ανοικτή σχέση

Photo by Maxime Horlaville on Unsplash

Λίζα Αστερίου*

Η κυρίαρχη άποψη είναι πως «σοβαρές σχέσεις» είναι μόνο αυτές που χαρακτηρίζονται από αποκλειστικότητα. Μήπως όμως η μονοκανονικότητα (η νόρμα της καταναγκαστικής μονογαμίας) καταλήγει να κάνει ζημιά στην ψυχική μας υγεία αλλά και στις ίδιες τις σχέσεις; Ο κλινικός ψυχολόγος Σάββας Σαλπιστής αναφέρει τα εξής:

Η πραγματικότητα μας αναγκάζει να παραδεχθούμε πως η μονογαμική στάση ζωής και το όνειρο για τον έναν και μοναδικό οδηγεί συχνά σε σωρεία προβλημάτων και διαψευσμένων ονείρων, όπως η κακή έως ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή μετά από κάποια χρόνια, η συναισθηματική αδιαφορία ή/και κακοποίηση, η ζήλεια, ο έλεγχος του άλλου κλπ. Από τις επιπτώσεις των αρνητικών πλευρών και τη δυστυχία της μονογαμικής ζωής συντηρούνται πολλοί ψυχαναλυτές και από αυτές προέρχεται ένα μεγάλο μέρος των τεράστιων κερδών της φαρμακευτικής βιομηχανίας από την πώληση των Viagra και άλλων βοηθημάτων αποκατάστασης της στυτικής λειτουργίας «ξεψυχισμένων πουλιών», ακόμα και νεαρών ανδρών, των αγχολυτικών και των αντικαταθλιπτικών σκευασμάτων. Στόχος της κατανάλωσης όλων αυτών των χαπιών και της καταφυγής σε θεραπευτές/ψυχαναλυτές είναι η συντήρηση, η αναστύλωση και η διατήρηση αυτού που η κοινωνία μας υποστηρίζει πως είναι καλό για ΟΛΟΥΣ, η απόλυτη ευτυχία -δηλ. η μονογαμία- αλλά που ταυτόχρονα οι περισσότεροι, δυστυχώς, δεν το αισθάνονται…[1]

Γιατί άραγε δεν το αισθάνονται αν αυτή είναι η «ανθρώπινη φύση;». Στο ερώτημα αυτό έρχεται να απαντήσει το βιβλίο Sex at Dawn του Christopher Ryan και της Cacilda Jethá, μια πολύ ενδιαφέρουσα ανθρωπολογική μελέτη.[2] Οι συγγραφείς φέρνουν μια πληθώρα στοιχείων που καταδεικνύουν ότι ο θεσμός της μονογαμίας δεν είναι παρά ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Επιβλήθηκε μέσα στις ταξικές κοινωνίες ώστε να εξυπηρετήσει ένα συγκεκριμένο στόχο: να εξασφαλίσει στους άνδρες «γνήσιους απόγονους» που θα κληρονομούσαν την περιουσία τους. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι κανόνες περί μοιχείας υπήρξαν πάντα πολύ πιο αυστηροί για τις γυναίκες;

Αυτή η θεωρία δεν είναι και τόσο καινούρια. Το ίδιο είχε υποστηρίξει και ο Φρίντριχ Ένγκελς ήδη από το 19^ο αιώνα στο κλασικό βιβλίο του Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους.[3] Είχε βασιστεί, όπως και οι συγγραφείς του Sex at Dawn, σε ανθρωπολογικά στοιχεία: σε έρευνες που δείχνουν ότι στις φυλές των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών δεν υπήρχε ανισότητα των φύλων ούτε καταπίεση της σεξουαλικότητας. Για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξης της η ανθρωπότητα ζούσε σε τέτοιες κοινωνίες, κάποιες από τις οποίες επιβιώνουν μέχρι σήμερα σε απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Οι ιστορικές πηγές μαρτυρούν ότι η ιδιοκτησιακή αντίληψη των σχέσεων αναπτύχθηκε μαζί με τη δημιουργία του πλεονάσματος (πλούτου) και της ατομικής ιδιοκτησίας.

Καλλιεργώντας συναινετικά μη μονογαμικές σχέσεις

Σήμερα ευτυχώς δεν έχουμε πια ανάγκη από τη σεξουαλική καταπίεση για να γνωρίζουμε «τίνος είναι το παιδί».  Έτσι, όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι η καταναγκαστική μονογαμία είναι μια ξεπερασμένη κοινωνική νόρμα που οδηγεί στη δυστυχία – όπως και κάθε μορφή καταναγκασμού, άλλωστε. Γι’ αυτό και αναζητούν άλλες λύσεις, καλλιεργώντας τις ανοιχτές, δηλαδή τις συναινετικά μη μονογαμικές, σχέσεις.

Αυτός ο τρόπος ζωής αφορά κάθε φύλο και σεξουαλικό προσανατολισμό και μπορεί να παίρνει ποικίλες μορφές. Στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια γνωρίζει διάδοση το swinging, γνωστό και ως «ανταλλαγή συντρόφων». Πρόκειται για συνευρέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά ζευγάρια, οι οποίες ενίοτε μπορεί να περιλαμβάνουν και μεμονωμένα άτομα. Υπάρχουν επίσης οι «μονογαμοειδείς» (αγγλ. monogamish) σχέσεις: τα μέλη ενός ζευγαριού συμφωνούν ότι μπορεί να έχουν σεξουαλικές επαφές με τρίτα άτομα, χωρίς όμως να δημιουργούν δεσμούς μαζί τους.

Αλλά και οι πολυσυντροφικές σχέσεις εμφανίζονται με ποικίλες μορφές. Κάποιες δίνουν έμφαση στην ανεξαρτησία, όπως η ανεξάρτητη πολυσυντροφικότητα (solo polyamory). Σε άλλες περιπτώσεις, ένα ζευγάρι μπορεί να ακολουθεί το παραδοσιακό σχήμα «γάμος και παιδιά», ενώ παράλληλα τα μέλη του διατηρούν συναινετικά ερωτικές σχέσεις με τρίτα πρόσωπα. Βέβαια, τώρα πια υπάρχουν στο εξωτερικό και χιλιάδες πολυσυντροφικές οικογένειες: τρεις ή περισσότεροι άνθρωποι μοιράζονται το σπίτι και τα οικονομικά τους και, αν έχουν παιδιά, τα ανατρέφουν από κοινού. Κατά καιρούς εμφανίζονται και στη χώρα μας τέτοιες οικογένειες, όμως λόγω της κοινωνικής κατακραυγής παραμένουν «μέσα στην ντουλάπα» ή φεύγουν στο εξωτερικό.

Θα αναρωτιέστε ίσως πόσο εύκολο είναι να συμβιώνει κανείς με δύο ή περισσότερα άτομα. Η απάντηση είναι πως καμιά σχέση δεν είναι εύκολη. Ας μην ξεχνάμε ότι παγκοσμίως το 50% των γάμων καταλήγει σε διαζύγιο, ενώ στο υπόλοιπο 50% τα ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με πολλαπλά προβλήματα. Ας δούμε τι λέει πάνω στο θέμα η Susan Rosenthal, η οποία μελετάει τα θέματα των ανθρώπινων σχέσεων από μια μαρξιστική οπτική:

Η οικογένεια της εργατικής τάξης έχει μια και μόνο λειτουργία: την αναπαραγωγή – την καθημερινή αναπαραγωγή της ενέργειας των εργαζομένων και την αναπαραγωγή της επόμενης γενιάς εργαζομένων. Όταν αφαιρεθεί το ρομαντικό επίχρισμα από το γάμο, απομένει κατά βάση ένα συμβόλαιο όπου δύο πρόσωπα συμφωνούν να φροντίζουν το ένα το άλλο και τα παιδιά τους, επειδή η κοινωνία δεν θα το κάνει.

Οι αναπαραγωγικές λειτουργίες που παρείχε το χωριό (συναισθηματική, κοινωνική και υλική υποστήριξη) είναι τώρα ευθύνη του/της συζύγου. Η έννοια του «ρομαντικού έρωτα» δημιουργήθηκε για να στηρίξει αυτή τη στροφή. Το πρώτο ρομαντικό μυθιστόρημα εμφανίστηκε το 1740, ενώ η Jane Austen διέδωσε αυτό το λογοτεχνικό είδος στις αρχές του 19^ου αιώνα. Σήμερα, η προώθηση του ρομαντικού έρωτα είναι μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ωστόσο, το υψηλό ποσοστό διαζυγίων και κατάρρευσης των σχέσεων αποδεικνύει ότι είναι σχεδόν αδύνατο για ένα άτομο να καλύπτει όλες τις ανάγκες του άλλου.[4]

Ζούμε στον καπιταλισμό, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση και αποτελεί εμπόδιο στην ικανοποίηση των αναγκών μας. Ταυτόχρονα, το ίδιο σύστημα μας «πουλάει» έναν βολικό μύθο: ότι η ευτυχία είναι μια ατομική υπόθεση που γεννιέται μέσα από τον έρωτα και βρίσκει την ολοκλήρωσή της μέσα στην πυρηνική οικογένεια. Έτσι, στο φαντασιακό μας ο/η σύντροφός μας μεταμορφώνεται σε έναν παντοδύναμο γονιό, ο οποίος θα θέλαμε να μας παρέχει όλη τη στήριξη και τη χαρά που στερηθήκαμε χρόνια ολόκληρα. Αυτή η εξωπραγματική προσδοκία μετατρέπεται συχνά σε ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της σχέσης, καθώς ο αρχικός ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στην απογοήτευση και τον θυμό.

«Εγώ δεν σε καλύπτω;»

Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τη μονογαμία και στρέφονται προς την πολυσυντροφικότητα συνειδητοποιούν ότι ένα πρόσωπο δεν μπορεί να τους δίνει όλα όσα έχουν ανάγκη. Αλλά και οι ίδιοι/ες δεν μπορούν να ικανοποιούν όλες τις επιθυμίες του/της συντρόφου τους. Αυτή η συνειδητοποίηση για κάποια άτομα είναι ένα σοκ, το οποίο γκρεμίζει την εξιδανικευμένη εικόνα που είχαν για τον εαυτό τους. Στην προσωπική  μου ζωή, έχω κάνει πολλές συζητήσεις γι’ αυτά τα θέματα με άτομα που θα ήθελαν να συνδεθούν ερωτικά μαζί μου. Το ερώτημα που μου κάνουν είναι «δηλαδή, πιστεύεις ότι εγώ δεν σε καλύπτω;» Η απάντησή μου είναι ότι διαφορετικοί άνθρωποι μας δίνουν διαφορετικά πράγματα, ικανοποιώντας διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας. Άλλωστε, αν ένα άτομο μπορούσε να μας τα δίνει όλα, δεν θα χρειαζόμαστε άλλες σχέσεις – οικογενειακές, φιλικές κ.ά.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: η Μαριάννα και η Γεωργία έχουν μια όμορφη, τρυφερή ερωτική σχέση, όμως η πρώτη λατρεύει το BDSM ενώ η δεύτερη δεν εμπνέεται καθόλου απ’ αυτό. Αν η σχέση τους είναι κλειστή, τι θα συμβεί; Είτε η μία θα πρέπει να στερηθεί κάτι που είναι σημαντικό γι’ αυτήν είτε η άλλη θα πρέπει να πιέσει τον εαυτό της να υποδυθεί έναν ρόλο που δεν της ταιριάζει. Και η μία επιλογή και η άλλη θα δημιουργήσει δυσάρεστα συναισθήματα και μακροχρόνια θα κάνει κακό στη σχέση. Αντίθετα, αν αποφασίσουν να ανοιχτούν σε καινούριες εμπειρίες, τότε η Μαριάννα μπορεί να ικανοποιήσει τις kinky επιθυμίες της με άλλα άτομα – αυτό θα απαλλάξει τη Γεωργία από την πίεση και θα της επιτρέψει να εξερευνήσει τη σεξουαλικότητά της με άλλους ανθρώπους, αν το θέλει.

Ας δούμε ένα δεύτερο παράδειγμα: η Αναστασία και ο Σταμάτης ταιριάζουν από πολλές απόψεις και θέλουν να χτίσουν μια σχέση που θα κρατήσει σε βάθος χρόνου. Όμως, η Αναστασία εκτιμάει πολύ την ανεξαρτησία της και θέλει να ζει μόνη στον δικό της χώρο, ενώ ο Σταμάτης νιώθει έντονη την ανάγκη της συμβίωσης. Αν εκείνη επιλέξει να ζήσει μαζί του για να του κάνει το χατίρι, θα χάσει κάτι που είναι σημαντικό για αυτήν. Αν εκείνος συμβιβαστεί και θυσιάσει την ανάγκη της συμβίωσης, θα νιώθει ανικανοποίητος. Μέσα στα πλαίσια της πολυσυντροφικότητας, ο Σταμάτης μπορεί να επιλέξει τη συμβίωση με ένα άλλο πρόσωπο, το οποίο θα αποδέχεται τη σχέση του με την Αναστασία. Κι εκείνη θα μπορεί να διατηρεί την ανεξαρτησία της, καλλιεργώντας παράλληλα ειλικρινείς σχέσεις με άλλα άτομα, εφόσον το επιθυμεί.

«Μα οι πολυσυντροφικές σχέσεις είναι δύσκολες!»

Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η πολυσυντροφικότητα είναι εύκολη. Για να διατηρηθεί σε βάθος χρόνου μια ποιοτική σχέση, είτε ανοιχτή είτε κλειστή, χρειάζεται συστηματική προσπάθεια. Είναι απαραίτητο να υπάρχουν στοιχεία όπως η καλή επικοινωνία, η συναισθηματική νοημοσύνη, η διαχείριση συναισθημάτων, η τοποθέτηση ορίων και η δημιουργική επίλυση προβλημάτων. Αυτά συνήθως δεν έρχονται αυθόρμητα – απαιτούν δουλειά, αναζήτηση και αυτογνωσία.

Σίγουρα οι πολυσυντροφικές σχέσεις είναι πιο περίπλοκες από τις μονογαμικές γιατί περιλαμβάνουν περισσότερα άτομα. Γι’ αυτό σε διάφορες χώρες έχουν σχηματιστεί συλλογικότητες όπου μπορεί κανείς να ενημερωθεί και να συζητήσει με ανθρώπους που έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Οργανώνονται και σχετικές εκδηλώσεις, όπως σεμινάρια και συνέδρια. Έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία, ενώ μπορεί κανείς να βρει μια πληθώρα από άρθρα, βίντεο και podcasts. Μια διαδικτυακή έρευνα με τη λέξη polyamory είναι αρκετή για δείξει τον πλούτο και την ποικιλία δραστηριοτήτων που υπάρχει.

Αν ενδιαφέρεστε να ζήσετε με πολυσυντροφικό τρόπο, καλά θα κάνετε ν’ αξιοποιήσετε αυτό το τεράστιο υλικό. Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί μέχρι στιγμής σχετικά με τη διαχείριση των ανοιχτών σχέσεων είναι το Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy της ψυχοθεραπεύτριας Jessica Fern.[5] Μέσα στις σελίδες του θα βρείτε μια ανάλυση της «θεωρίας του δεσμού» (attachment theory) μαζί με στρατηγικές που βοηθούν ένα άτομο να δημιουργήσει ασφαλείς συνδέσεις με τα αγαπημένα του πρόσωπα αλλά και με τον εαυτό του.

Αυτό το τελευταίο – η σχέση μας με τον εαυτό μας – είναι κάτι που συχνά ξεχνιέται στις συζητήσεις περί σχέσεων. Είναι πιο εύκολο να ονειρευόμαστε τον «πρίγκιπα» ή την «πριγκίπισσα» που θα μας φέρει την ευτυχία, παρά να κάνουμε τη δουλειά που χρειάζεται για να θεραπεύσουμε τα τραύματά μας – αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα σε μια κοινωνία η οποία μας τραυματίζει ξανά και ξανά.

Η δουλειά με τον εαυτό μας και τις/τους συντρόφους μας είναι αναγκαία αλλά … δεν είναι επαρκής. Ως πολυσυντροφικά άτομα, χρειάζεται να αμφισβητήσουμε το όραμα της ατομικής ευδαιμονίας, η οποία θα αναδυθεί σαν την Αφροδίτη μέσα από την όαση που θα φτιάξουμε με τις/τους συντρόφους μας. Η σκληρή αλήθεια είναι πως δεν θα βρούμε και πολλή ευτυχία μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος δεν ικανοποιεί τις ανάγκες των ανθρώπων. Γι’ αυτό, παράλληλα με τις προσπάθειες να δημιουργήσουμε μια καλή σχέση με τον εαυτό μας και τα κοντινά μας πρόσωπα, χρειάζεται και ο συλλογικός αγώνας για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας. Άλλωστε, η ιστορία έχει δείξει ότι τα μαζικά κινήματα μπορούν να προκαλέσουν βαθιές αλλαγές στη νοοτροπία των ανθρώπων και στον τρόπο ζωής τους. Μέσα από ένα τέτοιο κίνημα, αυτό που ξεδιπλώθηκε με ποικίλες μορφές στη δεκαετία του ’60 και του ’70, γεννήθηκε και η έννοια της πολυσυντροφικότητας.

*Η Λίζα Αστερίου σπούδασε ψυχολογία και φιλολογία. Δραστηριοποιείται στο αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό, το πολύχρωμο και το γυναικείο κίνημα. Είναι η «μαμά» της ομάδας «Ανοιχτές Σχέσεις», ενώ κατά καιρούς κάνει ομιλίες και βιωματικά εργαστήρια.

Ιστοσελίδα: https://polysyntrofikotita.com/

Facebook: www.facebook.com/anoixtes.sxeseis

Για συμμετοχή στη Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης του sexpositive.gr  κάνε κλικ εδώ

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

[1] Σάββας Σαλπιστής, «Μονογαμία και Πολυγαμία», i-psyxologos, 6-7-13, http://www.i-psyxologos.gr/monogamia-poligamia/.

[2] Christopher Ryan and Cacilda Jethá, Sex at Dawn: The Prehistoric Origins of Modern Sexuality (New York: HarperCollins, 2010).

[3] Φρίντριχ Ένγκελς, Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους, μετ. Μαρία Γιαταγάνα (Αθήνα: Θεμέλιο, 1995).

[4] Susan Rosenthal, The Myth of Personal Life Under Capitalism, Susan Rosenthal, 17-2-15, https://susanrosenthal.com/oppression/family-and-gender-oppression/the-myth-of-personal-life-under-capitalism-2/.

[5] Jessica Fern, Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy (Portland, OR: Thorntree Press, 2020).

Ναι, είμαι ο κακός της ιστορίας σου!

“We are all the villain in someone’s story”

Ως πολυσυντροφικός έχω μάθει ότι ανεξάρτητα από το τι θα κάνεις ή θα πεις θα είσαι πάντα ο κακός στις ιστορίες κάποιων. Παρότι οι άνθρωποι τείνουν να είναι ευγενικοί μπροστά μου (με μερικές αστείες ή εξοργιστικές, όπως το πάρεις, εξαιρέσεις) όταν τους μιλάω για τη συναινετική μη μονογαμία έχω καταλάβει κυρίως από σχόλια και συζητήσεις στο διαδίκτυο ότι και μόνο η λέξη πολυσυντροφικότητα είναι red flag για πολύ κόσμο. Άτομα που σχολιάζουν με βρισίδια συνεντεύξεις μου ή άρθρα για την πολυσυντροφικότητα, άτομα που γράφουν δημόσια ότι τα πολυσυντροφικά άτομα είναι συναισθηματικά κενά, επιφανειακά, γλίτσες, ανήθικα, σεξομανείς, σχεσοφοβικά, νάρκισσοι, ψώνια και ένα σωρό ακόμα γενικευτικές μπούρδες, άτομα που θεωρούν ότι θα τα αναγκάσεις να γίνουν πολυσυντροφικά τα ίδια απλά και μόνο επειδή ανέφερες τον σχεσιακό σου προσανατολισμό,κλπ.,κλπ. Την ίδια ακριβώς αντίδραση έχω παρατηρήσει και με άλλες συμπαθείς κατηγορίες ανθρώπων στις οποίες δεν ανήκω όπως οι vegan, τα ασεξουαλικά άτομα,κα.

Σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις είναι ο φόβος απέναντι σε κάτι καινούριο και διαφορετικό που γεννάει τέτοιες αντιδράσεις και δημιουργεί στερεότυπα. Και αυτό μπορεί να σπάσει μέσα από την προσωπική επαφή με τέτοια άτομα για όποι@ έχει την υπομονή να το κάνει. Μπορεί να μειωθεί επίσης με τη συχνή έκθεση στο άγνωστο ερέθισμα για αυτό και είναι εξαιρετικά χρήσιμος και ωφέλιμος ο ακτιβισμός και η ορατότητα (και) για τα ζητήματα της σεξουαλικότητας.

Ειδικά στο ζήτημα της πολυσυντροφικότητας και των ανοικτών σχέσεων γενικότερα έχω παρατηρήσει το εξής: Οι άνθρωποι τείνουν να εστιάζουν αποκλειστικά στο κομμάτι του σεξ το οποίο φαντάζονται ότι είναι περισσότερο αν είσαι σε ανοικτή σχέση. Αυτή η εστίαση προκύπτει από το ότι το σεξ είναι κομβικό στη σημερινή κοινωνία. Για την κυρίαρχη αντίληψη το σεξ είναι αυτό που διαχωρίζει τη φιλία από την ερωτική σχέση. Το σεξ είναι αυτό που επιζητούν κρυφά οι “άπιστοι” και οι “άπιστες” των αποκλειστικών σχέσεων, το σεξ είναι αυτό που θα χρησιμοποιηθεί ως ένδειξη ανηθικότητας αλλά και κρυφή φαντασίωση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα ρεπορτάζ των καναλιών, το(μη συναινετικό) σεξ είναι αυτό που θα χρησιμοποιηθεί συμβολικά αλλά και πραγματικά ως άσκηση εξουσίας,κλπ.

Έτσι η αντίδραση στο άκουσμα και μόνο της λέξης πολυσυντροφικότητα πολλές φορές υποκρύπτει μια μη συνειδητή επιθυμία για σεξ πέρα από τις κοινωνικές συμβάσεις που εκφράζεται ως λόγος μίσους για τα πολυσυντροφικά άτομα που τους κλέβουν την απόλαυση. Ταυτόχρονα η ειλικρίνεια των ανοικτών σχέσεων αποκαλύπτει ότι ο βασιλιάς της μονογαμίας είναι γυμνός: Πολλές φορές τα πιο επικριτικά άτομα είναι αυτά που τα ίδια ψάχνονται πίσω από τις πλάτες των συντρόφων τους.

Όπως και να έχει πάντα θα υπάρχει αρκετός κόσμος που θα σε κρίνει και θα σε απορρίπτει για αυτό που είσαι, επειδή απλά υπάρχεις. Το να απολογείσαι σε αυτόν τον κόσμο ή να προσπαθείς να τον πείσεις να σεβαστεί τις σεξουαλικές ή τις σχεσιακές σου προτιμήσεις είναι χρονοβόρο, ψυχοφθόρο και από ένα σημείο και μετά ανώφελο. Είμαστε όλοι κακοί στην ιστορία κάποιου άλλου. Το να αγκαλιάσεις όλες τις πλευρές της ύπαρξης σου χωρίς να σε νοιάζει η γνώμη των άλλων είναι απελευθερωτικό, ευχάριστο, απίστευτα ενδυναμωτικό και ταυτόχρονα κοινωνικά επιδραστικό. Γιατί δίνεις δύναμη σε άλλα άτομα σαν και εσένα που δεν έχουν αποκαλύψει κομμάτια της ταυτότητας τους στον κοινωνικό τους κύκλο και αυξάνεις και την ορατότητα στην κοινωνία.

Η δύναμη μέσα από την ευαλωτότητα συνήθως είναι μια υπέροχη εμπειρία αλλά μπορεί να εμπεριέχει και πολύ φόβο ακόμα και πραγματικούς κινδύνους για τις ζωές όσων επιλέγουν να εκτεθούν. Δεν αρκεί να βασιζόμαστε στην ατομική πρωτοβουλία των λίγων αποφασισμένων. Χρειάζεται να οραματιστούμε και να δημιουργήσουμε κύκλους, παρέες, ομάδες και εν τέλει σταθερές κοινοτικές δομές που θα μας αγκαλιάζουν, θα μας στηρίζουν, θα μας αποδέχονται για όλα αυτά που είμαστε και θα χτίζουν μέρα τη μέρα τη συλλογική μας αυτοπεποίθηση για να σταθούμε στο κέντρο της δύναμης μας και να ανθίσουμε μέσα σε κοινότητες απόλαυσης, θεραπείας και αλληλεγγύης!

πηγή: https://polyamorygr.wordpress.com/2021/08/20/01-22/

*Του Sraosha

Τόσα χρόνια που ζω και που μέσα από τις εκμυστηρεύσεις τους παίρνω γεύσεις από τις ζωές των άλλων, ξανά και ξανά αναλογίζομαι το εξής:

Ίσως αν δεν πασχίζαμε να χωρέσουμε κάθε ερωτική μας αλληλεπίδραση στο καλούπι της αποκλειστικής σχέσης να υπήρχε λιγότερη κακοποίηση και λιγότερη παραβίαση στις όντως σχέσεις. Σίγουρα θα υπήρχε λιγότερη εξαπάτηση.

Εδώ όμως δεν θέλω να πω πάλι για τον πόθο που βαφτίζεται έρωτας ή για τον έρωτα που παριστάνει την αγάπη ώστε να επιβληθεί μέσω της εξιδανίκευσης. Θέλω να πάω λίγο παραπέρα, εκεί όπου έφτασαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας την περασμένη δεκαετία του ’20, για να ανακρούσουν πρύμνα όταν τελικά ο αγώνας έγινε υπέρ πάντων και οι καλόγριες νίκησαν.

Για τη μονοσεξουαλική βία και αγαρμποσύνη, που θεωρεί αυτονόητο ότι πρέπει να διαλέξουμε όλοι μεταξύ «στρέιτ» και «γκέι» έχω ξαναπεί εδώ:

Οι μεν γνησίως και ορθοδόξως ετεροφυλόφιλοι τη θεωρούσαν [την αμφισεξουαλικότητα] είτε πρόφαση για ανώμαλου χαρακτήρα ανευθυνότητα και πολυγαμικότητα και γενικότερη ασυδοσία, είτε ψυχολογικοποιημένα ευτελές πρόσχημα κρυπτομοφυλοφιλίας. Σε αυτό το τελευταίο συνέπιπταν με τους μαχητικούς κι ανένδοτους γκέι: κατ’ αυτούς όλοι οι μπάι όχι μόνον είναι κατά βάθος γκέι σε άρνηση (άλλως τε γιατί να σου αρέσουν τα μουτζά, καλέ;) αλλά και θέλουν να τον παίρνουν από άντρες, συνήθως τους ίδιους.

Το μόνο που θα πρόσθετα στο παραπάνω κείμενο είναι η χαριτωμένη (υπό άλλες συνθήκες) αντίληψη των μονοσεξουαλικών ότι οι αμφισεξουαλικοί είναι εξ ορισμού υπερπολυγαμικοί, αφού έχουν στη διάθεσή τους το 100% του πληθυσμού ως ενός είδους δεξαμενή πιθανών παρτενέρ, διότι ξέρω γω, όντως, όλες λ.χ. οι λεσβίες ή όλοι οι στρέιτ άντρες δυνητικά θα πήγαιναν με οποιαδήποτε γυναίκα. Αστειότητες και εξωτικοποιήσεις.

Τα πράγματα γίνονται όμως ακόμα πιο σκιώδη όταν μπαίνουν στη συζήτηση τα τρίο ή και οι πιο πολυάριθμοι λαγνικοί συνδυασμοί. Για τον περισσότερο κόσμο τέτοιες απόπειρες βρίσκονται στη σφαίρα της πορνογραφίας ή της πορνογραφικής προσέγγισης στο σεξ: ως θέαμα και ως ακροβατικό ταυτόχρονα.

Το θέαμα είναι προφανές: όταν υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δύο άτομα στο κρεβάτι, ή όπου αλλού, μπορεί κανείς να τα παρακολουθήσει χωρίς να συμμετέχει ή και συμμετέχοντας.

Το ακροβατικό δεν έχει να κάνει τόσο με τα απίθανα τανύσματα και τις ελαστικές συνδιεισδύσεις των επαγγελματιών του είδους, όσο με τα συναισθηματικά ακροβατικά: «η ζήλεια θα καταστρέψει τα πάντα» ή και «το άγχος της σύγκρισης» με τον άλλο συμμετέχοντα ή συμμετέχουσα του ίδιου φύλου ― και πάει λέγοντας. Είναι κοινός τόπος στο σύμπαν των ψαγμένων αμερικάνικων σειρών τα καθημαγμένα ζευγάρια που τόλμησαν να διαβούν τον μάλλον ευτελή Ρουβίκωνα ενός τρίο ή ενός κουαρτέτου (ποιος μιλάει πια για όργια εν μέσω πανδημίας;).

Είναι όμως έτσι;

Αφενός η αναγωγή της ζήλειας στον καθοριστικό ρυθμιστικό παράγοντα των ανθρώπινων σχέσεων είναι, να το θέσω ήπια, προβληματική: «Η ζήλεια στέκεται στην κόψη ανάμεσα στον εξευτελισμό της περιφρόνησης και στον αυταρχισμό της ιδιοκτησίας και του ετεροκαθορισμού.»

Αφετέρου η λαγνουργία τριών και άνω απελευθερώνει δυναμικές που δύσκολα αναπτύσσονται στην αλληλοτροφοδοτούμενη και καθαρά συμμετρική κλινοπάλη των δύο. Οι δυναμικές αυτές δεν αφορούν μόνο το πώς αλληλεπιδρούν οι εραστές, τις διατάξεις και τους ιμερικούς συνδυασμούς ή το πώς το σπάσιμο της συμμετρίας μπορεί να γίνει αφορμή μαθητείας και ηδονικά αποκαλυπτική εμπειρία, αλλά μπορεί να αφορούν και τις ίδιες τις σχέσεις και πώς ανταποκρίνονται σε πιο ελευθεριακές συνθήκες καύλας, διέγερσης κι ικανοποίησης.

Κι εδώ κάπου υπεισέρχεται η πολυσυντροφικότητα όχι ως επιλογή, αφού ως τέτοια είναι και θα πρέπει να είναι σεβαστή, αλλά η πολυσυντροφικότητα ως το φοβικό υποκατάστατο της πολυγαμικότητας ή, πιο πρακτικά, του τρίο ή του κουαρτέτου (κ.ο.κ.). Κάποιες φορές π.χ. η λαχτάρα για αλλεπάλληλα τρίο μεταξύ τριών συγκεκριμένων ανθρώπων, για φακμπαντιλίκι, βαφτίζεται «σχέση» και «throuple» στα πρότυπα της καραμέλας της ετεροκανονικής εξιδανίκευσης της επιθυμίας σε έρωτα και του έρωτα σε αγάπη με σκοπό τη σχέση.

Για άλλη μια φορά, σε έναν κόσμο που φοβάται την επιθυμία και την εκπλήρωσή της, η «σχέση» γίνεται το τέλειο πρόσχημα, η κατάλληλη κορνίζα που θα φορέσουμε στην επιθυμία. Με τη μόνη διαφορά ότι η σχέση επιβάλλει τις δικές της δυναμικές και τους δικούς της όρους μέσα από την καθημερινότητα και από τη συντροφικότητα και από την ενίοτε τρυφερή αφοσίωση, η οποία μεν δεν ταυτίζεται με αποκλειστικότητες αλλά ούτε αντέχει εξιδανικεύσεις. Και, κακά τα ψέματα, οι δυναμικές και οι όροι μιας σχέσης δύο, τριών, τεσσάρων ή παραπάνω ανθρώπων, πόρρω απέχουν από τις απαιτήσεις και τους όρους ενός τρίο, κουαρτέτου, κουιντέτου κτλ.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές πολυσυντροφικές σχέσεις καταρρέουν όταν τα αγοράκια σε αυτές αποφασίσουν ότι θέλουν να «σοβαρευτούν» και να πάνε οικογένεια μεριά είτε όταν τα αγοράκια ή και τα κοριτσάκια απαιτήσουν και αφιέρωση πέρα από αφοσίωση. Ναι, οκέι, η βαρειά σκιά της ετεροκανονικής πατριαρχίας αλλά, πολύ πιο καίρια, και η στρεβλή φενάκη της εξιδανίκευσης.

Έχουμε πολλά να διδαχτούμε εναντιοδρομώντας progressively backwards, προς τη μεριά των γενναίων γυναικών και ανδρών της δεκαετίας του 1920.

Πηγή: https://sraosha.home.blog/2021/05/31/%ce%b7-%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%ba%ce%b1%ce%b5%cf%84%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-20/

*Ευχαριστούμε θερμά το Sraosha για την παραχώρηση!

Περισσότερα από τον Sraosha μπορείτε να βρείτε εδώ: https://sraosha.home.blog/