σεξουαλικός διαφωτισμός

1o Sex Positive Fest 2024: 28-30/6 Athens, Greece! Κάλεσμα για συμμετοχή

1o Sex Positive Fest 2024: 28-30/6 Athens, Greece! Κάλεσμα για συμμετοχή 1920 1440 positiv

For english click here

Ποιοι/ες/α είμαστε

Είμαστε μία παρέα ανθρώπων που γνωρίστηκε μέσα από τις συναντήσεις της πολυσυντροφικής κοινότητας της Αθήνας και συγκεκριμένα του polyamorygr, της ομάδας πολυσυντροφικού ακτιβισμού «Ανοιχτές Σχέσεις» και της σελίδας sexpositive.gr. Επιθυμούμε να δημιουργήσουμε κοινότητες φροντίδας, να σηκώσουμε το πέπλο από το ζήτημα του ερωτισμού και να φωτίσουμε όλο το φάσμα της σεξουαλικότητας. Οραματιζόμαστε μορφές κοινοτικής σεξουαλικότητας που να εμπερικλείουν όσες περισσότερες εκφάνσεις της γίνεται, αποδεσμεύοντας το σεξ από την αναπαραγωγή, την ετεροκανονικότητα και τη διείσδυση. Γιορτάζοντας τη συναίνεση, τον πειραματισμό και την ελευθερία του παιχνιδιού που δεν μπορούν παρά να είναι συλλογικά. Δημιουργώντας προσωρινά απελευθερωμένες ζώνες και παιδικές χαρές για ενήλικες μέσα στις πόλεις, με φροντίδα, ανοικτότητα και σεβασμό. 

 

Το όραμά μας

Θέλουμε να δημιουργήσουμε χώρους ελεύθερης έκφρασης και επικοινωνίας για τα φρικιά, τις τσούλες, τα ανώμαλα, τους ασεξουαλικούς, τις υπερσεξουαλικές, τους ετεροφυλόφιλους, τις λεσβίες, τα πανσεξουαλικά, τους νευροδιαφορετικούς, τα πολυσυντροφικά, τους παράξενους, τις ταντρικές, τους εσωστρεφείς, τις εξωστρεφείς, τα αλλόκοτα, τους εξεγερμένους των πόλεων. Xώρους συνάντησης, αλληλοκατανόησης και έκστασης για να ανθίσουμε μαζί.

Για αυτόν τον λόγο επιδιώκουμε να φτιάξουμε ένα Sex Positive Festival αυτό το καλοκαίρι στην Αθήνα, γεμάτο διαλέξεις, συζητήσεις, προβολές και βιωματικά εργαστήρια γύρω από όλο το φάσμα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και των σχέσεων. Ένα φεστιβάλ χτισμένο με κοινοτικό πνεύμα και αγάπη, βασισμένο στη συλλογική εργασία όλων των συμμετεχόντων, χωρίς κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιδίωξή μας είναι η είσοδος να γίνεται με ελεύθερη συνεισφορά ή αν τα έξοδα μάς υπερβούν, με όσο το δυνατόν χαμηλότερο αντίτιμο. 

 

Τι είναι Sex Positivity;

Sex positivity για εμάς σημαίνει να αποδέχεσαι κάθε συναινετική έκφανση της σεξουαλικότητας, και όχι μόνο όσες συμβαδίζουν με τη δική σου. Σημαίνει να αναγνωρίζεις τη σημασία της σεξουαλικής εκπαίδευσης και του ασφαλούς σεξ. Σημαίνει να δέχεσαι ότι κάποιο άτομο απολαμβάνει το σεξ συνέχεια και για κάποιο το σεξ είναι αδιάφορο και να τα υποστηρίζεις και τα δύο εξίσου. Να μην περιθωριοποιείς τα εργαζόμενα στο σεξ και να υποστηρίζεις τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της παραμένει αρκετά φοβική απέναντι στο διαφορετικό και οποιαδήποτε απόπειρα να μπει η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία αποδοκιμάζεται. Οι γυναίκες στιγματίζονται επειδή κάνουν πολύ σεξ ή επειδή δεν έχουν κάνει σεξ ακόμα, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δέχονται λεκτικές και σωματικές επιθέσεις στον δρόμο απλώς επειδή υπάρχουν. O νόμος κάνει διακρίσεις με βάση τον σεξουαλικό ή σχεσιακό μας προσανατολισμό, κλπ.

Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια κάτι φαίνεται να αλλάζει. Οι σεξουαλικές μειονότητες γίνονται όλο και πιο ορατές. Το φεμινιστικό κίνημα αναγεννιέται σε όλον τον κόσμο. Έννοιες όπως πολυσυντροφικότητα, τάντρα, κινκ, queer, κ.α., μπαίνουν στο λεξιλόγιο περισσότερων ανθρώπων. Οι νέες σειρές και ταινίες φαίνονται πιο συμπεριληπτικές, όπως και πολλά από τα καινούρια τραγούδια. Μία άλλη κουλτούρα αρχίζει να διαδίδεται, αυτή του sex positivity.

 

Sex Positive Festival 

Τμήμα αυτής της προσπάθειας για αλλαγή θέλουμε να αποτελεί και αυτό το φεστιβάλ, όπως επίσης και έναν όσο το δυνατόν πιο ασφαλή χώρο για να απολαύσουμε τη ζωή και τον ερωτισμό όλα μαζί! Για να εκπαιδευτούμε στη συναίνεση, τα όρια, το συνειδητό άγγιγμα, την αναπνοή, την επικοινωνία των σωμάτων, τη συλλογική χαρά!

Για αυτόν τον λόγο και επειδή θέλουμε η ίδια η διαδικασία του φεστιβάλ να αποτελεί μέρος της κοινότητας που επιθυμούμε να δημιουργήσουμε, συναντιόμαστε κάθε βδομάδα στο κέντρο της Αθήνας για να οργανώσουμε όλοι/ες/α μαζί τα βήματά μας προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν όσα λέμε σου αρέσουν και νιώθεις και εσύ ένα τέτοιο κάλεσμα, επικοινώνησε μαζί μας για να συμμετέχεις σε αυτό το μητροπολιτικό πείραμα. Μπορείς να βοηθήσεις ως facilitator/ακτιβιστ@ με ομιλίες, καλλιτεχνικές performances ή βιωματικά εργαστήρια για: queer,  πιο ασφαλές σεξ, sex positive ακτιβισμό, πρόσβαση στη σεξουαλικότητα για ειδικές ομάδες πληθυσμού (τρόφιμοι ιδρυμάτων, άτομα με αναπηρία, κλπ.), συναίνεση και όρια, ανοιχτές σχέσεις, neotantra και ιερή σεξουαλικότητα, conscious kink και BDSM, ecstatic dance, κλπ., ή ως εθελοντ@ με πρακτικές εργασίες, spotting, φωτογραφία/βίντεο, διαχείριση social media, διερμηνεία και πολλά ακόμα. Για να ενημερωθείς για την επόμενη συνάντησή μας συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα: https://forms.gle/UrkmYSNVFiEcuG528 

Για περισσότερες πληροφορίες στείλε e-mail στο sexpositivefest@gmail.com

 

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

  

Πολυσυντροφικός κύκλος μοιράσματος Μαρτίου: Κοινοτική Σεξουαλικότητα

Πολυσυντροφικός κύκλος μοιράσματος Μαρτίου: Κοινοτική Σεξουαλικότητα 720 720 positiv

Η ομάδα Ανοιχτές Σχέσεις και το Polyamorygr σας προσκαλούν σε έναν ακόμα πολυσυντροφικό κύκλο μοιράσματος στο κέντρο της Αθήνας:

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024 στις 19:30

 

Κοινοτική σεξουαλικότητα: πώς και γιατί

Ζούμε σε κοινωνίες που περιορίζουν τη φροντίδα στα πλαίσια του μονογαμικού ζευγαριού και της πυρηνικής οικογένειας. Εκπαιδευόμαστε στη λογική του ανταγωνισμού αντί της αλληλεγγύης, της κτητικότητας αντί του μοιράσματος και της ιεραρχίας αντί της ισότητας. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε κοινότητες φροντίδας χρειάζεται να αφαιρέσουμε το πέπλο από το ζήτημα του ερωτισμού και να φωτίσουμε όλο το φάσμα της σεξουαλικότητας.

Να οραματιστούμε μορφές κοινοτικής σεξουαλικότητας που να εμπερικλείουν όσες περισσότερες εκφάνσεις της γίνεται, αποδεσμεύοντας το σεξ από την αναπαραγωγή, την ετεροκανονικότητα και τη διείσδυση. Γιορτάζοντας τη συναίνεση, τον πειραματισμό και την ελευθερία του παιχνιδιού που δεν μπορεί παρά να είναι συλλογική. Δημιουργώντας προσωρινά απελευθερωμένες ζώνες και παιδικές χαρές για ενήλικες μέσα στις πόλεις, με φροντίδα, ανοικτότητα και σεβασμό. Να εκπαιδευτούμε στη συναίνεση, τα όρια, το συνειδητό άγγιγμα, την αναπνοή, την επικοινωνία των σωμάτων, τη συλλογική χαρά!

Να δημιουργήσουμε χώρους ελεύθερης έκφρασης και επικοινωνίας για τα φρικιά, τις τσούλες, τα ανώμαλα, τους ασεξουαλικούς, τις υπερσεξουαλικές, τους ετεροφυλόφιλους, τις λεσβίες, τα πανσεξουαλικά, τους νευροδιαφορετικούς, τα πολυσυντροφικά, τους παράξενους, τις ταντρικές, τους εσωστρεφείς, τις εξωστρεφείς, τα αλλόκοτα, , τους εξεγερμένους των πόλεων, χώρους συνάντησης, αλληλοκατανόησης και έκστασης για να ανθίσουμε μαζί.

Για να δηλώσετε συμμετοχή και να ενημερωθείτε για την τοποθεσία της συνάντησης, στείλτε μήνυμα στη σελίδα «Ανοιχτές σχέσεις» ή “Polyamory gr”στο facebook ή e-mail στο polyamorygr@yahoo.gr

Οι θέσεις είναι περιορισμένες.

Οι κανόνες της συνάντησης:
– Αυτή η εκδήλωση είναι ανοιχτή σε άτομα κάθε ταυτότητας φύλου, σεξουαλικού και σχεσιακού προσανατολισμού.
– Όλες οι συζητήσεις είναι εμπιστευτικές και τα άτομα που συμμετέχουν ενθαρρύνονται να μοιραστούν τις εμπειρίες τους με βάση το δικό τους επίπεδο άνεσης.
– Αποφεύγουμε το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους
– Όταν γίνεται συζήτηση, ακούμε με προσοχή χωρίς να διακόπτουμε το πρόσωπο που μιλάει.
– Δεν μονοπωλούμε τη συζήτηση μιλώντας ασταμάτητα. Είναι αγενές κι ενοχλητικό.
– Δεν κάνουμε κριτική σε προσωπικά θέματα και δεν δίνουμε συμβουλές παρά μόνο αν μας ζητηθούν.

Αν θέλετε να προσκαλέσετε φιλικά σας πρόσωπα, παρακαλούμε να τα ενημερώσετε για τους κανόνες της συνάντησης και να μας ενημερώσετε για τη συμμετοχή τους. Σας περιμένουμε!

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Δευτέρα 4/3, 19:00 εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ: “The village of lovers”

Δευτέρα 4/3, 19:00 εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ: “The village of lovers” 1024 577 positiv
Το κοινοτικό φόρουμ και το Polyamorygr σας προσκαλούν στην εκδήλωση -προβολή του ντοκιμαντέρ για την οικοκοινότητα της Tamera στην Πορτογαλία “The village of lovers”
Δευτέρα 4/3, 19:00 στο στέκι Π Καμπούρογλου 44 και Σαμαρά Κάτω Πατήσια.
Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά. Όλα τα έσοδα θα δοθούν στην κοινότητα της Tamera
Θα ακολουθήσει συζήτηση για τον κοινοτισμό σήμερα.
Υπόθεση:
Στην ύπαιθρο της Νότιας Πορτογαλίας βρίσκεται ο θεραπευτικός βιότοπος της Tamera, ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κοινωνικά πειράματα της Γης. Η Tamera ξεκίνησε στα ουτοπικά κινήματα της ελεύθερης αγάπης των δεκαετιών του 1960 και του 70 και σύντομα συνειδητοποίησε ότι η απαραίτητη κοινωνική αλλαγή έπρεπε να είναι πιο βαθιά από τις αντιδράσεις στο κυρίαρχο σύστημα. Η Tamera συνειδητοποίησε ότι στον πυρήνα της, η αναγέννηση της εμπιστοσύνης – ειδικά στους πιο οικείους τομείς της ανθρώπινης ζωής – ήταν το κλειδί που έλειπε για τη μακροχρόνια πολιτιστική και πολιτική αλλαγή. Τώρα, πάνω από 40 χρόνια μετά, σε μια εποχή αχαλίνωτου κλιματικού χάους, τον απόηχο μιας παγκόσμιας πανδημίας και εν μέσω μιας αυξανόμενης πολιτικής αναταραχής – όπου η επιβίωση της ανθρωπότητας στον 22ο αιώνα γίνεται όλο και πιο αβέβαιη – η έρευνα της Tamera προσπαθεί να προσφέρει ένα αναγεννητικό μοντέλο για μια μετα- καπιταλιστική κοινωνία, ριζωμένη σε ένα σχέδιο για μια ζωή βασισμένη στην εμπιστοσύνη.
Tamera: μια ριζοσπαστική σκόπιμη κοινότητα 40 χρόνια στα σκαριά, της οποίας η έρευνα μπορεί να προσφέρει τα κλειδιά για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Oι περισσότερες ουτοπικές κοινότητες αποτυγχάνουν λόγω των άλυτων σκιών γύρω από την αγάπη, το σεξ, το χρήμα και την εξουσία. Η Tamera αναγνώρισε την ανάγκη ανάπτυξης ενός ολιστικού μοντέλου που θα επικεντρώνει την αναγέννηση της εμπιστοσύνης ως τον βασικό στόχο. Αυτή η ταινία είναι μια οικεία εξερεύνηση των γνώσεών τους και ένα γράμμα αγάπης που σκοπό έχει να πυροδοτήσει μια επανάσταση της καρδιάς

Γυρισμένο για πέντε χρόνια με συμμετοχική παρατήρηση, το ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ αποκαλύπτει την οπτική της Ταμέρα για πρώτη φορά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή του ανθρώπινου πεπρωμένου.

THE VILLAGE OF LOVERS (Ian MacKenzie, John Wolfstone & Julia Maryanska 2023 / 79 mins ) με αγγλικούς υπότιτλους
Για περισσότερες πληροφορίες: https://thevillageoflovers.com/
Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Φεμινισμοί της κατάργησης και κόσμοι που δεν (επανα)τραυματίζουν

Φεμινισμοί της κατάργησης και κόσμοι που δεν (επανα)τραυματίζουν 525 697 positiv

Κατερίνα Στάμου*

 


 

Περίληψη

Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο του κοινοτικού μαθήματος για τους φεμινισμούς της κατάργησης που πραγματοποιήθηκε στο Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο έρευνας το φθινόπωρο του 2022 στην Αθήνα, σε συντονισμό της Άννας Καραστάθη. Ασχολείται με τους φεμινισμούς της κατάργησης ως προεικονιστική πολιτική θεωρία και πράξη εστιάζοντας στο όραμά τους για το χτίσιμο κόσμων που δεν (επανα)τραυματίζουν. Θέτοντας ως σημείο εκκίνησης την παραδοχή ότι το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα αποτελεί τον κατεξοχήν μηχανισμό πρόκλησης (επανα)τραυματισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, το άρθρο επιχειρεί να σκιαγραφήσει με διακριτό τρόπο πώς οι φεμινισμοί της κατάργησης προσφέρουν δυνατότητες ατομικής και συλλογικής επούλωσης μέσα από πολιτικές πράξεις μετασχηματισμού του τρόπου διαχείρισης των κοινωνικών σχέσεων και της βλάβης, ενθαρρύνοντας μια κουλτούρα συμπόνιας ενάντια στην κυρίαρχη κουλτούρα τιμωρίας και βίας του φυλακικού συστήματος. Αντλώντας υλικό από μια κατά βάση ξενόγλωσση βιβλιογραφία αποτελούμενη από κείμενα ακτιβιστριών-συγγραφέων της φεμινιστικής καταργητικής γενεαλογίας των ΗΠΑ, όπως η Angela Y. Davis, η adrienne maree brown και η Mariame Kaba, στο άρθρο επιχειρώ να ιχνηλατήσω την προσέγγιση αυτών σε έννοιες όπως η δικαιοσύνη, η βλάβη και το συναίσθημα, επιδιώκοντας να αναδείξω τις συναισθηματικές και σχεσιακές όψεις του φεμινιστικού καταργητικού κινήματος και των πρακτικών της επουλωτικής και μεταμορφωτικής δικαιοσύνης. Λαμβάνοντας υπόψη πρόσφατες κριτικές αναφορές ενημερωμένες σχετικά με την κοινωνική διάσταση του τραύματος, το άρθρο καταλήγει υπογραμμίζοντας τη διαλογική σχέση ανάμεσα στην κατάργηση και την επούλωση, την ολιστική διάσταση της πολιτικής σκέψης και πράξης των φεμινισμών της κατάργησης, καθώς και την αναγκαιότητα του καταργητισμού στη φροντίδα της ψυχικής υγείας και διαφόρων άλλων, αλληλένδετων πτυχών της ζωής.

——————————————————————————————-

Σε μια συνέντευξή της από το 2019, η ακτιβίστρια και εκπαιδεύτρια Mariame Kaba λέει πως ως καταργήτρια ενδιαφέρεται για δύο πράγματα: «τις σχέσεις και το πώς θα αντιμετωπίσουμε τη βλάβη». Και συνεχίζει: «Ο λόγος που είμαι καταργήτρια είναι επειδή γνωρίζω ότι οι φυλακές, η αστυνομία και τα συστήματα παρακολούθησης προκαλούν απεριόριστη βλάβη. Εάν σκοπός μου είναι να βάλω ένα τέλος στη βλάβη, τότε δεν μπορώ να υποστηρίζω τη θανατική ποινή και τους επιβλαβείς θεσμούς. Αυτό που πραγματικά προσπαθώ είναι να εξαλείψω τη βλάβη, όχι να την αναπαράγω, ούτε να την ενισχύσω ή να τη διατηρήσω» (Kaba, 2021, σελ. 155).  Τα λόγια της Kaba περιγράφουν με σύντομο και ξεκάθαρο τρόπο πώς η κατάργηση των φυλακών, της αστυνομίας και των συστημάτων ελέγχου συνεπάγεται την κατάργηση πρόκλησης των αλλεπάλληλων και πολλαπλών μορφών βλάβης και βίας που προκαλεί το λεγόμενο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Παρόλο που η βλάβη και το τραύμα δεν είναι δύο απόλυτα ταυτόσημες έννοιες, αξίζει να δούμε την αλληλένδετη σχέση τους μέσα από τον τρόπο που τις προσεγγίζουν οι φεμινισμοί της κατάργησης, διακρίνοντας στο όραμα της φεμινιστικής καταργητικής σκέψης και πράξης τη μείωση της πρόκλησης τόσο της μιας, όσο και της άλλης. Σύμφωνα με την adrienne maree brown (UC Santa Cruz, 2021), η πρόκληση βλάβης σχετίζεται με το τραύμα μιας βαθιά ρατσιστικής, ανταγωνιστικής και καπιταλιστικής ετεροπατριαρχίας. Για εκείνη, αυτό που χρειάζεται για τη μείωση της βλάβης δεν είναι άλλο από την επούλωση των τραυμάτων που προκαλεί το σύστημα θεσμών και ιδεών που διαχρονικά και πολλαπλώς μας υποτιμά, στερώντας μας την υποστήριξη που αξίζουμε, με αποτέλεσμα οι πληγές μας να πονούν ακόμα. Σε μια χρονική στιγμή σαν τη σημερινή, όπου η συζήτηση γύρω από το τραύμα –ατομικό ή/και συλλογικό– αρθρώνεται κυρίως με όρους προνομίων και αποκλεισμών, οι πρακτικές της επουλωτικής και μεταμορφωτικής δικαιοσύνης τοποθετούν τη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων εντός δυνατοτήτων επούλωσης, πέραν της διαιώνισης δομών και συμπεριφορών κακοποίησης και (επανα)τραυματισμού. Τη σχέση μεταξύ επούλωσης και φεμινισμών της κατάργησης νιώθω την ανάγκη να τονίσω ύστερα από τα αναγνώσματα και τις συζητήσεις της συλλογικής διαδρομής στην οποία συμμετείχα στο πλαίσιο του κοινοτικού μαθήματος για τους φεμινισμούς της κατάργησης, το περασμένο φθινόπωρο στο Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο έρευνας· το άρθρο αυτό είναι η προσπάθειά μου να μοιραστώ την επίδραση που η διαδικασία αυτή είχε σε εμένα, και ο τρόπος μου να αποδώσω την προσωπική μου μετάφραση αυτής ως κινητήρια δύναμη για το χτίσιμο κόσμων που δεν (επανα)τραυματίζουν.

Προκειμένου να κατανοήσουμε την πολιτική σημασία της επούλωσης του τραύματος, αλλά και τη σχέση που αυτή έχει με τους φεμινισμούς της κατάργησης, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο της αστικής δικαιοσύνης και των ελεγκτικών μηχανισμών της (όπως είναι για παράδειγμα τα συστήματα της φυλακής και της αστυνομίας) τις τακτικές εκείνες που συντηρούν και αναπαράγουν το τραύμα. Με άλλα λόγια, να αναγνωρίσουμε ότι το πλέον παγκοσμιοποιημένο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και οι θεσμοί του αποτελούν τον κατεξοχήν μηχανισμό πρόκλησης (επανα)τραυματισμού τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Με τη λέξη τραύμα αναφέρομαι εξίσου στο ψυχικό όσο και το σωματικό τραύμα, λαμβάνοντας υπόψη την αδιαχώριστη σχέση σώματος και ψυχής: και αυτό όχι μόνο γιατί το ψυχικό τραύμα εδρεύει στο σώμα, αλλά και γιατί η διαγενεακή βία που ξεσπά στα καταπιεσμένα σώματα με τη μορφή πατριαρχικής, λευκής, οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας εδρεύει εξίσου στην ψυχή, συντηρώντας έναν διαχρονικό φαύλο κύκλο (επανα)τραυματισμού της ψυχικής υγείας τον οποίο το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα όχι μόνο αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει, αλλά πυροδοτεί σε ανυπολόγιστο βαθμό. Η σχέση μεταξύ τραύματος και φυλακής μπορεί να εντοπιστεί και μέσω μιας ακόμη, διπλής παραδοχής: πρώτον, ότι η φυλακή και το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα αποτελούν τραυματική συνθήκη για όλους τους ανθρώπους που θα βρεθούν πρωτογενή ή δευτερογενή θύματά του, με τις καταπιεσμένες και περιθωριοποιημένες ομάδες να αποτελούν τον συνηθέστερο και ευαλωτότερο στόχο του. Δεύτερον, ότι το τραύμα βιώνεται ως φυλακή (sic), ως εγκλωβιστική συνθήκη για το άτομο που το ζει, ακόμα και όταν η τραυματική εμπειρία καταλαμβάνει χώρο στο ψυχόσωμά του (Maté, 2022, σελ. 37) εξαιτίας παραγόντων της ζωής που δεν συνδέονται με την καθαυτό εμπειρία της φυλάκισης ή με άλλους εμφανείς πολιτικοκοινωνικούς παράγοντες. Υπό το παραπάνω πρίσμα, η αναφορά στην έννοια της φυλακής στον τίτλο του έργου Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας της Άλις Μίλερ (Alice Miller) –στο οποίο η σπουδαία ψυχολόγος εμβαθύνει στα αίτια και στις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας– φωτίζει ακόμα περισσότερο τη συμβολική σύνδεση μεταξύ φυλακής και τραύματος. Όπως σημειώνει ο Gabor Maté στο τελευταίο του βιβλίο The Myth of Normal, «το τραύμα διαπερνά την κουλτούρα μας, από την ατομική μας λειτουργία μέχρι τις κοινωνικές σχέσεις, τη γονεϊκότητα, την οικονομία, την πολιτική» και «οι συνέπειες αυτού για τους ανθρώπους και τον πλανήτη είναι τεράστιες» (στο ίδιο, σσ. 20, 245).

Ο (επανα)τραυματισμός ως βιοπολιτική στους κόσμους που κατασκευάζει το φυλακικό σύστημα δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω της άμεσης πρόκλησης τραύματος, αλλά και της έλλειψης ενδιαφέροντος απέναντι στο τραύμα από τους φορείς εκείνους που το σύστημα αναπαριστά ως πηγές κοινωνικής ασφάλειας και δικαιοσύνης. Στο τελευταίο έγκεινται και τα δυο επικρατέστερα επιχειρήματα για τη διατήρηση του φυλακικού συστήματος: το πρώτο αφορά την υπόσχεση παροχής ασφάλειας η οποία επιτυγχάνεται μέσω του τρόπου με τον οποίο η αστική δικαιοσύνη κατασκευάζει το δίπολο αθωότητας και ενοχής. Καλλιεργώντας την προσήλωση στο παραπάνω δίπολο, η αστική δικαιοσύνη είναι προσκείμενη στο να παραβλέπει τα κοινωνικά αίτια κατασκευής τόσο της αθωότητας όσο και της ενοχής, με τη δεύτερη να είναι φτιαγμένη από τις ίδιες τακτικές αποκλεισμού και προκατάληψης που συντελούν στην κατασκευή των άλλων. Το δεύτερο επιχείρημα άπτεται των διαδικασιών απόδοσης δικαιοσύνης μέσω των πράξεων υποτιθέμενης δικαίωσης των ατόμων που υπήρξαν θύματα από την πρόκληση βλάβης. Ενάντια στο πλέγμα εξουσίας που συγκροτείται από ένα πατριαρχικό, τρανσφοβικό, ρατσιστικό και μισαναπηρικό σύστημα αξιών, οι φεμινισμοί της κατάργησης προεικονίζουν μια διαφορετική θεώρηση ως προς την αντιμετώπιση της βλάβης και τη δικαίωση των επιζωσών. Συγκεκριμένα, όσον αφορά την υλική, ηθική και συναισθηματική υποστήριξη προς τις επιζώσες έμφυλης βίας, το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα «δεν ισχυρίζεται καν ότι ενδιαφέρεται για το αν εκείνες θεραπεύονται από τα τραύματα της κακοποίησής τους» (Kaba, 2021, σελ. 134), ενώ ο περιορισμένος αριθμός πρακτικών που αυτό προσφέρει αδυνατεί να θρέψει το κατάλληλο έδαφος τόσο για την ασφάλεια της ζωής τους όσο και για τη διαχείριση των συναισθημάτων τους. Όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα, το κράτος όχι μόνο αφήνει τις θηλυκότητες εκτεθειμένες απέναντι στην έμφυλη βία, αλλά επιπλέον την αναπαράγει, εγκαθιδρύοντας και φυσικοποιώντας τη διαμέσου συστημικών τακτικών βίας που προσιδιάζουν μια έμφυλα προσδιορισμένη κακοποιητική σχέση: συναισθηματική και οικονομική κακοποίηση, εκφοβισμός, απομόνωση, υποτίμηση και εκμετάλλευση των παιδιών ως αντικείμενα πρόκλησης πόνου στην επιζώσα είναι μερικές μόνο από τις κακοποιητικές πρακτικές που εφαρμόζει το ίδιο το κράτος απέναντι στις θηλυκότητες (Davis, Gent, Meiners και Richie, 2022). Εκτός αυτού, οποιαδήποτε πρακτική πέρα από τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης παρουσιάζεται ως ριψοκίνδυνη και ανεύθυνη από το ίδιο το σύστημα (Kaba, 2021), ενώ η εσωτερικευμένη και αμετανόητη δυσπιστία, ως μορφή επιπρόσθετης βίας, με την οποία οι επιζώσες έρχονται αντιμέτωπες από το στάδιο της καταγγελίας έως το τέλος της διαδικασίας της δίκης, με ερωτήσεις και συμπεράσματα που προσβάλλουν, αμφισβητούν και περιφρονούν τα βιώματά τους, λειτουργεί επανατραυματικά, υποσκάπτοντας ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα να ανακτήσουν την αυτοδιάθεσή τους (στο ίδιο, σελ. 142).

Οι φεμινισμοί της κατάργησης αγωνίζονται για έναν διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της βλάβης και του τραύματος που αυτή προξενεί, πέρα από την αναπαραγωγή μιας κουλτούρας δυσπιστίας ή τιμωρίας, υπογραμμίζοντας την αλληλένδετη σχέση έμφυλης, ρατσιστικής, οικονομικής και συστημικής βίας. Όπως επισημαίνει και πάλι η Kaba: «Όταν δίνεις προτεραιότητα στην τιμωρία, σημαίνει ότι η πατριαρχία παραμένει ισχυρά στη θέση της. Και αν ενδιαφέρομαι ουσιαστικά να διαλύσω τα συστήματα καταπίεσης, πρέπει να ξεφορτωθώ την τιμωρία. Αλλά θέλω ανάληψη ευθύνης και θέλω αυτό να βρίσκεται στο επίκεντρο της αλληλεπίδρασής μου με τους άλλους ανθρώπους» (στο ίδιο, σελ. 146). Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σκιαγραφεί τους ανθρώπους που έχουν προξενήσει βλάβη ως άτομα τα οποία είναι αδύνατο να αισθανθούν την ανάγκη της ανάληψης ευθύνης και υπαιτιότητας των πράξεών τους (στο ίδιο, σσ. 139-147), και ότι ο μόνος ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσω ενός τιμωρητικού εξαναγκασμού, όπως η φυλάκιση. Ενώ χρειάζεται να κατανοήσουμε τον περιοριστικό τρόπο σκέψης της αστικής δικαιοσύνης ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία της μεταμορφωτικής δικαιοσύνης και των προσωπικών και συλλογικών διεργασιών που αυτή προτείνει για τη μείωση της βλάβης, η μεταμορφωτική δικαιοσύνη δεν αποσκοπεί μονάχα στη διαδικασία ειλικρινούς ανάληψης ευθυνών από τη μεριά των δραστών, αλλά σε «οτιδήποτε δημιουργεί περισσότερη ασφάλεια, δικαιοσύνη ή επούλωση για τα άτομα που έχουν επιβιώσει από τη βία, την κακοποίηση ή τη βλάβη το οποίο δεν βασίζεται στους μπάτσους ή στα δικαστήρια. Μπορεί να σημαίνει ότι ο δράστης μεταμορφώνεται, ή απλά ότι η επιζώσα βγαίνει από αυτό ζωντανή» (Dixon και Piepzna-Samarasinha, 2021). Η παρατήρηση αυτή αποσαφηνίζει ότι στη φιλοσοφία της μεταμορφωτικής δικαιοσύνης η απουσία ανάληψης ευθύνης από τον δράστη δεν μεταφράζεται ως αποτυχία για την επιζώσα και δεν περιορίζει τη δυνατότητα επούλωσής της, ενώ, όπως τονίζει και η διαμεσολαβήτρια επανορθωτικής δικαιοσύνης Αλέξια Στουραΐτη, η μεταμορφωτική δικαιοσύνη αμφισβητεί και την άποψη που θέλει την εκδίκηση να αποτελεί το μονόδρομο της επιθυμίας της (προσωπική επικοινωνία, 30 Νοεμβρίου 2022). Όπως εύστοχα λέει η Leah Lakshmi Piepzna-Samarasinha, «δικαιοσύνη είναι η ζωή που δημιουργείς για την εαυτή σου» (Dixon και Piepzna-Samarasinha, 2021).

Σε αντίθεση με την αστική δικαιοσύνη που προσεγγίζει τη δικαίωση μέσω του εγκλεισμού, της τιμωρίας και του τι θα ακολουθήσει κατόπιν της πρόκλησης βλάβης, οι φεμινισμοί της κατάργησης εστιάζουν στο ποιες συνθήκες προηγήθηκαν της βλάβης και στο ευρύτερο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό συγκείμενο που επέτρεψε ή ενθάρρυνε την πρόκλησή της: καταπιέσεις όπως ο ρατσισμός, η φτώχεια, η ασθένεια και η αναπηρία είναι μερικοί μόνο από τους κοινωνικούς παράγοντες  που συμβάλλουν στην περιθωριοποίηση ανθρώπων και μετέπειτα στην παραβατικότητα, η οποία πολύ συχνά ορίζεται με ταξικά, μισαναπηρικά και ρατσιστικά κριτήρια, οδηγώντας μας να σκεφτούμε ότι αυτό που οι άνθρωποι χρειάζονται δεν είναι η τιμωρία, αλλά η στέγαση, η δωρεάν εκπαίδευση και η ισότιμη και δωρεάν πρόσβαση σε φροντιστικές και ενήμερες γύρω από το τραύμα δομές περίθαλψης· ένα μεγάλο, δηλαδή, οικοσύστημα για τη φροντίδα της ψυχικής υγείας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες «υπάρχουν αυτή τη στιγμή περισσότεροι άνθρωποι με ψυχικές και συναισθηματικές διαταραχές στη φυλακή από ό,τι στα ψυχιατρεία» (Davis, 2003, σελ. 10), ένδειξη ότι η χρήση των εργαλείων του φυλακικού κράτους είναι πανταχού παρούσα ως η μοναδική απάντηση για κάθε είδους πρόβλημα. Στην Ελλάδα αυτό συναντάται, μεταξύ άλλων, και μέσω του ρόλου διαμεσολάβησης της αστυνομίας ως «μεταφορέα» ανθρώπων με ψυχικές ασθένειες κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης, μια άκρως προβληματική τακτική διαιώνισης του στίγματος της ψυχικής υγείας και (επανα)τραυματισμού. Επιπρόσθετη απόδειξη για την αποτυχία της φυλακής ως σύστημα αντιμετώπισης του εγκλήματος αποτελεί το γεγονός ότι, πάλι στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των κρατουμένων επιστρέφουν στις φυλακές μετά την αποφυλάκισή τους, σύμφωνα με την ψυχολόγο και απόφοιτη του τμήματος ψυχιατροδικαστικής στην Αθήνα, Κετιόνα Μαλλόλη (προσωπική επικοινωνία, 8 Νοεμβρίου 2022), καθώς τα εργαλεία και το περιβάλλον που έχουν στη διάθεσή τους είναι ανίκανα να τους προσφέρουν τη δυνατότητα μετασχηματισμού που χρειάζονται.

Στο συνηθέστερο ερώτημα «τι θα γίνει με τους κακούς ανθρώπους αν οι φυλακές και η αστυνομία καταργηθούν», νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται είναι να αναρωτηθούμε πόση και τι είδους ασφάλεια χρειαζόμαστε και εν τέλει μας επιστρέφεται προκειμένου να εναποθέτουμε το προσωπικό μας αίσθημα δικαιοσύνης σε ένα σύστημα που στερεί από τους ανθρώπους την αξιοπρέπεια και τη δυνατότητα αλλαγής των εαυτών και της ζωής τους προς το καλύτερο. Στρέφοντας το ερώτημα αυτό σε εμάς μπορούμε να σκεφτούμε, όπως αναφέρει η adrienne maree brown (UC Santa Cruz, 2021), πώς θα θέλαμε εμείς «να έρθουμε αντιμέτωποι με τη χειρότερή μας μέρα, πώς θα θέλαμε να μας υπερασπιστούν, να μας προστατεύσουν, να μας δουν και να μας κρατήσουν υπαίτιες/α/ους των πράξεών μας όταν εμείς προξενήσουμε τη βλάβη. Δεn θέλουμε να μας πιάσει η αστυνομία, να μας καταδώσουν, να μας πάνε για θανατική ποινή, να βρεθούμε πίσω από τα κάγκελα. Θέλουμε να μας δώσουν την ευκαιρία να αλλάξουμε, γιατί ξέρουμε πως δεν είμαστε κακοί άνθρωποι».

Οι ολέθριες συνέπειες του τραύματος στην ανθρώπινη ζωή όταν αυτό παραμείνει ανεπεξέργαστο δεν είναι ασύνδετες με τα πολλαπλά καταπιεστικά συστήματα από τα οποία βάλλονται οι ζωές μας. Αντίθετα, πολύ συχνά είναι τα συστήματα αυτά που λειτουργούν ως αιτίες πρόκλησής του. Η έννοια της φυλακής δεν εντοπίζεται μονάχα στη χωρική διάσταση ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος μαζικών φυλακίσεων, ελέγχου, τιμωρίας, αστυνόμευσης, ρατσισμού, έμφυλης βίας και πολιτικού ελέγχου που επιτελείται στο όνομα της αστικής δικαιοσύνης και που πολύ συχνά κοστίζει την ίδια τη ζωή∙ επεκτείνεται σε ποικίλες συναισθηματικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές συνυποδηλώσεις. Στην ανατροφοδοτούμενη σχέση μεταξύ συστημάτων καταπίεσης και συστημάτων σκέψης, φυσικοποιείται μια κουλτούρα που ανενδοίαστα παραμένει κακοποιητική και τραυματική, ένα σύστημα πολλαπλών μορφών βίας που εσωτερικεύεται. Υπό το πρίσμα της διαθεματικής, καταργητικής φεμινιστικής προσέγγισης, μπορούμε να μιλήσουμε για την κουλτούρα των φυλακών ή της τιμωρίας ως αναπόσπαστο φαινόμενο της ατμοσφαιρικότητας της βίας (Καραστάθη, 2018,  σσ. 6-15) και των εσωτερικεύσεων που αυτή δημιουργεί διαδρώντας με μορφές κουλτούρας όπως εκείνη του βιασμού, και με ανάλογο τρόπο να ενδιαφερθούμε να εντοπίζουμε και να καταπολεμάμε μέρα με τη μέρα τα εσωτερικευμένα ψήγματα που αυτό το «στοιχειολογικό καθεστώς που μιμείται το φυλακικό» αφήνει μέσα μας (Dillon, 2022, σελ. 185). Να δεσμευτούμε με απαλότητα και ειλικρίνεια απέναντι στη μη πρόκληση βλάβης, κοιτάζοντας έτσι με θάρρος και ειλικρίνεια τη βία από την οποία εμείς έχουμε περάσει, τη βία που έχουμε υποστεί και ενδεχομένως εσωτερικεύσει (Cullors, 2022, σελ. 161).

Η αχρηστία των φυλακών και των ιδεών που τις συνοδεύουν εγκαθιδρύοντάς τες και αναπαράγοντάς τες στον κόσμο του πλανήτη και τους μικρόκοσμους των σχέσεών μας αποτελεί μια από τις αλήθειες που οι φεμινισμοί της κατάργησης επιθυμούν να φωτίσουν. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι μέσω της υπογράμμισης και της πολιτικοποίησης του τραύματος και, ως εκ τούτου, της επούλωσής του. Η adrienne maree brown (brown, Gent, Han, S και Shange, 2021, 43:00) προσθέτει: «Όταν σκέφτομαι την κατάργηση, σκέφτομαι πόση επούλωση χρειάζεται να γίνει για εμάς ώστε να φτάσουμε στο σημείο όπου όλες οι ζωές θα μετράνε τόσο ώστε να αξίζουν υπεράσπιση και προστασία και χώρο να μεταμορφωθούν· και το ερώτημά μου αυτό αφορά το ποιες/α/ους σκεφτόμαστε όταν αναφερόμαστε στο “εμείς”, όταν σκεφτόμαστε ποιες/α/οι αξίζουν προστασία. Πάντα προσπαθώ να διευρύνω το “εμείς” και αναρωτιέμαι πώς μπορώ να το κάνω. Χωριζόμαστε σε κατηγορίες από εκείνους που ωφελούνται από το να είμαστε διαχωρισμένες/α/οι». Στη διεύρυνση του «εμείς» σκέφτομαι πως κατοικεί μια αμετάκλητη προσήλωση στην προστασία της ανθρώπινης ζωής και του χτισίματος της κουλτούρας της συμπόνιας η οποία αντιτίθεται στην κουλτούρα του εγκλεισμού και της τιμωρίας. Με την κουλτούρα της συμπόνιας και της ενσυναίσθησης να αποτελούν μια καθημερινή, πολιτικοποιημένη και αγωνιστική πράξη απέναντι στις στρατηγικές απανθρωποποίησης και κατασκευής των «άλλων», βασικός γνώμονας είναι η αποϊδεολογικοποίηση των συστημάτων εξουσίας και καταπίεσης ως φορέων δικαιοσύνης, και η αναγνώριση αυτών ως μηχανισμών πρόκλησης τραύματος. «Η κατάργηση είναι μια μορφή προστασίας και υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής η οποία δεν βασίζεται στην ενίσχυση του νόμου. Συνεπώς, είναι πολύ προσωπική, ατομική, και ταυτόχρονα καθολική, καθώς υπόσχεται να μην ενισχύει τον νόμο και να μην παραδίνεται σε αυτόν» (brown, Gent, Han, S και Shange, 2021, 1:22:24). Είναι, δηλαδή, μια πράξη συλλογικής, «ηθικής και πολιτικής υπευθυνότητας που αποτελεί τη βάση της αλληλεγγύης» (Bhandar και Ziadah, 2020). Έχει ενδιαφέρον να λάβουμε υπόψη ότι η δέσμευση σε αυτήν τη μορφή υπευθυνότητας επιτελείται πρωτίστως ως αρχή και πειθαρχία, όπως προτάσσει η φράση «hope is a discipline» της Kaba (Kaba, 2021, σελ. 24), και ως δυνατότητα επούλωσης των συλλογικών τραυμάτων από τη λευκή κυριαρχία, τον καπιταλισμό και την ετεροκανονικότητα. Κι αυτό διότι οι φυλακιστικές (sic) ιδεολογίες είναι επιπλέον ενισχυμένες από τη ματιά του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που επιλέγει να ερμηνεύει την ανθρώπινη φύση ως εγωιστική, ανταγωνιστική και κυριαρχική, στοχεύοντας έτσι στην αποδυνάμωση των κοινωνικών σχέσεων, προωθώντας ταυτόχρονα μια κοινωνικά ριζωμένη εσχατολογική προσέγγιση που περιφρονεί τη διάθεση ρευστότητας, επανόρθωσης και μετασχηματισμού της ίδιας της ζωής. Η θεωρία των φεμινισμών της κατάργησης συνομιλεί πολύ διακριτά με τη θεωρία του συναισθήματος, προεικονίζοντας την επούλωση των κοινωνικών μας σχέσεων μέσω της εξάσκησης συναισθημάτων όπως είναι η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια∙ συναισθήματα πολύ σημαντικά για το τραυματισμένο νευρικό μας σύστημα που βρίσκεται συνεχώς σε μια αίσθηση επαγρύπνησης και απειλής, μέσα στο παρόν κλίμα βίας, απομόνωσης, αβεβαιότητας και καταπίεσης (Maté, 2022).

Είναι κάπου εδώ που οι φεμινισμοί της κατάργησης επαναφέρουν το ερώτημα προσέγγισης του συναισθήματος: με ποιους τρόπους μέσω ενός καταργητικού φεμινισμού μπορούμε να δούμε πέρα από τα καθεστώτα εγκλεισμού, τιμωρίας και συνόρων τα οποία έχουν ορίσει τις ανθρώπινες γεωγραφίες με βάση συναισθήματα όπως είναι ο πόνος, ο φόβος, η μοναξιά και το μίσος; Πώς μπορούμε να φανταστούμε την κατάργηση της συνεχούς αναπαραγωγής ανθρώπινης κακοποίησης και τραύματος, παύοντας να τα δικαιολογούμε ως πρόσχημα σωφρονισμού, προνομίου ή έλλειψης αθωότητας; Η απάντηση νομίζω βρίσκεται στην εξάσκηση της πεποίθησης ότι η ασφάλεια και η επούλωση οφείλουν να αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τα οποία δεν χρειάζεται να υφίσταται κανένα τεκμήριο υπεροχής ή αθωότητας (brown, 2020). Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με την επανορθωτική και τη μεταμορφωτική δικαιοσύνη, οι συνέπειες για τον δράστη πραγματοποιούνται με διαφορετικό τρόπο, χωρίς να περνάνε μέσα από ένα τιμωρητικό και εκδικητικό σύστημα: «καθορίζονται σε άμεση σχέση με τη βλάβη που προκλήθηκε και περιλαμβάνουν την άποψη όσων υπέστησαν τη βλάβη αυτή» ενώ μπορούν να αφορούν την αφαίρεση προνομίων και το «να νιώσει κάποιος άβολα ή να χάσει την εξουσία που κατέχει, χωρίς να του στερηθούν όμως οι συνθήκες για να ζήσει» (Kaba, 2021, σελ. 137). Η δυνατότητα επούλωσης των κακοποιητών είναι ένα ζήτημα που επανεμφανίζεται συχνά στους φεμινισμούς της κατάργησης και αυτό διότι, κάτω από το πρίσμα της μεταμορφωτικής δικαιοσύνης, η σχέση κακοποιητή και επιζώσας τοποθετείται στο πλέγμα των κοινωνικών δομών, επισημαίνοντας πως η έμφυλη βία δεν είναι κάτι το έμφυτο και πως η ριζική συστημική αλλαγή είναι προϋπόθεση για τη μεταμόρφωση και την επούλωση των έμφυλων σχέσεων. Μάλιστα, η μετατόπιση της συλλογικής αντίληψης για τη δικαιοσύνη από την τιμωρία στη δυνατότητα μετασχηματισμού και οι δύσκολες συζητήσεις που μια τέτοια διαδικασία επιφέρει είναι απαραίτητες για το φεμινιστικό καταργητικό κίνημα (Kaba, 2021). Σύμφωνα με τη Mariame Kaba, «το να μπερδεύουμε τη συναισθηματική ικανοποίηση με τη δικαιοσύνη δεν είναι καταργητικό» (στο ίδιο, σελ.133). Ενώ η επιθυμία για εκδίκηση εντός μιας ανεξέλεγκτα άδικης και βίαιης κοινωνίας είναι κάτι απολύτως κατανοητό, όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει: «η κατάργηση δεν έχει να κάνει με τα γαμοσυναισθήματά σου» (στο ίδιο, σελ. 152). Ο ισχυρισμός αυτός δεν ισοδυναμεί με άρνηση ή υποτίμηση του συναισθήματος, αλλά προεικονίζει μια διαφορετική διαχείριση αυτού από εκείνη του φυλακικού κράτους· μια συνθήκη δηλαδή στην οποία όλα τα συναισθήματα μπορούν να βιωθούν, να εκφραστούν και να διοχετευτούν σε έναν ασφαλή χώρο, χωρίς να εργαλειοποιούνται προς μια καταστροφική, τιμωρητική αντιδραστικότητα. Η οπτική της Kaba γύρω από το συναίσθημα μοιράζεται αρκετά κοινά με αυτή της Patrisse Cullors, η οποία στο βιβλίο της An Abolitionist’s Handbook θέτει την απόκριση αντί της αντίδρασης ως βήμα καταργητικής πρακτικής στην καθημερινότητα (σελ. 49). Σύμφωνα με την Cullors και την Kaba, η συνειδητή απόκριση αντί της αντίδρασης δεν μπορεί να πραγματωθεί αν δεν επιτρέψουμε στις εαυτές μας να αισθανθούν και να πάρουν τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζονται για να βιώσουν όλα τα δύσκολα και επίπονα συναισθήματα (Cullors, 2022∙ Kaba, 2021): «στην πραγματικότητα χρειάζεται να είμαστε στο εδώ και το τώρα, να το διαχειριστούμε ολόκληρο. Τον φόβο, τον θυμό, τα αισθήματα εκδίκησης, το μπρος-πίσω στο να τους θες μια μέρα νεκρούς, την επόμενη να είσαι καλά. […] Γιατί το να επουλωθείς δεν είναι προορισμός. Είσαι συνεχώς στη διαδικασία. […] Δε σημαίνει ότι αυτό που βιώνεις δεν θα σε βοηθήσει προς την επούλωση. […] Αλλά ενώ είσαι σε αυτό, συχνά δεν μοιάζει καθόλου έτσι». Ο χώρος και ο χρόνος επεξεργασίας των συναισθημάτων, ο χρόνος για να βιωθεί το πένθος είναι στο επίκεντρο της επουλωτικής διαδικασίας της μεταμορφωτικής δικαιοσύνης, η οποία εμπεριέχει μια μετακίνηση γύρω από την αντίληψη της έννοιας του μετασχηματισμού ως γραμμική διαδικασία, αλλά και της ίδιας της βλάβης. Όπως υποστηρίζει η brown (2020), χρειάζεται «να δούμε τις ατομικές προκλήσεις βλάβης ως συμπτώματα της συστημικής βίας, και να κάνουμε ό,τι μπορούμε συλλογικά για να διαλύσουμε τα συστήματα αυτά και να ελευθερώσουμε όσες/α/ους περισσότερες/α/ους από εμάς» (κεφ. Unthinkable Thoughts). Με άλλα λόγια, για την πραγματοποίηση κοινωνικών αλλαγών απαιτείται η απομάθηση των τρόπων με τους οποίους έχουμε διδαχθεί να ερμηνεύουμε και να αισθανόμαστε ασφάλεια και προστασία και «να ανασκάψουμε το πώς η λευκή κυριαρχία, η ετεροκανονικότητα και άλλες καταπιέσεις έχουν κεντρική θέση στους φόβους μας» (Jackson και Meiners, 2021, σελ. 272). Κάτι παρόμοιο εντοπίζει και η Angela Y. Davis στο συλλογικό φαντασιακό του ρατσισμού, χαρακτηρίζοντάς το ως «ολίσθηση σε ένα συγκεκριμένο είδος παλινδρόμησης, ένα είδος νηπίωσης» μέσω της απλοποίησης των πολιτικών ζητημάτων από τον κυβερνητικό λόγο και την τυφλή παράδοση στο συναίσθημα. Όπως επισημαίνει: «δεν προτείνω ότι το συναίσθημα πρέπει πάντα να δίνει χώρο στη λογική, αλλά λέω ότι χρειάζεται να αναγνωρίζουμε τη διαφορά» (Davis, 2005, κεφ. 4). Η διαφορά αυτή ίσως έγκειται στον τρόπο με τον οποίο το συναίσθημα μένει παρόν στα κοινωνικά ερωτήματα και τους αγώνες με τρόπο τέτοιο που δεν τα αποπολιτικοποιεί, δεν τα απονευρώνει και δεν τα αφήνει να παραδοθούν στο τραύμα το οποίο λειτουργεί ως απόσπαση της προσοχής μας (Blackwell, 2022) από τα ριζικά προβλήματα, αναπαράγοντας έτσι ενίοτε το μοντέλο του εκδικητικού, φυλακικού κράτους.

Δεν μπορούμε να μιλάμε για επούλωση του τραύματος και ριζοσπαστική συμπόνια, αν δεν ενεργοποιήσουμε τη φαντασία μας ως προς αυτά πέρα των καταναλωτικών, εμπορευματοποιημένων πλαισίων που έχουμε συνηθίσει, αν δεν εντάξουμε ενεργά στην προεικονιστική πολιτική της κατάργησης τη δυνατότητα πρόσβασης στην ψυχική υγεία και την ψυχοθεραπεία χωρίς οικονομικό αντίτιμο, αν δεν συζητήσουμε για μια δωρεάν, ολιστική εκπαίδευση, αν δεν αναγνωρίσουμε στην επανορθωτική και τη μεταμορφωτική δικαιοσύνη έναν δρόμο απεύθυνσης του ατομικού και συλλογικού τραύματος που πραγματώνεται πέραν των αποκλεισμών που παράγει το ιατρικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Και έτσι να διεκδικήσουμε τη θεραπεία των σωμάτων μας μέσω της απόλαυσης και της συμμετοχής μας σε μορφές συλλογικής επούλωσης που μας έχουν στερηθεί, όπως είναι η χαρά της ίδιας της κοινότητας, η (αυτο)φροντίδα, η καλλιτεχνική δημιουργία. «Αυτό που ενσωματώνουμε, αυτό είναι η πεποίθησή μας» λέει ο Prentis Hemphill (Blackwell, 2022). Πιστεύω πως η ανάκτηση της εσωτερικής δύναμης μέσω του σώματος και της ενεργοποίησής του σε μορφές δημιουργίας μπορεί να είναι ιδιαίτερα επουλωτική, τόσο για τη σχέση με την εαυτή μας όσο και για τη σχέση μας με τους άλλους. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς διάφορες μέθοδοι όπως το ψυχόδραμα και το κοινωνιόδραμα που συνδυάζουν την εκδραμάτιση με τον αυθορμητισμό και την ψυχοθεραπεία μπορούν πιθανώς να προσφέρουν πολύ χρήσιμα εργαλεία στο πεδίο της διαμεσολάβησης για την επανορθωτική και τη μετασχηματιστική δικαιοσύνη, μέσω της καλλιέργειας της ενσυναίσθησης (Stouraiti, 2021, σσ. 128-139) όταν γίνονται σε ένα ασφαλές και καλά ενημερωμένο πλαίσιο. Το ίδιο ισχύει για όλες τις μορφές τέχνης, όπως για παράδειγμα τα εικαστικά και τις δυνατότητες που αυτά προσφέρουν μέσω της απελευθέρωσης της φαντασίας, της εξοικείωσης με τον πειραματισμό και το ανοίκειο. Πώς, δηλαδή, μέσω των υλικών πραγματώνεται μια εξέλιξη η οποία διαπερνά την επουλωτική διαδικασία «γιατί κάποιος αφήνεται, λερώνεται, έρχεται σε επαφή με διαφορετικά υλικά από αυτά που νομίζει ότι τον καθρεφτίζουν, ανοίγεται, εμπιστεύεται», σύμφωνα με την art therapist Χρυσούλα Πλακιώτη (προσωπική επικοινωνία, 19 Νοεμβρίου 2022). Και όλο αυτό δεν συμβαίνει με αισθητικά κριτήρια, αλλά έχοντας στο επίκεντρο το άτομο πίσω από τη διαδικασία και τον τρόπο εμπλοκής και δέσμευσής του με αυτή. Ίσως εδώ θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια περαιτέρω σύνδεση με τον όρο «καταργητική φεμινιστική αισθητική» (Davis, Gent, Meiners και Richie, 2022, Introduction) και τη σχέση του με την τέχνη ως εργαλείο προεικονιστικών συνθηκών. Τη σχέση μας με την τέχνη, δηλαδή, ως κομμάτι αναπόσπαστο της ανθρώπινης υπόστασης μέσω της αποσύνδεσής της από τα ταξικά προνόμια, την εμπορευματοποίηση και τον ικανοτισμό, και της ενσωμάτωσής της στη ζωή ως μια επαναληπτική και διευρυμένη διαδικασία καταργητισμού, συνεργασίας, εμπιστοσύνης, παιχνιδιού, φαντασίας, πειραματισμού και ενδυνάμωσης.

Θυμάμαι μερικούς στίχους από ένα ποίημα του Harry Josephine Giles με τίτλο «Abolish the Police» που ξεκινάει ως εξής: «Το φεγγάρι κάνει τα ποιητικά του και έτσι διαλύει την αστυνομία», ενώ ένας άλλος στίχος πιο κάτω λέει: «προτού συνεχίσουμε  πρέπει να δεχτούμε ότι το “Καταργείστε την Αστυνομία” δεν είναι μεταφορά […] Η αστυνομία δεν είναι μεταφορά: είναι η γροθιά του κράτους» (Giles, 2020, σελ. 139). Θέλω να πω πως η κατάργηση δεν είναι μεταφορά, / το φεγγάρι δεν είναι μεταφορά, / η επούλωση δεν είναι μεταφορά, / η μεταμόρφωση δεν είναι μεταφορά και / τίποτα από όλα αυτά δεν λειτουργεί ως αλληγορία. Οι κόσμοι μας δεν είναι μεταφορά∙ είναι όλες οι δυνατότητες και τα φεγγάρια που μπορούμε να ενσωματώσουμε.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ελληνόγλωσση

Καραστάθη, Ά. (2018). «Η ατμοσφαιρικότητα της βίας υπό συνθήκες συνυφασμένων κρίσεων», Feministiqa, 1, σσ. 6-15.

Ξενόγλωσση

Bhandar, B., & Ziadah, R. (2020). Introduction. Στο Revolutionary feminisms: Conversations on collective action and radical thought. Verso.

Blackwell, A. G. (30 Ιουνίου 2022). Radical healing with Prentis Hemphill. Radical Healing, Season 4, Episode 1. Ανακτήθηκε 1/9/2022 από https://www.policylink.org/episodes/radical-healing.

brown, a. m. (2020). We will not cancel us: And other dreams of transformative justice. AK Press.

brown, a. m., Brown, A., Dixon, E., & Piepzna-Samarasinha, L. L. (2021). Survival as transformative justice: “Live and work and be free and heal”. Yes Magazine, The Solving Plastic Issue: Culture Shift. Ανακτήθηκε 1/9/2022 από https://www.yesmagazine.org/issue/solving-plastic/2021/05/10/transformative-justice-live-work-be-free-heal.

brown, a. m., Gent, G., Han, S., & Shange, S. [UC Santa Cruz Arts, Lectures and Entertainment] (2021, May 12). Visualizing abolition: Futures [Video]. Youtube. Ανακτήθηκε 1/9/2022 από https://www.youtube.com/watch?v=i5OYwqw1rIk.

Cullors, P. (2022). An abolitionist’s handbook: 12 steps to changing yourself and the world. St. Martin’s Press.

Davis, A. (2003). Are prisons obsolete?. Seven Stories Press.

Davis, A. (2005). Abolition democracy: Beyond empire, prisons and torture. Seven Stories Press.

Davis, A. Y., Gent, G., Meiners, E. R., & Richie, B. E. (2022). Abolition. Feminism. Now.  Penguin, 2022.

Dillon, S. (2022). I must Become a menace to my enemies: Black feminism, vengeance, and the futures of abolition, GLQ: A Journal of Lesbian and Gay Studies, 28(2), 185.

Giles, H. G. (2020). Abolish the police. Στο Abi-Karam, Α. & Gabriel, K. (επιμ.), We want it all: An anthology of radical trans poetics (σσ. 139-143). Nightboat.

Jackson, J. L., & Meiners, E. R. (2011). Fear and loathing: Public feelings in antiprison work, WSQ: Women’s Studies Quarterly, 39(1/2), 272.

Kaba, M. (2021). We do this ‘Till we free us”: Abolitionist organizing and transforming justice. Haymarket Books.

Maté, G. (2022). The myth of normal: Trauma, illness and healing in a toxic culture. Avery Publishing.

Stouraiti, A. (2021). The use of psychodrama in mediation training, Mediares, 1, 128-139. https://www.mediaresrivista.it/wp-content/uploads/2021/08/psychodrama-stouraiti.pdf

*Κατερίνα Στάμου

Η Κατερίνα Στάμου είναι ανεξάρτητη επιμελήτρια και υποψήφια διδακτόρισσα στο τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αντικείμενο της έρευνάς της αποτελούν οι επανορθωτικές (reparative) πρακτικές στη διασταύρωση τέχνης, κοινότητας και κοινωνικής αλλαγής.

ΠΗΓΗ: https://feministiqa.net/feminismoi-katargisis-kosmoi-pou-den-epanatravmatizoun/

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Η Ασεξουαλικότητα και η sex positive οπτική

Η Ασεξουαλικότητα και η sex positive οπτική 640 371 positiv

Photo by Isi Parente on Unsplash

Κάποια άτομα ακούγοντας τον όρο sex positive θεωρούν ότι μια θετική απέναντι στο σεξ στάση δεν μπορεί παρά να απορρίπτει την ασεξουαλικότητα. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Στο πολύχρωμο φάσμα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, η ασεξουαλικότητα είναι ένα ιδιαίτερο και συχνά παρεξηγημένο θέμα. Αποτελεί μια σεξουαλικότητα προσανατολισμένη ως προς την έλλειψη σεξουαλικής έλξης, την απουσία επιθυμίας για σεξουαλική δραστηριότητα ή το περιορισμένο ενδιαφέρον για τη συμμετοχή σε σεξουαλικές δραστηριότητες. Η ασεξουαλικότητα διαδραματίζει ένα ζωτικό ρόλο στην ευρύτερη έννοια του sex positivity, καθώς προκαλεί τα καθιερωμένα κοινωνικά πρότυπα, προωθεί την ανοικτή συζήτηση και προάγει μια βαθύτερη κατανόηση των διαφορετικών σεξουαλικών ταυτοτήτων.

Η θετική στάση έναντι του σεξ προωθεί τον ανοικτό διάλογο σχετικά με όλες τις πτυχές της σεξουαλικότητας ενθαρρύνοντας μια μη κριτική, συμπεριληπτική και  βασιζόμενη στη συναίνεση, προσέγγιση στο σεξ. Η συνάντηση της ασεξουαλικότητας με το sex positivity φέρνει μια φρέσκια οπτική γωνία στο τραπέζι.

Εδώ είναι κάποιοι ενδεικτικοί τρόποι με τους οποίους η ασεξουαλικότητα συμβάλλει και εμπλουτίζει τη συζήτηση γύρω από τη θετική στάση έναντι του σεξ:

-Αμφισβήτηση βεβαιοτήτων : Η ασεξουαλικότητα προκαλεί την ιδέα ότι η σεξουαλική έλξη και η δραστηριότητα είναι ουσιώδεις συνιστώσες μιας ικανοποιητικής ζωής. Με το να αναγνωρίζουμε ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν βιώνουν σεξουαλική έλξη ή επιθυμία, ανοίγουμε την πόρτα για να αμφισβητήσουμε τις παραδοσιακές προσδοκίες που ασκούνται στα άτομα όσον αφορά το σεξ.

-Διεύρυνση της αντίληψης μας για τη σεξουαλικότητα και τον ερωτισμό: Η ασεξουαλικότητα μας ωθεί να διευρύνουμε την κατανόησή μας για το τι αποτελεί “σεξουαλικότητα”. Επισημαίνει ότι η σεξουαλική έλξη και  δραστηριότητα αποτελούν μόνο ένα μικρό μέρος του φάσματος και ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι έκφρασης της αγάπης, της οικειότητας και της σύνδεσης χωρίς να εμπλέκεται το σεξ. Αυτή η οπτική εμπλουτίζει τη συζήτηση γύρω από τη θετική στάση έναντι του σεξ επισημαίνοντας τη σημασία της συναίνεσης και της επικοινωνίας σε όλες τις προσωπικές επαφές.

-Προώθηση της Συμπερίληψης: Η ασεξουαλικότητα ενσωματώνει την ιδέα ότι η εμπειρία της σεξουαλικότητας κάθε ατόμου είναι μοναδική και έγκυρη. Η θετική στάση έναντι του σεξ, στην ουσία της, προωθεί την ιδέα ότι οι επιθυμίες και οι ταυτότητες των ατόμων πρέπει να γίνονται σεβαστές και να γιορτάζονται. Με το να εντάσσουμε την ασεξουαλικότητα στη συζήτηση, εργαζόμαστε ενεργά προς μια πιο συμπεριληπτική κοινωνία, όπου αναγνωρίζονται και επιβεβαιώνονται όλες οι σεξουαλικές ταυτότητες.

-Προώθηση της σεξουαλικής μας αγωγής: Με το να αναγνωρίζουμε την ποικιλία των ανθρώπινων εμπειριών, η διαθεματικότητα της ασεξουαλικότητας και του  sex positivity προωθούν το άνοιγμα συζητήσεων σχετικά με τις σεξουαλικές επιθυμίες, τη συναίνεση  και τα όρια. Αυτές οι συζητήσεις μπορούν να βοηθήσουν στην κατάρριψη των στερεότυπων, στην μείωση του στίγματος και στην προώθηση μιας πιο ενσυναισθητικής και ευσυνείδητης προσέγγισης στη σεξουαλικότητα.

Συνοψίζοντας, η ασεξουαλικότητα και το sex positivity δεν αποτελούν αντίθετες δυνάμεις, αλλά μάλλον συμπληρωματικές πτυχές του ίδιου στόχου: τη δημιουργία μιας πιο συμπεριληπτικής, ανοικτόμυαλης και ανεκτικής κοινωνίας. Με το να αποδεχόμαστε και να υποστηρίζουμε την ασεξουαλικότητα ως ένα κοινωνικά νομιμοποιημένο και σημαντικό τμήμα του σεξουαλικού φάσματος, μπορούμε να προωθήσουμε ένα περιβάλλον θετικής στάσης έναντι του σεξ, όπου οι εμπειρίες και οι ταυτότητες όλων γιορτάζονται, και όπου η αγάπη και η σύνδεση δεν περιορίζονται από στενούς ορισμούς της σεξουαλικότητας.

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

Κοινοτική σεξουαλικότητα ή πώς να συμμετέχετε σε ένα όργιο χωρίς να χρειαστεί να βγάλετε το εσώρουχό σας

Κοινοτική σεξουαλικότητα ή πώς να συμμετέχετε σε ένα όργιο χωρίς να χρειαστεί να βγάλετε το εσώρουχό σας 640 482 positiv

Photo by Vidar Nordli-Mathisen on Unsplash

Γιώργος Σίσυφος

Αυτό το καλοκαίρι βρέθηκα σε μια συγκέντρωση στο Βερολίνο γύρω από την κοινοτική σεξουαλικότητα. Ήταν ένα άτυπο, τριήμερο μάζεμα στο οποίο συμμετείχαν γύρω στα πενήντα με εξήντα άτομα κυρίως από τη Γερμανία. Σύμφωνα με τη διοργάνωση πρόκειται για ένα πειραματικό γεγονός χωρίς προκαθορισμένη δομή. Την πρώτη μέρα μας κάλεσαν να πούμε πώς μπορεί ο καθένας/μία να συνεισφέρει πρακτικά και αν έχουμε κάποιο εργαστήρι, διάλεξη, κλπ. που θα θέλαμε να προσφέρουμε. Ακούστηκαν πολλές προτάσεις από τις οποίες επιλέξαμε αυτές που συγκέντρωσαν το περισσότερο ενδιαφέρον του κόσμου δηλαδή ένα εργαστήριο πάνω στο shibari, μια συλλογική γυμνή φωτογράφηση, ένα σεμινάριο πάνω στη δημιουργία κοινοτήτων, κα, Υπήρχε ένα σεμινάριο γύρω από τη συναίνεση και τα όρια το οποίο μας συνέστησαν να το παρακολουθήσουμε όλοι/ες και το κεντρικό event για το οποίο θα σας μιλήσω με τίτλο “κοινοτική σεξουαλικότητα”.

Η φιλοσοφία πίσω από τον τίτλο ήταν ότι οι κοινότητες ανθρώπων που βασίζονται στην αλληλεγγύη και τη φροντίδα πολύ συχνά τείνουν να μην αγγίζουν το ζήτημα τις σεξουαλικότητας αφήνοντας το στην ατομική πρωτοβουλία των μελών με όλα τα αρνητικά συμπαρομαρτούντα που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο. Έτσι ένα πείραμα πάνω στην κοινοτική διαχείριση της σεξουαλικότητας ανιχνεύει τη δυνατότητα να φτιαχτούν δομές και σχέσεις που θα εκπαιδεύουν τους ανθρώπους, θα τους ενδυναμώνουν, θα χτίζουν το αίσθημα της οικειότητας και θα δημιουργούν ένα ασφαλές περιβάλλον για να ανθίσει η σεξουαλικότητα του καθενός χωριστά αλλά και της συλλογικότητας ως σύνολο.

Αφού είχε προηγηθεί ένα βιωματικό σεμινάριο πάνω στη συναίνεση και τα όρια το μεσημέρι, το απόγευμα μαζευτήκαμε σε έναν όμορφα διαμορφωμένο χώρο. Στην αρχή χορεύαμε διάφορα τραγούδια για να λυθεί το σώμα. Μετά μας έβαλαν να κοιταζόμαστε στα μάτια και αν θέλουμε να αγκαλιάζουμε τον απέναντί μας. Πειραματιστήκαμε πάνω στη λεκτική και τη μη λεκτική επικοινωνία πάντα με εναλλαγές παρτενέρ. Στην αρχή ζητούσες κάτι και το άλλο άτομο έπρεπε να αρνηθεί. Το ευχαριστούσες που σου έκφρασε το όχι του και οι ρόλοι αντιστρέφονταν. Στη συνέχεια έπρεπε να ζητήσεις κάτι και το άλλο άτομο μπορούσε να πει ναι, προσπάθησε και θα δούμε, ίσως αργότερα ή όχι. Με τα δύο πρώτα μπορούσες να κάνεις αυτό που ζήτησες (πχ. άγγιγμα στον ώμο ), με τα άλλα δύο όχι. Πάντα ευχαριστούσες στο τέλος.

Μετά μας έδειξαν κάποιες μη λεκτικές μορφές άρνησης (πχ. να απομακρύνεσαι όταν το άλλο άτομο πλησιάζει, να μετακινήσεις το χέρι του σε άλλο σημείο του σώματος σου ή πίσω στο δικό του σώμα, κλπ.) και πειραματιστήκαμε και με αυτές. Έπειτα είχαμε πέντε λεπτά να αγγίξουμε το άλλο άτομο όπως θέλαμε , τσεκάροντας συνεχώς για συναίνεση. Στη συνέχεια κάναμε τριάδες που κάθε άτομο ζητούσε κάτι συγκεκριμένο από τα άλλα δύο και είχε πέντε λεπτά να το απολαύσει (πχ. Μασάζ με μάλαξη σε όλο το σώμα εκτός από το αριστερό γόνατο). Μετά και από αυτό μας κάλεσαν να κάνουμε επτάδες και η πρώτη γενναία επτάδα να μπει στο κέντρο.

Ένιωθα αρκετά άνετα στην τριάδα μου και τους πρότεινα να μπούμε πρώτοι όπως και έγινε. Συναντήσαμε άλλα τέσσερα άτομα και αρχίσαμε να δίνουμε και να δεχόμαστε χάδια. Στη συνέχεια και άλλες επτάδες προστέθηκαν. Εκεί μέσα στο κέντρο της αίθουσας δημιουργήθηκε ένα υπέροχο έργο τέχνης από σώματα που κυλιόταν το ένα μέσα στο άλλο, μια θάλασσα από πλεγμένα χέρια πόδια, στήθη, κώλους, πέη και αιδοία που χαϊδεύονταν, τρίβονταν, φιλιόνταν, μοίραζαν και λάμβαναν χάδια αγάπη και τρυφερότητα.
Κάποια άτομα ήταν γυμνά, άλλα φορούσαν τα εσώρουχά τους, κάποια άτομα προχώρησαν σε διείσδυση, τα περισσότερα απλά έμειναν σε αυτή τη γη της κοινοτικής σεξουαλικότητας, σε αυτή τη γιορτή των σωμάτων που όλα για λίγο έγιναν ένα. Ήχοι από βογκητά, χάχανα και ψιθύρους, μυρωδιές από ιδρώτα και καύλα.

Οι συντονιστές ανά δεκαπέντε λεπτά χτυπούσαν ένα καμπανάκι και μας ρωτούσαν: Πώς νιώθεις τώρα; Μήπως θέλεις να αλλάξεις κάτι; Μήπως θέλεις να μετακινηθείς σε κάποιο άλλο σημείο; Έτσι βοηθούσαν στη συνειδητότητα της ομάδας και του κάθε μέλους της χωριστά.
Ήταν μια κοινοτική γιορτή της σεξουαλικότητας, όπου η διείσδυση ήταν ένα μικρό και σε καμιά περίπτωση το κεντρικό τμήμα της. Ένα όργιο που μπορούσες να συμμετέχεις χωρίς να χρειαστεί καν να βγάλεις το εσώρουχό σου. Εκτός κι αν πραγματικά το ήθελες.

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

 

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ!

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ! 2560 1707 positiv

Photo by Margaux Bellott on Unsplash

Πολύχρωμη Σκιά*

Σήμερα είναι το pride στην Αθήνα.

Θυμάμαι πριν 15 χρόνια καθόμουν μπροστά στο μικρό παράθυρο του εφηβικού μου δωματίου, στο πιάνο μου, και έπαιζα το “τραγούδι για το χειμώνα”.

Κλαίγοντας.

Όχι μία αλλά πολλές φορές.

Όχι γιατί “γέλαγαν στο σχολείο και με φωνάζαν αδερφή”. Αλλά γιατί ήξερα ότι αν ήμουν ο πραγματικός μου εαυτός στο ελάχιστο, το “αδελφή” σίγουρα δε θα ήταν το χειρότερο.

Δεν ήταν φυσικά μόνο το ακροδεξιό σχολείο, αλλά μια ολόκληρη κοινωνία που δημιουργούσε τον τρομακτικό φόβο ότι, εάν είσαι queer, θα περάσεις δύσκολα στη ζωή σου. Θα σε φωνάζουν “αδελφή”, θα σε φτύσουν, θα μείνεις άνεργος. Δε θα σε προσλάβουν σε εργασία καθώς ίσως φανεί ότι έχεις πολύ “ψηλή” φωνή, ή ίσως φοράς κάπως πιο “φανταχτερά” ρούχα, ή τέλος πάντων “κουνάς” τα χέρια σου με εκπληκτική ταχύτητα, την οποία ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να πετύχει.

Ακόμα πιο τρομακτικό από όλα αυτά, ήξερα – έστω και ασυνείδητα – ότι αν ήμουν ο εαυτός μου, θα έβαζα σε κίνδυνο το σώμα μου, ίσως, ακόμα, να είχα τη τύχη του Βαγγέλη Γιακουμάκη, που “εξαφανίστηκε” ακριβώς γιατί δεν ήταν όσο “άντρας” τον ήθελε η ελληνική κοινωνία, κάτι που πλήρωσε με τη ζωή του. Ή την τύχη του Ζακ, λίγο αργότερα. Και άλλων πολλών τα ονόματα των οποίων δεν θα μάθω.

Αυτό που δε μπορούσα να φανταστώ από το μικρό παράθυρο του εφηβικού μου δωματίου ήταν ότι η ζωή είναι μια έκπληξη. Γιατί, παρόλο το φόβο, θα ζούσα και θα διεκδικούσα τη πραγματικότητά μου. Μόνος μου και με συντροφιά την αγάπη των δικών μου ανθρώπων, των φίλων μου. Μερικά από τα τρομακτικά πράγματα που φανταζόμουν ότι θα συμβούν εν μέρει συνέβησαν. Τότε κατάλαβα πόση δύναμη έχω να αντέχω την αγριότητα των ανθρώπων και να βγαίνω ενδυναμωμένος μέσα από αυτήν, εν τέλει κατανοώντας ότι όσοι και όσες μας μισούν για αυτό που είμαστε ή για τα ρούχα που φοράμε είναι βαθιά δυστυχισμένοι άνθρωποι, στους οποίους δεν χρωστάω τίποτα. Και από την άλλη, έζησα τη καλοσύνη, την αναγνώριση των ανθρώπων, την ίση μεταχείριση στη δουλειά μου, τα χαμόγελα συμπαράστασης στο δρόμο, επειδή απλά ζούσα την αλήθεια μου. (Παράξενο πως οι άνθρωποι σε θαυμάζουν ή σε μισούν όταν ζεις την αλήθεια σου. Στην πραγματικότητα δεν βλέπουν εσένα, αλλά τον εαυτό τους σε εσένα.)

Μετά από 15 χρόνια λοιπόν, έζησα και την βαναυσότητα και την αγάπη των ανθρώπων και είμαι περήφανος που, παρά τον τρομακτικό φόβο που μου κληροδότησε η ελληνοχριστιανική κοινωνία, μπόρεσα να ζήσω την αλήθεια μου ακόμα και σε χώρες και σε γλώσσες στις οποίες δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα ζούσα και θα εκφραζόμουν. Και είμαι περήφανος για αυτό, όπως πρέπει να είμαστε όλα όσα έχουμε διεκδικήσει τη πραγματικότητα μας. Δεν είναι λίγο πράγμα να ζεις την ιστορία σου. Ξέρω ότι πολλές ακόμα εκπλήξεις με περιμένουν στην πορεία, ξέρω όμως τουλάχιστον ότι το μόνο που απομένει από εκείνο τον φοβισμένο έφηβο είναι μια δυναμωτική ανάμνηση .

Ας είμαστε εκεί και για τους queer ανθρώπους που ζουν, ή έζησαν, σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες από εμάς αλλά και γενικά σε όλους τους ανθρώπους τους οποίους η κοινωνία θεωρεί άχρηστους και τους πετάει στο περιθώριο της ιστορίας (γιατί τους λείπει η αίγλη του πλούτου ή και των τίτλων που είναι οι βασικές αξίες του Δυτικού πολιτισμού). Τα queer άτομα ξέρουμε τι θα πει καταπίεση, εξευτελισμός και για αυτό μπορούμε και πρέπει να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που, για διαφορετικούς λόγους, έζησαν ή ζουν την ίδια βαναυσότητα όπως και εμείς.

Σήμερα λοιπόν στο pride της Αθήνα, παρόλο που δεν είμαι εκεί, είμαι πιο πολύ από ποτέ.

*Κείμενο που γράφτηκε από την Πολύχρωμη Σκιά με αφορμή το φετινό Pride της Αθήνας. Ευχαριστούμε για την  τιμή να μας το παραχωρήσει προς δημοσίευση!

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

 

 

Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης του sexpositve.gr: Συζητάμε για το “Polysecure”

Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης του sexpositve.gr: Συζητάμε για το “Polysecure” 1766 1768 positiv

Γιώργος Σίσυφος

Μετά από κάλεσμα αυτής εδώ της σελίδας δημιουργήθηκε το Σεπτέμβρη του 2022 μια Λέσχη Συλλογικής Ανάγνωσης για ζητήματα που αφορούν τις ανοικτές σχέσεις και την εναλλακτική σεξουαλικότητα ευρύτερα. Ως πρώτο βιβλίο επιλέξαμε να ασχοληθούμε με το “Polysecure: Attachment, Trauma and Consensual Nonmonogamy” της πολυσυντροφικής ψυχοθεραπεύτριας Jessica Fern. Μετά από πολλές Πέμπτες που συναντιόμαστε μέσω ΖΟΟΜ και συζητάμε με αφορμή αυτό το βιβλίο αυτήν την Πέμπτη φτάνουμε στο τέλος του. Η λέσχη ανάγνωσης έγινε αφορμή να γνωριστούμε (με κάποια διαδικτυακά με αρκετά και από κοντά) με υπέροχα άτομα και να δημιουργηθεί ένας κοινός τόπος που μπορούμε να συζητάμε, να μοιραζόμαστε εμπειρίες, απόψεις, ιστορίες και συναισθήματα, ταυτίσεις και διαφωνίες και να χτίζουμε φιλίες και σχέσεις. Ένας κύκλος ολοκληρώνεται και ένας νέος πρόκειται να ανοίξει. Προσωπικά νιώθω ευγνωμοσύνη για τον τρόπο που ,παρά τις δύσκολες στιγμές, λειτούργησε και δέθηκε αυτή η ομάδα.

Με αφορμή λοιπόν την ολοκλήρωση της ανάγνωσης όσα είμαστε Αθήνα συναντιόμαστε την Κυριακή 26 Μαρτίου στις 18:30  για να συζητήσουμε για το βιβλίο και όχι μόνο.

Πώς δημιουργούμε υγιείς, συναινετικά μη μονογαμικές σχέσεις; Τί ρόλο παίζει σε αυτό η σχέση που είχαμε με τους γονείς ή τους κηδεμόνες μας ως βρέφη και πιθανά τραύματα που φέρουμε από αυτή; Πώς επιδρά στα παραπάνω όλο το κοινωνικό-πολιτικό περιβάλλον και το ευρύτερο πολτισμικό πλαίσιο η φυλή, το φύλο και η τάξη στην οποία ανήκουμε;
Πώς μπορούμε να χτίσουμε πιο υγιείς σχέσεις σήμερα μέσα σε συνθήκες που δεν ευνοούν τη συναινετική μη-μονογαμία;
Η τοποθεσία της συνάντησης είναι μυστική και θα ανακοινωθεί λίγες μέρες πριν τη συνάντηση σε όσα άτομα επικοινωνήσουν με μήνυμα στη σελίδα για να κλείσουν τη θέση τους! Δεν αρκεί η εκδήλωση ενδιαφέροντος. Πρέπει να στείλετε μήνυμα στο polyamorygr@yahoo.gr  ή σε κάποια από τις Fb σελίδες ( Polyamorygr | Facebook , Ανοιχτές σχέσεις – Ομάδα πολυσυντροφικού ακτιβισμού | Facebook ) για να διασφαλίσετε τη θέση σας στο event.
Οι θέσεις είναι περιορισμένες
Οι κανόνες της συνάντησης:
– Αποφεύγουμε το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους
– Όταν γίνεται συζήτηση, ακούμε με προσοχή χωρίς να διακόπτουμε το πρόσωπο που μιλάει.
– Δεν μονοπωλούμε τη συζήτηση μιλώντας ασταμάτητα. Είναι αγενές κι ενοχλητικό.
– Δεν κάνουμε κριτική σε προσωπικά θέματα και δεν δίνουμε συμβουλές παρά μόνο αν μας ζητηθούν.
Αν θέλετε να προσκαλέσετε φιλικά σας πρόσωπα, παρακαλούμε να τα ενημερώσετε για τους κανόνες της συνάντησης και να μας ενημερώσετε για τη συμμετοχή τους

 

Μπορείτε να δείτε περισσότερα για το βιβλίο εδώ:  https://www.goodreads.com/en/book/show/52569124-polysecure

Δηλώστε συμμετοχή στη Λέσχη Ανάγνωσης συμπληρώνοντας την παρακάτω φόρμα: https://docs.google.com/forms/d/1tRmHkgSSGRoDvUwILABVukE7tTcLS68jWgH4zRAz6A4

Sex Positive Book Club: Γιατί (και) το διάβασμα είναι πιο απολαυστικό όταν το μοιράζεσαι!

FB Event: https://www.facebook.com/events/1855259064873809/ 

Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ

 

Τι είναι η συναπόλαυση και πώς να την καλλιεργήσουμε!

Τι είναι η συναπόλαυση και πώς να την καλλιεργήσουμε! 640 427 positiv

Photo by Chang Duong on Unsplash

Γιώργος Σίσυφος

Στον τελευταίο πολυσυντροφικό κύκλο μοιράσματος στην Αθήνα συζητήσαμε μεταξύ άλλων και για την έννοια της συναπόλαυσης. Απόφάσισα να γράψω ένα άρθρο σχετικά αφού την τράβηξα δύο φορές σερί από το sex positive tarot deck μου*

Συναπόλαυση (compersion): το να χαίρεσαι με τη χαρά που βιώνει ο/η σύντροφός σου στα πλαίσια μιας άλλης σχέσης. Ο όρος προέρχεται από τη θρυλική πολυσυντροφική κοινότητα Kerrista, μια σεξουαλική αίρεση που άκμασε από το 1971 έως το 1991 στην Αμερική, αναβιώνοντας το πνεύμα των χίππιδων, υπεύθυνη επίσης και για τον όρο πολυαποκλειστικότητα (polyfidelity) που αναφέρεται στην πολυσυντροφική σχέση μεταξύ τριών ή περισσότερων ατόμων που δεν επιτρέπει ερωτικές σχέσεις και σεξουαλικές επαφές με άλλα πρόσωπα.

Παρότι ο όρος συναπόλαυση δημιουργήθηκε και χρησιμοποιείται ευρέως μέσα στα πλαίσια των συναινετικά μη μονογαμικών κοινοτήτων η ίδια η σύλληψη της ιδέας είναι αρκετά παλιά και μπορεί για παράδειγμα να βρεθεί ως ενσυναισθητική χαρά στα πλαίσια του βουδισμού.

Στη σημερινή κοινωνία που που θεωρεί τη ζήλεια στον έρωτα ένδειξη αγάπης και ενδιαφέροντος και μας εκπαιδεύει καθημερινά σε σχέσεις ανταγωνισμού και κτητικότητας, το ίδιο το συναίσθημα της συναπόλαυσης καθεαυτό μοιάζει εξωγήινο γιατί αμφισβητεί τα θεμέλια της μονοκανονικότητας πάνω στα οποία είναι χτισμένο όλο το συλλογικό φαντασιακό των κοινωνιών μας για τις ερωτικές σχέσεις. Παρόλα αυτά η συναπόλαυση είναι κάτι που μπορεί να ωφελήσει όλες μας τις σχέσεις, να τις ενισχύσει με μια αίσθηση βαθιάς φιλίας και συντροφικότητας και βέβαια να βελτιώσει τη σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όπως η ζήλεια μπορεί να προκύψει μέσα από τις αρνητικές σκέψεις που κάνουμε με αφορμή μια πράξη του συντρόφου μας έτσι και η συναπόλαυση μπορεί να βασιστεί σε αντίστοιχες θετικές σκέψεις. Πολλές φορές έχει και αντανάκλαση σε μια αίσθηση ευφορίας στο σώμα μας. Είναι ένα συναίσθημα που μπορούμε να καλλιεργήσουμε χτίζοντας πρώτα από όλα μια ασφαλή σχέση με τον εαυτό μας και φροντίζοντας τον όποτε το έχει ανάγκη και φυσικά χτίζοντας μια ασφαλή, φροντιστική σχέση με τους συντρόφους μας και τους μετασυντρόφους μας( μετασύντροφοs στην πολυσυντροφικότητα αποκαλείται το πρόσωπο με το οποίο έχει ερωτική σχέση ένας σύντροφος ή μια συντρόφισσά μας). Σταδιακά τα οφέλη που προκύπτουν (καλύτερη κοινωνική και σεξουαλική ζωή, απαλλαγή από το άγχος να ικανοποιήσουμε το 100% των αναγκών του συντρόφου μας, βαθύτερη επικοινωνία με τον εαυτό μας και τους άλλους, κλπ.) τροφοδοτούν αυτό το συναίσθημα και το κάνουν να αναβλύζει με περισσότερη ευκολία από μέσα μας. Βεβαίως μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που στέκεται έως και εχθρικά απέναντι σε τέτοιες σχέσεις και συναισθήματα, πολύ βοηθητική είναι και η υποστήριξη που λαμβάνουμε σε νοητικό και συναισθηματικό επίπεδο από το πολυσυντροφικό δίκτυο μέσα στο οποίο ανήκουμε και μπορεί να έχει να κάνει με κύκλους μοιράσματος σαν αυτόν που πυροδότησε το παρόν άρθρο, διαδικτυακές ομάδες, πολυσυντροφικό ακτιβισμό, ενημερωμένους ειδικούς ψυχικής υγείας ,κα.

Η συναπόλαυση συχνά αναφέρεται ως το αντίθετο της ζήλιας, Παρότι αυτό ενέχει αρκετά στοιχεία αλήθειας μπορεί να οδηγήσει σε παρανοήσεις. Το να χαίρεσαι με τη χαρά των συντρόφων σου δεν αποκλείει το να νιώθεις συναισθήματα ζήλειας. Οι άνθρωποι είμαστε αντιφατικά όντα και έχοντας μεγαλώσει σε μια μονοκανονική κοινωνία είναι απόλυτα λογικό συναισθήματα ζήλειας και συναπόλαυσης πολλές φορές να συνυπάρχουν μέσα μας. Το βασικό είναι να τα συνειδητοποιούμε, να τα επεξεργαζόμαστε και να είμαστε ανοικτοί να τα επικοινωνήσουμε. Τα πολυσυντροφικά άτομα και γενικότερα τα άτομα σε ανοικτά μη μονογαμικές σχέσεις ζηλεύουμε επίσης. Απλά θεώρουμε τη ζήλεια ως μια ευκαιρία να δουλέψουμε με τις ανασφάλειες μας και όχι ως κάτι για το οποίο πρέπει να κατηγορήσουμε τους/ις συντρόφους μας.

Εν τέλει η συναπόλαυση ως συναίσθημα θα ανθίζει όσο η παλιά μονοκανονική κοινωνία θα μαραίνεται για αυτό και η προσωπική μας δουλειά πάει χέρι χέρι με τη δουλειά που κάνουμε συλλογικά στο δρόμο για μια κοινωνία αλληλοβοήθειας, μοιράσματος και συν-απόλαυσης.

*Η κάρτα είναι από το deck των sex positive tarot για το οποίο μπορείτε να βρείτε περισσότερα εδώ: https://sexpositivetarot.com/

Το σχέδιο της συγκεκριμένης κάρτας έγινε από το margaritari

όλοι οι ορισμοί των λέξεων είναι από εδώ: https://polysyntrofikotita.com/glossary/

Περισσότερα για τη συναπόλαυση, όπως και μια διδακτορική διατριβή αφιερωμένη σε αυτή, μπορείτε να δείτε εδώ: https://www.whatiscompersion.com/

πολυσυντροφικός κύκλος μοιράσματος!

πολυσυντροφικός κύκλος μοιράσματος! 429 739 positiv
Τώρα που χειμώνιασε βρισκόμαστε ξανά από κοντά, για να γνωριστούμε με νέα άτομα, να συναντήσουμε παλιούς γνωστούς/ες, να μοιραστούμε σκέψεις, εμπειρίες, κλπ. Θέμα της συζήτησης μας θα είναι η κεντρική στις κοινωνίες μας ιδέα της ερωτοκανονικότητας (amatonormativity)* και οι συνέπειες της στις κοινωνικές μας σχέσεις και τη ζωή μας ευρύτερα. Σκοπός μας να διερευνήσουμε άλλα μοντέλα σχετίζεσθαι που να την υπερβαίνουν και να δημιουργούν πραγματικές σχέσεις αγάπης, φροντίδας και αλληλεγγύης σε διαπροσωπικό, κοινοτικό και εν τέλει κοινωνικό επίπεδο.
Η τοποθεσία της συνάντησης είναι στο κέντρο της Αθήνας και θα ανακοινωθεί λίγες μέρες πριν τη συνάντηση σε όσα άτομα επικοινωνήσουν με μήνυμα στη σελίδα των διοργανωτών στο facebook ή στο μέιλ μας: admin@sexpositive.gr  για να κλείσουν τη θέση τους! Δεν αρκεί η εκδήλωση ενδιαφέροντος. Πρέπει να στείλετε μήνυμα για να διασφαλίσετε τη θέση σας στο event.
Οι θέσεις είναι περιορισμένες
Οι κανόνες της συνάντησης:
– Αποφεύγουμε το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους
– Όταν γίνεται συζήτηση, ακούμε με προσοχή χωρίς να διακόπτουμε το πρόσωπο που μιλάει.
– Δεν μονοπωλούμε τη συζήτηση μιλώντας ασταμάτητα. Είναι αγενές κι ενοχλητικό.
– Δεν κάνουμε κριτική σε προσωπικά θέματα και δεν δίνουμε συμβουλές παρά μόνο αν μας ζητηθούν.
Αν θέλετε να προσκαλέσετε φιλικά σας πρόσωπα, παρακαλούμε να τα ενημερώσετε για τους κανόνες της συνάντησης και να μας ενημερώσετε για τη συμμετοχή τους
*Η ερωτοκανονικότητα (amatonormativity) είναι ένα σύνολο από κοινωνικές νόρμες και κοινωνικές προσδοκίες σύμφωνα με τις οποίες η ανθρώπινη ευδαιμονία και ο κύριος στόχος του ατόμου είναι η εύρεση και η ύπαρξη σε μια αποκλειστική ρομαντική σχέση. Το επίκεντρο αυτής της κοσμοθεωρίας είναι ο ρομαντισμός και ο έρωτας, οι οποίοι θεωρούνται αυτοσκοποί της ζωής. Να σημειωθεί, επίσης, ότι στο πλαίσιο αυτό, η έννοια της “αποκλειστικής ρομαντικής σχέσης” έχει να κάνει αυστηρά με μια μακροπρόθεσμη μονογαμική σχέση η οποία συνδυάζει την ρομαντική και την σεξουαλική επιθυμία και που, πιθανότατα, να έχει ως τελικό προορισμό τον γάμο. Η ερωτοκανονικότητα στηρίζεται στην πεποίθηση ότι όλα τα άτομα έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής εάν βρίσκονται σε αποκλειστικές ρομαντικές σχέσεις και ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαιρέτως, αυτό επιδιώκουν
Join the sexolution: Για συμμετοχή στο sexpositive.gr κάνε κλικ εδώ