ας αφήσουμε τους ανθρώπους -και ειδικά τα παιδιά- να φάνε τα μούτρα τους. Έτσι θα διαμορφώσουν χαρακτήρα.

– Με την B.P.M., τη θεατρική σου ομάδα, ανεβάσατε τη φεμινιστική κωμωδία «Αυτές που δεν προλάβατε». Πες μας λίγα λόγια.
Παίζει μέχρι τις 11 Απριλίου αλλά έχουν μείνει ελάχιστα εισιτήρια. Το έγραψε η Δανάη Λιοδάκη, μέλος της B.P.M. Η ομάδα ιδρύθηκε το 2018, όταν αποφοιτήσαμε από τη σχολή. Αποτελείται από κάποιους φοιτητές εκείνου του έτους. Από τότε ανεβάζουμε παραστάσεις και προσπαθούμε να είναι δικά μας τα έργα, κείμενα, σκηνοθεσία, κλπ. Η Δανάη έγραψε το κείμενο – μια ωδή στη γυναικεία φιλία. Έχει χρησιμοποιήσει βιώματα δικά της και φίλων της. Είναι μια κωμωδία και για μένα αυτό είναι σημαντικό. Ο κόσμος έρχεται και γελάει μέσα από πολύ τραγικά γεγονότα, πέφτουν οι άμυνές του κι έτσι λαμβάνει πιο εύκολα την πληροφορία. Όταν πας να κουνήσεις το δάχτυλο, δε θα σε ακούσει κανένας. Ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες και μας έκανε εντύπωση που αρχίσαμε να μοιραζόμαστε δικά μας σχετικά βιώματα που δε γνωρίζαμε καν η μια για την άλλη. Ενώ είμαστε φίλες 8 χρόνια. Αυτό μας έδεσε περισσότερο. Ξεκινήσαμε μην έχοντας τίποτα, πέραν από το έργο και η μία την άλλη. Το στήσαμε με υπέροχους συνεργάτες. Άντρες και γυναίκες, γιατί υπάρχουν κι άντρες φεμινιστές που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω τέτοιες δουλειές. Βάλαμε δικά μας λεφτά, δικά μας χέρια, δικά μας μέσα. Αφισοκόλληση πόρτα-πόρτα, δικό μας τρέιλερ, άγχος πολύ. Και φτάνουμε στο σήμερα που είμαστε sold-out σε όλες τις παραστάσεις μας. Το κοινό ήταν αρχικά γυναίκες και πλέον έχει καταλήξει να είναι 50-50. Και ορισμένες φορές και μεγαλύτερο ποσοστό του αντρικού κοινού. Έχουν έρθει άντρες μετά την παράσταση και μας έχουν πει «Έφυγα ένας άλλος άνθρωπος». Βγήκαμε κερδισμένες από αυτό γιατί έρχονται άνθρωποι όλων των φύλων και των ηλικιών και ταυτίζονται. Νομίζουμε ότι έχουμε χάσμα γενεών αλλά τελικά όλοι για τα ίδια πράγματα παλεύουμε.

Φωτ.: Άσπα Κουλύρα / Olafaq

– Τι είναι φεμινισμός για σένα;
Είμαι τόσο επηρεασμένη από την παράσταση που θα πω ότι αυτό είναι φεμινισμός. Παλεύουμε όλοι για να εδραιώσουμε τα αυτονόητα. Μέσα από τα αυτονόητα έρχεται η αλλαγή. Έστω κι ένα πράγμα να πάρει ο θεατής, είναι κέρδος για την κοινωνία. Το θέατρο δε σου δίνει τις απαντήσεις. Το θέατρο σου θέτει τις κατάλληλες ερωτήσεις. Ο φεμινισμός είναι ένας ισχυρός πυρήνας και στο κέντρο του είναι η γυναίκα αλλά ενδυναμώνεται από τον καθένα που παλεύει για να μπορέσει ο πυρήνας να συμπεριλάβει όλους τους ανθρώπους.

– Μου είπες ότι η οικογένειά σου σε στήριξε όταν αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός. Όμως δε στηρίζουν όλες οι οικογένειες. Τι θα συμβούλευες ένα άτομο που θέλει να γίνει ηθοποιός χωρίς τη στήριξη των γύρω του;
Αν εσύ έχεις αποδεχτεί ότι αυτό θες να κάνεις, θα το κάνεις ο κόσμος να χαλάσει. Η αποδοχή από τους γύρω σου θα έρθει. Βέβαια, είμαι πολύ υπέρ της συζήτησης. Αν το συζητήσεις με την οικογένειά σου και «πέσεις σε τοίχο», εσύ συνεχίζεις. Οι άλλοι έφτασαν στο τέλμα, όχι εσύ. Οι τέχνες είναι αγχολυτικές. Αν η ανάγκη σου είναι να δημιουργήσεις, να το κάνεις για σένα, για το μέσα σου. Ασχέτως αν θα καταλήξεις να το κάνεις επαγγελματικά. Ξεκλειδώνεις πίστες κι επίπεδα της υπάρξής σου, που ούτε φαντάζεσαι. Πήγαινέ το όσο πάει, μέχρι να σου πει η ψυχή σου ότι «εδώ είμαι καλά».

– Το καλοκαίρι του 2021 έπαιξες για πρώτη φορά στην Επίδαυρο. Πώς ήταν η εμπειρία;
Ήταν τόσο πολλά τα συναισθήματα που ένιωθα ότι θα σκάσω. Σε αυτήν την σκηνή, νιώθεις τόσο δα μικρός. Ήμασταν πολύ ωραία ομάδα, το ευχαριστήθηκα πολύ. Δεν ένιωσα ποτέ εκτεθειμένη επάνω στη σκηνή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν τελείωσε η παράσταση κι ο κόσμος χειροκροτούσε, δε μπορούσαν τα μάτια μου να χωρέσουν το πλάνο. Έκλαιγα, με έπνιγαν τα συναισθήματα. Και τώρα που στο λέω, νιώθω το ίδιο. Δε λέω ότι ο στόχος ενός ηθοποιού είναι να παίξει στην Επίδαυρο γιατί τότε καταξιώνεσαι. Αυτά είναι βλακείες. Είναι το θέατρο που σου δημιουργεί αυτήν την ενέργεια, αυτός ο χώρος. Νιώθεις τα πάντα! Αν στην Επίδαυρο, κοιτάξεις προς τα πάνω και δεις πώς φαίνονται τα αστέρια και πόσο μικρός είσαι στον κόσμο, κάπως το απολαμβάνεις περισσότερο. Είπα «Ουάου! Αυτή τη στιγμή είμαι εδώ». Γι’ αυτό και δεν πρέπει το άγχος να μας καταπίνει. Γιατί αν αγχωθείς, δε θα δεις ούτε τα αστέρια, ούτε το κοινό που έχει σηκωθεί όρθιο και σε χειροκροτά. Δε θα βιώσεις την εμπειρία ατόφια. Και αν πάει κάτι στραβά, τι έγινε; Δε θα το θυμάται κανένας. Να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να μας στερεί εμπειρίες.

– Πολύ σημαντικό αυτό που είπες. Πραγματικά, γιατί μας φυλακίζουμε μόνοι μας έτσι;
Και το λέει ένας άνθρωπος που ζούσε με κρίσεις πανικού για χρόνια. Είχα βάλει τον εαυτό μου να ζει μέσα σε ένα κελί, γιατί φοβόμουν να ζήσω. Στο λέω και θέλω να βάλω τα κλάματα. Όταν έμπαινα στο λεωφορείο, κοιτούσα ποιος μπορεί να είναι γιατρός, έτσι ώστε αν πάθω κάτι να με σώσει. Όταν ταξίδευα, έψαχνα που υπάρχει κέντρο υγείας. Ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Κάποια στιγμή είπα «Άλκηστις, τι κάνεις; Γιατί αφήνεις τον εαυτό σου να παίζει έτσι μαζί σου; Μπορείς να απολαύσεις αυτό που σου συμβαίνει; Ζήτα βοήθεια». Παρολα αυτά όμως νιώθω δυνατή, που πέρασα κι από αυτό γιατί τώρα εκτιμώ περισσότερο τις καθημερινές στιγμές. Οι άνθρωποι δυσκολεύομαστε να καταλάβουμε το τέρας που ζει μέσα στους άλλους και πολλές φορές κι αυτό που ζει μέσα μας. Μπορεί να καθόμασταν και να σου έλεγα ξαφνικά «Σίντυ, φοβάμαι ότι κάτι θα πάθω». Αν μου απαντούσες «Πάλι τα ίδια. Χαλάρωσε ρε» θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί απορρίπτεις τον φόβο μου. Ε και αυτό γιγαντώνεται και σε στέλνει. Αλλά θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή και το αλλάζεις, και αλλάζεις κι εσύ μαζί του. Εμείς έχουμε το κλειδί εμείς και το λουκέτο, το μαχαίρι, το καρπούζι, ξέρεις.

– Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Με τα Νούμερα, ευελπιστούμε να συνεχίσουμε. Το κάναμε με πάρα πολλή  αγάπη. Οπότε θελουμε σίγουρα να συνεχιστεί αυτή η τρέλα. Επίσης, συζητάμε για 2η σεζόν το «Αυτές που δεν προλάβατε». Μακρινή σκέψη ακόμα αλλά ελπίζουμε να γίνει. Είναι η δουλειά για την οποία νιώθω πιο περήφανη απ’όλες, γιατί το χτίσαμε μόνοι μας. Ήταν όλο δικό μας και πέτυχε. Με συγκινεί πολύ αυτή η σκέψη. Βλέπω τις φίλες και συνεργάτιδές μου και λέω «Κορίτσια, τα καταφέραμε».

ΠΗΓΗ: https://olafaq.gr/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Νύχτα αλχημείας και συναπόλαυσης

Νύχτα αλχημείας και συναπόλαυσης 640 809 positiv

Photo by Joel Filipe on Unsplash

Παμέλα Τσάτση*

Κοιτάζω για να δω/

ατέρμονα/

ουράνια τόξα/

ασπρόμαυρα/

παίζουμε ακόμα πρόσωπα/

σε ένα πορτρέτο κινέζικο.

Θυμήθηκα κάτι.

Ερωτεύομαι πια σοβαρά

και ερωτοτροπώ με τη νοσταλγία.

Το πιο γλυκό μπλε.

Βαθύ χαμόγελο σαν σκιά.

Φίδια ξυπνάω στα χέρια.

Μια μέρα/ ένα ταξίδι/ μια αφιέρωση.

Δοκιμή συναπόλαυσης!

Χρονοδιακόπτες και χρονοσυνέχειες.

Όμορφα δεσίματα λέξεων/ πράξεις.

Να αλχημίζω κάθε δηλητήριο.

Δημιουργική μανία/

ένας πυρήνας ιερός/

σκοπός υπαρξιακός/

μέσα μου/

μέσα σου/

ποίηση/

από το σκοτάδι της/

ανάδυση φωτός/

λίγο ακόμα/

αντέχω

*Η Παμέλα Τσάτση έχει σπουδάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τον Μάη του 2018 συμμετείχε στη θεατρική παράσταση “Paralogism” από τη θεατρική ομάδα “Καλειδοσκόπιο” και σε σκηνοθεσία Διονύση Σάββα στο θέατρο “Αλκμήνη”. Ποιητικές συλλογές της ίδιας: “Σιντριβάνια για σάουντρακ” από τις εκδόσεις “Κάκτος”(2019), “μέρες Κυριακές” από τις εκδόσεις Ηδυέπεια (2020) και το ποιητικό έργο με τίτλο “Αμμόλοφοι σε κλεψύδρα” (εκδόσεις Ηδυέπεια, 2021).

Για το συγκεκριμένο ποίημα της “Νύχτα αλχημείας και συναπόλαυσης” που δημοσιεύεται πρώτη φορά πηγή έμπνευσης αποτέλεσε μεταξύ άλλων η συμμετοχή της στον “πολυσυντροφικό κύκλο μοιράσματος”.

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Sense8 και polyamorous αναπαραστάσεις

Sense8 και polyamorous αναπαραστάσεις 526 526 positiv
Στην τηλεοπτική σειρά Sense8 (2015-2018), οι, αδελφές και δημιουργοί του Matrix, Wachowski, σε συνεργασία με τον Straczynski, δημιούργησαν ένα μοναδικό σύμπαν, όπου οχτώ άγνωστοι με διαφορετικές καταγωγές, ιδεολογίες, πεποιθήσεις, θρησκείες, σεξουαλικότητες, και φύλα, ενώνονται με ένα είδος τηλεπαθητικών ικανοτήτων. Η ικανότητά τους αυτή τους επιτρέπει να βιώνουν κοινές εμπειρίες, σαν να βρίσκονται την ίδια στιγμή στο ίδιο ακριβώς σημείο. Καθένα από αυτά τα άτομα ζει τη δική του ζωή, και παλεύει με τους προσωπικούς του δαίμονες, ενώ ταυτόχρονα όλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα κοινό εχθρό (Whisper), ο οποίος επιδιώκει την εξάλειψη των ανθρώπων με αυτήν την ικανότητα.
Ήδη από αυτήν την περιγραφή, γίνεται κατανοητό πως η σειρά, έκτος από τα έντονα στοιχεία περιπέτειας και επιστημονικής φαντασίας, έχει και έναν ιδιαίτερα ανθρωπολογικό χαρακτήρα. Αναδεικνύει τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινοί άνθρωποι, με διαφορετικούς χαρακτήρες και πολιτισμικά πλαίσια. Εξιστορεί, δηλαδή, τα βιώματα ανθρώπων με συμπεριληπτικό (ίσως συνάμα και ουτοπικό) τρόπο, προβάλλοντας έτσι και αναπαραστάσεις μη κανονιστικών χαρακτήρων/συνθηκών.
Ανάμεσα σε αυτές τις αναπαραστάσεις, εντοπίζεται και εκείνη των πολυσυντροφικών σχέσεων (polyamorous). Ως πολυσυντροφικότητα, ορίζεται ένα σχεσιακό μοντέλο ρομαντικών και/ή σεξουαλικών σχέσεων, με περισσότερα από ένα άτομα την ίδια στιγμή, εν γνώση όλων των εμπλεκόμενων μελών. Η σχέση μπορεί να συνάπτεται μεταξύ όλων των συντρόφων ή να υπάρχουν ανεξάρτητες διατομικές σχέσεις. Σε κάθε περίπτωση, οι σχέσεις στηρίζονται στην απόρριψη της κτητικότητας, στην ειλικρίνεια, στην αμοιβαιότητα, και στην συναισθηματική εγγύτητα. Το «μοντέλο» είναι ανεξάρτητο από το φύλο ή την σεξουαλικότητα του εκάστοτε ατόμου.
Στα πλαίσια της σειράς, τα ερωτικά συναισθήματα παρουσιάζονται ως κάτι αγνό και παντοδύναμο, ως κάτι που υπερνικά κάθε νόρμα και κάθε περιορισμό, όπως αυτόν της δυαδικής σχέσης. Δημιουργούνται σχέσεις μακριά από τα κανονιστικά πρότυπα των δυαδικών σχέσεων, οι οποίες χαρακτηρίζονται από έντονη κτητικότητα και αυστηρό ηθικό περιορισμό. Με τον τρόπο αυτό, και την περίπτωση των Kala, Wolfgang, και Rajan, για παράδειγμα, τα ψευδή διλήμματα “επιθυμία ή υποχρέωση” και “ερωτική ζωή γεμάτη εμπειρίες ή σταθερή σχέση” καταρρίπτονται. Η πολυσυντροφική σχέση εδώ δίνει μια “νέα” επιλογή, όπου η συναισθηματική και σωματική επιθυμία δεν χρειάζεται να περιοριστεί ή να καταπιαστεί, εφόσον φυσικά όλα τα μέλη της σχέσης είναι σύμφωνα.
Ταυτόχρονα, βλέπουμε πως στις πολυσυντροφικές σχέσεις το σεξ δεν αποτελεί αυτοσκοπό, παρόλο που επικρατεί συχνά αυτή η πεποίθηση. Τα πολυσυντροφικά άτομα έχουν ως στόχο την σύναψη σχέσεων με άλλα άτομα, για τα οποία αναπτύσσουν ερωτικά συναισθήματα (πιθανόν υπάρχει και σεξουαλική έλξη), και επιθυμούν να διατηρήσουν στην ζωή τους. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό και από την Τριγωνική Θεωρία του Έρωτα κατά Sternberg (Sternberg, 1986. Sternberg & Barnes, 1988). Σύμφωνα με την θεωρία, ο έρωτας δομείται από τρία στοιχεία: πάθος (φυσική έλξη, σεξουαλική επιθυμία και άλλες ανάγκες) , δέσμευση (αξιολόγηση των πρακτικών στοιχείων της σχέσης και μακροπρόθεσμη διατήρησή της) και εγγύτητα (στενή σχέση, μοίρασμα, αμοιβαιότητα), ο συνδυασμός των οποίων δημιουργεί εφτά δυναμικούς τύπους έρωτα:
Κεραυνοβόλος (πάθος +, δέσμευση -, εγγύτητα -)
Κενός (πάθος -, δέσμευση +, εγγύτητα -)
Απλή αρέσκεια (πάθος -, δέσμευση -, εγγύτητα +)
Άφρων (πάθος +, δέσμευση +, εγγύτητα -)
Ρομαντικός (πάθος +, δέσμευση -, εγγύτητα+)
Συντροφικός (πάθος -, δέσμευση +, εγγύτητα +)
Ολοκληρωμένος (πάθος +, δέσμευση +, εγγύτητα +)
Στο Sense8 αυτό μπορούμε να το δούμε στη σχέση των Lito, Hernando και Daniela.
Ο Lito και ο Hernado είναι ομόφυλο ζευγάρι που σχετίζονται με μια γυναίκα. Ο έρωτας τους με την Daniela παρουσιάζεται κυρίως Συντροφικός, καθώς στην αρχή θέλουν να την προστατέψουν από τον κακοποιητικό της πρώην. Η ίδια θέλει να τους στηρίξει σε κάθε τους νέο βήμα, κυρίως τον Lito, αφού ήρθε σε δύσκολη θέση μετά το αναγκαστικό coming out του. Παρόλο που σε ορισμένες στιγμές γίνεται έκδηλη και η σεξουαλική έλξη, τα στοιχεία της δέσμευσης και της εγγύτητας εμφανίζονται εντονότερα από αυτό του πάθους. Ταυτόχρονα, η σχέση μεταξύ των δύο ανδρών δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τίποτα άλλο πέρα από Ολοκληρωμένο έρωτα.
Εδώ γίνεται φανερό πως, παρά την διαφορετική χρονική σειρά δημιουργίας των σχέσεων, τα διαφορετικά κίνητρα και τον διαφορετικό τύπο του έρωτα, επικρατεί ισότητα σε αυτήν την σχέση. Η γνώμη της Daniela και του Hernado έχουν την ίδια βαρύτητα για τον Lito. Οι πράξεις του Hernado λαμβάνουν τον ίδιο ενθουσιασμό και από την Daniela. Τέλος, Η Daniela λαμβάνει την ίδια φροντίδα και από τους δύο άντρες.
Όπως είπαμε, το Sense8 ίσως προβάλει κάποιες καταστάσεις περισσότερο ουτοπικές, από ότι ισχύει στον αληθινό κόσμο πέρα από την οθόνη. Ωστόσο, αναδεικνύει με έναν μοναδικά ευφάνταστο και όμορφο τρόπο την δύναμη του έρωτα, και το πως ο ίδιος ως συναίσθημα δεν αναγνωρίζει κανέναν περιορισμό, όσο χαρακτηρίζεται από σεβασμό και αυθεντικότητα. Ή όπως είπε καλύτερα και ο Hernado:
“Love is like art. A force that come into our lives without any rules, expectations or limitations”
«Ο έρωτας είναι σαν την τέχνη. Είναι μια δύναμη που έρχεται στην ζωή μας χωρίς κανόνες, προσδοκίες ή περιορισμούς»
Πηγή: Φylis AUTh
Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Η Πόρτα

Η Πόρτα 640 427 positiv

Photo by Dima Pechurin on Unsplash

 

 

Η Πόρτα

-εκεί που όλα άρχισαν-

της

Υπατίας Λοβ*

 

Η ζέστη ήταν. H άνοιξη… Θα έλεγε. Θα έλεγε πως δεν ήξερε.

Η ζέστη σίγουρα. Έτσι θα έλεγε. Πριν…

Έπρεπε οπωσδήποτε να βρει κάπου να κάτσει. Ευτυχώς ήταν δίπλα στο ΣΕΝΙΟΡΙΤΑ. Ευτυχώς, όλα ήταν κοντά. Όλα βολικά. Έπιασε με το δεξί της χέρι το στρογγυλό πόμολο της γυάλινης πόρτας. Η κίνηση δημιούργησε ένα αεράκι που τη δρόσισε όμορφα, μπλέχτηκε με τα μακριά σγουρά μαλλιά της, το πλούσιο μπούστο της, δίνοντας έναν ακόμη λόγο στον Γιάννο να σφυρίξει εντυπωσιακά από το μπαρ πετώντας την πετσέτα στον ώμο του κι αφήνοντας το ποτήρι που σκούπιζε στην άκρη.

 

-Καλώς τηνε, κούκλα και σήμερα, σε πήρε το μάτι μου από απέναντι , αλλά λέω μπα η Υπατία τέτοια ώρα,

-Καλημέρα Γιάννο μου, ναι έχω ανάγκη από έναν δεύτερο καφέ. Με μαύρη ε;

-Και κανέλα, όχι διπλό φαντάζομαι…

-Διπλό!

-Δεύτερο διπλό; Ωπα, ντέρτια έχουμε σήμερα, κάτσε κι έφτασα!

 

Προχώρησε στο διάδρομο. Γλίστρησε στο σκαμπό πολυθρόνα έστησε τους αγκώνες στην μπάρα και τα πόδια στο υποπόδιο, πλάτη στο μπαρ, με θέα τον δρόμο.

Ελάχιστα μετά έφτασε ο Γιάννος με τον δίσκο και το βεντέξ.

Κάνοντας τον πάγκο λαμπίκο,

 

-Τώρα θα βγει η μεσημεριανή φρουρά, η πρωινή είναι καλύτερη, αλλά από το τίποτε…

Γέλασε με τον φίλο της. Αλήθεια ήταν. Είναι η ώρα της μεσημεριανής φρουράς. Αυτά τα αγόρια με τις φούστες της προκαλούσαν μια γλυκιά ένταση και απολάμβανε κάθε λεπτό της πορείας τους μπροστά στη μικρή πλατεία. Όμορφοι άντρες στην απαρχή της άνοιξης.

-Έχω καιρό να δω αυτά τα μωρά! Τυχεροί Γιάννο μου,

– Τυχεροί, τυχεροί!

 

Η καλοπροαίρετη ευθυμία τους χύθηκε στο χώρο κάνοντας δυο πελάτες στο μπαρ να χαμογελάσουν.

 

 

Ακούμπησε τον καφέ επάνω στην μπάρα και πλησίασε λίγο πιο κοντά

-Ορίστε! Δεν ήρθες για να δεις τη μεσημεριανή φρουρά φαντάζομαι, τι συμβαίνει; Δεν είσαι στη δουλειά;

 

-Σ ’ευχαριστώ Γιάννο. Όχι δεν ήρθα για τη φρουρά, αν και όπως βλέπω και αυτά τα αγόρια είναι να τους πιείς στο ποτήρι,

Κι έφερε το φλιτζάνι στα χείλη της. Κράτησαν και οι δυο ενός λεπτού σιγή θαυμάζοντας την ανοιξιάτικη φύση που είχε πάρει τώρα μορφή νεαρών αγοριών εν κινήσει.

-Τα πρωινά όμως είναι καλύτερα. Έτσι δεν είναι; ο κούκλος ο Δαμιανός; Ε;

-Θα περάσει να με πάρει όταν σχολάσω!

-Αυτά είναι νέα Γιάννο μου!

-Εσύ; Για πες τι έχεις κούκλα μου; Λίγο αναστατωμένη σε βλέπω

-Καλά είμαι, για δουλειά ήμουν. Είχα μια συνάντηση. Όντως αναστατώθηκα λίγο. Ήταν έντονες οι ενέργειες.

-Ποιος σε α ν α σ τ ά τ ω σ ε  μωρό μου;

Τα δυο του μάτια σχίστηκαν στο πρόσωπό του. Χάθηκαν μέσα στο πλατύ χαμόγελό του.

-Ας πούμε η ζέστη!

-Η ζέστη, η άνοιξη… ε;

-Ναι, απάντησε ντροπαλά. Χαμογέλασε, σχεδόν κοκκίνισε σαν να είχαν ανακαλύψει το πιο βαθύ της μυστικό.

Τι πραγματικά συνέβη δεν είχε ακόμη καλά καλά καταλάβει. Ναι, ο αισθησιασμός των γυναικών δεν της ήταν αδιάφορος. Είχε τύχει άλλωστε. Πλατωνικούς έρωτες, ίσως και αντικείμενο πόθου, τώρα μπορεί να το πει. Αλλά δεν ήταν λεσβία.  Δηλαδή μια φαντασίωση, ένα φιλί, ένα τυχαίο χάδι, μια εγγύτητα. Αλλά να ποθήσει; σεξουαλικά; να καυλώσει στη σκέψη ναι, αλλά να θέλει να…

 

Ο καφές φυσικά δεν τη βοήθησε να χαλαρώσει. Ρουφώντας ωστόσο αργά αργά τις γουλιές του με το βλέμμα στην πλατεία, νιώθοντας το υγρό να πλατσουρίζει νωχελικά στη γλώσσα και να κατευθύνεται έπειτα στον λάρυγγά της, έζησε στιγμές γαλήνης.

 

Ναι είναι αλήθεια ότι και στην πρώτη τους συνάντηση υπήρχε μια ένταση. Όχι επιθετική. Είχε πάθος στην ανάλυση των επιχειρημάτων! ‘Ένας ευφυής άνθρωπος που δεν έλεγε πολλά, λιτά μικρά μαχαίρια γοητείας. Αναγκάστηκε να παίξει τον δικηγόρο του διαβόλου. Το έκανε μάλλον χαριτωμένα, γιατί η απάντηση που την περίμενε είχε μόνο κίνηση, χιούμορ και χαμόγελα. Δεν είχε ενοχληθεί καθόλου. Το απολάμβανε.

 

Σήμερα όμως. Δυσκολεύτηκε να κάτσει απέναντι της. Προφασίσθηκε κάτι εντελώς ανούσιο και ελίχθηκε σαν χέλι σε μια κάπως διαγώνια θέση.

 

Τα μάτια της και τα χείλια συντονισμένα -το πρόσωπό της- είχαν πάρει μορφή αρχαίου αγάλματος, σκέφτηκε. Της ήταν αδύνατο να κρύψει την ταραχή της, εμφανής ακόμη και στο σώμα. Ένιωθε ότι δεν μπορούσε να (της) κρυφτεί. Σίγουρα είχε κοκκινίσει. Κοκκίνιζε σε συγκεκριμένες στιγμές που μόνο οι ολόκαρδα δοσμένοι σ’εκείνην εραστές γνώριζαν. Αυτή η γυναίκα όμως. Αυτό το χαμόγελο αυτοπεποίθησης λες και διάβαζε τις πιο μύχιες σκέψεις τις. Ένιωθε ότι την διαπερνούσε σαν ακτίνα Χ. Ήταν λεσβία; Θυμάται ότι είχε αναφέρει για κάποιον, σύντροφό. Σαν ανεπαίσθητη κίνηση ήρθε μια αόρατη απόκριση: ούτε θηλυκό ούτε αρσενικό. Η Φωτεινή. Ένα πλάσμα που συνομιλούσε αέρινα με την ερωτική της σκέψη χωρίς να χρειάζεται καν ν΄αρθρώνει λέξη. Μαζί και πέρα από το σώμα.

 

Το έσωσαν οι υπόλοιποι με την κουβέντα. Λες να την είχαν πάρει χαμπάρι; Λες να ΤΙΣ είχαν καταλάβει. Στην σκέψη και μόνο χλόμιασε. Ένιωσε άβολα. Γιατί;

 

Σήκωσε το κεφάλι. Τα όμορφα αγόρια με τις φούστες είχαν τελειώσει την παράσταση. Άραγε ήξεραν για το κοινό που τους απολάμβανε όταν έβγαιναν στην πλατεία; Ο Δαμιανός πάντως ήξερε!

 

Κρυφογέλασε. Η πλατεία φιλοξενούσε πλέον διαβάτες, κάποιες  παρέες εφήβων και μερικά περιστέρια.

 

Μπιμπ, μπιμπ. Ακούστηκε μήνυμα από το κινητό. Ήταν ένας χτύπος δυνατός κ ευθύς που έκανε το εργαλείο να δονείται ελαφρώς, επιλεγμένο όντας το μόνο που διέθετε την ικανότητα να την επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ναι. Ονειροπολούσε. Ναι ερωτοτροπούσε διαρκώς στη σκέψη της.

 

Έβγαλε το κινητό από την τσάντα και το εναπόθεσε δεξιά, φέρνοντας στη συνέχεια με το αριστερό της χέρι την κούπα του καφέ στα χείλη. Ήταν μήνυμα. Κοίταξε την ειδοποίηση με ένα ελαφρύ γύρισμα του κεφαλιού πιάνοντας ταυτόχρονα το κινητό με το δεξί της χέρι.

 

Ω! Τα χείλη της σχημάτισαν την έκπληξη και ένας ήχος φωνήεντου χύθηκε σε όλο το χώρο. Ο Γιάννος γύρισε προς το μέρος της και με μια κίνηση του ματιού, όλα καλά; Παραλίγο να πνιγεί! Όλα τέλεια, του απάντησε τελικά.

Το στόμα επανήλθε, όπως κι η κούπα του καφέ στο πιατάκι!

Η Φωτεινή!!

Το ξέρω ότι έφυγες μόλις. Μήπως θέλεις όμως να βρεθούμε να τα πούμε οι δύο μας καλύτερα;

Σοκ. Η αμεσότητά της ήταν αφοπλιστική. Δεν χρειαζόταν να εξηγήσει τι και πως. Το καταλάβαινε. Τι να της πει; Ήθελε; Ήθελε. Να βρεθούνε οι δύο τους. Η Υπατία σκέφτηκε ότι ναι θα ήταν καλύτερα να βρεθούνε οι δυο τους. Ήθελε κάτι να της πει; Ναι ήθελε. Να βρεθούνε. Σήμερα. Τώρα. Όλες οι υποχρεώσεις μπορούσαν να περιμένουν αύριο. Ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη, επαναστατική  μέρα.

Είμαι ακόμη στη γειτονιά, να περάσω;

Απεστάλη, διαβάστηκε.

 

Κατά βάθος ήταν ήδη γοητευμένη και απολάμβανε αυτήν την προσοχή.

 

Μπιπ.Μπιπ. Τελειώνω μια φωτογράφιση για ένα φωτορομάντζο. Δεν θα αργήσουμε πολύ. Έλα. Ετοιμάζω τσάι γιασεμί.

 

Πρόσκληση να παρακολουθήσει φωτογράφιση για ένα φωτορομάντζο μια ανοιξιάτικη μέρα! Πληθυντικός. Τσάι γιασεμί. Θέλει να τη δει! Μία ανατριχίλα τη διαπέρασε από το πόδια μέχρι το στήθος. Ταρακουνήθηκε σαν από αύξηση ζωτικότητας. Δεν χρειαζόταν  να απαντήσει προφανώς.

 

Τέλεια! Εξαιρετική πρόσκληση θα είμαι εκεί στο  τέταρτο.  

Απεστάλη, διαβάστηκε.

 

Ακούμπησε το κινητό στην μπάρα, σταύρωσε τα πόδια της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Έβρισκε πάντα πολύ ελκυστική την αφοσίωση με την οποία ο φωτογράφος δινόταν στα μοντέλα του. Κάτι τόσο προσωπικό εκτεθειμένο στα δικά της μάτια. Και τώρα με φωτογράφο την Φωτεινή.

Ωραία. Ας πάμε λοιπόν. Σκέφτηκε.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή…

Μπιπ.Μπιπ.  Χαίρομαι! Σου στέλνω δυο τρεις φωτογραφίες από αυτήν τη δουλειά για να ξέρεις πως θα μας βρεις!

 

Το μήνυμα αυτό είχε μόνο κείμενο. Κόλλησε τα μάτια της στην οθόνη προσπαθώντας να καταλάβει. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα. Μπιπ. Μπιπ. Πρώτο. Μπιμπ…Μπιπ….εκτεταμένη δόνηση και άλλα δύο ακολούθησαν, όλα με συνημμένο.

Πατάει, ανοίγει το πρώτο μήνυμα. Και το δεύτερο. Και το τρίτο. Σκάει η πρώτη φωτογραφία επάνω αριστερά στην οθόνη, έπειτα, κι η δεύτερη κι η τρίτη σε αλληλουχία. Σιωπή.

Η φωτογράφος αποτύπωσε τα ίδια ζουμερά οπίσθια μιας γυναίκας ξαπλωμένης σε ένα πορφυρό σεντόνι κατά τη διάρκεια ενός –ελαφρώς– bdsm παιχνιδιού, σε 3 στιγμές της δράσης. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από την ίδια όπισθεν αριστερά, στα τρία τέταρτα, γωνία.

Γουάου! Α Υ Τ Η είναι η δουλειά; Καύλα κυρίαρχη! σκέφτηκε. Αυτή είναι η φωτογράφιση στην οποία την προσκαλεί; Που δεν θα αργήσουνε πολύ, να περιμένει στο σαλονάκι πίνοντας τσάι γιασεμί; Πήρε μια βαθιά ανάσα. Ναι. Αυτές είναι οι φωτογραφίες. 3 μηνύματα, 3 φωτογραφίες δεν μπορεί να έγινε λάθος. Έτσι θα τους βρει…

 

Δεν θυμάται πόση ώρα έμεινε να κοιτάζει το υλικό. Θαύμασε τις καμπύλες, την γωνία, το μαστίγιο και τη γενικότερη αισθητική. Το μοντέλο φαινόταν να απολαμβάνει τη στάση. Διέκρινε σε μία σημάδια από σχοινί, κάτι που έκανε τον εγκέφαλό της να πλημμυρίσει, μαζί και το μουνάκι της.

Την προκαλούσε σεξουαλικά; Ήθελε να τη διεγείρει; Ήθελε να τη φωτογραφίσει κι εκείνην; Να της στηθεί στα τέσσερα… Ένιωθε ανάγκη να της υποταχτεί;

Να παραδοθεί;

Και δεν είχε καν ακόμη φτάσει μεσημέρι!

Ξαφνικά είδε τον εαυτό της στο στούντιο, με τα μεγάλα, ψηλά μέχρι το ταβάνι, χωρίς κουρτίνες, παράθυρα. Ο ήλιος τώρα θα λούζει τον χώρο με ώριμο φως και τα πράσινα κλαδιά θα χορεύουν στη νέα άνοιξη. Καθισμένη στον καναπέ, πίνοντας τσάι γιασεμί, θα μπορούσε να τους παρακολουθεί. Η Φωτεινή να στήνει, να φωτογραφίζει -αλλά χωρίς ν’αγγίζει-, κι εκείνη λίγο πιο μακριά να τους παρατηρεί. Η σκέψη αυτή πυροδότησε μέσα της μια γλυκιά μέθη! Άραγε θα σκεφτόταν η Φωτεινή όπως αυτή; Θα καταλάβαινε πόσο πολύ ήθελε να γαμηθεί;

Μπιπ.Μπιπ… Σε περιμένω

Η Υπατία πάγωσε. Ένιωσε ξαφνικά την ανάγκη να ξεγλιστρήσει από τη διάσταση του χρόνου. Σαν να ήρθε ο ταχυδρόμος να παραδώσει συστημένο κι εκείνη τον κοιτούσε βουβή πίσω απ’ την κουρτίνα, χωρίς αντίδραση στις εκκλήσεις του για παραλαβή.

Κράτησε μόνο μια στιγμή.

Είχε απλά ανάγκη να της επιβεβαιώσει ότι θα ‘ρθει.

Έρχομαι!

Απεστάλη, διαβάστηκε.

 

Δεν χρειαζόταν να πούνε τίποτε άλλο. Θα πήγαινε. Τα τελευταία χρόνια είχε μάθει να ακολουθεί τις διαδρομές της καρδιάς αλλά και όλων των οργάνων του σώματος της. Είχε μάθει πως το κορμί της είναι πλασμένο για χαρά και φροντίδα. Για ζωή! Η Φωτεινή παίζει με το μυαλό της όπως κανένας άλλος πριν. Θα πήγαινε λοιπόν. Άλλωστε, το ένιωθε, είχε κάνει πλέον, εκείνη τη στιγμή, ειδική συμφωνία με τη λέξη ηδονή. Να τη φροντίζει, να την ποτίζει, να ανθίζει˙ να ξεπροβάλλει στο φως η ψυχή της καθαρή.

 

Μπιπ.Μπιπ…. Δωδεκανήσων 7, τρίτος όροφος, όπως πάντα. Σπρώξε την πόρτα και μπες. Θα είναι ανοιχτή.

 

*Υπατία Λοβ: Συγγραφέας ερωτικών ιστοριών για ενηλίκους. Το διήγημα “Η Πόρτα” δημοσιεύεται πρώτη φορά στο sexpositive.gr μετά από την ευγενική της παραχώρηση.

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

 

Πέρα από το πατριαρχικό βλέμμα: Το πορνό αλλιώς!

Πέρα από το πατριαρχικό βλέμμα: Το πορνό αλλιώς! 1600 1067 positiv

Βάνα Κράβαρη

Το προηγούμενο διάστημα το Ρομάντσο κατακλείστηκε από ανθρώπους πρόθυμους -μεταξύ άλλων- να καυλώσουν δημόσια, δίπλα σε άλλους θεατές των ταινιών που προβλήθηκαν στο Athens Porn Festival, “Σάτυροι και Μαινάδες”. Γράφω “μεταξύ άλλων” γιατί από φουρνιά ταινιών και δημιουργών που βρήκαν τη θέση τους στις προβολές του φεστιβάλ, έγινε σαφές πως το πορνό δεν (έχει σκοπό να) προκαλεί μόνο καύλα, αλλά είναι ικανό να δημιουργήσει συναισθήματα που κάποιος που έχει χάσει την επαφή με το πώς προχωράει πλέον η βιομηχανία, δεν μπορεί καν να φανταστεί.

Στα πλαίσια του φεστιβάλ παρακολούθησα το Input Error. Μια φουτουριστική μικρού μήκους ταινία, με 80s αναφορές και δυστοπικό χαρακτήρα, αν σκεφτείς πως σε αυτή, μια προνομιούχα γυναίκα, αφού κάνει unboxing το sex robot που έχει παραγγείλει, κάνει σεξ μαζί της, ως κυρίαρχο υποκείμενο -θα το έλεγε πρωτόγνωρο κάποιος που έχει χάσει την εξέλιξη της ταυτότητας των γυναικών ως πορνογραφικούς δρώντες. Το Input Error μου έδωσε δυο σημαντικές εμπειρίες: αφενός την παρακολούθηση μιας ταινίας πορνό για επαγγελματικούς λόγους (θα το έλεγα… “ιδιαίτερο), αφετέρου μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με το Iris Glitzer, που είναι το αόρατο χέρι πίσω από ένα μεγάλο κομμάτι της σκηνοθεσίας της cyberpunk ταινίας.

Αρχικά, πώς είσαι;  

Είμαι καλά. Διανύω μια πολύ δημιουργική περίοδο και αυτό το φθινόπωρο με βρήκε με μεγάλα αποθέματα ενέργειας και όρεξης.

Σε γνωρίσαμε στο Provocateur πριν ένα χρόνο, με την ιδιότητα του δημιουργού κόμικς. Από τότε μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στη ζωή σου; 

Συμπληρώνοντας το δεύτερο χρόνο διαμονής μου στο Βερολίνο και με την πανδημία να κινείται σε διαχειρίσιμα πλέον επίπεδα, είχα την ευκαιρία να ξαναπάω σε εκθέσεις και σε φεστιβάλ, να εμπνευστώ, να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους τόσο από το χώρο των κόμικς όσο και από αυτόν του πορνό που θα μας απασχολήσει σήμερα και να συνεργαστώ με κάποιους από αυτούς. Δεν έχει αλλάξει ριζικά κάτι στη ζωή μου αλλά είμαι σε διαρκή κίνηση, μου αρέσει ο τρόπος που εξελίσσομαι διεκδικώντας το δικαίωμά μου στην ευτυχία και απολαμβάνω την πορεία.

Πες μας λίγα λόγια για “Satyrs and Maenads”, το porn festival της Αθήνας; Πώς «μπλέχτηκες» με αυτό; Και γενικότερα, στη βιομηχανία. 

Το “Σάτυροι και Μαινάδες” είναι φεστιβάλ καλλιτεχνικού πορνό που δημιούργησε το 2019 ο Μενέλας Σιαφάκας και που φέτος έλαβε χώρα για πρώτη φορά δια ζώσης φιλοξενούμενο στο Ρομάντσο. Το φεστιβάλ χωρίζεται σε θεματικές ενότητες με χαρακτηριστικά ονόματα εμπνευσμένα από την αρχαιότητα και τη μυθολογία. Έτσι έχουμε προγράμματα όπως Ευφροσύνη, για κεφάτες ταινίες μικρού μήκους, Προμηθέας, για bdsm, Σαπφώ για λεσβιακές, Γανυμήδης για γκέι, κλπ… Παράλληλα με τις προβολές ταινιών, το φεστιβάλ πλαισιώνουν εκθέσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις, συναυλίες και πάρτι. Πρόκειται για ένα τετραήμερο που προσφέρει πάρα πολλά ερεθίσματα στο κοινό και απευθύνεται σε ανήσυχα και φιλομαθή πνεύματα. Με αφορμή την επιλογή δύο ταινιών μου και τη συμπερίληψή τους στο πρόγραμμα προβολών, κατέβηκα στην Αθήνα, παρακολούθησα εξαιρετικές ταινίες ποικίλων ειδών, ενώ γνώρισα από κοντά άλλες δημιουργούς, σκηνοθέτα και performers που επισκέπτονταν το φεστιβάλ.

Όσο για τη βιομηχανία, η δουλειά μου απέχει πολύ από τον πυρήνα της καθώς είναι κομμάτι μιας underground κίνησης. Μιας εναλλακτικής σκηνής πορνό κουήρ-φεμινιστικού χαρακτήρα που φιλοδοξεί να γεφυρώσει τον επαγγελματισμό με μια d.i.y. προσέγγιση. Θυμάμαι ακόμα πως την πρώτη φορά που είδα postporn (τα επεισόδια της συλλογής Urban Smut) συγκινήθηκα! Δεν ήξερα πως το πορνό μπορεί να προκαλέσει και άλλα συναισθήματα πέραν της καύλας -στην καλύτερη περίπτωση- ή της αποστροφής. Μετά από αυτή την πρώτη επαφή ανακάλυψα διεθνή φεστιβάλ καλλιτεχνικού/ποστ/φεμινιστικού πορνό που προσέφεραν το πρόγραμμά τους διαδικτυακά και μου ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος. Λίγο καιρό μετά με ρώτησε ένα φιλενάδι αν θα ήθελα να βοηθήσω σε ένα γύρισμα και δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη προτείνοντας να αναλάβω χρέη set runner και catering. Εν τέλη βρέθηκα πέρα αυτών να αναλαμβάνω μεγάλο κομμάτι της σκηνοθεσίας, του μοντάζ και τους τίτλους.

[Ένα φεστιβά πορνό ταινιών] είναι μια πολύτιμη πηγή γνώσης που καταφέρνει μέσω του κινηματογράφου να διευρύνει την αντίληψή μας για τον κόσμο και για εμάς τα ίδια. Φυσικά προσφέρει και τη δυνατότητα να καυλώσουμε δημόσια, πράγμα όμορφο και απελευθερωτικό, αλλά με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

Γιατί πιστεύεις πως είχε ανάγκη η πόλη ένα τέτοιο φεστιβάλ; Αν το πορνό «βγει» από τα σκοτεινά δωμάτια και την απόλυτη ιδιωτικότητα θα αντικατοπτρίσει το σεξ όπως είναι στην πραγματικότητα; 

Η σεξουαλικότητα είναι πολλά περισσότερα από το σεξ και αποτελεί κομβική πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Επηρεάζει και επηρεάζεται από τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε, την κουλτούρα στην οποία μεγαλώνουμε και την οποία συνδιαμορφώνουμε, τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται εις όφελος ή εις βάρος ολόκληρων κοινωνικών ομάδων… Είναι απίστευτο το πώς εν έτει 2022 η συναίνεση συνεχίζει για πολύ κόσμο να είναι μια αφηρημένη έννοια με ασαφή χαρακτηριστικά ενώ μετράμε καθημερινά βιασμούς και γυναικοκτονίες. Ακούω συχνά κόσμο να σχολιάζει σε συζητήσεις γύρω από την έμφυλη βία πως “είναι θέμα έλλειψης παιδείας”, αναθέτοντας την ευθύνη στην οικογένεια και στο σχολείο και αγνοώντας πως ως ενήλικα άτομα με πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν μπορούμε πλέον να χρησιμοποιούμε τη  δικαιολογία της “έλλειψης παιδείας” με την ίδια ευκολία. Πράγματι η έμφυλη βία είναι μεταξύ άλλων (αλλά όχι μόνο) ζήτημα παιδείας αλλά ένα κομμάτι μου αρνείται να πιστέψει πως σε ένα θέμα σχεδόν καθολικού ενδιαφέροντος όπως η σεξουαλικότητα πολύς κόσμος δεν έχει την περιέργεια να ψαχτεί λίγο παραπάνω.

Η Αθήνα είχε ανάγκη το Σάτυροι και Μαινάδες για πάρα πολλούς λόγους.  Ένα φεστιβάλ εναλλακτικού πορνό μας προσφέρει τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με θέματα που σπάνια προβάλλονται στα μ.μ.ε. δίνοντας το λόγο στους πρωταγωνιστές τους. Θέματα όπως η σεξεργασία, η λεσβιακή/τρανς/ίντερσεξ/μη δυαδική ορατότητα, το bdsm, η ζωή με HIV, η σεξουαλικότητα στην τρίτη ηλικία, το chemsex και πολλά άλλα. Πρόκειται για μια πολύτιμη πηγή γνώσης που καταφέρνει μέσω του κινηματογράφου να διευρύνει την αντίληψή μας για τον κόσμο και για εμάς τα ίδια. Φυσικά προσφέρει και τη δυνατότητα να καυλώσουμε δημόσια, πράγμα όμορφο και απελευθερωτικό, αλλά με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

Όσο το πορνό αντιμετωπίζεται μονοδιάστατα, τόσο θα παραμένει ταμπού και θα περιορίζεται στην κλασική του σεξιστική και τετριμμένη μορφή, έρμαιο της πατριαρχικής ματιάς πάνω στην ανθρώπινη επιθυμία. Όσο περισσότερες εναλλακτικές φωνές δίνουν το στίγμα τους, τόσο το πορνό βγαίνει στο φως και γίνεται αντικείμενο άξιο συζήτησης και ανάλυσης. Όσο γίνονται φεστιβάλ που επανανοηματοδοτούν το πορνό από προϊόν-ταμπού σε ανθρώπινη δραστηριότητα, κλάδο εργασίας, μέσο καλλιτεχνικής και πολιτικής έκφρασης τόσο συμβάλουν στο δημόσιο διάλογο γύρω. Θέλω ωστόσο να σταθώ στο τελευταίο κομμάτι της ερώτησής σου γιατί απηχεί μία κοινή παρανόηση που αξίζει να αποσαφηνίσουμε. Ανάμεσα στα πολλά είδη (πορνό) ταινιών υπάρχει και το ντοκιμαντέρ. Το πορνό αυτό καθαυτό δεν είναι ντοκιμαντέρ και άρα ο ρόλος του δεν περιορίζεται στο να αντικατοπτρίσει το σεξ «όπως είναι». Το κλασικό πορνό, όπως το ξέρουμε, προσεγγίζει το σεξ ως κάτι κανονικό και αμετάλλακτο, ξέχωρο από την εξέλιξη της ανθρωπότητας και ανέπαφο από κοινωνικούς παράγοντες. Τις περισσότερες φορές στοχεύει στη ρύθμιση της σεξουαλικότητας και στην αποφόρτιση του σιζ αρσενικού θεατή. Το εναλλακτικό/φεμινιστικό/ποστ/καλλιτεχνικό πορνό αναγνωρίζει τη σεξουαλικότητα ως εργαλείο και τον εαυτό του ως μέσο έκφρασης που δεν αντλεί απλά έμπνευση από τη σεξουαλικότητα αλλά αλληλεπιδρά με αυτή και την επηρεάζει αντίστοιχα.

Στο “Input Error” η σεξουαλική της ικανοποίηση είναι στο επίκεντρο. Επίσης βλέπουμε να ακολουθούνται πρακτικές ασφαλέστερου σεξ (προφυλακτικό και γάντια μιας χρήσης) κάτι που δυστυχώς συχνά δε συμβαίνει στην καθημερινή ζωή καθώς αφενός δεν υπάρχει όση ενημέρωση θα έπρεπε και αφετέρου η όποια ενημέρωση είναι συχνά μονομερής εστιάζοντας στο ετεροκανονικό σεξ.

Τι έρχονται να προσθέσουν ταινίες σαν το δικό σου “Input Error” στη βιομηχανία;

Το “Input Error” είναι μία cyberpunk δυστοπία μικρού μήκους που φλερτάρει με την αισθητική των ταινιών επιστημονικής φαντασίας των 80s. Γυρίστηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες, εν μέσω πανδημίας, lock down και απόλυτης μυστικότητας καθώς τα γυρίσματα απαγορεύονταν. Ο κοινωνικός αποκλεισμός, η υγειονομική κρίση και η διαρκής αίσθηση κινδύνου επηρέασαν πολύ το σενάριο της ταινίας. ‘Ενα ταξίδι στο έτος 20xx μας μεταφέρει στη ζωή της προνομιούχας Κίρα, η οποία μπορεί και αγοράζει τα πιο σύγχρονα, όμοια με ζωντανά, ρομπότ του σεξ. Η ταινία αντλεί έμπνευση από τις τεχνολογικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας και θέτει ερωτήματα γύρω από το μέλλον της σεξουαλικότητας αφήνοντάς τα ανοιχτά. Είναι τα ρομπότ η απάντηση στις βαθύτερες σεξουαλικές επιθυμίες μας, ή σημάδι της παρακμής της ανθρωπότητας; Μια σημαντική διαφορά από τη συντριπτική πλειοψηφία των πορνό ταινιών είναι ο ρόλος της πρωταγωνίστριας ως αυτόνομου υποκειμένου της σεξουαλικής περίπτυξης. Στο “Input Error” η σεξουαλική της ικανοποίηση είναι στο επίκεντρο. Επίσης βλέπουμε να ακολουθούνται πρακτικές ασφαλέστερου σεξ (προφυλακτικό και γάντια μιας χρήσης) κάτι που δυστυχώς συχνά δε συμβαίνει στην καθημερινή ζωή καθώς αφενός δεν υπάρχει όση ενημέρωση θα έπρεπε και αφετέρου η όποια ενημέρωση είναι συχνά μονομερής εστιάζοντας στο ετεροκανονικό σεξ

Το “Input Error” είναι κομμάτι μιας τριλογίας. Πες μας λίγα λόγια.  

Όταν ξεκίνησε το “Input Error” δεν είχαμε ιδέα ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι μεγαλύτερο. Ήταν η πρώτη δουλειά της συγκεκριμένης ομάδας και την προσεγγίσαμε χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, πέραν του να περάσουμε καλά. Εν τέλει τόσο στο γύρισμα όσο και στην ποστ παραγωγή περάσαμε κάτι περισσότερο από καλά και ολοκληρώνοντας την ταινία άρχισε να οριστικοποιείται η ιδέα μιας τριλογίας γιατί θέλαμε να εξερευνήσουμε το δυστοπικό κόσμο που είχαμε μόλις ανοίξει. Στην παραγωγή της πρώτης ταινίας, το σενάριο ήταν προϊόν συλλογικής δουλειάς, έπειτα όμως βρεθήκαμε πολλά άτομα να δουλεύουμε σε πολλά πρότζεκτς παράλληλα και ελλείψει χρόνου αποφασίσαμε να μοιράσουμε τους ρόλους διαφορετικά. Για τη δεύτερη ταινία ανέλαβα εξ ολοκλήρου το σενάριο και τη σκηνοθεσία και αυτή τη χρονική περίοδο παρακολουθώ την πορεία του μοντάζ με πολύ σασπένς. Σε αυτή την ταινία γνωρίζουμε καινούριους χαρακτήρες όπως μια χάκερ, έναν σεξεργάτη και έναν αρχιμπάτσο. Μαθαίνουμε για τη δραστηριότητα μιας πολυεθνικής που κατασκευάζει ρομπότ του σεξ και σαμποτάρει επί δεκαετίες το σεξ μεταξύ των ανθρώπων ποινικοποιώντας τη σεξεργασία, προκειμένου να κάνει το προϊόν της απολύτως απαραίτητο. Μια ομάδα χάκερς και εργαζόμενων στο σεξ οργανώνει όμως την απάντησή της αθόρυβα δρώντας στο περιθώριο. Η ταινία αναμένεται να ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2023 και να σταλεί σε φεστιβάλ πορνό.

Η flinta gaze στο πορνό δεν περιορίζεται στα κριτήρια επιλογής των ατόμων μπροστά από την κάμερα αλλά διαπερνά όλο τον κορμό της παραγωγής, φροντίζοντας το τεχνικό συνεργείο να μην ανδροκρατείται, προσλαμβάνοντας intimacy coordinator, σεβόμενη τις ψυχικές και σωματικές ανάγκες και τα όρια των πρωταγωνιστών και γενικότερα δουλεύοντας ηθικά.

Τελευταία, γίνεται πολύς λόγος για το female gaze στη βιομηχανία του πορνό. Μήπως χρειάζεται να καταδείξουμε με περισσότερη σαφήνεια τα σκοτεινά σημεία του male gaze ώστε να το αντιληφθούμε καλύτερα; Γιατί ξέρεις, όπως κάθε τι που αμφισβητεί και προσπαθεί να εκθρονίσει την πατριαρχία έρχεται με αντιδράσεις.  

Να σου πω την αλήθεια δε θέλω να εμβαθύνω ιδιαίτερα στο πόσο κακοποιητική, υποβιβαστική και μη βιώσιμη μπορεί να είναι η αντρική ματιά τόσο για όλα τα υπόλοιπα φύλα όσο και για τους ίδιους τους άντρες. Άμεσα ή έμμεσα βιώνουμε αρκετό σεξισμό και βία στην καθημερινή μας ζωή ώστε να αναγκαζόμαστε να τη σκεφτόμαστε διαρκώς και να κουβαλάμε το φορτίο της πατριαρχίας. Από την άλλη, αν σου μιλούσα για τη γυναικεία ματιά θα έβγαζα το εαυτό μου απ’ έξω, γιατί δεν είμαι γυναίκα. Προτιμώ να σου μιλήσω για την flinta gaze, τη ματιά των females/femmes, lesbians, intersex,non binary, trans και agender ατόμων.

Στην παραγωγή μιας ταινίας πορνό οφείλουμε να εξασφαλίζουμε ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον για όλους τους συντελεστές, χτίζοντας μια κουλτούρα επικοινωνίας και συναίνεσης ώστε αν κάτι πάει στραβά να νιώθουν όλα άνετα να μιλήσουν και να ακουστούν. Η flinta gaze στο πορνό δεν περιορίζεται στα κριτήρια επιλογής των ατόμων μπροστά από την κάμερα αλλά διαπερνά όλο τον κορμό της παραγωγής, φροντίζοντας το τεχνικό συνεργείο να μην ανδροκρατείται, προσλαμβάνοντας intimacy coordinator, σεβόμενη τις ψυχικές και σωματικές ανάγκες και τα όρια των πρωταγωνιστών και γενικότερα δουλεύοντας ηθικά. Επακόλουθο αυτής της προσέγγισης και φροντίδας είναι η flinta ματιά να περνά και στο τελικό προϊόν, προβάλλοντας σώματα που αποκλίνουν από τα στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς, μεγαλύτερες ηλικίες χωρίς να τις φετιχοποιεί, σεξουαλικές πρακτικές που αποσκοπούν στην απόλαυση με όλες τις αισθήσεις, στιγμές ευαλωτότητας και aftercare, επικοινωνία μεταξύ των πρωταγωνιστών, μη ετεροκανονική κατανομή ρόλων και δυναμικών…

Φυσικά και επηρεάζεται η αισθητική μας από το πορνό, με τον ίδιο τρόπο που επηρεάζεται από ό,τι καταναλώνουμε, από ό,τι μας περιβάλλει και από ότι φέρουμε στον κόσμο.

Μέσα σε όλα όσα «ακούει» το πορνό τελευταία, είναι και πως αρχίζει να καθορίζει τη βασική μας αισθητική. Υπάρχει κομμάτι αλήθειας σε αυτό ή είναι ακόμα ένα μέσο εκτόνωσης σνομπισμού που κρύβει βαθύ πουριτανισμό; 

Φυσικά και επηρεάζεται η αισθητική μας από το πορνό, με τον ίδιο τρόπο που επηρεάζεται από ό,τι καταναλώνουμε, από ό,τι μας περιβάλλει και από ότι φέρουμε στον κόσμο. Η συλλογική και η προσωπική αισθητική μας επηρεάζει τις ταινίες που παράγουμε και εκείνες με τη σειρά τους επηρεάζουν την αισθητική μας. Ο κινηματογράφος είναι έτσι κι αλλιώς ο drag king των τεχνών, το μέσο με την αμεσότερη επιδραστικότητα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι σημαντικό να κάνουμε ταινίες που να αντιπροσωπεύουν τις ηθικές αξίες, τις ταυτότητες και την αισθητική μας.

Αλήθεια, υπάρχει συμπεριληπτικότητα στη βιομηχανία; Το λέω ορμώμενη από το γεγονός πως οι πρωταγωνιστές του “Input Error” είναι φιγούρες εντελώς διαφορετικές από ό,τι έρχεται στο μυαλό κάποιου στο άκουσμα της λέξης “porn movie”.  

Συμπεριληπτικότητα υπάρχει. Επειδή όμως ο κόσμος της βιομηχανίας είναι αχανής και σχεδόν αδύνατο να χαρτογραφηθεί, δε μπορώ να σου πω ακριβώς σε ποιο βαθμό. Προκύπτει και το ερώτημα τι ορίζουμε ως βιομηχανία πορνό. Ανήκουν τα ερασιτεχνικά βίντεο με την κάμερα του κινητού που φιλοξενούνται σε μεγάλες πλατφόρμες ηλεκτρονικής διανομής, και που καθένας μπορεί να τραβήξει, στη βιομηχανία; Ανήκουν οι εναλλακτικές ταινίες μηδαμινού ή ελάχιστου budget που δεν έχουν εισπρακτική αξία στη βιομηχανία; Το πορνό παρουσιάζει περισσότερες ομοιότητες απ’ ότι νομίζουμε με άλλα προϊόντα και ένα από αυτά είναι το κόστος του. Για τον περισσότερο κόσμο είναι ευνόητο πως δεν μπορούν να έχουν μεγάλες απαιτήσεις και προσδοκίες από ένα πολύ φθηνό προϊόν και πως αν θέλουν κάτι πιο ποιοτικό θα πρέπει να πληρώσουν την αντίστοιχη τιμή. Αντίστοιχα για να δει ταινίες στο σπίτι, πολύς κόσμος επιλέγει συνδρομητικά κανάλια και πλατφόρμες καταβάλοντας μηνιαία κάποιο χρηματικό ποσό.  Όταν γίνεται λόγος για το πορνό που καταναλώνουμε όμως, και δυστυχώς δε γίνεται αρκετός λόγος, ελάχιστοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πληρώσουν για να δουν ποιοτικό και ηθικό πορνό σε πλατφόρμες όπως η pinklabel, η bright desire ή η beautiful agony. Συμπεριληπτικότητα στη βιομηχανία λοιπόν υπάρχει αλλά για να συνεχίσει να υπάρχει χρειάζεται τη στήριξη των ανθρώπων που τη θεωρούν σημαντική.

ΠΗΓΗ: https://provocateur.gr/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ 1080 405 positiv
Θανάσης Τριαρίδης*

Πριν από τρία χρόνια, στις 16 Ιουλίου του 2019, είδα τα ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ. Ήταν (και παραμένει) η σημαντικότερη θεατρική παράσταση που έχω δει στη ζωή μου.

Τότε, σαν μαγεμένος, και δίχως να ξέρω κανέναν από τους συντελεστές των ΑΛΟΓΩΝ, έγραψα το κείμενο που ακολουθεί. Όσοι ζείτε στην Αθήνα, μπορείτε να την ξαναδείτε – παίζεται και πάλι στον Πειραιά.
~~~
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα που με συντάραξε χθες το βράδυ στο Κτήριο της Πειραιώς 260, στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε εκείνο το απίστευτο τελευταίο δεκάλεπτο της παράστασης ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ από την ομάδα Εν Δυνάμει σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου. Πάνω στην σκηνή 29 ηθοποιοί, άνθρωποι με διαφόρων ειδών αναπηρία ή και χωρίς αναπηρία, άρχισαν σταδιακά να γυμνώνονται ενώ το Sarabande του Χέντελ γέμιζε κατά κύματα την αίθουσα σμίγοντας με τον κρότο μιας δαιμονισμένης βροχής που έσκαγε στην οροφή του κτηρίου της Πειραιώς. Οι άνθρωποι στις γύρω θέσεις ξεσπούσαν ο ένας μετά τον άλλον σε λυγμούς, καθώς οι γυμνοί ηθοποιοί της σκηνής ενώθηκαν σε ένα σώμα, σε μία ενότητα, σε μια κυριολεκτική αποθέωση της σάρκας. Και όταν γύρισαν προς εμάς σε έναν ανεπανάληπτο μετωπικό ύμνο της αγάπης (της δικής τους αγάπης που έγινε δική μας λύτρωση) ξέσπασα κι εγώ. Ο καταληκτήριος καλπασμός των αλόγων –που εντέλει κάλπαζαν μέσα στα στήθη μας– ήταν κάτι που δεν ορίζεται: μια υπόγεια απρόσμενη χαρά, μια ευτυχία που αλυχτά απρόσμενα ελεύθερη, μια ηδονή που φανερώνεται πυρώνοντας τον εαυτό της. Και όλα αυτά ανταμωμένα με δάκρυα ευτυχίας για το ό,τι υπήρξα έστω ως θεατής συμμέτοχος, κομμάτι αυτής της σπάνιας αλήθειας.

Δεν έχω την παραμικρή γνωριμία, συνεργασία ή προσδοκία συνεργασίας ούτε με την Ελένη Δημοπούλου, την γυναίκα που συνέλαβε την παράσταση αλλά και έφτιαξε την Ομάδα Εν Δυνάμει, ούτε με την σκηνοθέτιδα Ελένη Ευθυμίου (χθες μάλιστα τις μπερδεψα, στα αμήχανα παραζαλισμένα λόγια που τους είπα μετά την παράσταση), ούτε με κανέναν από τους ηθοποιούς που βγήκανε στη σκηνή. Άρα γράφω με αποκλειστικό κίνητρο το να μοιραστώ το αποκαλυπτικό θαύμα που έζησα, χωρίς οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη. Η Εν Δυνάμει κάνει κάτι αληθινά καταπληκτικό: δουλεύει μαζί 11 χρόνια κάνοντας έρευνα βάθους (έρευνα ζωής, θα έλεγα…) πάνω στην οριακά κρίσιμη υπόθεση της κάθε λογής αναπηρίας και της ανάγκης της να συνδεθεί ζωτικά και λειτουργικά με την υπόλοιπη κοινωνία, με τους λεγόμενους «κανονικούς». Κι όταν ένιωσε πως ήρθε η ώρα, στην τρίτη της παράσταση (οι ηθοποιοί της είχαν ενηλικιωθεί), η ομάδα αποφάσισε να μιλήσει για δυσκολότερο το θέμα: για την σεξουαλικότητα μέσα στην αναπηρία. Με τόλμη και διαθεσιμότητα μοναδική συντελεστές και ηθοποιοί συνδιαμόρφωσαν το κείμενο και την παράσταση και μας παρέδωσαν ένα αληθινό κέντημα για την επιθυμία, για τη μοναξιά και την ερημία, για τον ανομολόγητο πόθο, για την ηδονή, για την έκσταση, για τη βία του αιτήματος και την τρυφερότητα της κατάφασης, εντέλει για την λάμψη της ύπαρξης. Μελετάω την ανθρώπινη σεξουαλικότητα (και, υποτίθεται, γράφω βιβλία για αυτήν) κοντά τρεις δεκαετίες: Δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο σεξουαλικά φωτεινό, τόσο ιερά σεξουαλικό όσο αυτό.
Ήταν σαφώς ό,τι σημαντικότερο έχω δει στο θέατρο στη ζωή μου – ό,τι σημαντικότερο έχω νιώσει σε αυτήν την (συνήθως μάταιη και αυτοακυρωμένη) προσδοκία της ανάποδης έκστασης που ενώνει τους ανθρώπους όχι με την οσμή του αίματος αλλά με τους σπασμούς των δακρύων. Όχι μόνο χίλια μπραβο αλλά και όλην την νοητή ευγνωμοσύνη μου στην ομάδα Εν Δυνάμει, στους αδιανόητους ηθοποιούς για το ολόλαμπρο θάρρος τους, στην Ελένη Ευθυμίου και σε όλους τους back stage συντελεστές για την τιτανική δουλειά. Και μια βαθιά βουβή υπόκλιση στην Ελένη Δημοπούλου και την Μαρία Ιωαννίδου που πριν 11 χρόνια το ξεκίνησαν όλο αυτό. Όσοι στη ζωή μας γυρέψαμε να αγγίξουμε (και μιλώντας για τον εαυτό μου: απολύτως μάταια) έστω και έναν κόκκο σκόνης από την μεγάλη υπόθεση της τέχνης, εχθές είδαμε την τέχνη μπροστά μας, ανεξάντλητη και ασπαίρουσα, την τέχνη που μέχρι χθες απλά υποψιαζόμασταν (ή και ελπίζαμε…) πως ίσως κάπου, κάποτε, μπορεί να υπάρξει.
Απόψε είναι η τελευταία παράσταση: Ξεκινήστε πολύ νωρίς από τα σπίτια σας, πλαστογραφήστε τα εισιτήρια (είναι βέβαιο πως έχουν εξαντληθεί), βρείτε μυστικά περάσματα για την αίθουσα, βάλτε ό,τι μέσα έχετε, εκλιπαρήστε, ή και φιλήστε κατουρημένες ποδιές, μήπως και σας βάλουν σε κάποια θέση ορθίων – κάντε ό,τι μπορείτε αλλά μην χάσετε την απρόσμενα μεγαλειώδη τέχνη που δωρίζεται από αυτήν την εκπληκτική ομάδα.
Και όσοι ανήκετε στους μηχανισμούς που μπορούν κάπως να χρηματοδοτήσουν αυτή την παράσταση, στις κρατικές επιτροπές πολιτισμού, επιχορηγήσεων ή ό,τι ανάλογου πράγματος, ή στους ιδιωτικούς φορείς και τα ιδρύματα (του Ωνάση, του Νιάρχου, των τραπεζών ή όποιου άλλου), σκεφτείτε πόση ντροπή θα είναι για όλους μας να μην συνεχίσει για 10, για 20, για 30 χρόνια αυτό το θαύμα. Η επιλογή που έχετε είναι απλή: ακυρώστε ό,τι άλλο έχετε προγραμματισμένο και ρίξτε όλα σας τα κονδύλια στα ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ ώστε να παιχτούν για όσο το δυνατόν περισσότερο για να τα δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Δεν θα είναι στήριξη για την Ομάδα Εν Δυνάμει (σιγά να μην έχει ανάγκη την οποιαδήποτε δική μας στήριξη η Εν Δυνάμει…) – θα είναι στήριξη για εμάς: για την κοινωνία, για την γλώσσα, για την θεατρική πράξη, για τον πολιτισμό μας και την ίδια μας την ύπαρξη. Θα είναι ένα δώρο που θα κάνουμε ως πολιτισμικό σύνολο στον εαυτό μας.

[Και κάτι ακόμη: η σκηνοθέτης της παράστασης Ελένη Ευθυμίου σε μια (υποδειγματική) συνέντευξή της (διαβάστε την ολόκληρη και με μεγάλη προσοχή εδώ: https://www.elculture.gr/…/eleni-ethimiou…/…) λέει πως προσδοκά «…ισότιμη ένταξη για την Ομάδα Εν Δυνάμει στην ελληνική και διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα.» Δεν ξέρω την διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα, αλλά σε ότι αφορά την ελληνική αντίστοιχή της (που κάπως την γνωρίζω) έχω να πω πως η προσδοκία της Ελένης Ευθυμίου είναι απολύτως άτοπη: Δεν γίνεται να ενταχτείς ισότιμα σε κάτι από το οποίο είσαι πολύ –μα πάρα πολύ– ανώτερος…]

*Ο Θανάσης Τριαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1970. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και έχει εργαστεί ως κειμενογράφος, επιφυλλιδογράφος, αρθρογράφος, δικηγόρος, επιμελητής εκδόσεων, σεναριογράφος ντοκιμαντέρ, διοργανωτής σεμιναρίων κ.ά. Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με διάφορες εκφάνσεις του δυτικού πολιτισμού: την κλασική και μετακλασική επική αφήγηση, την τραγωδία, τις ιδεολογία της Αναγέννησης, τη δυτική ζωγραφική μέχρι τον 20ό αιώνα, την ενοποιητική αφήγηση της Δύσης, την πορνογραφία, την Ιστορία του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και με άλλα θέματα λογοτεχνίας και αισθητικής. Υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού Τα Ποταμόπλοια (1990-1992) και σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού Mauve (2003-2006), ενώ από το 2007 μέχρι σήμερα οργανώνει στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα κύκλους σεμιναρίων με θέματα δυτικού πολιτισμού (ενδ. βλ.: http://www.triaridis.com/seminars/theater). Το 2008 έφτιαξε τις εκτός εμπορίου εκδόσεις γκάβλα – ενώ το 2009 έφτιαξε τις εκδόσεις δήγμα (http://www.ekdoseis-digma.gr/). Από την ίδια χρονιά συμμετέχει στις εκδόσεις διάπυροΝ (http://diapyron.com/). Τον ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου.
Αρχική δημοσίευση: https://www.facebook.com/photo?fbid=428851675916404&set=a.124163466385228
Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ