Τι έχω μάθει μια βδομάδα με μακρύ μωβ νύχι

ότι δεν μπορώ να καθαρίσω ένα μανταρίνι

ότι δεν μπορώ να δέσω τα κορδόνια μου

ότι δεν μπορώ να δέσω εν γένει πράγματα

ότι δεν μπορώ να στρίψω ένα τσιγάρο

ότι δεν μπορώ να ψάξω στις τσέπες μου

ότι δεν μπορώ να ασχοληθώ με την κηπουρική

ότι δεν μπορώ να ανοίξω ένα αναψυκτικό

ότι δεν μπορώ μπορώ να κάνω άπειρα πολλά πράγματα που ήμουν συνηθισμένο να κάνω

αλλά είδα πως:

μπορώ να βγάλω πιο εύκολα υγρά μαντηλάκια από την συσκευασία

μπορώ να τραβήξω ένα λαστιχάκι

μπορώ να ξύνω το κεφάλι ή την πλάτη μου και το ξύσιμο να πιάνει τόπο

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΧΩ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ

Έπειτα, φορώντας σε ένα σις αντρικό σώμα μακριά μώβ νύχια, διαπιστώνω με το σώμα μου, που κυκλοφορεί μες στην πόλη, δυστυχώς μίσος αρκετό σε κάτι τόσο διαφορετικό (?)

άπειρα βλέμματα, βλέμματα κακίας, βλέμματα αποστροφής, βλέμματα περιέργειας.

συνοδοί σκύλων που μέχρι χθες άφηναν τα σκυλάκια τους να παίξουν με το δικό μου, όταν έβλεπαν από το λουρί που κρατούσα ότι προβάλλει νύχι μωβ μακρύ “έλα, έλα να φύγουμε” έλεγαν

κύριος άνω των 60 ετών σε κατάστημα ψιλικών όταν πήγα να τον πληρώσω με κάρτα, μού ζήτησε να της βάλει αντισηπτικό γιατί δεν ξέρει τι αρρώστιες έχω όπως, χωρίς αιδώ, μου είπε. Σηκώθηκα και έφυγα.

μια κυρία με ρώτησε δειλά δειλά στην Φωκίωνος Νέγρη αν τα βράδια ασχολούμαι με την σεξεργασία (σαφώς δεν το είπε έτσι) και πως βρίσκω πελάτες αφού εχω μούσι και φαίνομαι να έχω τρίχες γενικά.

άλλη μια κυρία στο γυμναστήριο μού είπε ότι τα χέρια μου τής θυμίζουν λυκάνθρωπο.

ΑΛΛΑ

μια άλλη κυρία με σταμάτησε με τον σκύλο και με ρώτησε “είναι ακρυλικό ή τζελ” ενώ “πολύ σέξυ οι άντρες με νύχια” πρόσθεσε, και μετά πιάσαμε κουβέντα για τις διακρίσεις στην Ελλάδα.

Η καλή μου δασκάλα Αντί Ηπορτασου απλά τα είδε και μου είπε “γαμάτα” και αυτό ήταν από μόνο του αρκετό να μου δώσει θάρρος.

Περίπτερο, Πλατεία Κυψέλης, Σάββατο βράδυ, πάω να πάρω τσιγάρα, μού λείπουν εικοσι σεντς, το περίπτερο δεν παίρνει κάρτα, πάω να φύγω και ακούω μια φωνή “φίλη, γαμάτο νύχι” και απαντώ “είσαι θεά” και εκείνος (εν τέλει) μού λέει “όχι ακριβώς. Το θεός το γουστάρω καλύτερα” και αγαπηθήκαμε πιωμένα και τα δυο στην πλατεία -μού εδωσε και εικοσι σεντς για τα τσιγάρα.

Και το σπουδαιότερο: ενώ η μάνα μου τα είδε, και σοκαρίστηκε κάπως στην αρχή, ωστόσο δεν τσακωθήκαμε, αλλά τα βρήκαμε στον ΦΕΜΙΝΙΣΜΟ και πως λυτρωνόμαστε σ’ αυτόν απ’ τα τραύματά μας. Μάνα, με κάνεις περήφανο και μ’ αφήνεις ενίοτε με το στόμα, να ξέρεις, ανοικτό.

το καλύτερο που άκουσα από μια ψυχή ήταν το “με τέτοια δαχτυλάκια λουκανικάκια που έχεις μού θύμησες τα δάχτυλα της μακαρίτισσας Σπεράντζας Βρανά”. Και μ’ αυτό πολύ γούσταρα γιατί η Σπεράντζα είναι ίνδαλμά μου κι αρτίστα τεράστια.

έτσι κι εγώ σας αφιερώνω το εξαιρετικό “Μάμπο Μπραζιλέρο” της Σπεράντζας, προσυπογράφοντας με αυτά τα ωραία μεν, ψεύτικα εξτένσιον νύχια δε, στο:

ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΙ@ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ Τ@