Θανάσης Τριαρίδης*
Πριν από τρία χρόνια, στις 16 Ιουλίου του 2019, είδα τα ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ. Ήταν (και παραμένει) η σημαντικότερη θεατρική παράσταση που έχω δει στη ζωή μου.
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα που με συντάραξε χθες το βράδυ στο Κτήριο της Πειραιώς 260, στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε εκείνο το απίστευτο τελευταίο δεκάλεπτο της παράστασης ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ από την ομάδα Εν Δυνάμει σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου. Πάνω στην σκηνή 29 ηθοποιοί, άνθρωποι με διαφόρων ειδών αναπηρία ή και χωρίς αναπηρία, άρχισαν σταδιακά να γυμνώνονται ενώ το Sarabande του Χέντελ γέμιζε κατά κύματα την αίθουσα σμίγοντας με τον κρότο μιας δαιμονισμένης βροχής που έσκαγε στην οροφή του κτηρίου της Πειραιώς. Οι άνθρωποι στις γύρω θέσεις ξεσπούσαν ο ένας μετά τον άλλον σε λυγμούς, καθώς οι γυμνοί ηθοποιοί της σκηνής ενώθηκαν σε ένα σώμα, σε μία ενότητα, σε μια κυριολεκτική αποθέωση της σάρκας. Και όταν γύρισαν προς εμάς σε έναν ανεπανάληπτο μετωπικό ύμνο της αγάπης (της δικής τους αγάπης που έγινε δική μας λύτρωση) ξέσπασα κι εγώ. Ο καταληκτήριος καλπασμός των αλόγων –που εντέλει κάλπαζαν μέσα στα στήθη μας– ήταν κάτι που δεν ορίζεται: μια υπόγεια απρόσμενη χαρά, μια ευτυχία που αλυχτά απρόσμενα ελεύθερη, μια ηδονή που φανερώνεται πυρώνοντας τον εαυτό της. Και όλα αυτά ανταμωμένα με δάκρυα ευτυχίας για το ό,τι υπήρξα έστω ως θεατής συμμέτοχος, κομμάτι αυτής της σπάνιας αλήθειας.
[Και κάτι ακόμη: η σκηνοθέτης της παράστασης Ελένη Ευθυμίου σε μια (υποδειγματική) συνέντευξή της (διαβάστε την ολόκληρη και με μεγάλη προσοχή εδώ: https://www.elculture.gr/…/eleni-ethimiou…/…) λέει πως προσδοκά «…ισότιμη ένταξη για την Ομάδα Εν Δυνάμει στην ελληνική και διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα.» Δεν ξέρω την διεθνή καλλιτεχνική κοινότητα, αλλά σε ότι αφορά την ελληνική αντίστοιχή της (που κάπως την γνωρίζω) έχω να πω πως η προσδοκία της Ελένης Ευθυμίου είναι απολύτως άτοπη: Δεν γίνεται να ενταχτείς ισότιμα σε κάτι από το οποίο είσαι πολύ –μα πάρα πολύ– ανώτερος…]